پاورپوینت کامل کشور اندونزی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کشور اندونزی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کشور اندونزی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کشور اندونزی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

۱
جغرافیایی طبیعی۲
جامعه شناسی۳
ورود اسلام۴
گروه‌های مسلمان۵
تاریخ سیاسی‌۶
پیشینه حج‌‌گزاری۷
ساکنان و مجاوران حرمین۷.۱
دانشوران مجاور حرمین۷.۲
تالیف کتب به زبان عربی۷.۳
تاسیس مدرسه۸
گزارش‌ محققان از مردم اندونزی در مکه۹
ویژگی مجاوران و حاجیان۱۰
ارتباط میان مکه و‌ اندونزی۱۱
راه حج‌۱۲
حج در دوره استعمار هلند۱۲.۱
نظام سهمیه‌بندی حج۱۲.۲
ارسال هیات۱۳
سودجویی برخی مطوفان۱۴
نقش حج در استقلال‌۱۵
حج در دوره استقلال۱۶
کاهش و افزایش سفر به حج۱۷
حج جدید‌۱۸
آداب و رسوم حاجیان‌۱۹
پیوند به بیرون۲۰
پانویس۲۱
منابع

اندونزی پر جمعیت‌ترین کشور مسلمان جهان در جنوب شرقی آسیا و بزرگ‌‌ترین مجمع الجزایر جهان و سومین کشور پهناور آسیا است. اندونزی در میان کشورهای حج‌‌گزار بیشترین شمار حاجیان را دارد و از دیرباز بسیاری از ساکنان و مجاوران مکه و مدینه را به خود اختصاص داده است. این افراد بیشتر برای تحصیل دانش و گاه برای تجارت بدین شهرها می‌آمدند. تاثیر جاوی‌ها بر مردم مکه به حدی بود که برخی لغات مالایی در بین مردم مکه مشهور شده بود و حتی بیشتر بازرگانان و پیشه‌وران مکه با زبان مالایی آشنا هستند.اندونزیایی‌هایی که برای کار به مکه و مدینه می‌آمدند، بیشتر به فروش آب زمزم، حنا و چوب اراک مشغول بودند و گاهی نیز به‌عنوان خدمتکار در خانه‌ها به‌کار می‌پرداختند. برخی اوقات نیز به‌‌نیابت از افراد، حج گزارده، گاه نیز خادم بزرگان کشورشان می‌شدند که برای ادای فریضه حج به مکه می‌آمدند.

برخی ثروتمندان‌ اندونزی که برای انجام فریضه حج به مکه می‌آمدند، رباط‌ها و کاروانسراهایی کنار حرم مکی بنا می‌کردند. دوره استعمار هلند از مهم‌‌ترین دوره‌های حج‌ اندونزی به‌شمار می‌رود؛ زیرا در این دوره، حج نه‌تنها عاملی عبادی، بلکه عامل سیاسی ضداستعمار نیز به‌شمار می‌رفت. حج فرصتی مناسب برای انتشار افکار و باورهای انقلابی بود. بدین‌رو، حکومت هلندی‌ اندونزی همیشه در زمینه این فریضه عبادی ـ سیاسی، سیاست‌های گوناگون را با توجه به شرایط مختلف اجرا می‌کرد.

ساکنان‌ اندونزی‌تبار مکه و مدینه نقشی مهم در پیروزی انقلاب و جمهوری‌ اندونزی برعهده داشتند. آنها با گردهمایی و ایجاد کمیته‌هایی چون تشکیلات استقلال‌ اندونزی، در نشر افکار استقلال‌طلبانه در میان زائران کشورهای اسلامی می‌کوشیدند. دانشوران مقیم مکه نیز گاه با صدور فتواهایی در حرمت حج، برای کمک به انقلاب‌ اندونزی تلاش می‌کردند.

جغرافیایی طبیعی

اندونزی بزرگ‌‌ترین مجمع الجزایر جهان و سومین کشور پهناور آسیا است که با وسعتی حدود ۱۹۵۷۵۶۸ کیلومتر مربع، ۲۴۵۶۱۳۰۴۳ تن را در خود جای داده است. این کشور از شمال به دریای چین، از شمال شرق و مشرق به اقیانوس آرام، و از جنوب و مغرب به اقیانوس هند محدود است و با دو کشور مالزی و گینه نو، مرز خاکی دارد.‌ اندونزی دارای پنج جزیره اصلی به نام‌های بورنئو یا کالیمانتان، سوماترا، ایریان جایا، سولاوزی و جاوه است که حدود ۹۰% از مساحت کل‌ اندونزی را تشکیل داده‌اند. شمار جزایر این کشور به درستی معلوم نیست. مهم‌‌ترین و پرجمعیت‌‌ترین جزیره‌ اندونزی، جزیره جاوه و پایتخت این کشور جاکارتا است که در قدیم بتاویا نام داشت.[۱] (تصویر شماره ۵)

