پاورپوینت کامل تمتع ۸۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تمتع ۸۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تمتع ۸۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تمتع ۸۱ اسلاید در PowerPoint :

۱
واژه شناسی۲
برتری۳
تاریخچه۳.۱
تشریع توسط پیامبر(ص)۳.۲
تحریم توسط عُمر۳.۳
مخالفان تحریم۳.۴
دوره عثمان۳.۵
دوره عباسیان۴
حکم۴.۱
برای آفاقیان۴.۲
برای اهل حرم۵
چگونگی۵.۱
عمره تمتع۵.۲
حج تمتع۶
شرائط۷
ویژگی‌های۸
پانویس۹
منابع

حج تمتّع، از اقسام سه‌گانه حج بوده و به معنای حجّی است که حج‌گزار ابتدا برای مناسک عمره تمتّع، مُحرم می‌شود و پس از خروج از احرام، دوباره برای حج احرام می‌بندد. مهم‌ترین تفاوت آن با حج قِران و حج افِراد، امکان جداسازی میان عمره و حج است. به اجماع فقیهان شیعه، این گونه حج به عنوان حجه الاسلام بر آفاقیان واجب است. فقیهان اهل سنت، ادای این حج را بر آفاقیان جائز دانسته‌اند. به باور بیشتر فقیهان شیعه، حج تمتع برای اهل حرم کفایت از حجه الاسلام نمی‌کند و میان فقیهان اهل سنت در این باره اختلاف است.

حج تمتع، از دو بخش عمره و حج تشکیل شده و عمره باید پیش از حج ادا شود. عمره تمتع، از بخش‌های احرام، طواف و نماز آن، سعی و تقصیر تشکیل شده و به نظر فقیهان شیعه و برخی فقیهان اهل سنت پس از تقصیر، محرّماتِ احرام بر احرام‌گزار حلال می‌شود. بخش حج، از احرام، وقوف در عرفات، وقوف در مشعر، مناسک منا، طواف زیارت و نماز آن، سعی، طواف نساء و نماز آن، بیتوته در منا و رمی جمرات تشکیل شده است.

حج تمتع، تنها حجی است که قرآن به آن تصریح کرده و در برخی روایات شیعه، برابر با هزار حج دانسته شده است. حنبلیان و شافعیان نیز، این گونه حج را با فضیلت‌ترین گونه حج دانسته‌اند.

حج تمتع، در سال دهم هجری، در حجه الوداع توسط حضرت محمد(ص)‌ تشریع شد. عمر بن خطاب خلیفه دوم، در دوران خلافت خود این گونه حج را ممنوع کرد. این ممنوعت در دوره عثمان بن عفان خلیفه سوم و معاویه بن ابی‌سفیان نیز ادامه داشت. افرادی مانند امام علی(ع)، عبدالله بن عمر، عایشه و عبدالله بن عباس با این ممنوعیت مخالفت کردند. به تدریج، بویژه در دوره عباسیان ادای حج تمتع آزاد شد.

واژه شناسی

واژه «تمتّع»، به معنای برخوردار شدن و بهره بردن است [۱]. اصطلاح فقهی «حج تمتّع»، به معنای حجی است که در آن حج‌گزار ابتدا برای مناسک عمره تمتّع مُحرم می‌شود و پس از خروج از احرام، دوباره برای حج احرام می‌بندد.[۲]

به این نوع از حج، تمتّع گفته می‌شود؛ زیرا ادا کننده آن در فاصله زمانی میان حج و عمره می‌تواند کارهایی را که در حال احرام حرام بوده، انجام داده و بهره‌مند شود.[۳] از آنجا که ارتباط میان این عمره و حج تمتّع، به گونه‌ای است که مانند یک عمل شمرده می‌شوند، گویا این تمتّع و بهره‌مندی، در میانه حج روی داده است.[۴] برخی فقیهان، وجه نامگذاری این نوع حج به تمتّع را، انجام یافتن حج و عمره در یک سفر و بی‌نیازی از سفرهای متعدد دانسته‌اند.[۵] با این تحلیل، حج قِران از دیدگاه اهل سنت به معنای حجی که در آن احرام به حج و عمره در یک زمان صورت می‌گیرد، از مصداق‌های حج تمتّع به شمار می‌رود.[۶] شماری دیگر، وجه نامیده شدن آن به حج تمتّع را، بهره بردن احرام‌گزار از ثواب عمره در ماه‌های حج، که در عصر جاهلی امری ناپسند شمرده می‌شد دانسته‌اند.[۷][یادداشت ۱]

