توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل واقعه حره (مقتل) ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل واقعه حره (مقتل) ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل واقعه حره (مقتل) ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل واقعه حره (مقتل) ۷۲ اسلاید در PowerPoint

منبع: مقتل جامع سیدالشهداء

مقالات مرتبط: پیامدهای سیاسی واقعه کربلا، واقعه حره.

واقعه حره، یکی از بازتابهای سیاسی و انقلابی واقعه کربلا است. در اواخر ذى حجّه سال ۶۳ هجری، حدود دو سال پس از واقعه عاشورا، مردم مدینه به رهبرى عبداللّه بن حنظله (غسیل‌الملائکه) بر ضدّ حکومت یزید قیام کردند. یزید، لشکرى به فرماندهى مسلم بن عقبه، از شام به مدینه فرستاد . وى با بى‌رحمى تمام، این قیام مردمى را سرکوب کرد. این جنگ را از آن جهت که در منطقه حَرّه واقع شد، «واقعه حَرّه» نامیده‌اند.

فهرست مندرجات

۱ – آغاز قیام
۲ – عکس العمل یزید
۳ – حمله سپاه یزید به مدینه
۴ – جنایات سپاه شام در مدینه
۵ – پیمان بردگی مردم مدینه
۶ – بی‌طرفی امام سجاد
۷ – دلائل قیام
۷.۱ – افشای چهره واقعی یزید
۷.۲ – درگیری مردم و والی مدینه
۷.۳ – واقعه عاشورا
۸ – پانویس
۹ – منبع

۱ – آغاز قیام

بعد از شهادت امام حسین (علیه‌السّلام)، حاکم مدینه (عثمان بن محمد بن ابوسفیان) عده‌ای از صحابه پیامبر و بزرگان مدینه را به دمشق و دربار یزید فرستاد. آنان در این سفر به فسق و فجور و ظلم فراگیر یزید و دستگاه فاسد وی آگاهی یافته و در بازگشت به مدینه مردم را نیز از وضع فاسد دارالخلاف یزید آگاه کرده و علیه امویان شوریدند.

[۱] ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه والنهایه، ج۶، ص۲۶۲.

مردم یزید را خلع و با عبدالله ‌بن زبیر بیعت نمودند.

[۲] ابن‌ اثیر، علی بن ابی‌الکرم، اسد الغابه فی معرفه الصحابه، ج۳، ص۱۴۷.

آنگاه به اذن ابن‌ زبیر، عثمان ‌بن محمد را از امارت عزل کردند و حاکم مدینه و مروان و دیگر امویان و حامیان یزید را که حدود هزار مرد بودند و در منزل مروان‌ بن حکم گرد آمده بودند، محاصره کردند

[۳] طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج۴، ص۳۷۰.

و سپس از شهر بیرون راندند و با عبدالله بن حنظله بیعت نمودند. به گفته ابن‌ اعثم کوفی، ابن‌ زبیر، عبدالله بن حنظله را به عنوان والی مدینه برگزید.

[۴] ابن‌ اعثم کوفی، ‌الفتوح، ج۵، ص۱۵۶-۱۵۷.

۲ – عکس العمل یزید

چون تلاش عبدالله ‌بن جعفر که یزید از او خواسته بود مردم را به اطاعت دعوت کند و نیز نامه تهدیدآمیز یزید و وساطت نعمان ‌بن بشیر در فرونشاندن قیام مدینه مؤثر نیفتاد،

[۵] ابن قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامه و السیاسه، ج۱، ص۱۷۷-۱۷۸.

[۶] طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج۴، ص۳۶۹.

یزید تصمیم گرفت برای سرکوب مردم مدینه لشکری تجهیز کند. بعد از امتناع عبیدالله ‌بن زیاد از پذیرش فرماندهی لشکر، وی مسلم ‌بن عُقبه مُرّی را مأمور این کار کرد.

