توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مسیر کاروان اسیران کربلا از کوفه تا شام ۶۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مسیر کاروان اسیران کربلا از کوفه تا شام ۶۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مسیر کاروان اسیران کربلا از کوفه تا شام ۶۰ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل مسیر کاروان اسیران کربلا از کوفه تا شام ۶۰ اسلاید در PowerPoint

منبع: مقتل جامع سیدالشهداء

مقالات مرتبط: منازل بین راه کوفه تا شام.

مورخان و مقتل‌نویسان درباره منازل و مسیر کاروان اسرای کربلا بین راه کوفه تا شام، گزارش منسجم و جامعی ارائه نکرده‌اند؛ فقط در بعضی از کتب پاره‌ای از حوادث میان راه، ذکر شده است. از این رو، پیموده شدن هر کدام از مسیرهای میان کوفه و دمشقِ آن روزگار، محتمل است. برخی خواسته‌اند با ارائه شواهدی، حرکت آنان را از یکی از این چند راه، قطعی نشان دهند؛ ولی مجموع قرائن، ما را به اطمینان کافی نمی‌رساند. بنابراین به دلیل نبودِ دلایل روشن و قابل اعتماد، نمی‌توان اظهار نظر قطعی کرد؛ ولی با توجّه به نکاتی که در ادامه خواهد آمد، عبور کاروان اسیران کربلا از مسیر بادیه، احتمال بیشتری را به خود اختصاص می‌دهد.

فهرست مندرجات

۱ – مقدمه
۱.۱ – مسیر بادیه
۱.۲ – مسیر کناره فرات
۱.۳ – مسیر کناره دجله
۲ – نبود گزارش منسجم از منازل
۳ – گزارش طبری
۴ – گزارش ابومخنف
۵ – نکات مهم
۵.۱ – نکته اول
۵.۲ – نکته دوم
۵.۳ – نکته سوم
۵.۴ – نکته چهارم
۵.۵ – نکته پنجم
۶ – نتیجه نهایی
۷ – پانویس
۸ – منبع

۱ – مقدمه

کاروان اسیران کربلا را پس از انتقال به کوفه،‌ اندکی نگاه داشتند و سپس به سوی دمشق، پایتخت حکومت اُمویان، فرستادند. مسیر حرکت این کاروان، در کتب تاریخ و سیره، معیّن نشده است. از این رو، پیموده شدن هر کدام از مسیرهای میان کوفه و دمشقِ آن روزگار، محتمل است. ما ابتدا راه‌های موجود آن روزگار را بر می‌شمریم و سپس، قرائن ارائه شده را بررسی می‌کنیم. ذکر این نکته پیش از ورود به بحث، لازم است که میان کوفه و دمشق، فقط سه راه اصلی بوده است. البتّه هر کدام از این راه‌ها، در بخشی از مسیر، فرعی‌های متعدّد کوتاه و بلندی هم داشته‌اند که طبیعی است.

۱.۱ – مسیر بادیه

کوفه، در عرض جغرافیاییِ حدود ۳۲ درجه و دمشق، در عرض جغرافیاییِ حدود۳۳ واقع است. این، بدان معناست که مسیر طبیعی میان این دو شهر، تقریبا بر روی یک مدار، قرار دارد و نیازی به بالا رفتن و پایین آمدن بر روی زمین، جز در حدّ کسری از یک درجه نیست. بر روی این مدار، راهی واقع بوده که به «راه بادیه» مشهور بوده است. این مسیر، کوتاه‌ترین راه بین این دو شهر است و حدود ۹۲۳ کیلومتر (فاصله کوفه تا شام به خط کاملاً مستقیم ۸۶۷ کیلومتر است) مسافت داشته است. مشکل اصلی این راه کوتاه، گذشتن آن از صحرای بزرگ میان عراق و شام است که از روزگاران کهن، به «بادیه الشام» مشهور بوده است. این مسیر، برای افرادی قابل استفاده بوده که امکانات کافی (بویژه آب) برای پیمودن مسافت‌های طولانی میان منزل‌های دور از همِ صحرا را داشته‌اند، هر چند، گاهی شتاب مسافر، او را وادار به پیمودن این مسیر می‌کرده است. گفتنی است در صحراها، شهرهای بزرگ، وجود ندارند؛ امّا این به معنای نبودن راه یا چند آبادی کوچک نیست.

