پاورپوینت کامل ابیوردی، محمد بن احمد ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ابیوردی، محمد بن احمد ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ابیوردی، محمد بن احمد ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ابیوردی، محمد بن احمد ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

۱
نسب۲
زادگاه، ولادت۳
تحصیلات۴
سفرها، مشایخ، اساتید۵
شاگردان، راویان۶
شعر ابیوردی۷
در بغداد۸
دربار خلیفگان عباسی، تدریس۹
وفات۱۰
مذهب۱۱
شاعر مدیحه‌سرا۱۲
آثار۱۳
پانویس۱۴
منابع مقاله۱۵
وابسته‌ها

اَبیوَرْدی، ابوالمظفر محمد بن احمد کوفَنی (د ۵۰۷ ق / ۱۱۱۳ م)، شاعر و ادیب ایرانی.

نسب

دشواری کار در بررسی شخصیت و زندگی ابیوردی، ابهامات و گاه تناقض‌هایی است که در منابع مختلف به چشم می‌خورد. نخستین ابهام از نسب وی آغاز می‌شود: براساس تبارنامه‌ای که منابع کهن برای وی ذکر کرده‌اند، نسب او به معاویه بن محمد بن عثمان … بن عبد شمس بن عبد مناف می‌رسد. یاقوت این نسب‌نامه را از تاریخ منوچهر بن اسفرسیان استخراج کرده و جالب توجه اینکه ابن اسفرسیان خود این نسب‌نامه را جعلی می‌دانسته است.
وی بارها در شعرهای خود به این نسب بالیده و با عنوان معاوی و عبشمی (منسوب به معاوی اصغر و عبدشمس) از خود یاد کرده است. همچنین دست کم در ۴ مورد به اجداد مادری خود اشاره نموده و گاه آنان را از خاندآن‌های برجست عجم و گاه از قبیل ازد و گاهی نیز پدر و اجدادش را از عدنان و مادرش را از قحطان دانسته است.
به هر حال گویی وی که از نام و نسب بی‌بهره بوده و خواسته است خود را به نژادی والا منتسب سازد، همانگونه که در چندین مورد نیز خود را شاهزاده‌ای والاتبار خوانده است.

زادگاه، ولادت

ابیوردی در یکی از روستاهای خراسان به نام کوفن (میان ابیورد و نسا) به دنیا آمد و در همانجا پرورش یافت و از این‌رو به کوفنی نیز مشهور بوده است. وی در اشعارش بارها از زادگاه خود یاد کرده و آن را موطن اجدادی خود خوانده است.

از تاریخ ولادت وی اطلاعی در دست نیست، اما در قصیده‌ای که در مدح سیف‌الدوله صدقه بن منصور حاکم حله سروده است، به ۴۰ سالگی خود اشاره دارد. حال اگر این قصیده را در زمان اقامت خود در حله یعنی حدود سال ۴۸۰ ق سروده باشد، می‌توان گفت وی حدود ۴۴۰ ق به دنیا آمده است.

تحصیلات

وی چنانکه در مقدم دیوانش آورده، دوران کودکی و نوجوانی را در رفاه و آسایش کامل به سر برده و بی‌شک از همان آغاز به فراگیری علم پرداخته است. چه به گفت خود او، کودکی بیش نبوده که کتاب البلغه را از حفظ می‌دانسته است. احتمالاً وی تحصیلات مقدماتی را در کوفن گذرانده و سپس برای کسب دانش بیشتر آنجا را ترک کرده است. البته از یکی از قصاید وی چنین برمی‌آید که پدرش ابوالعباس صاحب مقام و منزلتی بوده و پس از وی فرزندش ابوالمظفر باید جانشین او می‌شد، اما به دلیل‌هایی نامعلوم به این مقام دست نیافت و از آن پس ناچار به ترک ابیورد شد.

سفرها، مشایخ، اساتید

در هیچ یک از منابع کهن به مسافرت‌های وی برای ادام کسب دانش اشاره‌ای نشده است، اما در برخی از منابع ردپای وی را در نیشابور، ری و گرگان می‌توان یافت. در گرگان از عبدالقاهر جرجانی، در ری از اسماعیل بن مسعده و ابوالفتح شیرازی و در نظامی نیشابور از ابوالمعالی جوینی امام الحرمین حدیث شنیده است. وی به ابوالمعالی ارادتی خاص داشته و دربار او مدایحی سروده است. از دیگر استادان وی احمد بن حسن بن خیرون، ابوبکر بن خلف، حسن بن احمد سمرقندی و مالک بن احمد بانیاسی را می‌توان نام برد. زمانی را نیز در نجد گذرانده و «نجدیات» او مربوط به همین دوره از زندگی اوست.