[۷] ابن اثیر، علی بن ابی‌الکرم، الکامل فی‌التاریخ، ج۴، ص۱۱۱-۱۱۲.

شمار لشکریان او را بین ۵۰۰۰ تا ۲۷۰۰۰ تن نوشته‌اند.

[۸] یعقوبی، احمد بن اسحاق، تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۵۰-۲۵۱.

[۹] طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج۴، ص۳۷۱.

۳ – حمله سپاه یزید به مدینه

وقتی خبر حرکت سپاه یزید به مردم مدینه رسید، آنان گرداگرد مدینه خندق کندند و پناه گرفتند. بنی‌امیه نیز در ازای اجازه خروج از شهر، سوگند خوردند که از اوضاع شهر چیزی به سپاه یزید نگویند و با آنان به شهر باز نگردند، اما عبدالملک‌ بن مروان با توصیه پدرش به همراهی مسلم‌ بن عقبه نقشه حمله به شهر را طراحی کردند. مسلم با گذر از حرّه، در مشرق مدینه پیاده شد و به مردم مدینه سه روز مهلت داد.

[۱۰] ابن قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامه و السیاسه، ج۱، ص۱۷۸-۱۸۰.

[۱۱] طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج۴، ص۳۷۴.

آنگاه، پس از دور زدن خندق، از پشت سر و با کمک طایفه بنی‌حارثه، که با وعده‌های مالی فریفته شدند، وارد شهر شد

[۱۲] ابن قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامه و السیاسه، ج۱، ص۱۸۰.

[۱۳] دینوری، احمد بن داوود، الاخبار الطِّوال، ص۲۶۵.

و چندان جنایت کرد که به مجرم و مسرف معروف شد.

[۱۴] ابن حبیب، محمد بن حبیب، المُنَمَّق فی اخبار قریش، ص۳۹۰.

[۱۵] ابن اثیر، علی بن ابی‌الکرم، اسد الغابه فی معرفه الصحابه، ج۳، ص۱۴۷.

۴ – جنایات سپاه شام در مدینه

سپاه شام پس از هجوم به شهر به مدت سه روز به قتل و غارت پرداخته و نوامیس مسلمانان را هتک حرمت کردند.

[۱۶] ابن‌ کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه والنهایه، ج۸، ص۲۴۱.

[۱۷] ابن قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامه و السیاسه، ج۱، ص۱۷۹.

[۱۸] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب ‌الاشراف، ج۵، ص۳۳۴.

[۱۹] طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج۴، ص۳۷۷.

[۲۰] ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۴، ص۱۰۰.

[۲۱] سیوطی، عبدالرحمان‌ بن ابی‌بکر، تاریخ‌ الخلفاء، ص۱۵۸.

[۲۲] مسعودی، علی بن حسین، التنبیه و الاشراف، ص۲۶۴.

سپاهیان مسلم ‌بن عقبه در آن سه روز، از ارتکاب هیچ عمل شنیعی، همچون تجاوز به نوامیس، بیرون کشیدن جنین از شکم زنان و کشتن نوزادان

[۲۳] ابن قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامه و السیاسه، ج۱، ص۱۸۴.

[۲۴] ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی، المنتظم فی تاریخ ‌الملوک و الامم، ج۶، ص۱۵.

[۲۵] مقدسی، مطهر بن طاهر، البدء و التاریخ، ج۶، ص۱۴.

و توهین به صحابه بزرگ پیامبر اسلام (صلی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلم)، از جمله جابر بن عبدالله انصاری نابینا و ابوسعید خدری

[۲۶] سهیلی، عبدالرحمان‌ بن عبدالله، الروض الانف فی شرح السیره النبویه لابن‌هشام، ج۶، ص۲۵۳-۲۵۴.

فروگذار نکردند. حتی عده‌ای را که به حرم رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) پناه برده بودند در داخل حرم قتل‌عام کردند.