جامعه شناسی

پیش از جنگ جهانی دوم،‌ اندونزی را هند شرقی هلند می‌خواندند؛ نامی که استعمارگران بر آن نهاده بودند. خود‌ اندونزیایی‌ها، سرزمین خویش را به نام جزایر آن به‌ویژه جاوه و سوماترا و گاه تاناه آیر (آب و خاک) و نوسانتارا (جزایر دیگر) و یا به نام سلسله‌های حاکم بر آن سرزمین می‌خواندند. به سال ۱۹۲۸م. نام‌ اندونزی که از پیوند دو کلمه یونانی ایندوس به معنای هندی و نسوس به معنای جزیره ساخته شد، در این کشور رسمیت یافت.‌ اندونزی به لحاظ قومی و نژادی، با بیش از ۳۰۰ گروه قومی که تقریباً هر یک به زبانی ویژه صحبت می‌کند، جامعه‌ای چندگانه است. بیشتر این گروه‌ها از نژاد مالایایی هستند.[۲] مردم این کشور به حدود ۲۰۰ لهجه گوناگون صحبت می‌کنند. حزب ملی‌ اندونزی به سال ۱۹۲۷م. زبان‌ اندونزی یا باهاسا ایندونسیا از لهجه‌های زبان ملایو را به عنوان زبان رسمی این کشور اعلام کرد.[۳]

ورود اسلام

دین رسمی‌ اندونزی اسلام است؛ اما قانون اساسی این کشور آزادی مذهب را تضمین کرده است. حدود ۹۰% مردم این کشور مسلمان و دیگران پیرو ادیان مسیحیت، هندو، بودا، جاندارپنداران و کنفوسیوس هستند.[۴] نشر اسلام یکی از برجسته‌‌ترین مراحل تاریخ‌ اندونزی است. حضور بازرگانان مسلمان پیش از تثبیت اسلام در این سرزمین، آشکار است؛ زیرا از همان سده‌های نخست، تجارت‌ اندونزی در دست اعراب بود. مردم‌ اندونزی از راه‌های مسالمت‌آمیز اسلام را به‌عنوان دین خود پذیرفتند. این امر، نخست به دست بازرگانان ایرانی و عرب مسلمان و در کنار آن، تغییر کیش نخبگان جامعه و برخی اتحادهای سیاسی صورت پذیرفت.[۵] تبلیغ اسلام نخست در میان ساکنان سواحل سوماترا در سده دوم و سوم ق. آغاز شد و در سده ۷ق./۱۳م. به تدریج رواج یافت.[۶] شاهد آن، گزارش‌های جهانگردان از مارکوپولو است که به سال ۱۲۹۲م. هنگام بازگشت از چین، این کشور را اسلامی خوانده است. همچنین ابن بطوطه، جهانگرد معروف مغربی در سال‌های ۱۳۴۵-۱۳۴۶م. از این منطقه عبور کرده و حاکم آن‌جا را پیرو مکتب شافعی خوانده است.[۷]

گروه‌های مسلمان

جریان تصوف از عوامل مهم گسترش اسلام در‌ اندونزی به شمار می‌رود. اسلام در این کشور از همان نخست زیر تاثیر افکار صوفیانه بود و بعدها نیز سلسله‌های صوفی همچون قادریه و نقشبندیه پیروانی بسیار را به سوی خود جذب کردند. تساهل عمومی تصوف درباره سنت‌های محلی، از دلیل‌های تشویق و رشد بیشتر اسلام و تصوف در این کشور است.[۸]

مسلمانان این کشور بیشتر پیرو مذهب شافعی‌ هستند. مسلمانان به دو دسته کاملاً متفاوت مسلمانان سانتری و مسلمانان آبانگان تقسیم می‌شوند. سانتری‌ها که بنیان‌‌گذار نهضت اسلامی محمدیه در جاوه مرکزی هستند، به لحاظ اعتقاد و تعصب شدید به ارکان اسلام، از دیگر مسلمانان متمایزند؛ اما مسلمانان آبانگان پیرو ‌آمیزه‌ای از باورها، آیین‌ها و مراسم آنیمیسم، هندو، و اسلام هستند. فرهنگ عربی اسلامی با معتقدات برهمایی و باورهای بومی آن‌ها درآمیخته و در معماری و آیین‌های مذهبی مسلمانان‌ اندونزی آشکار است.[۹] آماری دقیق درباره شیعیان‌ اندونزی در دست نیست. وجود پادشاهان شیعه در مناطق گوناگون‌ اندونزی به‌ویژه در منطقه آچه و همچنین نفوذ دانشوران و تاجران ایرانی در دربار و دولت‌های‌ اندونزی را می‌توان از دلیل‌های پیدایش و رشد شیعه در‌ اندونزی دانست.[۱۰] احزاب و تشکیلات مذهبی فراوان در این کشور مشغول به تلاشند که از آن جمله انجمن محمدیه است. این انجمن که به سال ۱۹۱۲م. تاسیس شد، نخست تحت تاثیر جریانات نوگرایی اسلام آغاز به کار کرده و بعدها در سایه وهابیت قرار گرفته است.[۱۱]