شاگردان، راویان

وی پس از آنکه در لغت، نحو، تاریخ و انساب شهرت یافت، در شهرهای بغداد، همدان و جز آن‌ها شاگردانی چون ابوحفص عمر بن عثمان جنزی و ابومحمد عبدالله بن نصر مرندی را تربیت کرد. به علاوه ابوبکر بن شهرزوری، ابوعلی ادمی، ابوطاهر سلفی، ابوعامر عبدری، ابوالفتوح طائی و ابن طاهر مقدسی نیز در موصل، اصفهان، همدان و مرو از او روایت کرده‌اند.

شعر ابیوردی

ابیوردی از آغاز جوانی به سرودن شعر نیز پرداخت. از نخستین ممدوحان او، نظام‌الملک وزیر ملکشاه سلجوقی است و نزد او مقام و منزلتی والا داشته است. از دیگر ممدوحان وی در این دوره، جمشید بن بهمنیار و ابوشجاع محمد بن حسین را باید نام برد که در حدود سال ۴۷۶ ق در مدح هر یک قصیده‌ای سروده است.

در بغداد

به گفت ذهبی، ابیوردی در ۴۸۰ ق به بغداد رفت و کتابدار کتابخان مدرس نظامیه شد. با اینهمه از برخی قراین و نیز از عبارت نسبتاً مبهمی که ابن بنا نویسند معاصر وی در یادداشت‌های روزان خود آورده، چنین برمی‌آید که ابیوردی در ۴۶۱ ق به بغداد رفته است. یاقوت انتصاب وی به کتابداری نظامیه را پس از یعقوب بن سلیمان اسفراینی (د ۴۹۸ ق) می‌داند، اما دانسته نیست که یعقوب بن سلیمان تا چه زمانی بر این منصب بوده است. مسلماً ابیوردی در ۴۹۸ ق در بغداد نبوده است.

دربار خلیفگان عباسی، تدریس

ابیودی در بغداد به دربار خلیفگان عباسی: المقتدی (حک‍ ‍۴۶۷-۴۸۷ ق) و المستظهر (حک‍ ‍۴۸۷-۵۱۲ ق) راه یافت و در زمر مداحان آنان درآمد. در یکی از این قصاید شاعر از خلیفه درخواست سرپناهی برای خود و کتاب‌هایش کرده است. خلیفه در پاسخ، قطعه زمینی بایر به او بخشید که چون مورد پسند وی نیفتاد، آن را به یکی از صوفیان داد.

ابیوردی در بغداد به تدریس نیز اشتغال داشت و چنانکه در دیوان وی آمده، مجالس و انجمن‌هایی داشته که در آنجا با شاعران هم‌روزگار خود به مبادل اشعار می‌پرداخته است.

در ۴۷۹ ق هنگامی که سیف‌الدوله صدقه بن منصور به حکومت حله رسید، از ابیوردی دعوت کرد تا نزد وی رود. این دعوت احتمالاً به پاس قصیده‌ای بود که ابیوردی در آغاز ورود او به بغداد، در مدح وی سروده بود. شاعر با اندکی تأخیر به حله رفت و مورد استقبال گرم سیف‌الدوله قرار گرفت و در قصیده‌ای بلند وی را مدح گفت و از تأخیر خود عذر خواست. سیف‌الدوله صله‌های بسیاری در این سفر به او بخشید و او را سخت گرامی داشت.

ابیوردی با کشته شدن نظام‌الملک در ۴۸۵ ق یکی از بزرگ‌ترین حامیان خود را از دست داد، اما پس از وی تحت حمایت فرزندان او به‌ویژه عبدالملک، مؤیدالملک و ضیاءالملک (ابونصر احمد) قرار گرفت و مدایح خود را به آنان تقدیم داشت و همانگونه که خود در ابیاتی اشاره کرده، همواره از پشتیبانی آنان برخوردار بوده است.

ابیوردی احتمالاً در همین سال بغداد را ترک گفت و مدتی را در ری، اصفهان و همدان گذرا