واژه تمتّع، برگرفته از آیه فَمن تمتّع بِالعُمره إلی الحجّ…
[یادداشت ۲][۸] است و گاهی این نوع حج در احادیث[۹] و به دنبال آن در منابع فقهی، «متعه الحج» نامیده شده[۱۰] و انجام‌دهنده آن مُتمتّع خوانده شده است.[۱۱]

برتری

قرآن، از میان اقسام سه‌گانه حج[یادداشت ۳] تنها به حج تمتّع تصریح کرده است[یادداشت ۴][۸] که نشانه‌ای بر اهمیت ویژه این گونه حج دانسته‌اند.[۱۲] بر پایه روایتی، امام باقر(ع) تمتّع را برترین نوع حج شمرده[۱۳] و در روایتی از امام صادق(ع) و امام باقر(ع)، یک حج تمتع برابر با هزار حج دانسته شده است.[۱۴] شماری از اهل سنت، با توجه به تعریف گسترده‌ای که از حج تمتّع دارند،[یادداشت ۵] حج حضرت محمد(ص) در حجه الوداع را، حج تمتّع دانسته‌اند؛[۱۵] هر چند به نظر فقیهان شیعه، این حج به سبب همراه داشتن قربانی، حج قِران بوده است.[۱۶]

به باور فقیهان شیعه، به استناد روایات[۱۷] در مواردی که مکلّف میان انواع سه‌گانه حج[یادداشت ۶] دارای اختیار است،[یادداشت ۷] حج تمتّع بر دیگر انواع حج برتری دارد.[۱۸] میان فقهای مذاهب اهل سنت، حنبلیان[۱۹] و برخی شافعیان[۲۰] حج تمتّع را با فضیلت‌ترین نوع حج دانسته‌اند. البته برخی از آنان این برتری را وابسته به آن شمرده‌اند که حج‌گزار همراه خود قربانی نیاورده باشد.[۲۱]

تاریخچه

تشریع توسط پیامبر(ص)

اعراب در جاهلیت، حج و عمره را جدا از هم و با فاصله‌ زمانی انجام می‌دادند و جمع کردن حج و عمره را ممنوع می‌پنداشتند؛[۲۲] تا اینکه در سال دهم هجری، حج تمتع توسط حضرت محمد(ص) تشریع شد.[۲۳] بر پایه روایات، حکمت تشریع آن، تخفیفی از طرف خداوند برای حاجیان و جلوگیری از طولانی شدن احرام و در نتیجه فساد آن بوده است.[۲۴] پذیرش حج تمتع از طرف اعراب دشوار بود؛ تا جایی که با ایستادگی در برابر حضرت محمد(ص)، او را به خشم آوردند.[۲۵] برخی منابع از مخالفت عمر بن خطاب با حج تمتّع در زمان پیامبر(ص) گزارش داده‌اند.[۲۶]

حج تمتّع برای نخستین بار، در حجه الوداع[یادداشت ۸] توسط حضرت محمد(ص) و اصحاب او ادا شد. این نوع حج، چند سال پس از درگذشت او نیز، انجام می‌شد.

تحریم توسط عُمر

عمر بن خطاب در دوران خلافت خود، ضمن اعتراف به جائز بودن حج تمتّع در زمان حضرت محمد(ص)، آن را ممنوع شمرد و در این باره سختگیری کرد[۲۷] و مخالفان را کیفر می‌داد؛[۲۸] تا آنجا که برخی از صحابیان درباره این موضوع سکوت کرده و به دیگران سفارش می‌کردند در زمان حیاتشان، سخنی مبنی بر جواز حج تمتّع از آنها نقل نشود.[۲۹] برخی، این منع را از بدعت‌های عُمر شمرده‌اند.[۳۰]