تاریخ سیاسی‌

تاریخ سیاسی‌ اندونزی در سده‌های چهاردهم و پانزدهم م. به دلیل کمبود مدارک به خوبی روشن نیست. نخستین دوره از حکومت‌های‌ اندونزی که از سده‌های نخست میلادی آغاز شد و تا سده شانزدهم ادامه یافت، به دوره حکومت‌های هند یا دوره هند و‌ اندونزی شناخته شده است. در این دوره، دو امپراتوری بزرگ بر این سرزمین حکومت می‌کردند: ماجاپاهیت در جاوه شرقی که بزرگ‌‌ترین دولت پیش از اسلام‌ اندونزی به‌شمار می‌رود و سری ویجایا که مرکز آن در سوماترا بود و بر تنگه مالاکا حکومت داشتند و گویا بزرگ‌‌ترین امپراتوری بازرگانی اسلامی بودند.[۱۲]

ورود نخستین گروه اروپاییان به جنوب شرقی آسیا در سده شانزدهم م. نقطه عطف تاریخ این کشور به‌شمار می‌رود. پرتغالی‌ها به سال ۱۵۱۰م. وارد این سرزمین شدند و در پی تلاش‌های بسیار برای برچیدن اسلام و تشویق مسلمانان به پذیرش مسیحیت، با مقاومت سخت‌ اندونزیایی‌ها روبه‌رو گشتند. سرانجام به سال ۱۵۶۵م. همه میسیون‌های پرتغالی از این کشور بیرون شدند.[۱۳] پس از پرتغال، اسپانیا و فرانسه و بعد به سال ۱۵۹۶م. هلند و انگلیس به‌عنوان بازرگان وارد این سرزمین شدند. سرانجام همه کشورهای اروپایی جز هلند از صحنه سیاست این کشور حذف شدند. هلند در آغاز حضورش در این سرزمین، تنها به‌‌عنوان یک عامل تجاری به‌شمار می‌رفت و کمپانی هند شرقی هلند را در ظاهر به قصد تجارت و در واقع به عنوان عامل حکومت در این منطقه تاسیس کرد. این کشور تا سده هفدهم م. هنوز در برابر سلطان‌نشین‌های بزرگ‌ اندونزی قد علم نکرده بود؛ اما به تدریج به اشغال برخی مناطق پرداخت و قسمت‌هایی از جاوه و سوماترا و جزایر مولوک را به تصرف خود درآورد. این متصرفات به هند شرقی هلند شناخته شدند. در پی اشغال هلند به دست ناپلئون، انگلیس بیشتر جزایر هند شرقی هلند را به مدت پنج سال (۱۸۱۱-۱۸۱۶م.) به تصرف خود درآورد.[۱۴]

هلند دیگر بار به سال ۱۸۱۶م. بر این کشور دست یافت و تا اواسط سده ۲۰م. بر آن حکومت ‌کرد و سیاست‌های استعماری را به اجرا نهاد. جنگ‌ها و شورش‌های گوناگونی در برابر استعمار هلند صورت گرفت. جنبش ناسیونالیستی و بیداری ملی مردم‌ اندونزی در خلال جنگ جهانی دوم و اشغال این سرزمین به دست ژاپنی‌ها به سال ۱۹۴۲م. به اوج رسید. استقلال جمهوری‌ اندونزی در ۱۷ اوت ۱۹۴۵م. اعلام شد و هم‌زمان با آن، اصول پانکاسیلا که شامل اعتقاد به خدای یگانه، انسانیت همراه تمدن، یکپارچگی‌ اندونزی، و دموکراسی در سایه وحدت و برآمده از مذاکرات میان نمایندگان و عدالت اجتماعی فراگیر برای همه‌ اندونزی بود، مبنا و فلسفه جمهوری قرار گرفت.[۱۵] بی‌درنگ در پی اعلان جمهوری، سوکارنو به عنوان نخستین رئیس جمهور این کشور انتخاب شد. پس از کشمکش‌های فروان، سرانجام به سال ۱۹۴۹م. هلند نیز دولت جمهوری فدرال‌ اندونزی را به رسمیت شناخت. به سال ۱۹۶۵م. کودتای کمونیستی شکل گرفت که چند روز بیشتر دوام نیافت و به دست سرلشکر سوهارتو، دومین رئیس جمهور انقلاب‌ اندونزی، در هم شکسته شد.[۱۶]

