مهسا فایل |
سایت دانلود فایل پاورپوینت کامل ادیبالممالک، محمدصادق بن حسین ۵۹ اسلاید در PowerPoint
در حال بارگذاری
توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد
پاورپوینت کامل ادیبالممالک، محمدصادق بن حسین ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است
شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.
لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.
توجه : در صورت مشاهده بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ادیبالممالک، محمدصادق بن حسین ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد
بخشی از متن پاورپوینت کامل ادیبالممالک، محمدصادق بن حسین ۵۹ اسلاید در PowerPoint :
۱
ولادت۲
در مصاحبت امیرنظام، فعالیتها۳
درآمدن به کسوت روحانیت۴
انتشار روزنامه، ریاست عدلیه۵
وفات۶
زندگی ادبی۷
تخلص شعری۸
لقب امیر الشعرایی و ادیبالممالک۹
دور نخست شاعری (سنتگرایی)۱۰
ویژگیهای شعری ادیب الممالک دور نخست۱۱
دور دوم شاعری (مرحل انتقال)۱۲
ویژگیهای شعری دور دوم۱۳
ویژگیهای برجست محتوای شعر ادیب الممالک۱۴
ادیبالممالک روزنامهنگار۱۵
ادیبالممالک و فراماسونری۱۶
پایگاه ادبی و علمی ادیب الممالک۱۷
آثار۱۸
پانویس۱۹
منابع مقاله۲۰
وابستهها
محمدصادق اَدیبُالْمَمالِک (۱۲۷۷-۱۳۳۶ق/ ۱۸۶۰-۱۹۱۸م)، پسر حسین و از نوادگان قائم مقام فراهانی، ملقب به امیرالشعرا و متخلص به «امیری»، شاعر، ادیب، روزنامهنگار و نویسند سرشناس ایران در دوران مشروطیت.
ولادت
وی در روستای گازران از بلوک شَرّا، از توابع سلطان آباد (اراک) در خانوادهای ادبپرور زاده شد. نیای بزرگ وی میرزا عیسی بن حسن بن عیسى (د ۱۲۳۸ق/ ۱۸۲۳م)، معروف به میرزای بزرگ، قائم مقام میرزا شفیع شیرازی، وزیر فتحعلی شاه قاجار بود که نیاکانش پیوسته در دولتهای زندیه، افشاریه و صفویه و فراتر از آن منصب وزارت و صدارت داشتند.
در مصاحبت امیرنظام، فعالیتها
محمدصادق در حدود ۱۵ سال داشت که پدرش را از دست داد و تعدیات ناصرالدوله عبدالحمید میرزا، حاکم اراک نسبت به املاک موروثی خانواد ادیب الممالک، وی و برادر بزرگترش میرزا مهدی را ناگزیر ساخت تا پیاده و با تحمل سختیهای بسیار به تهران پناه برند. ادیب الممالک در تهران قصیدهای در شکایت از روزگار سرود و آن را با نام طهماسب میرزا مؤیدالدوله، شاهزاد شعر شناس و دانشور به پایان برد و به پایمردی حسنعلیخان گروسی امیرنظام (۱۲۳۶-۱۳۱۷ق)، تقدیم آن شاهزاده کرد. مؤیدالدوله که از پختگی شعر و احاط ادبی این جوان گمنام در شگفت شده بود، به توصی امیرنظام او را در زمر چاکران خویش در آورد.
گرچه ادیب الممالک پیش از پیوستن به امیرنظام یک چند در اصفهان ندیم صارم الدوله بود، ولی باید آشنایی او را با امیرنظام نقط عطفی در زندگی او به شمار آورد. وی از ۱۳۰۷ تا ۱۳۰۹ق در مصاحبت امیرنظام در آذربایجان به سر برد. از ۱۳۰۹ق که امیر به حکومت کرمانشاه و کردستان منصوب شد، گزارشهای مربوط به محل اقامت ادیبالممالک مدت ۲ سال قدری مغشوش است. وحید دستگردی در دیباچ دیوان وی آورده که در ۱۳۰۹ق میرزا صادق همراه امیرنظام به کرمانشاه رفت و تا ۱۳۱۳ق در خدمت او بود و در اواخر آن سال به تهران بازگشت، اما خان ملک ساسانی که از بنی اعمام وی است، نقل کرده که «امیرالشعرا (میرزا صادق) تا ۱۳۱۰ق در آذربایجان مانده است و در ۱۳۱۱ق در نزد امیرنظام به کرمانشاه و کردستان رفته»، ولی هر دو گزارش با یادداشتی که شاعر خود بر یکی از قصایدش نوشته است، مغایرت دارد. بر پای این نوشته، او این قصیده را در شعبان ۱۳۰۹ از کربلا برای امیرنظام که در آن زمان در قصب سنندج (کرسی کردستان) اقامت داشت، فرستاده و از اشتیاق خود به دیدار امیر سخن رانده است.
