پاورپوینت کامل حاکمان مکه در دوره امویان ۳۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حاکمان مکه در دوره امویان ۳۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حاکمان مکه در دوره امویان ۳۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حاکمان مکه در دوره امویان ۳۰ اسلاید در PowerPoint :

۱
سیاست‌های کلی۲
دوران معاویه۳
دوران خلافت یزید۴
دوران عبدالله بن زبیر۵
دوره آل مروان۵.۱
دوره عبدالملک بن مروان۵.۲
ولید بن عبدالملک۵.۳
سلیمان بن عبدالملک۵.۴
عمر بن عبدالعزیز۵.۵
یزید بن عبدالملک۵.۶
هشام بن عبدالملک۵.۷
ولید بن یزید۵.۸
دیگر خلیفه‌ها از آل مروان۶
پانویس۷
منابع

امارت مکه در دوره امویان (حکومت: ۴۱-۱۳۲ق)، توسط امیرانی که خلفای اموی تعیین می‌کردند اداره می‌شد. از حوادث این دوران، محاصره مکه و به منجنیق بستن کعبه توسط لشکر یزید است.

حکومت مکه در این امویان، از مدینه جدا بود و گاهی طائف و جده، به امارت مکه ضمیمه می‌شد. به‌کارگیری امیران مکه از فردی به نام حاجب که از اموال آنها مراقبت می‌کرد و ساخت ساختمانی ویژه بیت‌المال کنار دارالندوه از ویژگی‌های این دوران است.

در دوره ولید بن عبدالملک (حکومت: ۸۶-۹۶ق)، نخستین بار صف‌های نماز جماعت به صورت دایره‌وار پیرامون کعبه تشکیل شد. جدایی ‌انداختن میان مردان و زنان در حال طواف و تذهیب (طلاکاری) کعبه نیز در این دوران رخ داد.

امیران مکه در این دوران بیشتر خویشان خلفای اموی، مانند عتبه بن ابی‌سفیان (برادر معاویه)، مروان بن حکم، سعید بن عاص و عبدالله بن خالد بن اسید بودند.

سیاست‌های کلی

در دوره ۹۲ ساله امویان (حکومت: ۴۱-۱۳۲ق) خلیفه‌های اموی، امیران شهر مکه را بر می‌گزیدند.

البته عبدالله بن زبیر (حک: ۶۴-۷۳ق) به مدت نُه سال مرکز خلافت خود را در شهر مکه قرار داد.[۱] همچنین برهه‌ای کوتاه در سال ۱۳۹ق، خوارج ازارقه، مکه را تسخیر کردند و ابوحمزه خارجی بر آن شهر تسلط یافت.[۲]

امویان بیشتر، خویشاوندانشان را برای امارت مکه برمی‌گزیدند؛ حضور رقبا و برخی فعالان سیاسی در مکه، باعث شد اهتمام امویان به این شهر بیشتر باشد.

برخی از امیران مکه که از خویشان بنی‌امیه بودند چنین‌اند: عتبه بن ابی‌سفیان (برادر معاویه)، مروان بن حکم، سعید بن عاص، عبدالله بن خالد بن اسید، عمرو بن سعید بن عاص، ولید بن عتبه بن ابی‌سفیان، عثمان بن محمد بن ابی‌سفیان.

حکومت مکه در دوران اموی، از مدینه جدا بود. البته گاه شهرهای پیرامونی مکه مانند طائف و جده، به امارت مکه ضمیمه می‌شدند.

در دوران بنی‌امیه، برخی امیران مکه فردی با عنوان حاجب برمی‌گزیدند ‌که کارش مراقبت از اموال امیر مکه در سرزمین‌های فتح شده و نیز انتقال شکایات بود. حاجب تعدادی نیروی شامی در اختیار داشت تا در ابطح، جایی میان منا و مکه، مراقب اوضاع باشد. همچنین کاتبانی داشت که بخشش‌های مردم را ثبت و ضبط می‌کرد.

در این روزگار، ساختمانی ویژه بیت المال کنار ‌دارالندوه ساخته شد. برخی امیران مکه در این دوران کسانی را به نیابت از خود در قضاوت و برگزاری نماز جماعت به کار می‌گرفتند. نیز سازمان بَرید و راه ارتباطی مکه با شام به عنوان مرکز خلافت را گسترش دادند.[۳]

دوران معاویه

در دوران حکومت معاویه بن ابی‌سفیان، اولین خلیفه اموی (حکومت:‌ ۴۱-۶۰ق)، عتبه بن ابی‌سفیان (برادر معاویه) و مروان بن حکم امیران مکه بوده‌اند.

دوران خلافت یزید

در دوران خلافت یزید (حکومت: ۶۱-۶۴ق)، افرادی مانند عمرو بن سعید بن عاص، حارث بن خالد بن عاص مخزومی و ولید بن عتبه بن ابی‌سفیان، امارت مکه را به دستور یزید به عهده داشته‌اند.

در دوران امارت عمرو بن سعید بن عاص، امام حسین(ع) که از بیعت با یزید خودداری کرده بود، چند ماه در مکه حضور یافت. هنگامی که امام(ع) تصمیم گرفت به عراق برود، عمرو بن سعید برای او امان‌نامه نوشت؛ اما وی نپذیرفت.[۴] عمرو بن سعید در محدود کردن عبدالله بن زبیر که حاضر به بیعت با یزید نشده بود نیز، موفق نبود.[۵]

یزید در سال ۶۲ یا ۶۳ق. ولید بن عتبه بن ابی‌سفیان را به امارت مکه برگزید. در امارت او عبدالله بن زبیر قیام خود را آغاز کرد. یزید با اعزام لشکری، مکه را محاصره کرد و کعبه را به منجنیق بست که موجب آتش گرفتن پرده کعبه و ویرانی دیوار آن شد.[۶]

از عثمان بن محمد بن ابی‌سفیان، حارث بن خالد مخزومی، عبدالرحمن بن زید بن خطاب، و یحیی بن حکیم نیز به عنوان امیران انتصابی بر مکه از سوی یزید یاد شده است.[۷]

دوران عبدالله بن زبیر

نوشتار اصلی: عبدالله بن زبیر

پس از مرگ یزید در سال ۶۴ق، مردم مکه با عبدالله بن زبیر به عنوان خلیفه، بیعت کردند و او تا سال ۷۳ق. این شهر را مرکز خلافت خود قرار داد.[۸]

عبدالملک بن مروان حاکم وقت اموی، نخست نیروهای عبدالله بن زبیر در عراق را شکست داد[۹] و پس از آن، حجاج بن یوسف ثقفی را مأمور شکست دادن عبدالله بن زبیر در مکه کرد. حجاج بن یوسف مکه را بیش از هشت ماه محاصره کرد[۱۰] و پس از آن، کعبه و