پاورپوینت کامل عبد الله عمر خطاب ۶۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عبد الله عمر خطاب ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عبد الله عمر خطاب ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عبد الله عمر خطاب ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

۱
زندگینامه۱.۱
اطلاعات شناسنامه‌ای۱.۱.۱
نام، پدر و مادر، مسلمان شدن۱.۱.۲
فرزندان۱.۱.۳
وفات و محل دفن۱.۲
ویژگی‌های ظاهری و اخلاقی، نقش انگشتر۱.۳
شرکت در غزوه‌ها و جنگ‌ها۱.۳.۱
در زمان پیامبر(ص)۱.۳.۲
پس از پیامبر(ص)۱.۴
فعالیت‌های سیاسی۱.۴.۱
زمان عثمان۱.۴.۲
در زمان علی(ع)۱.۴.۲.۱
در ماجرای حکمیت۱.۴.۳
در زمان معاویه۱.۴.۴
در زمان یزید۱.۴.۵
در زمان مروان بن حکم۱.۴.۶
در زمان عبدالله بن زبیر و عبدالملک بن مروان۱.۴.۷
زمان ابن زبیر۱.۴.۸
در زمان حجاج۲
جایگاه، ویژگی‌ها و فعالیت‌های علمی۲.۱
ویژگی‌های علمی۲.۲
فعالیت‌های علمی۲.۲.۱
نقل روایت۲.۲.۲
راویان از ابن عمر۲.۳
ابن عمر و حج۳
پانویس۴
منابع

عبدالله بن عمر بن خطاب بن نفیل بن عبدالعزی، فرزند خلیفه دوم، از صحابه و راویان مکه است. او موضع یکسانی در مورد بیعت با خلفای متعدد نداشت؛ از بیعت با امام علی(ع) سر باززد و تا آخر عمرش از این کار پشیمان بود ولی ذلیلانه با پای حجاج بیعت کرد. نقش انگشتری او عبدالله بن عمر بود. به گزارش برخی منابع، او در برخی از غزوه‌ها و جنگ‌ها شرکت کرد. عبدالله البته از گریزندگان جنگ موته بود. وی از پیامبر(ص) روایت نقل کرده. به گزارش شعبی وی در حدیث ورزیده بود اما در فقه اینگونه نبود. برخی از صحابه و تابعین از وی روایت کرده‌اند. او تا زنده بود، حج را ترک نکرد.

زندگینامه

اطلاعات شناسنامه‌ای

نام، پدر و مادر، مسلمان شدن

ابو‌عبدالرحمن عبدالله بن عمر بن خطاب بن نفیل بن عبدالعزی از طایفه عدی[۱] یکی از طوایف نه چندان مهم قریش است. به گفته خودش آن‌گاه که پدرش در سال ششم بعثت مسلمان شد، او شش سال داشت.[۲] به گفته برخی، او همراه پدرش اسلام آورد.[۳] بر پایه این گزارش، او متولد سال ششم بعثت است. برخی گفته‌اند: او در جنگ اُحد ۱۴ ساله بوده است.[۴] طبق این گفته، او در سال دوم یا سوم بعثت زاده شده است. مادرش زینب بنت مظعون مادر عبدالرحمن و حفصه نیز بود.[۵] عبدالله، بزرگ‌ترین فرزند عمر بود.[۶]

فرزندان

او ۱۶ فرزند داشت: ابوبکر، ابوعبیده، واقد،‌ عبدالله،‌ عمر، حفصه، و سوده که مادرشان صفیه دختر ابوعبیده ثقفی، خواهر مختار ثقفی بود؛ عبدالرحمن که مادرش ام علقمه بود؛ سالم، عبیدالله،‌ حمزه، ‌زید، عایشه، ‌بلال، ‌ابوسلامه، ‌و قلابه که مادرانشان کنیز بودند.[۷] عمر، پس از خود از میان فرزندانش به عبدالله وصیت کرد.[۸]

وفات و محل دفن

ابن عمر در ۷۳/۷۴ ق. در مکه درگذشت.[۹] هنگام مرگ ۸۴[۱۰] یا ۸۷ ساله بود.[۱۱] حجاج بر او نماز گزارد[۱۲] و در گورستان مهاجران در فخّ، نزدیک مکه دفنش نمودند.[۱۳] برخی منابع به جای فخّ منطقه ذی‌طُوی‌[۱۴] و المُحَصّب[۱۵] را نام برده‌اند. ازرقی در سده سوم قبر او را در اذاخر در قریه خرمان[۱۶] نزدیک مکه دانسته است. عمر به حفصه وصیت کرد و حفصه پس از خود به عبدالله و وی به فرزندش عبدالله به همان امور که پدرش سفارش کرده بود، وصیت نمود.[۱۷]