پیشینه حج‌‌گزاری

درباره پیشینه حج‌‌گزاری‌ اندونزی پیش از استعمار هلند، آگاهی‌های دقیق در دست نیست. در سده هفدهم م. پادشاهان جاوه برای گرفتن اذن مقام سلطانی از شریف مکه، کاروان‌هایی را به مکه می‌فرستادند که از آن شمار هستند پادشاهان بانتن و ماتارام که به سال ۱۶۳۰م. کاروان‌هایی را بدین منظور به مکه فرستادند. کاروانی که از بانتن به مکه رفته بود، افزون بر دریافت مقام پادشاهی، هدایایی از جمله یک تکه پرده کعبه را همراه آورد. پادشاهانی که اجازه مقام سلطانی را از شریف مکه دریافت کرده بودند، به سلطنت خود اعتبار و شرعیت بخشیدند و باور داشتند که این کار برای آن‌ها نیرویی فراطبیعی ایجاد می‌کند.[۱۷] در برابر، برخی مناطق‌ اندونزی گاه با گرفتن فتوا از مکه، حکومت برخی پادشاهان را نامشروع اعلان می‌کردند. از آن جمله، سلطنت چهار شاهزاده خانم است که یکی پس از دیگری بر منطقه آچه حکومت راندند و قدرت اداره امور را نداشتند.[۱۸] برخی پادشاهان‌ اندونزی نیز خود به مکه رفته و اعمال حج را به جای آورده‌اند که از آن جمله، سونان گونونگ جاتی، پادشاه و بنیان‌گذار اسلام در بانتن، است. وی در پی اعتکاف در مکان‌های مقدس‌ اندونزی، همراه پسرش رهسپار حج شد و سپس پسرش به مدینه رفت و در آن‌جا به تحصیل دانش پرداخت و به فرقه نقشبندیه پیوست.

مردم این کشور از دیرباز مکان‌هایی را در‌ اندونزی به حرمین شریفین مرتبط دانسته، بدان‌ها تبرک می‌جستند. برای نمونه، چاهی در شهر چی‌بولوکن در بانتن را به چاه زمزم متصل دانسته، باور داشتند که مولانا منصور از این چاه به مکه می‌رفته است. هنوز نیز برخی دانشوران‌ اندونزی بر این باورند و هر جمعه کنار این چاه می‌روند و نماز کنار چاه را در حکم نماز در مسجدالحرام می‌دانند. افزون بر آن، رفتن به برخی جاها در‌ اندونزی را در حکم رفتن به مکه دانسته، ثوابی همچون حج را برای آن باور داشتند که کوه چیرمای در کونینگان و کوه سنگی امپر در مادورا نمونه‌های آن هستند.[۱۹]

ساکنان و مجاوران حرمین

مردم‌ اندونزی بسیاری از ساکنان مکه و مدینه را به خود اختصاص می‌دهند و مهاجرت به این شهرها از قدیم در میان این مردم رواج داشته است. در کتب مکه و مدینه، از این مردم به اهل جاوه نام برده و آن‌ها را جاوی خوانده‌اند. واژه جاوه که برگرفته از نام جزیره جاوه در‌ اندونزی است، در فرهنگ و زبان مردم عربستان شامل منطقه‌ای پهناور‌تر از‌ اندونزی است و همه کشورهای مالایایی از تایلند تا گینه نو را در برمی‌گیرد. با این حال، با توجه به بیشتر بودن شمار حاجیان‌ اندونزی، این واژه معمولا به حاجیان این کشور اشاره دارد.[۲۰]

فراگرفتن علوم دینی و اسلامی در شهرهای مکه و مدینه، از دیرباز نزد مردم‌ اندونزی اهمیت فراوان داشته و دانشوران بسیار در حوزه‌های علمیه این شهرها به تحصیل پرداختند و مجاور مکه شدند. دانشوران مجاور مکه افزون بر این که گاه به عنوان مطوف یا مدرس در مکه خدمت می‌کردند، خانه‌هایشان نیز محل آمد و شد حاجیان و زائران‌ اندونزیایی بود. این دانشوران بیشتر در پی فرا‌گیری علوم از مکه و مدینه به شهر خود بازگشته، به عنوان عالم مقدس و شیخ طریقت در مساجد و مدارس منطقه خود به تبلیغ تصوف می‌پرداختند.[۲۱] بر پایه ‌گزارشی، بسیاری از شرکت کنندگان در دروس مسجدالحرام را مردم جاوه و‌ اندونزی تشکیل می‌دادند که معمولا کنار درس برای گذران زندگی به کارهایی اشتغال داشتند.[۲۲]

دانشوران مجاور حرمین

یکی از این دانشوران، شیخ یوسف مکاسری است. وی به سال ۱۶۴۹م. به مکه رفت و حدود ۲۱ سال در این شهر اقامت گزید و در پی آموختن علوم گوناگون به سال ۱۶۷۰م. به‌ اندونزی بازگشت و به تدریس تصوف پرداخت. عبدالرؤوف فنصوریا سنکلی از دیگر دانشورانی است که در مکه درس تصوف آموخت و در پی بازگشت، به تبلیغ آن فرقه در‌ اندونزی پرداخت و تفسیر جلالین را ترجمه و ویرایش کرد.[۲۳]

