پاورپوینت کامل حاکمان مکه در خلافت عباسی ۷۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حاکمان مکه در خلافت عباسی ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حاکمان مکه در خلافت عباسی ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حاکمان مکه در خلافت عباسی ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

۱
امارت مکه در دوران اول عباسی۱.۱
خدمات عمرانی عباسیان در مکه۱.۱.۱
دوره سفاح۱.۱.۲
دوره منصور عباسی۱.۱.۳
دوره مهدی عباسی۱.۱.۴
دوره هادی عباسی۱.۱.۵
دوره هارون الرشید۱.۱.۶
دوره امین۱.۱.۷
دوره مأمون۱.۱.۸
دوره معتصم۱.۱.۹
دوره واثق۲
امارت مکه در دوران دوم عباسی۲.۱
بی توجهی به وضعیت اقتصادی۳
امارت مکه در دوران سوم خلافت عباسی۴
پانویس

امارت مکه در دوران اول عباسی

در اوائل دوران حکومت عباسیان، امیران مکه(۱۳۲-۶۵۶هجری قمری) بیشتر از خویشاوندان خلفا انتخاب می‌شدند. دلیل گماشتن این افراد، اعمال سیاست بغداد در همه امور داخلی مکه بود؛ زیرا آن شهر به عنوان کانون مهم دینی برای خلفای عباسی شناخته می شد. از این رو، خلفا اهتمام فراوان به تسلط کامل بر آن داشتند. به عنوان نمونه مامون عباسی، برای مکه چند امیر علوی نیز برگزید از جمله اینکه عبیدالله بن حسن بن عبیدالله علوی را امیر حرمین انتخاب کرد.(تاریخ خلیفه ص۳۱۳) که این گونه انتخاب ها در این دوران، کار استثنایی شمرده می شد.البته چنین برمی‌آید که هدف او از این کار، خشنود ساختن بخشی از شیعیان و متفاوت ساختن خط سیر آنها با دیگر علویان بوده است.تاریخ مکه، سباعی، ص۱۴۹.

در این دوران، گاه امارت مکه مستقل بود و گاه با امارت مدینه همراه می‌شد.[۱] مثلا در سال ۱۹۶ هجری قمری، داود بن عیسی عباسی امارت مدینه را نیز عهده‌دار گشت و فرزندش سلیمان را به نیابت از خود بر آن شهر منصوب کرد.[۲] برخی امیران نیز؛افزون بر مکه، بر طائف و جده نیز هم‌زمان حکومت داشتند.[۳]
البته باید یاد آور این نکته بشویم که یکی از نگرانی های امیران مکه در این دوران، قیام علویان از جمله قیام‌های نفس زکیه به سال ۱۴۵ق،[۴] حسین بن علی حسنی (شهید فخ) در سال ۱۶۹ق،[۵] ابن طباطبا به سال۱۹۹ق.،[۶] محمد بن صالح بن عبدالله[۷] و محمد بن یوسف بن ابراهیم در سال ۲۵۲ق.[۸] بود که خود را برای خلافت شایسته‌تر شمرده،و بنی‌عباس را غاصب حکومت می‌دانستند. از این رو، با فراهم شدن کوچک‌ترین زمینه برای قیام، از خاستگاه خود در مدینه، حرکت خویش را آغاز می‌کردند.

عباسیان پس از قیام نفس زکیه، هوشیار شدند و امارت مکه را جز به خاندان عباسی نسپردند تا بتوانند از شورش علویان پیشگیری کنند. آنان همچنین اصرار داشتند که حکومت طائف و جده را همراه مکه کنند تا دایره نفوذ آن امیر را برای همه بلادی که از نظر آنان وضعی خاص داشت، گسترش دهند.[۹]

در اواخر این دوران و با نفوذ ترکان در دستگاه خلافت، شماری از آنان به امارت مکه دست یافتند. ایتاخ، از فرماندهان ترک، از آن جمله است.[۱۰] برخی ایرانیان همانند حسن بن سهل، برادر فضل بن سهل وزیر مقتول مامون، در همین دوره از سوی مامون امیر مکه شدند.[۱۱] این دسته از امیران که از آنان به عنوان امیر مباشرتی می‌توان یاد کرد، کسانی را برای اداره مکه انتخاب می‌کردند.

