پاورپوینت کامل حجاج ابن یوسف ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حجاج ابن یوسف ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حجاج ابن یوسف ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حجاج ابن یوسف ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

۱
تبار۲
نام۳
کودکی۴
فرماندهی پیاده‌نظام عبدالملک۵
در مدینه۶
در مکه۶.۱
محاصره مسجدالحرام۶.۲
تخریب کعبه۶.۳
کشتن عبدالله بن زبیر۶.۴
بازسازی کعبه۷
امیر الحاج۸
حکومت بر عراق۸.۱
درگیری با خوارج۸.۲
سرکوب قیام ابن اشعث۸.۳
دشمنی با شیعیان۸.۴
ستمکاری۹
دیگر اقدامات۱۰
درگذشت۱۱
پانویس۱۲
منابع

حَجّاج بن یوسف ثَقَفی (م.۹۵ق)، امیر حجاز و عراق در دوره عبدالملک بن مروان (حک: ۶۵–۸۵ق) است که برای شکست دادن عبدالله بن زبیر، مسجدالحرام را محاصره و بخشی از کعبه را با منجنیق تخریب کرده و به آتش کشید. او در سال ۷۴ق. یک سال پس از تخریب، خانه خدا را به شکل پیش از بازسازی آن توسط عبدالله بن زبیر بازگرداند.

از حجاج با تعابیر خونریز، ستمگر و کینه‌جو یادشده است. او مدینه را به جهت مخالفت مردم آن با عبدالملک، آلوده‌ترین شهرها دانسته و احترام مردم به منبر و قبر حضرت محمد(ص) را به سخره گرفته است.

حجاج در سال‌های حکومتش بر حجاز، از سال ۷۲ تا ۷۴ق. امیر الحاج بوده و در زمان حکومتش بر عراق نیز حج می‌گذارده است.

حکومت حجاج بر عراق، با درگیری با خوارج، سرکوب قیام عبدالرحمن بن محمد بن اشعث و دشمنی شدید او نسبت به اهل بیت(ع) و شیعیان همراه بوده است.

ساخت مسجدی در مدینه، کندن چاه و ساخت سد در مکه و اطراف آن از خدمات او به حرمین شمرده شده است. برخی او را نخستین کسی دانسته‌اند که پوشش کعبه را تهیه کرد.

حجاج بن یوسف، در سن ۴۵ سالگی در سال ۹۵ق. در حالی که تعادل روحی‌اش را از دست داده بود، به سبب بیماری خوره یا سل و بی‌خوابی در شهر واسط درگذشت و در همان جا دفن شد.

تبار

حجاج بن یوسف بن حکم،[۱] از قبیله ثقیف طائف،[۲] و مکنّی به ابومحمد[۳] است. مادرش، فارعه دختر هَمام بن عروه بن مسعود ثقفی است،[۴] که پیش از ازدواج با یوسف، همسر حارث بن کلده ثقفی[۵] حکیم عرب و به قولی همسر مغیره بن شعبه ثقفی بوده است.[۶]

یوسف پدر حجاج، بر پایه برخی گزارش‌ها نزد عبدالملک بن مروانِ (حک: ۶۵–۸۵ق) اموی، از مقام و منزلتی برخوردار و حکمرانی مناطقی را از سوی او عهده‌دار بود.[۷] یوسف در دوران حکمرانی حجاج بر مدینه (حک: ۷۳–۷۵ق) درگذشت.[۸]

نام

حجاج که در طائف به دنیا آمد و در همانجا تعلیم دیده بود، «کُلَیب» به معنای سگ کوچک نام گرفت[۹]؛ ولی بعدها به «حَجّاج» به معنای «بسیار حج کننده» معروف شد،[۱۰] که سبب آن دانسته نیست. حجاج، به معنای «بریدن استخوان» نیز آمده است.[۱۱]

کودکی

گفته شده حجاج کودکی ناقص‌الخلقه بوده و شیر هیچ‌کس را نمی‌خورد تا اینکه به پیشنهاد شیطان از خون بزغاله به او نوشاندند و تا ۳ روز صورتش را خون‌آلود کردند.[۱۲] شاید روحیه ستمگری حجاج سبب چنین داستان سرایی‌هایی شده است.

حجاج دوران کودکی و نوجوانی خود را در طائف سپری کرد و در این مدت به همراه پدرش، معلم کودکان بود و به تناسب همین شغل با سواد بود.[۱۳] ساق‌هایی لاغر، اندامی کوچک، صدایی نازک[۱۴] و موهایی کوتاه داشت.[۱۵] از او با تعابیر زیرک، بلیغ، مدیر،[۱۶] و در عین حال فاسق،[۱۷] خونریز، ستمگر، خشن و کینه‌جو یاد شده است.[۱۸]

فرماندهی پیاده‌نظام عبدالملک

مروان در سال ۶۵ق.[یادداشت ۱] سپاهی به فرماندهی حَبیش بن دَلَجه قینی برای گرفتن مدینه از سلطه زبیریان فرستاد که حجاج و پدرش نیز در این سپاه حضور داشتند.[۱۹] حبیش به همراه جمعی از یارانش کشته شد و سپاه مروان شکست خورد.[۲۰] بازماندگان به شام رفته و به سپاه روح بن زَنْباع جذامی، از حامیان مروان و پسرش عبدالملک پیوستند.[۲۱]