دلایلی که عُمر برای ممنوعیت حج تمتّع اقامه می‌کرد، چنین بود:‌

ناخوشایند بودن آمیزش و تمتّعات جنسی در فاصله زمانی عمره و حج،
رواج یافتن زیارت کعبه و ادای عمره در طول سال با سفرهای جداگانه و در نتیجه رشد اقتصادی مکیان.[۳۱]

برخی فقیهان، فرمان عمر درباره ترک حج تمتّع و انجام جداگانه عمره را مصداق اتمام عمره در آیه وَ أَتِمُّوا الْحَجَّ وَ الْعُمْرَهَ لِلَّهِ[یادداشت ۹][۳۲] به شمار آورده‌اند.[۳۳] در پاسخ گفته شده، مراد از اتمام حج به تصریح شماری از مفسران،[۳۴] انجام کامل عمل است، بویژه آنکه در مقابل فرض احصار ذکر شده است. گذشته از این که، استناد به آیه در کلام عمر مطرح نشده است.[۳۵]

شماری از اهل سنت، گفته‌اند که با توجه به برتر بودن حج اِفراد از تمتّع، نهی عمر تنزیهی بوده و هدف وی ترغیب مردم به حج اِفراد بوده است.[۳۶] برخی دیگر گفته‌اند که مراد عمر، ممنوعیت عدول از حج افراد به عمره تمتّع بوده است.[۳۷] بر پایه نظری دیگر، به استناد برخی روایات[۳۸] حج تمتّع ویژه صحابه است.[۳۹] برخی نیز این گفته‌ها را توجیهات خوانده و با سخن صریح عمر و نیز رویه عملی او در این باره ناسازگار شمرده و نقد کرده‌اند.[۴۰]

مخالفان تحریم

در منابع شیعه[۴۱] و اهل سنت، تحریم حج تمتّع خلاف نص قرآن و سنت حضرت محمد(ص)[۴۲] و عمل صحابه[۴۳] خوانده شده و حتی برخی از اهل سنت، نهی عمر را نامعتبر دانسته‌اند.[۴۴] به رغم سکوت یا انعطاف برخی از صحابیان پیامبر(ص) در برابر تحریم حج تمتّع، شماری از آنان به صراحت با آن مخالفت کردند و حتی در مقام عمل این ممنوعیت را مراعات نکردند، برخی از آن افراد عبارتند از:

امام علی(ع):[۴۵] وی در برابر اعتراض عثمان بن عفان به سبب ادای حج تمتّع، تصریح کرد که نمی‌توان سخن فرستاده خدا را به خاطر دیگران رها کرد.[۴۶]
عبدالله بن عمر: فرزند عمر بن خطاب، در موارد متعدد بر جواز حج تمتّع تأکید کرده و با تصریح به مستند قرآنی آن و سیره نبوی، نهی پدرش را نادرست و بدون مستند شمرده است.[۴۷]
عایشه: او در پاسخ به نهی معاویه از ادای حج تمتّع، به غلامان و نزدیکان خود دستور داد که حج تمتّع به جا آورند. وی خطاب به معاویه تأکید کرد که رفتار او مطابق واقعیت است.[۴۸]
عبدالله بن عباس: ابن عباس نیز همواره بر اینکه این نوع حج را همراه با حضرت محمد(ص) و مهاجران و انصار انجام داده، تأکید داشت[۴۹] و در پاسخ به پرسش شخصی از او در این باره آن را جایز شمرد.[۵۰]
ابی بن کعب: وی در مخالفت با ممانعت عمر از حج تمتع به او گفت که با توجه به نزول آیه درباره آن و نیز سیره حضرت محمد(ص) وی حق این کار را ندارد.[۵۱]
سعد بن ابی وقاص: او در پاسخ به پرسش درباره حج تمتّع گفت که آن هنگام که نهی‌کننده از حج تمتّع کافر به شمار می‌رفت، ما با حضرت محمد(ص) این نوع حج را انجام می‌دادیم.[۵۲]
عمران بن حصین: او با تصریح به اینکه حضرت محمد(ص) میان حج و عمره جمع کرد[یادداشت ۱۰] و پس از آن آیه‌ای در نسخ آن نازل نشده، تحریم حج تمتّع را تنها دیدگاه شخصی عمر می‌دانست.[۵۳]