دانشوران‌ اندونزی از مناطق گوناگون این مجمع الجزایر به مکه آمده، به تحصیل دانش می‌پرداختند. محمد و حسن مصطفی که به نام زادگاهشان قاروت معروفند، از جزیره سوندا به این شهر آمدند. محمد قاروت که برای تکمیل علومش به مکه آمده بود، در پی شرکت در حلقات درس استادان و دانشوران مصری و داغستانی، خود نیز به تدریس علوم گوناگون چون فقه و نحو و صرف پرداخت؛ اما بیشتر توجه او مانند سایر دانشوران این سرزمین به تصوف بود. حسن مصطفی که در‌ اندونزی شاگرد محمد بود، حدود ۱۴ سال در مکه اقامت گزید و از شیوخ جاوی چون حسب‌الله و مصطفی و عبدالله زواوی بهره جست تا به درجه استادی رسید و کتب گوناگون را به رشته تحریر درآورد.[۲۴]

دیگر منطقه عالم‌خیز‌ اندونزی، بانتن است. در راس دانشوران این منطقه، شیخ محمد نواوی معروف به شیخ نواوی بانتن قرار داشت. محمد نواوی که نام خود را وام‌دار امام فقه شافعی، نووی، است، نخست به مدینه رفت و سه سال در این شهر به تحصیل پرداخت و سپس به وطنش بازگشت. پس از چندی برای اقامت دائم به مکه رفت و از دانشوران جاوی مقیم مکه بهره برد. آثار گوناگون در معارف، فقه و تفسیر از خود بر جای گذاشت که از آن‌ها می‌توان به شرح مناسک حج شربینی اشاره کرد. نواوی همچون دیگر دانشوران جاوی، پیرو طریقت صوفیه بود و راه غزالی را برگزیده بود و شرحی نیز بر کتاب وی نوشت. او با مرتبه علمی بالا، سال‌ها به عنوان مطوف در خدمت زائران‌ اندونزیایی بود.[۲۵]

شیخ مزروقی جاوه شافعی از دیگر دانشوران‌ اندونزی است که ۵۰ سال مجاور مکه بود. وی از دانشوران بسیاری در مکه بهره برد و سپس به تدریس در مسجدالحرام مشغول شد. مزروقی پیرو طریقت قادریه بود و به سال ۱۳۲۲ق. در مکه درگذشت.[۲۶] شیخ اسماعیل بانتن، ارشد بن علوان، ارشد بن اسعد، احمد جاها و عبدالشکور نیز از دیگر دانشوران جاوی هستند که مجاور مکه شدند و در آن سرزمین به تدریس و تحصیل مشغول شدند و از مشایخ صوفیه گشتند.[۲۷] عبدالکریم بانتن که شیخ طریقت قادریه بود، هزاران تن از حاجیان و مقیمان مکه را به مسلک قادریه درآورد.

تالیف کتب به زبان عربی

دانشوران‌ اندونزی مجاور مکه، افزون بر نشر کتب گوناگون به زبان مالایو، کتب بسیاری نیز به زبان عربی در شهر مکه تالیف کردند و به چاپ رساندند.[۲۸] چاپخانه دولتی مکه که به سال ۱۸۸۴م. تاسیس شد، افزون بر نشر کتب عربی، به انتشار و چاپ کتب مالایایی نیز می‌پرداخت که نقشی مهم در گسترش کتب به زبان مالایایی در مکه داشت.[۲۹] گسترش و نشر کتب عربی در‌ اندونزی و همچنین ترجمه بسیاری از کتب مهم فقهی، حدیثی و کلامی به زبان مالایایی نیز مرهون شمار بسیار حاجیان و دانشوران‌ اندونزیایی در مکه است.[۳۰]

تاسیس مدرسه

تاسیس مدرسه در مکه، از دیگر تلاش‌های دانشوران‌ اندونزیایی است. شیخ جنان محمد طبیب منکابوی که از دانشوران مسجدالحرام بود، به سال ۱۳۴۶ق. مدرسه‌ای برای طلاب‌ اندونزی در مکه تاسیس کرد. این مدرسه ویژه طلاب‌ اندونزیایی و مالزیایی مقیم مکه بود که در آن علوم دینی و اسلامی را به زبان‌های عربی و مالایی فرامی‌گرفتند. مدیریت این مدرسه نخست برعهده بنیان‌‌گذار آن بود و در پی او به دانشوران‌ اندونزیایی اختصاص داشت. در آغاز تاسیس این مدرسه، طلاب فراوان به این مدرسه آمدند. اما تاسیس مدارس دولتی موجب استقبال‌ اندک طلاب از این مدرسه و سرانجام تعطیلی آن به سال ۱۳۹۰ق. شد.[۳۱]