[۲۷] بغدادی، محمد بن حبیب، المحبر، ص۴۸۲.

شمار کشتگان واقعه حرّه را بیش از ۴،۰۰۰

[۲۸] مقدسی، مطهر بن طاهر، البدء و التاریخ، ج۶، ص۱۴.

و به قولی ۱۱،۷۰۰ یا ۱۰،۷۰۰ تن

[۲۹] ابن قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامه و السیاسه، ج۱، ص۱۸۴-۱۸۵.

[۳۰] مسعودی، علی بن حسین، التنبیه و الاشراف، ص۲۶۴.

[۳۱] سمهودی، علی ‌بن عبدالله، وفاء الوفا بأخبار دارالمصطفی، ج ۱، ص۱۰۷.

برآورد کرده‌اند. در این واقعه، عبدالله بن حنظله و فرزندانش نیز کشته شدند.

[۳۲] خلیفه بن خیاط، ابو عمرو بن ابی‌هبیره، تاریخ خلیفه بن خیاط، ج۱، ص۱۸۳.

[۳۳] ابن قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامه و السیاسه، ج۱، ص۱۸۱-۱۸۲.

[۳۴] خلیفه بن خیاط، ابو عمرو بن ابی‌هبیره، تاریخ خلیفه بن خیاط، ج۱، ص۱۸۴.

[۳۵] ابن‌ قتیبه، عبدالله بن مسلم، الامامه و السیاسه، ج۱، ص۲۳۹.

[۳۶] ابن‌ کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۸، ص۲۴۲.

۵ – پیمان بردگی مردم مدینه

مسلم بن عقبه فرمانده لشکر یزید در مدینه دستور داد تا همه مردم به عنوان برده یزید بیعت کنند، و هرگونه که می‌خواست با مال و جان و ناموس مردم رفتار می‌کرد.

[۳۷] ابن‌ کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه والنهایه، ج۸، ص۲۴۳.

[۳۸] مسعودی، علی بن حسین، التنبیه والاشراف، ص۲۶۴.

[۳۹] ابن حبیب، محمد بن حبیب، المُنَمَّق فی اخبار قریش، ص۳۱۶.

[۴۰] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب ‌الاشراف، ج۴، ص۷۹.

[۴۱] یعقوبی، احمد بن اسحاق، تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۵۰-۲۵۱.

فقط دو نفر از این بیعت استثنا شدند یکی امام سجّاد و دیگری علی بن عبد‌اللّه بن عباس (با وساطت خویشانش که در سپاه یزید بودند).

[۴۲] ابن حبیب، محمد بن حبیب، المُنَمَّق فی اخبار قریش، ص۳۱۶.

[۴۳] مسعودی، علی بن حسین، التنبیه و الاشراف، ص۲۶۴.

مسلم از مردم برای یزید بیعت گرفت، مبنی بر اینکه آنان و پدرانشان بنده یزید بوده‌اند و به تعبیر دیگر، فَیء(غنیمت جنگی) یزید هستند

[۴۴] دینوری، احمد بن داوود، الاخبار الطِّوال، ص۲۶۵.

و هرکسی را که از این فرمان سر باز می‌زد، گردن می‌زدند.

[۴۵] طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج۴، ص۳۷۸.

[۴۶] سمهودی، علی ‌بن عبدالله، وفاء الوفا بأخبار دارالمصطفی، ج۱، ص۱۰۲.