ویژگی‌های ظاهری و اخلاقی، نقش انگشتر

برخی گفته‌اند: عبدالله و حفصه پیش از عمر اسلام آورده‌اند[۱۸] ؛ ولی خود او منکر این تقدم است.[۱۹] گروهی برآنند که هجرت او پیش از هجرت پدرش بوده است.[۲۰] از نظر ظاهر شباهتی فراوان به پدرش عمر داشت.[۲۱] میان‌بالا و تنومند بود و موهایی بلند داشت که آن را خضاب می‌کرد و سبیل‌هایش را می‌تراشید.[۲۲] برخی در زمان حیاتش او را بخیل، متعصب و دارای لکنت زبان معرفی کرده‌اند.[۲۳] نقش انگشتری او “عبدالله بن عمر» بود[۲۴] که نشان می‌دهد توجهی ویژه‌ به خود داشته است.[۲۵] در منابع از پارسایی و عبادتش سخن رفته‌ است. بر پایه روایتی، پیامبر(ص) به همسرش حفصه، خواهر عبدالله، گفت: اگر برادرت شب زنده‌داری کند، مردی نیکو خواهد بود. از آن پس وی شب‌ها برای عبادت برمی‌خاست.[۲۶] روایت شده که او از اقدام برادرش عبیدالله که زن و دختر ابولؤلؤ، قاتل عمر بن خطاب، را به ناحق کشت، خشنود گشت و خواهرش حفصه را که مشوق عبیدالله در این کار بود، دعا ‌کرد.[۲۷] ابن شبّه نقل کرده است که عمر وی را به سبب میگساری حد زد.[۲۸]

وی را عابد و پرهیزگار[۲۹] و صوفی منش[۳۰] معرفی کرده‌اند. با وجود این، او را در لباس‌های بسیار گرانبها هم دیده‌اند.[۳۱] وی می‌کوشید از درگیری‌های مسلمانان دوری گزیند و از همین روی، اطرافیانش به وی اعتراض می‌کردند.[۳۲] بر پایه گزارش‌های تاریخی، شخصیتی ثابت و متعادل نداشته و به‌ ویژه در رویکردهای سیاسی و اجتماعی، رویکردی یگانه نداشته است. گزارش شده که در نامه‌هایش به دیگران، حتی خلیفه وقت، نام خود را مقدم می‌داشت. آن‌گاه که می‌خواست با عبدالملک بیعت کند، نیز در نامه‌ای خطاب به او نام خود را مقدم کرد.[۳۳] گفته‌اند حتی اگر برای پدرش نامه می‌نوشت، آغازش چنین بود: از عبدالله بن عمر به عمر بن خطاب.[۳۴]

شرکت در غزوه‌ها و جنگ‌ها

در زمان پیامبر(ص)

اخباری درخور توجه از او در زمان حیات رسول خدا(ص) نرسیده است. او را به سبب خردسالی از نبرد در غزوه‌های بدر[۳۵] و احد بازداشتند.[۳۶] به گفته خودش در ۲۱ غزوه شرکت داشت که نخستین آن‌ها خندق بود. در شش غزوه غایب بود؛ زیرا پیامبر(ص) به او اجازه حضور در آن‌ها را نداد.[۳۷] از چگونگی شرکت او در این غزوه‌ها گزارشی در دست نیست. وی را از فراریان جنگ موته دانسته‌اند که بر اثر آن در مدینه سخت سرزنش شد.[۳۸] در فتح مکه حاضر بوده و چگونگی ورود پیامبر(ص) به مکه و عملکرد ایشان در نابود ‌کردن بت‌ها را گزارش کرده است.[۳۹]

پس از پیامبر(ص)

وی در زمان ابوبکر در جنگ‌های ردّه شرکت داشت و چگونگی کشته شدن مسیلمه کذاب در سال یازدهم ق. را گزارش کرده است.[۴۰] در همین جنگ، عمویش زید بن خطاب به دست اصحاب مسیلمه کشته شد و عمر به گمان کوتاهی ورزیدن عبدالله، در صدد توبیخ او برآمد.[۴۱] در دوره خلافت پدرش در برخی فتوحات و لشکرکشی‌ها حضور داشت. بر پایه گزارش‌های تاریخی، در فتح خراسان و جرجان به فرماندهی سعید بن العاص شرکت داشته است.[۴۲] گفته‌اند که در فتح مصر نیز حاضر بوده است.[۴۳] پدرش در دوران خلافت خود، برای او سالانه ۵۰۰۰ درهم مقرری از بیت‌المال قرار داد.[۴۴] این، مقداری بود که به اصحاب بدر پرداخت می‌شد[۴۵] ؛ اما او از اصحاب بدر نبود.ابن عمر به سال ۲۸ق. در فتح افریقیه، حد فاصل تونس و مراکش، تحت فرماندهی عبدالله بن سعد بن ابی‌سرح شرکت داشت.[۴۶]

فعالیت‌های سیاسی

کسانی به عمر پیشنهاد دادند که پس از خود، او را جزو شورای گزینش خلیفه گرداند؛ ولی عمر نپذیرفت وگفت: عبدالله حتی قادر نیست درباره طلاق زنش تصمیم بگیرد.[۴۷]