مدرسه جاویان که حاصل سفرهای بسیار این مردم به مکه است، شخصیت‌هایی مهم را در خود پرورش داد. محمد نووی بن عمر پاتانی جاوی (درگذشت ۱۳۱۵ق.) از شاگردان برجسته فقیه و مفتی شافعی مکه، احمد زینی دحلان، صالح دارات یا صالح بن عمر سمرانی (درگذشت ۱۳۲۱ق.) و محمد محفوظ بن عبدالله جاوی معروف به ترمسی (درگذشت ۱۳۳۸ق.) در این زمره جای دارند. ترمسی در اواخر سده نوزدهم م. در مکه می‌زیست و در آن‌جا به تحصیل و تدریس و تالیف کتب متعدد اشتغال داشت. وی به مدرسه جاوه در مکه بالندگی بخشید و شاگردان بسیاری همچون خلیل لاسمی، محمد‌هاشم بن اشعری جومبانی، عبدالمحیط بن یعقوب سیدرجاوی، و محمدفقیه بن عبدالجبار مسکومبانی را تربیت کرد. در حقیقت، این افراد انتقال دهندگان دانش محافل مکه به جاوه بودند. حمزه فنسوری (درگذشت پس از ۱۰۱۰ق.) از دیگر دانشوران جاوه است که از استادان مکه چون ابراهیم کورانی بهره برد و بنیان‌گذار مکتب وجودیه در آن منطقه گشت.[۳۲]

محمد یاسین بن عیسی فادانی (درگذشت ۱۴۱۰ق.) از دانشوران متاخر با اصالت‌ اندونزیایی است که در مکه زاده شد و همان‌جا نیز درگذشت. وی از مشایخ و استادان بسیار همچون تاریخ‌نگار مشهور، عبدالله محمد غازی مکی، بهره برد و خود نیز در مسجدالحرام به تدریس دانش حدیث پرداخت. بیش از ۱۰۰ عنوان کتاب از او بر جای مانده است.[۳۳]

گزارش‌ محققان از مردم اندونزی در مکه

با توجه به جمعیت بسیار حاجیان این سرزمین و اهمیت حج در تاریخ و سرنوشت سیاسی این کشور، حج‌‌گزاری و گزارش‌های پیرامون این موضوع، مورد توجه محققان به ویژه خاورشناسان بوده است. ازاین‌رو، مقالات و کتب گوناگون در این زمینه نگاشته شده است. در این میان، گزارش‌های سنوک هروخرونیه از مردم جاوه و‌ اندونزی در مکه، به عنوان بزرگ‌‌ترین گروه خارجی ساکن مکه از اهمیت و دقتی بالا برخوردار است. سنوک یک سال یعنی از سال ۱۸۸۴ تا ۱۸۸۵م. در حجاز بوده و شش ماه در مکه و شش ماه در جده زندگی ‌کرده است. وی در کتاب صفحات من تاریخ مکه المکرمه فی نهایه القرن الثالث عشر الهجری به پژوهشی دقیق درباره ساکنان جاوی مکه پرداخته و در پاره‌ای از موضوعات جزئیاتی ظریف به دست داده است.[۳۴]

خاورشناس روسی، ویکتور سیچو، از دیگر محققانی است که درباره حج‌ اندونزی دست به قلم برده و پایان‌نامه خود را درباره نقش دولت شوروی در انتقال حاجیان این کشور نگاشته است. او برای ‌نگارش این مقاله، به اسناد و آگاهی‌های تازه در بایگانی وزارت خارجه انگلیس در هند دست یافت و برای تکمیل و مستند‌سازی این اسناد، تحقیقی گسترده را در موزه اقیانوس‌شناسی اودسا آغاز کرد، اگر چه بدان نائل نشد. او همچنین با کاپیتان کشتی روسی که به سال ۱۹۲۰م. بدین کار اشتغال داشت، مصاحبه کرد و این آگاهی‌ها را تکمیل و تایید کرد. تحقیق سیچو اگر چه از راه حج تازه برای حاجیان‌ اندونزیایی و شمال شرق آسیا پرده برداشت، آگاهی‌ها و گزارش‌های آن مورد تردید است.[۳۵]

روبرت بیانکی از محققان غربی است که در کتاب خود، ضیوف الرحمن، به مباحث سیاسی و اقتصادی حج چند کشور از جمله‌ اندونزی پرداخته است. وی به شمار حاجیان‌ اندونزی در اوضاع اقتصادی و سیاسی گوناگون توجه داشته و علل کاهش یا افزایش شمار حاجیان را در این دوره‌ها بیان کرده است. او ترکیب جمعیتی و ویژگی‌هایی چون جنسیت، سن، شغل و سطح تحصیلات حاجیان‌ اندونزی را بررسی نموده و جزئیاتی دقیق به تفکیک منطقه جغرافیایی و بیشتر به شیوه درصدی به دست داده است.[۳۶]