درآمدن به کسوت روحانیت
ادیب الممالک در سالهای ۱۳۱۲ و ۱۳۱۳ق، در تهران در دارالترجم دولتی به کار مشغول بود و در ۱۳۱۴ق همراه امیرنظام که به پیشکاری کل آذربایجان منصوب شده بود، بار دیگر به تبریز رفت و در ۱۳۱۶ق که مدرس لقمانیه در تبریز بنیاد یافت، وی به نایب رئیسی آن انتخاب شد و هم در این اوان به کسوت روحانیت درآمد و گه گاه به منبر هم میرفت.
انتشار روزنامه، ریاست عدلیه
در همین سال به انتشار روزنامهای به نام ادب دست زد. آنگاه در اوایل سال ۱۳۱۸ق از راه قفقاز و خوارزم به خراسان رفت و در مشهد انتشار روزنام ادب را از سر گرفت و تا ۱۳۲۰ق به نشر آن ادامه داد.
در محرم ۱۳۲۱ به تهران آمد و به سردبیری روزنام ایران سلطانی منصوب شد.
در ۱۳۲۳ق به بادکوبه رفت و انتشار بخش فارسی روزنام ارشاد را که به ترکی منتشر میشد، بر عهده گرفت. آنگاه به تهران بازگشت و با افتتاح مجلس شورای ملی، سردبیری روزنام مجلس در شوال ۱۳۲۴، به او سپرده شد. پس از گذشت حدود ۸ ماه در این منصب، در جمادی الاول ۱۳۲۵، روزنام عراق عجم را خود در تهران دایر کرد، ولی انتشار این روزنامه دیری نپایید.
شاید ادیبالممالک به سبب درگیریهای دوران محمدعلی شاه، ناگزیر به تعطیل این روزنامه و ترک تهران شده باشد، زیرا در جمادی الآخر ۱۳۲۸ به صف مجاهدان مشروطیت پیوسته بود. پس از این، در ۱۳۲۹ق ریاست عدلی عراق (اراک) به وی واگذار شد و در ۱۳۳۲ق مدیریت روزنام نیمه رسمی آفتاب را بر عهده گرفت.
از زمان ورود به عدلیه تا پایان عمر، به ریاست چندین شعب این وزارتخانه، در عراق (اراک)، سمنان، ساوجبلاغ و یزد منصوب شد. از دوران خدمت او در ساوجبلاغ چند قطعه و قصید شکوهآمیز در دست است. واپسین سمت ادیب الممالک، ریاست عدلی یزد در ۱۳۳۵ق بود.
وفات
وی در آنجا (یزد) به سکت ناقص دچار شد و ناگزیر به تهران بازگشت و سرانجام در ۵۸ سالگی بدرود حیات گفت. محمد قزوینی تاریخ وفات وی را ۲۸ ربیعالآخر ۱۳۳۵، و ایرانی ۲۹ جمادی الاول ۱۳۳۶ دانسته است.
زندگی ادبی
ادیبالممالک شاعری را در شیو معمول و حالوهوای روزگار خود آغاز کرد، ولی با تحول اوضاع سیاسی و اجتماعی جامع ایران، او نیز متحول شد. درست است که در جوانی نخست به مداحی درباریان و شاهان گرایش داشت، اما با تغییر شرایط، درونمای شعری او نیز دگرگون شد. زندگی ادبی وی را میتوان به دو دور کلی تقسیم کرد: نخست، از آغاز شاعری تا سالهای پیش از جنبش مشروطیت، و دیگر از سالهای نزدیک به اوجگیری نهضت مشروطه تا پایان عمر.