خدمات عمرانی عباسیان در مکه

عباسیان در طول حکومت خود در مکه،تلاش‌های عمرانی بسیاری برای جلب نظر مسلمانان،انجام دادند. برخی تلاش‌های آنان عبارتند از: گسترش مسجدالحرام، تزئین کعبه و طلاکاری نمودن آن، فرستادن هدایای گران‌بها برای آویختن در کعبه،[۱۲] تهیه پرده برای کعبه،[۱۳] تزئین مقام ابراهیم، تعمیر و بازسازی چاه زمزم، گسترش در مطاف، تعمیر حِجر اسماعیل، کشیدن چشمه و احداث برکه‌ها در مکه.[۱۴]

در میان خلفای عباسی، گسترش و تعمیرات عمرانی در دوره ابوجعفر منصور و مهدی عباسی به لحاظ گستردگی از اهمیتی بیشتر برخوردار بود.[۱۵] این تلاش‌ها بیشتر در دوران اول حکومت عباسیان (حک: ۱۳۲-۲۳۴ق.) انجام پذیرفت.

دوره سفاح

سفاح (حکومت: ۱۳۲-۱۳۶ق) نخستین خلیفه عباسی بود که در سال ۱۳۲ق مکه را در اختیار عمویش داود بن علی بن عبدالله عباسی نهاد، و به او دستور داد تا برخی آثار اموی در مکه مانند مخزن آب ساخته شده به دست خالد بن عبدالله قسری را از میان ببرد. سفاح پس از برکناری داود، دایی خود، زیاد بن عبیدالله حارثی را به امارت مکه منصوب کرد که تا سال ۱۳۶ق. بر آن شهر امیر بود. در همین سال، وی برکنار گشت و عباس بن عبدالله بن معبد عباسی تا زمان مرگ سفاح، امیر مکه شد.

دوره منصور عباسی

منصور عباسی (حکومت: ۱۳۶-۱۵۸ق) نخستین کسی بود که بر چاه زمزم پنجره نهاد و زمینش را با سنگ مرمر فرش کرد.[۱۶].امیران مکه در دوران خلافت او عبارت بودند از: عباس بن عبدالله بن معبد عباسی و زیاد بن عبیدالله حارثی. وی تا ۱۴۱ق. امیر مکه بود و به دستور منصور با خریدن خانه‌های مجاور سمت شمال و غرب مسجد آن را گسترش داد و به دو برابر دوران بنی‌امیه رساند.[۱۷] وی همچنین در پی تخریب ‌دار القضاء (خانه عمر بن خطاب) و تبدیل آن به میدان، در ضلع غربی مسجد دری گشود که به نام خودش مشهور گشت.[۱۸]

از دیگر امیران این دوره، می‌توان به هیثم بن معاویه تا سال ۱۴۳ه.ق و سری بن عبدالله بن حارث تا سال ۱۴۵ ه.ق اشاره کرد.[۱۹] در این سال، نفس زکیه در پی تسلط بر مدینه، سپاهی را روانه مکه کرد که موجب فرار امیر مکه سری بن عبدالله شد و یکی از علویان به نام حسن بن معاویه علوی[۲۰] یا فرزند او محمد بن حسن[۲۱] به امارت مکه رسید. اما در بعد از مدتی کوتاهی قیام نفس زکیه سرکوب شد و عباسیان بار دیگر بر مکه تسلط یافتند[۲۲] و امارت به سری بن عبدالله منتقل شد.در سال ۱۴۶ هجری قمری او نیز برکنار و عبدالصمد بن علی بن عبدالله، عموی منصور، امیر مکه و مدینه شد که امارتش تا ۱۴۹ یا ۱۵۰ق. یا ۱۵۷ق. ادامه یافت.[۲۳] محمد فرزند ابراهیم امام عباسی واپسین امیر انتصابی منصور بر مکه بود که تا سال ۱۵۸ق. امارت کرد.