زمان عثمان

عبدالله در روزگار عثمان در رخدادهای سیاسی حضوری بیشتر داشت. آورده‌اند که عثمان می‌خواست به وی منصب قضاوت دهد، ولی او نپذیرفت.[۴۸] با گسترش دامنه اعتراض‌ها ضدّ عثمان در سال ۳۵ق. خلیفه کسانی را برای بررسی اوضاع به شهرهای مختلف فرستاد و از جمله او را روانه شام کرد.[۴۹] هنگامی که خانه عثمان در مدینه در محاصره معترضان بود، وی به عثمان پیشنهاد کرد تا از طریق علی(ع) با مخالفان گفت‌و‌گو کند.[۵۰] همو از شاهدان نگارش توافقنامه میان عثمان و معترضان بود.[۵۱] هنگامی که معترضان به خانه عثمان هجوم آوردند، وی نزد عثمان بود؛ اما پیش از کشته شدن خلیفه آن‌جا را ترک گفت.[۵۲] گزارش شده که پس از مرگ عثمان، آن‌گاه که کسی عهده‌دار خلافت نمی‌شد، عده‌ای نزد وی آمدند و از او خواستند تا خلیفه شود؛ ولی وی نپذیرفت.[۵۳]

در زمان علی(ع)

در مدینه از اندک کسانی بود که با علی(ع) بیعت نکرد[۵۴] و آن را به هنگامی واگذاشت که همه مسلمانان بیعت کنند.[۵۵] بر پایه گزارش برخی منابع، علی(ع) ولایت شام را به وی پیشنهاد کرد و او نپذیرفت[۵۶] و سپس از مدینه بیرون رفت و در مکه سکنا گزید.[۵۷] هنگام احتضار از این کار خود پشیمان گشت و گفت: تنها اشتباه من این بود که در کنار علی(ع) با گروه ستمگر نجنگیدم.[۵۸]

گزارش شده که طلحه و زبیر پیش از جنگ جمل و هنگامی که عبدالله در مکه بود، خلافت را به او پیشنهاد کردند و او سر باززد.[۵۹] گزارشی از دعوت به همکاری طلحه و زبیر، نه بیعت با او، در مکه خبر می‌دهد. وی در پاسخ، خود را یکی از مردم مدینه دانست که اگر برخیزند، او هم برمی‌خیزد و اگر قعود کنند، او هم قعود خواهد کرد. بدین سان، از آنان کناره گرفت[۶۰] و نیز مانع همکاری خواهرش حفصه با طلحه و زبیر شد.[۶۱]

معاویه با آگاهی از بیعت نکردن عبدالله با علی(ع)، در نامه‌ای او را شایسته خلافت قلمداد کرد. عبدالله در پاسخ او نوشت که با علی(ع) مخالفتی ندارد.[۶۲] گر چه این گزارش او را بی‌میل به کسب خلافت نشان می‌دهد، معاویه در زمان خلافت خود مدعی بود که ابن عمر به خلافت مایل است؛ ولی به عللی صلاحیت آن را ندارد.[۶۳]

در ماجرای حکمیت

به سال ۳۷ق. در ماجرای حکمیت، عمرو عاص به ابوموسی پیشنهاد کرد تا علی(ع) و معاویه خلع شوند و خلافت به عبدالله بن عمر سپرده شود.[۶۴] گویا این پیشنهاد در رأی ابوموسی مؤثر افتاد؛ زیرا عبدالله داماد وی بود. او با اعلان توافق خلع علی(ع) و معاویه، امید داشت دامادش به خلافت رسد.[۶۵]

در زمان معاویه

عبدالله رخدادهای پس از مرگ عثمان و جدال بر سر خلافت را فتنه می‌دانست و مدعی بود که در فتنه از کسی حمایت نمی‌کند و پشت سر هر که پیروز گردد، نماز می‌گزارد.[۶۶] شواهد تاریخی نشان می‌دهند که این رویکرد سیاسی را تا پایان زندگی ادامه داد. بر پایه همین دیدگاه، پس از شهادت علی(ع) با معاویه بیعت کرد؛ ولی از برخی گفته‌هایش برمی‌آید که با منش شاهانه او موافق نبود.[۶۷] نیز برخی منابع از او در نکوهش معاویه روایت‌هایی نقل کرده‌اند.[۶۸] گزارش شده که به سال ۴۹ق. در نبرد قسطنطنیه که یزید بن معاویه نیز حاضر بود، شرکت داشت.[۶۹] او از عملکرد زیاد بن ابیه، والی معاویه در کوفه، انتقاد می‌کرد و مرگ او را از خدا می‌خواست.[۷۰]

عبدالله بن عمر نخست از مخالفان خلافت یزید بود.[۷۱] هنگامی که معاویه در مدینه برای یزید