توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل متاع (مفردات‌قرآن) ۶۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل متاع (مفردات‌قرآن) ۶۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل متاع (مفردات‌قرآن) ۶۴ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل متاع (مفردات‌قرآن) ۶۴ اسلاید در PowerPoint

منبع: متاع (قاموس قرآن (جلد ۶))

مقالات مرتبط: مَتاع (لغات‌قرآن)، متع (مفردات‌نهج‌البلاغه)، متاع (مقالات مرتبط).

مَتاع (به فتح میم و فتح تاء) از واژگان قرآن کریم به معنى انتفاع ممتدّالوقت است. از مشتقات آن که در قرآن مجید به کار رفته مُتُوع (به ضم میم و ضم تاء) به معنى امتداد و ارتفاع، اِسْتِمْتاع (به کسر الف و سکون سین) به معنى انتفاع، تَمَتُّع (به فتح تاء و فتح میم) و مُتْعِه (به ضم میم و سکون تاء) به معنای هر چه از آن لذت برند می‌باشد.

فهرست مندرجات

۱ – معنای مَتاع
۲ – کاربردها
۳ – پانویس
۴ – منبع

۱ – معنای مَتاع

مَتاع

[۱] قرشی‌بنایی، سید علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۶، ص۲۲۶.

در مفردات می‌گوید: متوع به معنى امتداد و ارتفاع است. گویند: «متع النّهار و متع النّبات» یعنى روز بلند شد و علف بلند گردید …

[۲] راغب اصفهانی، حسین، المفردات، دار القلم، ص۷۵۷.

متاع به معنى انتفاع ممتدّ الوقت است، گویند: «متّعه اللّه بکذا و امتعه و تمتّع به» و نیز گوید: آن چه در خانه از آن استفاده برند متاع گویند و باز گوید: هر آن چه از آن بر وجهى بهره برده شود متاع و متعه است.

۲ – کاربردها

در مجمع ذیل آیه‌ (وَ لَکُمْ فِی الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَ مَتاعٌ‌ إِلى‌ حِینٍ‌)

[۳] بقره/سوره۲، آیه۳۶.

(و براى شما در زمین، تا مدّت معیّنى محل اقامت و وسیله بهره‌بردارى خواهد بود.)

[۴] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۶.

[۵] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱، ص۱۳۱-۱۳۳.

[۶] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱، ص۲۰۱-۲۰۴.

[۷] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱، ص۱۷۱-۱۷۳.

[۸] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱، ص۱۳۶.

فرموده: متاع، تمتّع، متعه و تلذّذ متقارب المعنى‌اند و هر چه از آن لذت بردى متاع است.

[۹] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱، ص۱۷۱.

[۱۰] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، محمد بیستونی، ج۱، ص۱۳۶.

على هذا متاع هم مصدر است و هم اسم و هر چه از مال دنیا مورد بهره قرار گیرد متاع است. در آیه فوق بهتر است آن مصدر و به معنى انتفاع باشد.
در آیه‌ (وَ تَرَکْنایُوسُفَ عِنْدَ مَتاعِنا)

[۱۱] یوسف/سوره۱۲، آیه۱۷.

(و یوسف را نزد اثاث خود گذاردیم)

[۱۲] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۲۳۷.

[۱۳] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۱، ص۹۹.

[۱۴] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۱، ص۱۵۳.

[۱۵] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۵، ص۳۷۴.

[۱۶] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۲، ص۱۷۸.

مراد نان و آب و نظیر آن است و در آیه‌ (وَ لَمَّا فَتَحُوا مَتاعَهُمْ‌ وَجَدُوا بِضاعَتَهُمْ رُدَّتْ إِلَیْهِمْ‌)

[۱۷] یوسف/سوره۱۲، آیه۶۵.

(و هنگامى که متاع خود را گشودند، دیدند سرمایه آن‌ها به آن‌ها بازگردانده شده)

[۱۸] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۲۴۳.

[۱۹] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۱، ص۲۱۵.

[۲۰] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۱، ص۲۹۴.

[۲۱] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۵، ص۴۲۶.

[۲۲] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۲، ص۲۵۵.

مال التجاره منظور می‌باشد و در آیه‌ (قُلْ‌ مَتاعُ‌ الدُّنْیا قَلِیلٌ‌)

[۲۳] نساء/سوره۴، آیه۷۷.

(بگو: «سرمایه زندگى دنیا، ناچیز است.)

