پاورپوینت کامل ساجیان ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ساجیان ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ساجیان ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ساجیان ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

۱
معرفی اجمالی۲
واژشناسی۳
ورود به خلافت عباسی۴
کسب موقعیت و منصب۵
ارتباط ساجیان با حجاز۶
پاسداری از راه کوفه تا حجاز۷
دور کردن ابوساج از مرکز خلافت۸
حکمرانی محمد بن ساج۸.۱
ادعای استقلال۸.۲
درگذشت۹
حکمرانی یوسف بن ابوساج۹.۱
قتل یوسف بن ابوساج۱۰
حاکمان دیگر۱۱
پیوند به بیرون۱۲
پانویس۱۳
منابع

بنی‌ساج سلسله‌ای از امیران ایرانی راهدار حرمین و حاکم آذربایجان در سده سوم ق بودند.

برخی از امیران ساجی دارای منصب راهداری حرمین بودند. آنان در زمان مأمون یا معتصم وارد دستگاه خلافت عباسی شدند.

ابوساج سرسلسله ساجیان به خاطر خدمات زیاد در دستگاه خلافت عباسی از طرف متوکل به بازرسی راه مکه مأمور شد. حکمرانی سوریه، سرپرستی کوفه، حکومت سواد و … از جمله مناصب وی است. او در مأموریت پاسداری از راه کوفه تا حجاز خدمات فراوانی ارائه کرد و سرانجام در جندی‌شاپور درگذشت.

در سال ۲۶۶ق. حکمرانی حرمین و راهداری مکه به محمد بن ابی‌ساج رسید. امارت وی بر راه‌های حج، ولایت عقد و شرف، حکمرانی آذربایجان و مراغه از جمله مناصب وی است.
یوسف بن ساج حکمران بعدی بنوساج بود. او از طرف معتمد عباسی حکمرانی آذربایجان را به دست گرفت اما بعد از چندی از فرمان خلیفه سرباز زد و دستگیر و زندانی شد. اما بعد از آزادی دوباره حکمرانی آذربایجان به او داده شد. او از طرف خلیفه مأموریت مقابله با قرمطیان شد؛ ولی شکست خورده و به دست ابوطاهر قرمطی کشته شد.

معرفی اجمالی

خاستگاه اولیه ساجیان (بنی ساج)، آسیای میانه و به‌‌طور دقیق، ماوراء النهر بود.[۱] برخی محققان، آنان را سُغدی و برخی دیگر، از فرغانی‌های[۲] ماوراء النهر دانسته‌اند.

بنی‌ساج از سال ۲۷۶ تا ۳۱۹ق. در آذربایجان، اَران و گاه ارمنستان و حدود ری حکومت کردند[۳] از امیران ساجی، منصب راهداری حرمین به ابوساج دیوداد بن دیودست (۲۶۶ق.)، محمد افشین فرزند دیوداد (۲۸۸ ق.)، و ابوالقاسم یوسف بن دیوداد (۲۸۸ق.) رسید و حکومت آذربایجان تنها از آن دو تن اخیر شد و خود ابوساج به رغم نقش اساسی در برآمدن خاندانش، به این مهم دست نیافت.
ساجیان نخست در روستاهای جَنبَکاکِث و سویدَک در آسیای میانه سکونت داشتند[۴] در این مناطق، مواد نخست سلاح‌های آهنین به دست می‏‌آمد و در فرغانه ساخته می‏‌شد و به سرزمین‌های دیگر تا بغداد صادر می‌گشت.[۵]

واژشناسی

نسبت ساجی از زندگی آن‌ها در خانه‌هایی از نی مانند کپرنشینان امروزین، نشات گرفته است[۶] پاره‌ای محققان ریشه نام‌هایی هم‌چون «دیوداد» و «دیودست» را در فرهنگ قوم و زبان سُغدی جستجو کرده و گفته‌اند که اینان پیش از فتح ماوراءالنهر به دست مسلمانان که دیو را بر خلاف زردشتیان می‌ستوده‌اند، پیرو یکی از آیین‌های کهن آریایی بوده‌اند[۷] بر پایه دیدگاه دیگر، ساجیان اصالتاً از فرغانی‌های بودایی بودند و نام‌های نامانوس آن‌ها از سنت و فرهنگ این سرزمین‌ها گرفته شده است[۸] نام دیوداد فرزند دیودست را به گونه‌های دیگر نیز آورده‌‌اند[۹]

معرفی این خاندان با عنوان ساجدی به جای ساجی که در برخی از منابع معاصر آمده،[۱۰] آشکارا خطا است. امیران ساجی، به ویژه یوسف، در دوران حکومت خود در شهرهایی هم‌چون اردبیل، مراغه، و بَردَعه آذربایجان دارالضرب داشتند که نشانه رونق اقتصادی در قلمرو آنان بود[۱۱] اکنون در موزه دولتی ارمیتاز پترزبورگ سکه‌هایی از یوسف بن ابوساج موجود است که محل ضرب آن طی سال‌های ۲۹۳ تا ۳۱۲ق. در شهرهای بردعه، مراغه و اردبیل بوده است[۱۲]

ورود به خلافت عباسی

از آغاز ورود ساجیان به دستگاه خلافت عباسی، آگاهی روشنی در دست نیست. ساجیان با مسلمان شدن و راه یافتن به دستگاه خلافت عباسی و جلب توجه خلفای عباسی به مقاماتی والا دست یافتند.[۱۳] شماری از پژوهشگران معاصر با توجه به استیلای مسلمانان بر اُسروشَنه یا اشروسنه، از مناطق کهن ماوراءالنهر، و اسلام آوردن واپسین امیر آن‌جا به دست مامون (حک: ۱۹۸-۲۱۸ق.) برآنند که ابوساج در همین دوره یا‌ اندکی بعد اسلام آورده است[۱۴] ساجیان را از کهن‌ترین سلسله‏‌های ایرانی مخالف خلافت عباسی (حک: ۱۳۲-۶۵۶ق.) دانسته‌اند[۱۵]