دوره مهدی عباسی

مهدی عباسی (حکومت‌: ۱۵۸-۱۶۸ق) در ایام خلافت خود دو بار به سال‌های ۱۶۰ و ۱۶۴ هجری قمری مسجدالحرام را گسترش داد.[۲۴] در دوران خلافت مهدی ، ابراهیم بن یحیی بن محمد تاسال ۱۶۱ق.[۲۵] و جعفر بن سلیمان بن علی تا ۱۶۶ق. و عبیدالله بن قُثَم بن عبدالله[۲۶] و محمد بن ابراهیم.[۲۷] و زیاد بن عبیدالله حارثی برای بار دوم به امارت مکه دست یافتند [۲۸]

دوره هادی عباسی

هادی عباسی (حکومت: ۱۶۹-۱۷۰ق) در دوران حکومت خود، نخست عبیدالله بن قثم بن عبدالله عباسی را امیر مکه کرد.[۲۹] در امارت او، حسین بن علی (شهید فخ) به سال ۱۶۹ق. در مدینه قیام نمود و در پی تسلط بر آن، به مکه عزیمت کرد؛ اما از سپاه عباسی شکست خورد و به شهادت رسید[۳۰] و بدین ترتیب، عباسیان برای بار سوم به مکه دست یافتند. سپس محمد بن عبدالرحمن سفیانی امیر مکه شد.[۳۱]

دوره هارون الرشید

حاکم مکه در دوران هارون الرشید (حکومت: ۱۷۰-۱۹۳ق) به دستور وی، مناره‌ای برای مؤذنان بر بالای سقف مسجد ساخت.[۳۲] در دوران خلافت ‌ هارون افراد زیادی به امارت رسیدند که ترتیب دقیق آن‌ها مشخص نیست: احمد بن اسماعیل بن علی، حماد بربری، سلیمان بن جعفر بن سلیمان، عباس بن محمد بن ابراهیم، عبیدالله بن قثم، علی بن موسی، فضل بن عباس بن محمد، محمد بن عبدالله بن سعد، و موسی بن عیسی.[۳۳]

دوره امین

در دوران خلافت امین (حکومت:‌ ۱۹۳-۱۹۸)، داود بن عیسی بن موسی عباسی امیر حرمین شد.[۳۴] وی در مکه ماند و پسرش را به نیابت از خود به مدینه فرستاد.[۳۵] هنگامی که امین از او خواست تا عهدنامه ‌هارون را که به کعبه آویخته شده بود، پاره کند و مامون را از ولایتعهدی برکنار نماید، برآشفت و در پی گرد آوردن مکیان و با حمایت آنان، امین را از خلافت برکنار ساخت و برای مامون از آنان بیعت گرفت.[۳۶] وی به دستور امین برکنار شد.
در سال ۱۹۴ق. سالم بن جراح، کارگزار امین عباسی ۱۸۰۰۰ دینار را که امین برای او فرستاده بود، برای طلاپوش کردن در ورودی کعبه هزینه کرد. وی پوشش پیشین را که حدود ۲۸۰۰۰ مثقال بود، برکند و سکه‌های ارسالی را به آن افزود و در کعبه را با صفحه طلا پوشاند. همچنین دو حلقه طلایی برای آن در ساخت و میخ‌هایی با روکش طلا بر آستانه و گوشه‌های آن کوبید.[۳۷]