[۱] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۸، ص۲۲۶.

۱.۲ – مسیر کناره فرات

فرات، یکی از دو رود بزرگ عراق است که از ترکیه سرچشمه می‌گیرد و پس از گذشتن از سوریه و عراق، به خلیج فارس می‌پیوندد. کوفیان، برای مسافرت به شمال عراق و شام، از کناره این رود، حرکت می‌کردند تا هم به آب، دسترس داشته باشند و هم از امکانات شهرهای ساخته شده در کناره فرات، استفاده کنند. گفتنی است لشکرهای انبوه و کاروان‌های بزرگ که به آب فراوان نیاز داشتند، ناگزیر از پیمودن این مسیر بودند. لشکر امیر مؤمنان (علیه‌السّلام) هم برای نبرد صفّین، همین مسیر را پیمود. این مسیر، ابتدا از کوفه به مقدار زیادی به سوی شمال غرب می‌رود و سپس از آن جا به سوی جنوب، بر می‌گردد و با گذر از بسیاری از شهرهای شام، به دمشق می‌رسد. این راه، انشعاب‌های متعدّد داشته و با طول تقریبی ۱۱۹۰ تا ۱۳۳۳ کیلومتر، جای گزین مناسبی برای راه کوتاه، امّا سختِ بادیه بوده است. مجموع این راه و راه بادیه را می‌توان به یک مثلّث، تشبیه کرد که قاعده آن، راه بادیه است.

[۲] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۸، ص۲۲۷.

۱.۳ – مسیر کناره دجله

دجله، دیگر رود بزرگ عراق است و آن نیز مانند فرات، از ترکیه سرچشمه می‌گیرد؛ امّا از شام نمی‌گذرد و درگذشته، برای رفتن به شمال شرق عراق، از مسیر کناره آن، استفاده می‌کرده‌اند. این راه، مسیر اصلی میان کوفه و دمشق، نبوده است و باید پس از پیمودن مقدار کوتاهی از آن، کم کم به سمت غرب پیچید و پس از طیّ مسیر نه چندان کوتاهی، به راه کناره فرات پیوست و از آن طریق، وارد دمشق شد. این مسیر را می‌توان سه ضلع از یک مستطیل دانست که ضلع دیگر طولیِ آن را راه بادیه و سه ضلع یاد شده آن را: مسافت پیموده شده از کوفه به سمت شمال، راه پیموده شده به سمت غرب، و راه پیموده شده به سمت جنوب که بازگشت به بخشی از مسیر پیموده شده قبلی است، تشکیل می‌دهند. از این رو، از همه راه‌های دیگر، طولانی تر است و طول آن، حدود ۱۵۴۵ کیلومتر است. این راه را «راه سلطانی» نامیده‌اند.

[۳] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۸، ص۲۲۸.

۲ – نبود گزارش منسجم از منازل

هرچند مورخان و مقتل‌نویسان، مسیر کاروان امام حسین را از مکه تا کربلا به تفصیل و منزل به منزل نوشته و بسیاری از وقایع بین راه را گزارش کرده‌اند، درباره آنچه در مسیر کوفه تا شام بر سر اسرای اهل بیت آمد خاموش‌اند و هیچ گزارش منسجم و جامعی درباره منازل، شهرها و آبادی‌های میان راه و تک تک وقایع رخ داده در آنها، ارائه نکرده‌اند، و تنها بخشی از آن حوادث را باز گفته‌اند؛ چنان‌که محدث قمی در این‌باره گفته است: «ارباب مقاتل معروفه معتمده، ترتیب منازل و مسافرت اهل بیت را از کوفه به شام، مرتب نقل نکرده‌اند؛ الا وقایع بعضی منازل را، و لکن مفردات وقایع در کتب معتبره، مضبوط است».

[۴] قمی، شیخ عباس، منتهی الآمال، ج۲، ص۹۶۱.