این نظر که ساجیان خاندانی علمی، دارای جایگاه سیاسی و اجتماعی مؤثر بوده و در برابر قشری‌گرایی دستگاه خلافت مبارزه کردند،[۱۶] با آگاهی‌های موجود از ساجیان که فرماندهانی جنگجو و مردانی سختکوش و پر هیبت بودند، سازگار نیست. اصل مخالفت آن‌ها با دستگاه خلافت عباسی در برهه‌های خاص، رخدادی پذیرفتنی است؛ اما بُعد علمی آن‌ها در منابع گزارش نشده است.

کسب موقعیت و منصب

در تحلیلی دیگر، موقعیت یافتن ساجیان را به‌کوشش خلافت عباسی برای کسب قدرت از طریق حاکمان و خاندان‌های محلی توانمند پیوند داده‌اند. گفته‌اند که ساجیان نمونه‌ای مهم از این‌گونه خاندان‌ها بودند که توجه خلفای عباسی را به خود جلب کردند. بدین‌سان، عباسیان بر سپاهی مرکب از آذربایجانیان و وابستگان به خاندان‏‌های فئودالی ساجی تکیه کردند[۱۷]

آغاز گزارش‌ها از آمدن ساجیان به دستگاه خلافت عباسی، به ۲۲۲ق. بازمی‌گردد که به موجب آن، ابوساج از سرداران افشین فرمانده سپاه خلیفه عباسی بود[۱۸] و برای نبرد با بابک خرمدین از سوی معتصم (حک: ۲۱۸-۲۲۷ق.) به آذربایجان فرستاده شد و در راس دسته‌ای از سواران اُشروسِنی از خود دلیری نشان داد. ابوساج در سال۲۲۴ق. فرماندهی سپاهی از دماوند را بر عهده داشته که برای نبرد با مازیار، حکمران محلی طبرستان، اعزام شد[۱۹] ابوساج در ماموریت سرکوب منکجور،حاکم ارمنستان شد[۲۰] و با تغییر خلیفه، به سبب خدماتش در سال ۲۴۴ق. از سوی متوکل عباسی (حک: ۲۳۲-۲۴۷ق.) به بازرسی راه مکه مامور شد[۲۱]

در ۲۴۹ق. ابوساج پس از سرکوبی شورش تَنوخِی‌ها در قِنَسرین در شمال سوریه، حکمران آن‌جا شد[۲۲]
در سال ۲۵۱ق. ابوساج به کاخ ابن‌هبیره، تختگاه عاملان و راهداران در ۱۲ فرسخی بغداد، رفت.

ساجیان به دنبال خدماتشان به دستگاه خلافت عباسی، از سال ۲۷۶ تا ۳۱۹ه. ق و بنا به قول دیگر، از سال ۲۷۹ تا ۳۱۷ه. ق، در آذربایجان، اران و گاه ارمنستان و حدود ری حکومت کردند.[۲۳] ساجیان به‌صورت ظاهری، تابع و مطیع دستگاه خلافت بودند، اما آنها را از قدرتمندترین سلسله‌های ایرانی می‌توان به‌شمار آورد که در مقابل خلفا علم استقلال برافراشتند.[۲۴]

ارتباط ساجیان با حجاز

ارتباط ساجیان با حجاز از آنجا آغاز شد که متوکل عباسی (۲۳۲ – ۲۴۷ه. ق) به‌سبب خدمات ابوساج، در سال ۲۴۴ه. ق، او را مامور بازرسی راه مکه از مسیر کوفه کرد و سرپرستی کوفه و سرزمین‌های پیرامون را به او سپردند.[۲۵][۲۶] قصر ابن هبیره را یزید بن عمر بن هبیره فزاری، حکمران اموی عهد مروان بن محمد، ساخت[۲۷] و به دلیل استقرار کارگزاران در آن، نقشی مهم در مراقبت و نگهبانی از راه‌ها داشت. در رونق این ناحیه کوشش شد و باریکه آبی از فرات به آن کشیدند[۲۸] شمار منزلگاه‌های کوفه تا مکه ۳۱ مورد و مسافتش از طریق مدینه حدود ۸۴۵ میل و از طریق نجد ۷۴۵ میل (حدود ۱۳۰۰کیلومتر) بود.

منزل‌گاه فید (منزل ۱۵ از ۳۱ منزل) که تقریباً در وسط این راه قرار گرفته بود، به‌سبب داشتن موقعیت نظامی مناسب، بازار و امکانات رفاهی برای حاجیان، به‌عنوان مرکزیتی برای راهداران انتخاب شده بود و حاجیان، وسایل و کالاهایشان را در این شهر به امانت می‌گذاشتند.[۲۹] از گزارش‌ها برمی‌آید که ساجیان و سپاه زیرنظر آن‌ها پاسداری از منزلگاه‌ها و راه‌ها و بدرقه حاجیان و کاروان عراق و رفت و آمدهای این مسیر طولانی را برعهده داشتند؛

ابوساج در سال ۲۵۱ه. ق در قصر ابن هبیره در ۱۲ فرسخی بغداد مستقر شد که تختگاه راهداران محسوب می‌شد[۳۰&#۹۳