دوره مأمون

با غلبه مامون (حکومت: ۱۹۸-۲۱۸ق) بر امین، وی به پاداش آن چه داود انجام داده بود، او را بار دیگر بر امارت مکه و مدینه منصوب کرد.[۳۸] وی تا سال ۱۹۹ق. امیر این دو شهر بود.[۳۹] در امارت داود، حسین بن حسن علوی معروف به افطس که از سوی ابوالسرایا، صاحب دعوت طباطبا در عراق، به امارت مکه اعزام شده بود، این شهر را تصرف کرد و به سال ۲۰۰ق. در پی شنیدن خبر قتل ابوالسرایا، برای محمد دیباج، از فرزندان امام صادق(ع)، در مکه بیعت گرفت. از کارهای او در مکه، کندن جامه‌های پیشین کعبه و پوشاندن دو جامه ارسالی ابوالسرایا بر آن بود. بر این جامه‌ها نوشته شده بود: «تهیه شده به دستور ابوالسرایا تا به جای جامه ستم‌پیشگان عباسی پوشانده شود و خانه خدا تطهیر گردد».[۴۰] استیلای افطس چندان دوام نیافت و مامون لشکری فرستاد که سپاه علوی را شکست داد و بر مکه چیره شد.[۴۱] بدین ترتیب، بار چهارم عباسیان بر مکه چیره شدند و عیسی بن یزید جلودی فرمانده سپاه مامون به امارت مکه رسید و در پی او یزید بن حنظله مخزومی یا محمد بن جلود امیر شد.[۴۲]

به سال ۲۰۲ق. ابراهیم موسی بن جعفر از یمن آمد و بر مکه چیره شد. برخی وی را حاکم انتصابی مامون دانسته‌اند.[۴۳] هارون بن مسیب، حمدون بن علی بن عیسی، صالح بن عباس، سلیمان بن عبدالله، محمد بن سلیمان، حسن بن سهل، محمد بن ‌هارون و عبیدالله بن حسن علوی از دیگر امیران مکه بودند. امارت عبیدالله تا سال ۲۰۹ یا ۲۱۸ق. ادامه داشته است.[۴۴]

دوره معتصم

در زمان معتصم (حکومت ۲۱۸-۲۲۷ق)، امارت مکه نخست در اختیار صالح بن عباس و بعد از او به سال ۲۲۶ق. بر عهده اشخاص ترک از جمله محمد بن داود بن عیسی عباسی، قرار گرفت.[۴۵] معتصم، محمد بن داود را جانشین خود قرار داد و او تا مرگ معتصم بر این منصب باقی بود. این خلیفه در سال ۲۱۹ق. به طاهر بن عبدالله که امیر مکه بود، دستور داد تا چراغ‌ها (نفاطات) در مازمان (تنگه میان مزدلفه و عرفه) در شب عید قربان و هنگام بازگشت حاجیان روشن شود. این امیر نخستین کسی است که این کار را آغاز کرد و سپس چنین خدمتی رسم گردید.[۴۶]

دوره واثق

در دوره خلافت واثق (حکومت: ۲۲۷-۲۳۲ق) محمد بن داود بن عیسی عباسی به نیابت از اشناس ترکی، امیر مکه بود.[۴۷]

امارت مکه در دوران دوم عباسی

این دوره(حک: ۲۳۴-۳۳۴ق.) که با تسلط ترکان بر دستگاه خلافت شناخته می‌شود، با خلافت متوکل آغاز شد و در دوران مستکفی خاتمه یافت. از ویژگی‌های این دوران، تجزیه قلمرو خلافت و پدید آمدن حکومت‌هایی مانند صفاریان (۲۵۴-۲۹۸ق.) و سامانیان (۲۶۱-۳۸۹ق.) در شرق قلمرو خلافت و تشکیل حکومت‌هایی در مصر و شام مانند بنی‌طولون (حک: ۲۵۴-۳۲۳ق.)[۴۸] و اخشیدیان (حک: ۳۳۰-۳۵۸) بود که کوشیدند با استیلا بر مکه، از آن برای تقویت پایگاه معنوی خود میان مسلمانان بهره بگیرند.

از سلسله های نو پدیدی که از سوی خلیفه عباسی، عهده‌دار امور حرمین به صورت تشریفاتی بودند طاهریان در سال ۲۰۵-۲۵۹ هجری قمری بودند