پاورپوینت کامل ابومطهر محمد بن احمد ازدی ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ابومطهر محمد بن احمد ازدی ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ابومطهر محمد بن احمد ازدی ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ابومطهر محمد بن احمد ازدی ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

۱
زیستگاه۲
منابع کهن۳
آثار۴
زمان تألیف۵
حکایت ابی القاسم بغدادی۶
هم‌نوایی شعر و نثر۷
فضای داستان۸
حکایت۹
سبک زشت و زیبا۱۰
پانویس۱۱
منابع مقاله۱۲
وابسته‌ها

ابومُطَهَّرِ اَزْدی، محمد بن احمد (د نیمه اول سده ۵ق)، ادیب و شاعر،

شهرت ابومطهر در حقیقت از کتاب ابی‌القاسم البغدادی است. اگر این کتاب نبود، از وجود ابومطهر هم نشانی نمی‌شد؛ البته باز هم وجود او محل تردید است و می‌توان پرسید که آیا این کتاب و مؤلف آن هر دو ساخته و پرداخته یکی از نویسندگان زبردست سده ۴ یا ۵ق نیستند)؟

زیستگاه

ابومطهر چنانکه از متن کتاب برمی‌آید، ایرانی، یا به عبارت دقیق‌تر، اصفهانی است که به زبان فارسی و لهجه اصفهانی سخن می‌گفته، اما زبان شعر و ادب و طنز او، عربی است و او خود ظاهراً بیشتر در بغداد می‌زیسته وماجرای«حکایت» او، گرچه ظاهراً در اصفهان رخ داده بیشتر به بغداد و جامعه بغدادیان سده ۴ق توجه دارد.

منابع کهن

در منابع کهن، هیچ جا از ابومطهر ازدی و کتاب او سخنی نرفته، تنها باخزری در مقدمه کتاب خود اشاره می‌کند که در اصفهان، ابومطهر، استاد در فنون ادب و صاحب کتاب طراز الذهب علی وشاح الادب را دیده است. سپس در جای دیگر از مردی به نام ابومطهر اصفهانی یاد کرده و ۱۹بیت شعر نیز از او آورده است. پژوهشگران عموماً در اینکه این ۳ نام بر یک تن اطلاق می‌شده است، تردید چندانی نکرده‌اند.

آثار

۱-حکایت ابوالقاسم البغدادی

زمان تألیف

مؤلف از زبان قهرمان داستان خود، گاه به شخصیت‌های معروفی اشاره می‌کند که می‌توانند خود نشانه‌های تاریخی نسبتاً دقیقی برای تعیین زمان تألیف کتاب باشند.

وی یک‌بار ادعا می‌کند که با گروهی در واسط گرد آمده است. این گروه عبارتند از: ابوالحسن جرجانی، ابن سُکّره(د۳۸۵)، ابومحمد یعقوبی و به خصوص ابن‌ حجاج شاعر که در ۲۹۱ق درگذشته است. تاریخ مرگ دیگر افراد گروه پیش از این بوده است.

در اثنای همین کتاب، مؤلف از مجالسی سخن به میان آورده که در آن‌ها، مردانی نام‌آور و بیشتر نویسندگان و شاعران، از شنیدن آواز مغنیان و نوای موسیقی سخت به طرب آمده‌اند: معروف‌ترین این اشخاص عبارتند از: مرزبانی(د۳۹۰ق)، قاضی ابن‌صُبْر(د۳۸۸ق)، قاضی القضاه ابن معروف(د۳۹۰ق)، ابن حجاج، ابن نباته(د۴۰۵ق) و ابن‌غیلان بزاز(د۴۴۰ق).

افزون بر این، چند اشارت دیگر در کتاب آمده است که تاریخ تألیف را در همین محدوده زمانی تأیید می‌کند. مثلاً دارالمعزیه که ذکر آن در صفحه ۲۴آمده، در ۳۵۰ق ساخته شده است، یا مسجد براثا که در صفحه ۲۳ ذکر شده، در ۴۵۱ق ویران شده است.