۶ – بی‌طرفی امام سجاد

این قیام را می‌توان از آثار حادثه عاشورا قلمداد کرد چرا که حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها) و امام سجاد (علیه‌السّلام) بعد از برگشت از اسارت پیوسته مردم را از فجایع و مفاسد یزید و امویان آگاه می‌نمودند. اما امام سجاد (علیه‌السّلام) با بررسی و ارزیابی اوضاع و ملاحظ خفقان شدیدی که پس از شهادت پدر بزرگوارشان به وجود آمده بود شکست قیام حره را پیش‌بینی می‌کرد. لذا می‌دید که اگر در آن شرکت کند، نه تنها پیروز نمی‌شود بلکه خود و پیروانش کشته می‌شوند و باقی‌ماند تشیع از بین می‌رود.
از سوی دیگر با نفوذی که عبدالله بن زبیر در میان شورشیان یافته بود این نهضت یک نهضت شیعی به تمام معنی نمی‌توانست باشد و امام هم نمی‌خواست امثال عبدالله بن زبیر قدرت بگیرند.

[۴۷] پیشوائی، مهدی، سیر پیشوایان، ص۲۷۰.

امام سجاد (علیه‌السلام) در این قیام با مردم مدینه همراه نشد؛

[۴۸] دینوری، احمد بن داوود، الاخبار الطِّوال، ص۲۶۶.

[۴۹] مسعودی، علی بن حسین، التنبیه و الاشراف، ص۲۶۴.

افزون بر آنکه این قیام با اذن و حمایت عبدالله بن زبیر صورت گرفت، آگاهی امام به ضعف و عده کم اهالی مدینه در مقابله با سپاهیان بسیار شام که از خشونت و قساوت دریغ نداشتند و همچنین تصمیم آن حضرت به دور ماندن از اتهامات دولت اموی ـ که به قولی، تنها هدف حمله مسلم ‌بن عقبه به مدینه بودــ و حفظ آن عده اندک از پیروان خویش و حفظ کرامت حرم پیامبر، از دلایل احتمالی بی‌طرفی امام در این واقعه بود.

[۵۰] حسینی‌ جلالی، محمدرضا، جهاد الامام السجاد، ص۶۱-۶۲.

[۵۱] حسینی‌ جلالی، محمدرضا، جهاد الامام السجاد، ص۶۸-۷۰.

از این‌رو، خاندانش از این جنایت آسیبی ندیدند و خانه‌اش نیز پناهگاه امنی برای بسیاری از زنان و کودکان، حتی اهل و عیال مروان‌ بن حکم، گردید و آن حضرت کسان مروان را با زن و فرزند خود به ینْبُع فرستاد.
ابن‌اعرابی نقل کرده است که زمانی که سپاه یزید قصد مدینه کرد تا جان و مال و ناموس اهل مدینه را مورد تعرض قرار دهد، حضرت علی بن حسین (علیه‌السلام) چهارصد تن را در میان خانه و خاندانش پناه داد و تا زمان بازگشت سپاه و خروج آنان از مدینه، این چهارصد نفر را مورد پذیرایی قرار داد.

[۵۲] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۶، ص۱۰۱، به نقل از کشف الغمه.

[۵۳] اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمه، ج۲، ص۳۱۹.

باید توجه داشت که کیفیت پذیرایی حضرت از اینان به گونه‌ای بود که برخی از ایشان گفتند: ما چنین آسایشی را که در خانه علی بن حسین دیدیم حتی در خانه پدرمان شاهد نبوده‌ایم!!

[۵۴] امین، سیدمحسن، اعیان الشیعه، ج۱، ص۶۲۸.

در بین این خانواده‌هایی که به حضرت سجاد (علیه‌السلام) پناهنده شدند خانواده مروان نیز وجود داشت چرا که در وقایعی که به اخراج هزار نفر از بنی امیه منجر شد، مروان ابتدا برای همسر خود که دختر عثمان بود، نزد عبدالله بن عمر درخواست پناهندگی کرد ولی او نپذیرفت. آنگاه خدمت حضرت زین‌العابدین (علیه‌السلام) آمده و در خواست پناه‌دادن به خانواده خود را مطرح کرد که حضرت پذیرفتند، و خانواده او را در میان خانواده خود جای دادند.

[۵۵] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار ج۴۶، ص۱۳۸ – ۱۳۹، به نقل از الکامل.

[