توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ولی – به کسر لام (مفردات‌قرآن) ۴۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ولی – به کسر لام (مفردات‌قرآن) ۴۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل ولی – به کسر لام (مفردات‌قرآن) ۴۷ اسلاید در PowerPoint :

ولی – به تشدید یاء (مفردات‌قرآن)

مقالات مرتبط: دوست، عناوین قاموس قرآن (جلد ۷).

دیگر کاربردها: ولی (ابهام‌زدایی).

وَلی‌ (به فتح واو و کسر لام) از واژگان قرآن کریم به معنای سرپرست و اداره کننده امر است.

فهرست مندرجات

۱ – مفهوم‌شناسی
۲ – کاربردها
۲.۱ – شان نزول
۲.۲ – خصوصی بودن آیه
۲.۳ – اطلاق جمع بر مفرد
۲.۴ – پاسخ المراجعات
۳ – پانویس
۴ – منبع

۱ – مفهوم‌شناسی

وَلی‌

[۱] قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۷، ص۲۴۷.

[۲] راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ج۱، ص۸۸۵.

[۳] طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۱، ص۴۵۵.

به معنای سرپرست و اداره کننده امر است. ولی همچنین به معنای دوست و یاری کننده و غیره نیز آید.

۲ – کاربردها

طبرسی در ذیل‌ (اللَّهُ‌ وَلِیُ‌ الَّذِینَ آمَنُوا)

[۴] بقره/سوره۲، آیه۲۵۷.

(خداوند، ولی و سرپرست کسانى است که ایمان آورده‌اند؛)

[۵] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۴۳.

[۶] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲، ص۳۴۵.

[۷] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲، ص۵۲۷.

[۸] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۲، ص۱۶۴.

[۹] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۳، ص۱۱۶.

فرموده: ولّی از «ولی» است به معنای نزدیکی بدون فاصله و او کسی است که به تدبیر امور از دیگری احقّ و سزاوارتر است.

[۱۰] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۲، ص۱۶۴.

به رئیس قوم والی گویند که به تدبیر و امر و نهی امور نزدیک و مباشر است. به آقا مولی گویند که به امر بنده سرپرستی و مباشرت می‌کند به بنده مولی گویند که با اطاعت مباشر امر مولی است و از آنست ولی یتیم که مباشر مال یتیم و اداره اوست. در مصباح از ابن فارس نقل کرده: هر که کار کسی را اداره کند ولّی آن کار است.

[۱۱] فیومی، احمد، المصباح المنیر، ج۱، ص۳۴۶.

(اللَّهُ‌ وَلِیُ‌ الَّذِینَ آمَنُوا یُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ اِلَی النُّورِ)

[۱۲] بقره/سوره۲، آیه۲۵۷.

«خدا یار کسانی است که ایمان آورده‌اند، آنها را از تاریکیها بسوی نور ایمان خارج می‌کند.»

[۱۳] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲، ص۳۴۵.

[۱۴] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲، ص۵۲۷.

[۱۵] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۲، ص۱۶۴.

[۱۶] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۳، ص۱۱۶.

(وَ ما لَکُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ‌ وَلِیٍ‌ وَ لا نَصِیرٍ)

[۱۷] بقره/سوره۲، آیه۱۰۷.

«شما را جز خدا سرپرست و یاری نیست.»

[۱۸] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱، ص۲۵۲.

[۱۹] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱، ص۳۷۹.

[۲۰] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱، ص۳۴۳.

[۲۱] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱، ص۳۰۷.

از نصیر روشن می‌شود که «ولیّ» به معنای متولّی امر است.
(اَوْ لا یَسْتَطِیعُ اَنْ یُمِلَّ هُوَ فَلْیُمْلِلْ‌ وَلِیُّهُ‌ بِالْعَدْلِ‌)

[۲۲] بقره/سوره۲، آیه۲۸۲.

«یا اگر نمی‌تواند مطلب را املال کند و توضیح دهد ولی او املاء نماید.»

[۲۳] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲، ص۴۳۴.

[۲۴] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲، ص۶۶۸.

[۲۵] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۲، ص۲۲۱.

[۲۶] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۳، ص۲۰۳.