اما آنچه با محدوده زمانی یاد شده معارض است، روایت دیگری در کتاب است که در آن، ابوالقاسم می‌گوید، در ۳۰۶ق همراه جماعتی در کرخ بغداد بوده و آوازخوانان را شمارش کرده است. حال اگر ابوالقاسم(یا خود مؤلف) در این سال جوانی مثلاً ۲۰ ساله بوده، چگونه می‌توانسته است از احوال ابن‌غیلان در نیمه اول سده۵ق آگاه شده باشد؟

عبدالواحد ذنون طه در مقاله خود، گویا به اشتباه، متن را ۳۶۰ق خوانده، از قضا اگر کلمه«ست» را در متن حکایت، «ستین» بخوانیم، این تناقض تا حدی برطرف می‌شود. این پیشنهاد و این تحلیل البته در صورتی ارزش دارد که ابومطهر این روایت را قبلاً در جایی ندیده، یا نشنیده باشد. متز برای تعیین آخرین حد تاریخ تألیف، به این نکته اشارت دارد که مؤلف از سلطه سلجوقیان به بغداد و به خصوص از ویرانی مسجد براثا سخنی به میان نیاورده، پس او در ۴۵۱ق احتمالاً دیگر حیات نداشته است. حال با توجه به روایت مربوط به ۳۶۰ق و تاریخ وفات ابن‌غیلان در ۴۴۰ق، زندگی ابومطهر در یک قرن(۳۴۰-۴۴۰ق) محدود می‌گردد، و با این فرض، بعید نیست مردی که باخزری(د۴۶۷ق) در اصفهان دیده، همین ابومطهر ازدی باشد.

حکایت ابی القاسم بغدادی

این اثر به خودی خود کتابی بس شگفت و مهم است و نام و نشان مؤلف البته چیزی بر اعتبار آن نمی‌افزاید، اما کوششی که برای تعیین مؤلف و زندگی او می‌کنیم، در حقیقت برای تعیین تاریخ تألیف کتاب است که از نظر بررسی تحول ادب در پرشورترین و پرآشوب‌ترین دورآن‌های ادب عربی، بسیار اهمیت دارد.
مصطفی جواد به وجود ابومطهر ازدی اعتقادی ندارد و می‌پندارد که این داستان ساخته و پرداخته ابوحیان توحیدی است. وی مطالب بسیاری در آثار ابوحیان، خاصه الامتاع و المؤانسه(تألیف پس از ۳۷۳ق) یافته است که با حکایه ابی‌القاسم تشابه معنایی و لغوی دارند و ذنون طه نیز نظر جواد را تأیید می‌کند. بی‌گمان تألیف اثری چون حکایت ابی‌القاسم توسط مردی چون ابوحیان غریب نیست. ابوحیان دانشمندی حساس، زودرنج، تندخوی، تیزبین و سخت بی‌باک و بی‌مبالات بود. سبک نگارش او عموماً از سبک کاتبان تصنع‌گرایی چون ابوعمید و صاحب بن‌عباد دور است و بیشتر شیوه‌ای جاحظ‌وار دارد که اینک حدود ۱۰۰سال بعد، از پراکنده‌گویی‌های جاحظ دوری گرفته و انسجام و تسلسلی منطقی‌تر یافته است.
ابوحیان در بسیاری از آثارش، به ویژه در الامتاع قلم را در خدمت موجود ملموس عینی قرار می‌دهد و از کلی‌گویی و انتزاع‌پردازی می‌پرهیزد. این شیوه واقع‌گرایی و به خصوص لحن گفتاری که به رغم فخامت، معمول و مفهوم همگان می‌نماید، گاه او را از حوزه ادبیات محض که در سده ۴ق رنگ می‌باخت، به درون اجتماع و میان مردم می‌کشاند؛ همین جاست که ابوحیان به ابومطهر مشابهت می‌یابد. اما مجرد تشابه، برای انطباق دادن این دو نام بر یکدیگر کافی نیست. طی سده ۴ق، فضایی خاص پدید آمده بود که مردان متعددی در بهره‌برداری از آن شریک بودند. سبک رئالیستی آن زمان البته در بغداد و بصره و برخی شهرهای ایران، گویی قبول عام یافته بود و لاجرم نویسندگان بسیار وسوسه می‌شدند که از آن تقلید کنند. افزون بر همسویی و همگونی شیوه‌های نگارش در آن زمان، ابومطهر خود اعلان کرده است که میل دارد ساخته‌های بدیع گذشتگان و معاصران را در کتاب خویش نقل کند، چنانکه بارها به شعر دیگر شاعران استشهاد کرده است. قطعات مفصلی که در«به طرب آمدن» گروهی از مشاهیر آورده، چنانکه گابریلی اشاره می‌کند بی‌گمان از آثار دیگران گرفته شده است، بنابراین احتمال آن هست که وی از آثار ابوحیان نیز اقتباس کرده باشد.