تخلص شعری
غالب مآخذ، نخستین تخلص شعری او را «پروانه» دانستهاند، گرچه در شرح حالی که خود نگاشته، و در دیباچ دیوان او به چاپ رسیده، ذکری از این تخلص نیامده، ولی وجود دو قطعه و یک غزل، در دیوان وی و تصریح مآخذ معتبر، تردیدی بر جا نمینهد که او پیش از درآمدن به خیل ندیمان امیرنظام، پروانه تخلص میکرده است. افزون بر موارد مذکور در دیوان، ابیاتی نیز از او در کتیبههای صحن نو آستان حضرت معصومه در قم به یادگار مانده که تخلص «صادق پروانه» در آنها آمده است. به گفت آقا بزرگ تهرانی تخلص جد ادیب الممالک، میرزا صادق بن میرزا معصوم نیز پروانه بوده است. همو حتى از دیوان پروانه، هم یاد میکند.
لقب امیر الشعرایی و ادیبالممالک
ادیب الممالک در ۱۳۰۷ق در تبریز به پیشنهاد امیرنظام، لقب امیر الشعرایی را اختیار، و از آن پس امیری تخلص کرد. گرچه وی در بیشتر اشعارش خود را ملتزم به ذکر تخلص نکرده، ولی شمار ابیاتی که در آنها امیری تخلص کرده است، کم نیست. امیری در چهارمین ماه از سلطنت مظفرالدین شاه، یعنی در ربیعالاول ۱۳۱۴ به فرمان شاه، لقب ادیبالممالک گرفت و شاعر خود در تغزلی از این فرمان و لقب جدید یاد کرده است و در پارهای از اشعار او که پس از این تاریخ سروده شده است، به جای تخلص، به لقب ادیبالممالک و ادیب، بر میخوریم.
دور نخست شاعری (سنتگرایی)
ادیبالممالک پرورد آن مکتب شعری بود که در تاریخ ادب فارسی به مکتب بازگشت یا دور تجدید حیات ادبی شهرت یافته است. ویژگی بارز این مکتب، پیروی از سنتهای شعری استادان قدیم بود و ادیبالممالک، یکی از آخرین شاگردان این مکتب است.
در اشعاری که تحت تأثیر چنین سنتی در ستایش شاهان و امیرانی غالباً ناتوان و نالایق سروده، هم اسلوبها و موازین شعر کهن فارسی را رعایت کرده، و از انواع تشبیهات و استعارات برای ساختن مدیحههای مبالغه آمیز و پرداختن تغزلها و تشبیبها به سبک قدما بهره جسته است. همچنین در غالب موارد مضامین گذشتگان را کمابیش تکرار کرده، یا چیزهایی مشابه و از همان مقوله پرداخته است.
گرچه ادیب الممالک در چند جا از شیو شاعری قدما و پیروان آنان انتقاد میکند و از اینکه «در مدح هر خسیس» شعرهایی «نامناسب» «فرو میخوانند»، سخت بر آنان میتازد، خود از وسوس اینگونه مضمون پردازیها برکنار نمانده، و نتوانسته است از تار و پود ادبیاتی که خود و خاندانش در آن پرورش یافته بودند، برهد، اما به تدریج دریافت که افسانههای کهن را باید فرو گذاشت و «حدیث نوی» آغاز کرد. این اندیشه و دریافت با تحولات اجتماعی سیاسی آن روز ایران که کمکم به جنبش مشروطه خواهی و تأسیس مجلس شورا انجامید، نیرو گرفت.
ویژگیهای شعری ادیب الممالک دور نخست
الف – نوع شعر،
ادی
- همچنین لینک دانلود به ایمیل شما ارسال خواهد شد به همین دلیل ایمیل خود را به دقت وارد نمایید.
- ممکن است ایمیل ارسالی به پوشه اسپم یا Bulk ایمیل شما ارسال شده باشد.
- در صورتی که به هر دلیلی موفق به دانلود فایل مورد نظر نشدید با ما تماس بگیرید.