محدث قمی مشابه این سخن را در جای دیگری چنین گفته است: «بدان که ترتیب منازلی که در آنجا بار‌ انداختند و یا از آن گذشتند، معلوم نیست و در کتب معتبره مذکور نیست و در بیشتر کتب، کیفیت مسافرت اهل بیت به شام ذکر نشده، فقط پاره‌ای از حوادث میان راه در بعضی از آنها وجود دارد که در این کتاب به آن اشاره می‌شود.

[۵] قمی، شیخ عباس، نفس المهموم، ص۳۸۸.

از این‌رو برای دست یافتن به تصویری نسبتا روشن از رویدادهای این بازه زمانی، باید همه گزارش‌های تاریخی موجود را درباره منازل بین راه و وقایع و حوادثی که بر اسرای حسینی و سرهای شهدا در راه شام گذشته است، مطالعه و بررسی کرد.

۳ – گزارش طبری

کهن‌ترین گزارش به جای مانده در این‌باره، گزارش عمادالدین طبری (زنده تا ۷۰۱ق) در کتاب کامل بهایی است که به دلیل داشتن اشکالات تاریخی و جغرافیایی متعدد، درخور اعتنا نیست. وی در گزارش دو صفحه‌ای خود بدون آنکه ماخذ خود را بیان کند. نام شهرها و آبادی‌هایی را در مسیر کوفه تا شام آورده که منابع جغرافیایی آن را تایید نمی‌کنند و قضایایی مربوط به اسرا را در آنها نقل کرده است که از نظر تاریخی تایید نمی‌شود. برای مثال، وی از آبادی‌ها و شهرهایی مانند «مُرزِین» و «بَعلَبَک» یاد کرده که بنا بر منابع کهن، قطعا در مسیر راه کاروان اسرا نبوده است؛ چراکه «مُرزِین» در شرق قلمرو اسلامی، یعنی منطقه بخارا، قرار داشته

[۶] سمعانی، عبدالکریم، الانساب، ج۱۲، ص۱۹۰.

[۷] سیوطی، جلال‌الدین، لب اللباب فی تحریر الانساب، ص۲۴۱.

(البته سمعانی نام این شهر را «مرزبن» (با حرف با) و حَمَوی «مَزرین» (با تقدم حرف ز) ضبط کرده است.)

[۸] یاقوت حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم البلدان، ج۵، ص۱۴۳.

و جغرافی‌دانان قدیم، در مسیر شام، مکانی به این نام در کتاب‌های خود ثبت نکرده‌اند. بعلبک نیز، چنان‌که برخی از محققان هم اشاره کرده‌اند،

[۹] ر. ک: شهیدی، سید جعفر، زندگانی علی بن الحسین، ص۶۲، پاورقی شماره ۹.

در مسیر راه کوفه به شام قرار ندارد و لازمه عبور اسرا از این شهر آن است که کاروان با همه عجله‌ای که برای رسیدن به شام داشته است و بدون هیچ مانع و مشکلی در مسیرهای کوتاه‌تر، راه خود را برای رسیدن به مقصد، دور کرده باشد. گذشته از این عمادالدین طبری، در گزارش خود این شهر را از نخستین شهرهای مسیر کوفه به شام معرفی کرده و مکان آن را پیش از مُرزِین و مَیّافارِقِین دانسته که به یقین، نادرست است. از لحاظ تاریخی هم وی، افراد ناشناسی چون قاسم بن رَبیع، نَصر بن عُتبَه و منصور بن اِلیاس را به عنوان حاکمان شهرهای بین راه یاد کرده است که -تا جایی که بررسی شد- اساسا وجود تاریخی نداشته‌اند. همچنین او، عمر سعد را از فرماندهان مامور رفتن به شام دانسته است که این را نیز هیچ یک از منابع معتبر کهن، تایید نمی‌کند. بنابراین آنچه او در این زمینه گزارش کرده است، اصلا درخور اعتنا و اعتماد نیست.

۴ – گزارش ابومخنف

پس از عمادالدین طبری، تنها نگاشته‌ای که در این‌باره به تفصیل سخن گفته و برخی از منابع معاصر مانند اسرار الشهادات، ناسخ التواریخ و قَمقام زَخّار نیز از آن گرفته‌اند، مقتل الحسین منسو