همچنین بر پایه احادیث شیعه، امامان(ع) به صراحت اعلام کرده‌اند که در ادای حج تمتّع تقیه را روا نمی‌دارند و آن را انجام می‌دهند.[۵۴]

دوره عثمان

پس از عمر بن خطاب، عثمان بن عفان خلیفه سوم و معاویه بن ابی‌سفیان نیز، مردم را از حج به گونه تمتّع بازمی‌داشتند[۵۵] و گاه بر آن سختگیری می‌کردند.[۵۶]

دوره عباسیان

به تدریج، بویژه در دوره عباسیان، ظاهراً به استناد نظر ابن عباس، این منع برچیده شد و حج تمتّع آزاد گردید.[۵۷]

حکم

به نظر بسیاری از فقیهان شیعه[۵۸] و اهل سنت،[۵۹] آیه فَمن تمتّع بِالعُمره إلی الحجّ…[یادداشت ۱۱][۸] بر مشروعیت حج تمتّع دلالت دارد و بر این مشروعیت ادعای اجماع مسلمانان نیز شده است؛[۶۰] ولی درباره اینکه در حق چه کسانی واجب یا جائز است اختلاف نظر است.

برای آفاقیان

به اجماع فقیهان شیعه، آنچه به عنوان حجه الاسلام بر آفاقیان واجب است، حج تمتّع است.[۶۱] مستند آنان در این باره، آیه فَمَن تَمَتَّعَ بِلعُمرَهِ إِلَى لحَجِّ… ذَلِکَ لِمَن لَّم یَکُن أَهلُهُ حَاضِرِی لمَسجِدِ لحَرَامِ [یادداشت ۱۲][۶۲] است که حج تمتّع را ویژه غیر حاضران در محدوده مکه دانسته است. مستند دیگر آنان روایات پرشمار[۶۳] است.[۶۴] پاره‌ای از منابع، وجوب تمتّع را بر آفاقی از ضروریات فقه شیعه شمرده‌اند.[۶۵] مستند برخی فقها بر این حکم، بخشی دیگر از آیه پیش‌گفته [یادداشت ۱۳][۳۲] است.[۶۶]

فقیهان اهل سنت، درباره اینکه حج آفاقیان می‌تواند حج تمتّع باشد، اتفاق نظر دارند.[۶۷]

برای اهل حرم

در فقه شیعه، درباره جواز حج تمتّع برای اهل حرم اختلاف نظر است و شمار اندکی از شیعیان به کفایت آن از حجه الاسلام قائل شده‌اند.[۶۸] احادیثی نیز، بر این نظر دلالت دارد؛[۶۹] ولی به نظر بیشتر فقیهان شیعه، وظیفه این افراد تنها با ادای حج قِران یا حج اِفراد ساقط می‌شود.[۷۰]

فقیهان اهل سنت، درباره اینکه اهل حرم هم می‌توانند حجه الاسلام خود را به گونه حج تمتّع به جا آورند یا نه، اختلاف دارند.[۶۷] حنفیان به استناد آیه فَمَن تَمَتَّعَ بِلعُمرَهِ إِلَى لحَجِّ فَمَا ستَیسَرَ مِنَ لهَدی… ذَلِکَ لِمَن لَّم یَکُن أَهلُهُ حَاضِرِی لمَسجِدِ لحَرَامِ
[یادداشت ۱۴][۶۲] حج تمتّع را برای اهل مکه و ساکنان میان شهر مکه و میقات‌ها مُجزی نمی‌دانند[۷۱] و به احادیثی هم استناد جسته‌اند.[۷۲] مالک بن انس مؤسس مذهب مالکی نیز، حج تمتّع را برای مکیان مکروه دانسته است.[۷۳] در مقابل، دیگر فقهای اهل سنت، حج‌گزاران اعم از مکی و غیر مکی را در انتخاب هر یک از انواع سه‌گانه حج مخیّر شمرده‌اند.[۷۴] آنان ضمیر «ذلک» را در آیه پیش‌گفته، اشاره به حکم وجوب قربانی دانسته‌اند نه انجام دادن حج تمتّع؛ و بر این پایه گفته‌اند که وجوب قربانی بر مُتمتّع وابسته به آن است که او اهل مکه و اطراف