پاورپوینت کامل کلیات شمس از گفتار مولانا جلال‌الدین محمد مشهور به مولوی ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کلیات شمس از گفتار مولانا جلال‌الدین محمد مشهور به مولوی ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کلیات شمس از گفتار مولانا جلال‌الدین محمد مشهور به مولوی ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کلیات شمس از گفتار مولانا جلال‌الدین محمد مشهور به مولوی ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

کلیات شمس از گفتار مولانا جلال‌الدین محمد مشهور به مولوی تألیف جلال‌الدین محمد بن محمد مولوی؛ با تصحیحات و حواشی بدیع‌الزمان فروزانفر؛ این کتاب که با نام دیوان کبیر نیز مشهور است. با بیش از ۳۵۰۰۰ بیت در قالب غزل و قصیده و ملمع و ترجیع بند و ۱۹۸۳رباعی، پس از مثنوی معنوی معروف‌ترین اثر عرفانی و عاشقان مولاناست که او به نام شمس تبریزی و دیگر یاران خود به رشت نظم کشیده است.

دلیل نسبت این اثر به شمس تبریزی آن است که مولانا در پایان و مقطع بیشتر غزلیات به جای نام یا تخلص خود و برخلاف معمول شعرا به نام شمس تبریزی تخلص می‌کند. به قول فروزانفر هرگاه کسی از روابط مولانا و شمس مطلع نباشد گمان می‌کند که شمس یکی از غزل سرایان فارسی بوده است در صورتی که هیچ کس او را به سمت شاعری نمی‌شناسد.

مشهور است که این غزلیات نتیج وجد و حال مولاناست و اغلب از سرمستی و در حالت بی‌قراری گفته است و یاران و مریدان، آن‌ها را می‌نوشته‌اند. به همین دلیل، اشعار این مجموعه یک دست نیست و دارای پستی و بلندی بسیار است و از گذشته تا کنون بسیاری به قصد گزینش و گردآوری بهترین اشعار این دیوان، منتخبات و گزیده‌هایی بسیاری را تهیه و چاب کرده‌اند.

در کتاب فرهنگ ادبیات فارسی آمده است: کلیات شمس هم از نظر وسعت دامن تخیل گوینده در زمینه‌های مختلف و هم از نظر اشتمال بر معانی عرفانی و نیز از جهت بسیاری ابیات آن دارای اهمیت بسیار است. همچنین به لحاظ خصایص ادبی و فنی و از نظر موسیقی شعر نیز در میان آثار ادبی فارسی کاملاً ممتاز است؛ زیرا مولوی بسیاری از سنّت‌های رایج شعر فارسی را از لحاظ قافیه و ردیف و انتخاب کلمات در مواردی دگرگون کرده است. از نظر وزن،اغلب غزل‌ها دارای موسیقی خاص و متناسب با شور و جذبه سراینده است و از نظر قافیه علاوه برکلماتی که در پایان ابیات به عنوان قافیه آمده است، در میان مصراع‌ها نیز به نوعی قافیه‌ای که در ایجاد موسیقی در غزل تأثیر بسیاری دارد رعایت شده است.

مولوی در غزلیات بیشتر به جنبه‌های معنوی شعر پرداخته و به کلمات، آن‌گونه که دیگر استادان غزل توجه داشته‌اند اعتنایی نداشته و مافی‌الضمیر خود را بی هیچ آداب و ترتیبی بر زبان جاری کرده است. همچنین وحدت مضمون غزلیات او را در غزلیات دیگر استادان شعر فارسی کمتر می‌توان یافت.

دیوان کبیر مفصل‌ترین اثر مولاناست که هم حاوی عاطفی‌ترین مضامینی است که به معنی راستین کلمه، «شعر» است، و هم سیمای مولانا را بیش از دیگر آثار او در لابه‌لای این کتاب
هر لحظه به رنگی می‌توان دید، اما همانند مثنوی او، چنان که باید، شایع نشده است و قرن‌ها
غریب مانده است.

توفیق سبحانی در مقدم دیوان کبیر می‌نویسد: «دیوان شمس چنان پهناور و به هم آمیخته است و واژگان آن چنان گسترده است و بی‌اعتنایی به واژگان رسمی و رایج که شاعران بدان معتاد بودند چنان زیاد است و مفاهیم پیچید عرفانی چنان در آن به هم بافته است که بازیافتن صورت عشق که آماج نهایی مولانا بوده است، برای مردم تنگ حوصله و عادی دشوار شده است. به همین دلیل است که جز معدودی کنجکاو و مشکل پسند به این خاستگاه عشق
دسترسی نداشته‌اند».

رضاقلی‌خان هدایت(متوفای ۱۲۸۸ق) که یکی از آن مشکل پسندان بود، در دیباچ دیوان شمس‌الحقایق که فی‌الواقع گزیده‌ای از دیوان کبیر است، می‌نویسد: «من بنده که مسکینی پارسی زبانم و به عقید جمعی سخنگوی و سخندانم و بسیار نامه‌ها دیده‌ام و بسا نظم‌ها شنیده‌ام و کتاب‌ها از نظم و نثر خود در گیتی گذاشته‌ام و بر اشعار فصحا و عرفا تذکره‌ها برنگاشته، چون غزلیات مولانا در عجم، نظمی وجدانگیز و عشق‌آمیز ندیده‌ام و چندان که به قدر دانش خود در وادی تفکر و تدبر شناخته‌ام هیچ کس را در مقام و مقال و حال به پایه وی نیافته‌ام، آن‌قدر حقایق و دقایق حکمت و معرفت که در سخنان او که در حقیقت واردات ربّانی است مندرج است در کتب هیچ یک از محققین عرفا و متقدمین فصحای سابقه ندیده و همانا به تول یکی از اکابر مشایخ زمان ما لفظ و معنی هر دو بر ضمیر منیر مولوی وارد گردیده». محمدرضا شفیعی کد کنی، یکی از شیفتگان جلال‌الدین محمد بلخی می‌نویسد: «مولانا را در تاریخ ادبیات بیشتر از رهگذر مثنوی معنوی می‌شناخته‌اند. دیوان کبیر در میان عامّه اهل شعر و دوستداران ادب رواج چندانی نداشته و به همین دلیل جز چند غزل که برخی از آن‌ها هم از او نیست از آثار او شهرت نیافته است. تنها در خانقاه و در حلق صوفیان بوده است که گروهی در جنب مثنوی از غزلیات مولانا نیز بهره‌مند می‌شده