حجاج در سپاه ابن زنباع که بر فلسطین حاکم بود، توانست نظر فرمانده‌اش را به خود جلب کند؛ از این رو، ابن زنباع او را به عبدالملک بن مروان (حک: ۶۵–۸۵ق) معرفی کرد و این خلیفه اموی فرماندهی بخشی از سپاه را به او داد.[۲۲] حجاج توانست با مدیریت خشن خود، سپاه بی‌نظم عبدالملک را سامان داده و توانایی‌های خود را به خلیفه اموی نشان دهد.[۲۳]

عبدالملک بن مروان، حجاج را والی شهری کوچک در حجاز به نام تباله کرد؛[۲۴] ولی هنگامی حجاج به آنجا رسید و کوچکی آن را دید بدون اینکه داخل شود به نزد عبدالملک برگشت و از پذیرش حکومت تباله عذر خواست.[۲۵] او پس از مدتی که سرپرستی شرطه آبان بن مروان، حاکم فلسطین را عهده‌دار بود،[۲۶] به فرماندهی پیاده نظام عبدالملک منصوب شد.[۲۷]

در مدینه

حجاج در سال ۷۲ق. پس از پیروزی عبدالملک بر مصعب بن زبیر حاکم زبیری عراق، در حالی که بزرگان شام به جهت حرمت مکه حاضر به پذیرش مأموریت علیه عبدالله بن زبیر نبودند، داوطلب این کار شد.[۲۸]

حجاج کوفه را در جمادی الاولی به قصد حجاز ترک و در شعبان همان سال وارد طائف شد. او در انجام مأموریتش، پس از استقرار در طائف یک رشته عملیات ایذایی برای محک زدن توانایی عبدالله بن زبیر به راه انداخت و پس از آگاهی از ناتوانی خود و پس از رسیدن نیروی کمکی ۵۰۰۰ نفری[۲۹] در ذی قعده سال ۷۲ق. وارد مدینه شد و حاکم زبیری آن را اخراج کرد.[۳۰] با توجه به همراهی مردم مدینه با آل زبیر علیه بنی امیه، حجاج در مدینه به مردم از جمله صحابه حضرت محمد(ص) آزار رساند و به بهانه یاری نرساندن به عثمان بر دست و گردن بسیاری از آنها مهر سُربی زد.[۳۱] او به هنگام وداع با مدینه، خدا را به خاطر خارج شدن از آلوده‌ترین شهرها که ساکنانش خیانتکارترین افراد به عبدالملک و حسودترین مردمان هستند سپاس گفت و احترام مردم مدینه به منبر و قبر حضرت محمد(ص) را به سخره گرفت و سوگند خورد که اگر سفارش‌های خلیفه نبود مدینه را ویران می‌کرد.[۳۲]

بر پایه گزارشی، حجاج طی خطبه‌ای زائران قبر حضرت محمد(ص) را مورد نکوهش قرار داد و طواف برگرد کاخ عبدالملک مروان را از این رو که خلیفه را بهتر از حضرت محمد(ص) می‌دانست، سفارش می‌کرد.[۳۳][یادداشت ۲][۳۴]

از اقدامات حجاج در مدینه، ساخت مسجدی در محله بنی‌سلمه[یادداشت ۳] بود که بعدها به مسجد حجاج معروف شد.[۳۵]

در مکه

محاصره مسجدالحرام

حجاج بن یوسف پس از تسلط بر مدینه، به سوی مکه حرکت کرد. او که در موسم حج به مکه رسیده بود، با لباس رزم در عرفات حاضر شد[۳۶]؛ ولی به خاطر جلوگیری عبدالله بن زبیر، طواف کعبه و سعی میان صفا و مروه را انجام نداد[۳۷] در برابر، حجاج نیز از وقوف ابن زبیر و یارانش در عرفات و رمی جمرات جلوگیری کرد.[۳۸] بنا به گزارشی، عبدالملک بن مروان در آغاز، حجاج را از یورش نظامی به مکه پرهیز داد و از او خواست با محاصره اقتصادی، ابن زبیر را وادار به تسلیم کند.[۳۹] از این رو،‌ حجاج از رسیدن آذوقه به زبیریان جلوگیری کرد و آنچنان یاران ابن زبیر را در تنگنا قرار داد که تنها به آب زمزم دسترسی داشتند.[۴۰]

محاصره مسجدالحرام در ذی‌حجه سال ۷۲ق. آغاز و پس از ۶ ماه و ۱۷ روز با قتل عبداللله بن زبیر در روز سه شنبه ۱۷ جمادی الاولی ۷۳ق. به پایان رسید. برخی مدت زمان محاصره حجاج را ۸ ماه و ۱۷ روز دانسته‌اند.[۴۱]

تخریب کعبه

با سرسختی عبدالله بن زبیر در برابر محاصره اقتصادی، حجاج با نصب منجنیق روی کوه‌های اطراف مسجدالحرام و ابوقبیس، زبیریان را به شدت کوبید. در این میان، سنگ‌های منجنیق به کعبه برخورد کرد و به آن آسیب رساند.[۴۲] گزارش دیگری، هدف سنگ‌های حجاج را خود کعبه و تخریب بخشی که عبدالله بن زبیر بر دیوار آن در ناحیه حَطیم افزوده بود، عنوان کرده است.[۴۳] البته با درخواست برخی از صحابه مانند عبدالله بن عمر یا جابر بن عبدالله انصاری و ابوسعید خُدری حجاج تا پایان موسم حج و بازگشت حاجیان از منا، حمله خود را متوقف کرد و پس از آن، از حاجیان خواست تا به شهرهای خود بازگردند