جمع ولّی اولیاء است به معانی فوق که گفته شد.
(وَ الَّذِینَ آوَوْا وَ نَصَرُوا اُولئِکَ بَعْضُهُمْ‌ اَوْلِیاءُ بَعْضٍ‌)

[۲۷] انفال/سوره۸، آیه۷۲.

«آنان که در نزد خود جا دادند و یاری کردند آنها بعضی اولیاء بعضی‌اند.»

[۲۸] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۹، ص۱۴۱.

[۲۹] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۹، ص۱۸۸.

[۳۰] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۴، ص۴۹۷.

[۳۱] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۰، ص۲۶۹.

(لا یَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْکافِرِینَ‌ اَوْلِیاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِینَ‌)

[۳۲] آل عمران/سوره۳، آیه۲۸.

«مؤمنان کافران را در جای برادران مؤمن خود دوست و یار نگیرند.»

[۳۳] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۳، ص۱۵۱.

[۳۴] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۳، ص۲۳۶.

[۳۵] فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۲، ص۲۷۳.

[۳۶] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۴، ص۲۶.

(اِنَّما وَلِیُّکُمُ‌ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِینَ آمَنُوا الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلاهَ وَ یُؤْتُونَ الزَّکاهَ وَ هُمْ راکِعُونَ‌)

[۳۷] مائده/سوره۵، آیه۵۵.

«سرپرست و مدیر شما فقط خدا و رسول و آنانند که نماز می‌خوانند و در حال رکوع زکات می‌دهند.»

[۳۸] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۶، ص۵.

[۳۹] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۶، ص۳.

[۴۰] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۳، ص۳۶۳.

[۴۱] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۷، ص۸۷.

قید (وَ هُمْ راکِعُونَ‌ الَّذِینَ یُقِیمُونَ…) را مقید کرده است یعنی هر نمازگزار و زکات بده ولّی شما نیست بلکه نمازگزارانی که زکات را در حال رکوع می‌دهند.

۲.۱ – شان نزول

در مجمع البیان نقل فرموده: روزی عبد اللّه بن عباس در کنار زمزم نشسته و به لفظ «قال رسول اللّه (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)» به مردم حدیث می‌خواند. مردی که روی خود را پوشیده بود در آنجا حاضر شد هر چه ابن عباس «قال رسول اللّه» می‌گفت آن مرد نیز می‌گفت. ابن عباس گفت: تو را به خدا تو کیستی؟ مرد صورت خویش را باز کرد و گفت: مردم هر که مرا شناخته هیچ و گر نه خودم را معرفی می‌کنم، من جندب بن جناده بدری (ابوذر غفاری) هستم، با این دو گوشم از رسول خدا شنیدم و گر نه کر شوند و با این دو چشم دیدم و گر نه کور باشند می‌فرمود: «عَلِیٌّ قَائِدُ الْبَرَرَهِ وَ قَاتِلُ الْکَفَرَهِ وَ مَنْصُورٌ مَنْ نَصَرَهُ وَ مَخْذُولٌ مَنْ خَذَلَهُ.»
بدانید روزی با رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نماز ظهر خواندم سائلی در مسجد چیزی خواست به او چیزی ندادند، دست به آسمان برداشت که خدایا گواه باش من در مسجد رسول خدا اظهار حاجت کردم کسی چیزی به من نداد، علی (علیه‌السّلام) آن وقت در رکوع نماز بود با انگشت کوچک دست راست که به آن انگشتر می‌کرد به سائل اشاره نمود، سائل آن را از انگشت علی (علیه‌السّلام) گرفت، رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در نماز این عمل را می‌دید، چون از نماز فارغ شد سر به آسمان کرد و گفت: خدایا برادرم موسی (علیه‌السّلام) از تو خواست و گفت: (رَبِّ اشْرَحْ لِی صَدْرِی. وَ یَسِّرْ لِی اَمْرِی‌… وَ اجْعَلْ لِی وَزِیراً مِنْ اَهْلِی. ‌هارُونَ! اَخِی. اشْدُدْ بِهِ اَزْرِی. وَ اَشْرِکْهُ فِی اَمْرِی‌) در جوابش قرآن ناطق نازل فرمودی که‌ (سَنَشُ