نخستین سفرنامه‌نویس حج در ادبیات مالایو که به سال ۱۸۵۴م. به حج رفته، عبدالله بن قدیر مونشی است. وی در سفرنامه‌اش به مشکلات مسیر و سختی‌های دریانوردی اشاره کرده است.[۳۷] در دهه‌های اخیر، سفرنامه‌نویسی جای خود را در ادبیات اسلامی این کشور باز کرده است. دانارتو، شاعر و ادیب‌ اندونزیایی، سلسله مقالاتی را با عنوان ‌ «حج‌‌گزاری مردی از جاوه» به سال ۱۹۸۳م. به چاپ رساند.[۳۸] «حج سفر اشک‌ها: تجارب شخصی ۳۰ نفر» مجموعه مصاحبه با طیفی گسترده از پیشه‌ها و گروه‌های گوناگون مردم‌ اندونزی، از دیگر نگاشته‌های از این دست درباره حج‌ اندونزی است.[۳۹]

ویژگی مجاوران و حاجیان

تاثیر جاوی‌ها بر مردم مکه به حدی است که برخی لغات مالایی در میان مردم مکه مشهور گشته است. بیشتر بازرگانان و پیشه‌وران مکه نیز به دلیل شمار بسیار حاجیان و ساکنان مالایایی این کشور، با زبان مالایی آشنا هستند. بر پایه ‌گزارش برخی سفرنامه نویسان، در بازارهای مکه زبان مالایی به گوش می‌رسد.[۴۰] طبق ‌گزارشی، در موسم حج، بازار شهر مدینه بر گرد واردات دیگر کشورها به ویژه جاوه می‌چرخید.[۴۱] آن دسته از‌ اندونزیایی‌هایی که برای کار به مکه و مدینه می‌آمدند، بیشتر به فروش آب زمزم، حنا و چوب اراک مشغول بودند و گاه نیز به عنوان خدمتکار در خانه‌ها به کار می‌پرداختند. ساکنان جاوی مکه از فریضه حج نیز برای کسب درآمد استفاده می‌کردند و به نیابت از افراد، حج ‌گزارده، گاه نیز خادم بزرگان کشورشان می‌شدند که برای ادای فریضه حج به مکه می‌آمدند.[۴۲]

برخی ساکنان جاوی مکه به سبب نیاز مالی نخست نزد مطوفان مکی کار می‌کردند. اما پس از چندی خود این کار را بر عهده می‌گرفتند. اگرچه آنان نسبت به مطوفان مکی تجربه و مهارت کمتری داشتند، به سبب هم‌زبان بودن و همچنین آشنایی با فرهنگ و اخلاق مردم کشورشان، حاجیانی بیشتر را گرد خود جمع می‌کردند.[۴۳] خاندان‌های بتاوی، منکابو، زینی، ارشد، فنتایانا، و قلمباب از خاندان‌های مشهور و قدیمی جاوه‌ای ساکن در مکه بودند.[۴۴] ساکنان‌ اندونزیایی مکه در قیاس با دیگر مهاجران وضع مالی بهتری داشتند و بدین رو در میان آن‌ها فقیر کمتر یافت می‌شد. شماری از پژوهشگران به نبودِ گدایان از این مردم اذعان کرده و بیشتر متکدیان مکه را از کشورهای مستعمره انگلیس همچون هند دانسته‌اند. نیز آنان را مردمی متواضع و بلندطبع خوانده‌اند. این مجاوران مکه اگر چه در علوم دینی ضعیف بودند، مؤمن و باتقوا معرفی شده‌اند. یکی دیگر از ویژگی‌های یاد شده درباره مردم این کشور، امانتداری آنان است تا آن‌جا که مردم مکه بدون هیچ تردیدی اموال خود را به آن‌ها سپرده، فقیران جاوی را برای خدمت در خانه‌هایشان برتری می‌دادند.[۴۵] برخی مردم‌ اندونزی نیز در دوران کهولت به مکه می‌آمدند تا اواخر عمر خود را کنار مسجدالحرام به عبادت پردازند و بارها حج و عمره به جای آورند. این افراد از محتوا و مفاهیم دروس مسجدالحرام چیزی نمی‌فهمیدند؛ اما در این دروس شرکت می‌کردند.[۴۶]

حاجیان جاوی در پی مدتی کوتاه از ورود به مکه، حله مکی (قبای مکی) می‌پوشند که لباس شهرت آنان است و گاه مایه تمسخر ایشان می‌شود. این لباس در پی بازگشت آن‌ها دلالت بر حاجی بودن دارد. مردم‌ اندونزی در مکه با نام کوچک همراه نام محله‌شان شناخته می‌شوند. ساکنان‌ اندونزیایی مکه به حسب مناطق جاوه و لهجه ویژه، به گروه‌های گوناگون تقسیم و هریک با نام خاص در مکه شناخته می‌شوند. برای نمونه، به‌ اندونزیایی‌های غرب جاوه سوندا گفته می‌شود.[۴۷] مردم‌ اندونزی در پی ورود به مکه نامی عربی برمی‌گزینند. افرادی در ازای دریافت مبلغی بر این حاجیان نام می‌گذاشتند. مفتی شافعی که در نزد مردم جاوه بالا‌ترین مقام دینی را دارا است، مهم‌‌ترین شخص در تغییر نام این افراد بود. امام الحرم که مردم جاوه تجوید و قرائت سوره حمد را از او می‌آموختند و رئیس مؤذنان که در مقام شافعی اذان می‌گفت، دیگر افرادی بودند که وظیفه تغییر نام حاجیان جاوه را بر عهده داشتند. مردم این کشور بیشتر تمایل داشتند که اسامی بزرگانی چون شافعی، رفاعی، غزالی و نووی بر آن‌ها گذاشته شود.[۴۸]