چون لااقل یک سوم این حکایت را قطعات شعری تشکیل می‌دهند، خوب است یادآور شویم که حرکتی شبیه به تحول نثر، در شعر پیدا شد: قصیده‌های سنگین بیابانی، در اواخر سده اول، اوزان سبک و طرب‌انگیز تغزل پیدا کرد. این تغزل که گاه گرایش‌های تند رئالیستی داشت، به سرعت با جامعه و زبان افراد آن درآمیخت و سپس«مجون» یا هرزه‌درایی ابونواس و بشار بن بُرد و بعدها«سخف» ابن حجاج قالب بیان خود را از آن تغزل وام گرفتند. ابن حجاج در اوج این تحول است و ابومطهر شاعر، از هر جهت قرین اوست. وی هم در مقدمه کتاب به شعر ابن‌ حجاج استناد کرده و آن را الگوی کار خود قرار داده است و هم در اواسط کتاب به دوستی او می‌بالد و ۶قطعه‌ای از اشعارش را نقل می‌کند. اگر ابومطهر نام ابن حجاج را نیاورده بود، بدون هیچ تردید آن اشعار را ساخته خود او می‌انگاشتیم، زیرا سبک و مفاهیم و مضامین سروده‌های ابومطهر، یا آن‌هایی که از شعر شاعران دیگر برگزیده، از هر نظر به سروده‌های ابن حجاج شبیه است.

هم‌نوایی شعر و نثر

نکته جالب توجه، همسازی و هم‌نوایی شعر و نثر در این کتاب است. اگر شعرها را با اندکی تغییر به نثر تبدیل کنیم، زیانی به سبک کتاب وارد نمی‌شود. گویی برای مؤلف تفاوتی نمی‌کرده که سخنان خود را به شعر بگوید، یا به نثر نیمه موزون و نیمه مسجّع. مثلاً آن چند قطعه نثر مفصلی که در فخر و خودستایی و انتقادالرقیب نوشته و از یک سو به الفاظ شرم‌انگیز و از سوی دیگر به انبوهی نکته‌های ظریف دلنشین آکنده است، و ۴صفحه شعری که به دنبال آمده، تفاوتی جز وزن عروضی ندارند، تشابه و آمیزش نظم و نثر در این کتاب چندان است که گاه پژوهنده را سرگردان می‌کند.

فضای داستان

صحنه‌ای که نمایش ابوالقاسم در آن اجرا می‌شود، در واقع شهر اصفهان است. اما قهرمان داستان، حدود دو سوم از گفتارهای خود را به شهر افسانه‌ای بغداد اختصاص می‌دهد و در خلال آن‌ها جامعه ثروتمند، مرفه، ظریف، فرهیخته و در عین حال فسادآلود شهر را به شیوه‌ای که بی‌گمان در آثار ادبی کهن جهان کم‌نظیر است بازمی‌شکافد.

بغداد در زمان ابومطهر جزیره‌ فرهنگی شگفتی شده بود که در درون بیشتر مجامع آن، کشاکش‌های سیاسی، رقابت‌های قومی و نژادی و عواطف و شور سپاهی‌گری و جهان‌گشایی بی‌رنگ شده بود.
کمتر مجمعی می‌توان یافت که در آن افراد همه به یک فرقه، خواه دینی، خواه سیاسی و خواه هنری وابسته باشند؛ در مجامع علمی و هنری این امر جلوه‌ای شگفت دارد، مثلاً در زمان ابومطهر، مردی گرانقدر و ارجمند چون شر