حاجیان جاوی که زودتر به مکه می‌رسیدند، از فرصت استفاده کرده، به تعلیم مناسک حج و تجوید و قرائت سوره حمد می‌پرداختند. این حاجیان پس از چندی حضور در مکه به یکی از طرق صوفیه پیوسته، در مجالس مشایخ طریقت شرکت می‌کردند. در این میان، طریقت نقشبندیه در غرب جاوه، سوماترا و جنوب بورنئو پیروان بسیار داشت که به اعتبار مشایخ آن در مکه به سه شاخه تقسیم می‌شد. ازدواج جاویان با زنان مصری به ویژه ازدواج نوجوانان‌ اندونزیایی با زنانی که بسیار مسن‌تراز آنان بودند، از دیگر گزارش‌های درخور توجه درباره این حاجیان است.[۴۹]

برخی ثروتمندان‌ اندونزی که برای انجام فریضه حج به مکه می‌آمدند، رباط‌ها و کاروانسراهایی کنار حرم مکی بنا می‌کردند. از آن جمله، پادشاه پونتیاناک (Pontianak) است که هنگام سفر حج برای مردمش در مکه رباطی تاسیس کرد. رباط مردم آچه که به زیبایی وصف شده، از دیگر رباط‌های موجود در مکه است. این رباط به دست یکی از مطوفان این منطقه بنا شد که برخی اتاق‌های آن به فقیران آچه اختصاص داشت. وجود این رباط‌ها و بنیادهای خیریه در مکه، مشکل اسکان بسیاری از حاجیان و محصلان جزایر هند شرقی را برطرف کرد.[۵۰]

ارتباط میان مکه و‌ اندونزی

ارتباط میان مکه و‌ اندونزی تنها یک سویه نبوده است. بسیاری از مردم مکه نیز به انگیزه‌های متفاوت به مجمع الجزایر‌ اندونزی سفر کرده‌اند. در این میان، تاجران و دانشوران بیش از همه به چشم می‌خورند. این افراد در میان ساکنان‌ اندونزی نفوذ فراوان داشتند و در صورتی که از دانشوران و مشایخ طریقت صوفیه بودند، مورد استقبال طبقه عامه مردم‌ اندونزی قرار گرفته، هدایای بسیار از آن‌ها دریافت می‌کردند. به همین دلیل، بسیاری از دانشوران صوفی مکه بدین کشور سفر می‌کردند. به دلیل نفوذ بالای مکیان بر مردم این کشور، این افراد منشا بسیاری از جنبش‌ها و حرکت‌های دینی و سیاسی در‌ اندونزی می‌شدند. مسافران دیگر کشورها چون حضرموت چنین تاثیر و نفوذی را بر مردم‌ اندونزی نداشتند. بر پایه ‌گزارشی، اگر سیاست‌های بازدارنده دولت هلند در برابر این افراد نبود، مجمع الجزایر مالایی از اعراب مکه و مدینه پر می‌شد.[۵۱] در نیمه اول سده یازدهم ق. که پادشاهی آچه به اوج رسید، ارسال هدایای فراوان از مکه برای حکمرانان آچه ‌گزارش شده است.[۵۲]

برخی جاویان در پی بازگشت به وطنشان به کارهایی مربوط به حرمین شریفین می‌پرداختند. برخی به فروش تسبیح و کتب عربی و عطر مشغول می‌شدند. شماری دیگر نیز همراه خانواده خود به ساخت اشیاء و کار‌های دستی پرداخته، بدین بهانه که آن‌ها را از مکه آورده‌اند، به بهای گزاف به فروش می‌رساندند.[۵۳]

راه حج‌

در گذشته حاجیان‌ اندونزی برای رفتن به سفر حج، نخست به بندر آچه که به سرامبی (ایوان) مکه شهرت داشت و سپس به هند و حضرموت و جده می‌رفتند. این سفر که حدود شش ماه به طول می‌انجامید، معمولاً با کشتی تجاری صورت می‌گرفت.[۵۴] [۵۵] سفر حج نخست با کشتی‌های عربی که شمار بسیاری از مسافران را در خود جای می‌داد، صورت می‌پذیرفت. اما بعدها این کشتی‌ها جای خود را به کشتی‌های بخار هلندی یا انگلیسی سپردند. این کشتی‌ها از بندر جاکارتای کنونی (بتاویا) و بندر بادانج که در غرب جزیره سوماترا قرار دارد، مستقیم به جده و یا نخست به جزایر قرنطینه وسپس به جده می‌رفتند.[۵۶] راهی دیگر که کمتر بدان