[۲۴] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۹۰.

[۲۵] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۵، ص۷.

[۲۶] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۵، ص۵.

[۲۷] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۳، ص۱۳۵.

[۲۸] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۵، ص۲۴۵.

ممکن است مصدر یا اسم باشد و در هر دو صورت اعمّ است.
از راغب نقل شد که متاع انتفاع ممتدّ الوقت است.

[۲۹] راغب اصفهانی، حسین، المفردات، دار القلم، ص۷۵۷.

اقرب الموارد از کلیّات ابوالبقاء نقل می‌کند: متاع و متعه چیزى است که از آن انتفاع قلیل و غیر باقى برده شود.

[۳۰] شرتونی، سعید، أقرب الموارد فی فصح العربیه و الشوارد، ج۵، ص۱۵۵.

در قاموس

[۳۱] فیروز آبادی، مجدالدین، قاموس المحیط، ج۳، ص۸۳.

و مجمع

[۳۲] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱، ص۱۷۱.

و اقرب

[۳۳] شرتونی، سعید، أقرب الموارد فی فصح العربیه و الشوارد، ج۵، ص۱۵۵.

ظاهراً قید امتداد و قلّت نیست ولى به نظرم قول راغب اصحّ باشد که اصل معنى در آن ملحوظ است.
اسْتِمْتاع به معنى انتفاع است‌ (رَبَّنَا اسْتَمْتَعَ‌ بَعْضُنا بِبَعْضٍ‌)

[۳۴] انعام/سوره۶، آیه۱۲۸.

«پروردگارا بعضى از ما از بعضى بهره برد.»

[۳۵] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۷، ص۳۵۲.

[۳۶] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۷، ص۴۸۵.

[۳۷] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۴، ص۱۶۱.

[۳۸] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۸، ص۲۷۲.

در این جا لازم است دو مطلب را به مناسبت دو آیه بررسى کنیم:
۱- متعه زنان.
۲- حجّ تمتع.
متعه زنان‌
(… وَ أُحِلَّ لَکُمْ ما وَراءَ ذلِکُمْ أَنْ تَبْتَغُوا بِأَمْوالِکُمْ مُحْصِنِینَ غَیْرَ مُسافِحِینَ فَمَا اسْتَمْتَعْتُمْ‌ بِهِ مِنْهُنَّ فَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ فَرِیضَهً وَ لا جُناحَ عَلَیْکُمْ فِیما تَراضَیْتُمْ بِهِ مِنْ بَعْدِ الْفَرِیضَهِ إِنَّ اللَّهَ کانَ عَلِیماً حَکِیماً)

[۳۹] نساء/سوره۴، آیه۲۴.

(… امّا زنان دیگر غیر از این‌ها که گفته شد)، براى شما حلال است که با اموال خود، آنان را اختیار کنید؛ در حالى که پاکدامن باشید و از زنا، خوددارى نمایید. و زنانى را که متعه (ازدواج موقت‌) مى‌کنید، واجب است مهر آن‌ها را بپردازید و گناهى بر شما نیست در آن چه بعد از تعیین مهر، با یکدیگر توافق کرده‌اید. بعداً مى‌توانید با توافق، آن را کم یا زیاد کنید. خداوند، دانا و حکیم است.)

[۴۰] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۸۲.

[۴۱] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۴، ص۲۶۸-۲۷۵.

[۴۲] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۴، ص۴۲۶-۴۳۹.

[۴۳] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۳، ص۶۰-۶۲.

[۴۴] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۵، ص۱۰۰-۱۰۳.

متعه زنان را از آن متعه گویند که آن مورد انتفاع است تا مدت معلومى، به خلاف نکاح دائمى که مدّت معلوم ندارد؛ چنان که ابن اثیر در نهایه ذیل لغت متاع چنین گفته است.

[۴۵] ابن اثیر، مجدالدین، النهایه فی غریب الحدیث والاثر، ج۴، ص۲۹۲.

در صدر آیه فوق و نیز در آیه ما قبل زنان حرام النکاح را شمرده و آن گاه فرموده: (وَ أُحِلَّ لَکُمْ ما وَراءَ ذلِکُمْ أَنْ تَبْتَغُوا بِأَمْوالِکُمْ مُحْصِنِینَ غَیْرَ مُسافِحِینَ‌) یعنى: «غیر از زنان ذکر شده دیگران بر شما حلال‌اند که با اموال خود و مهریه آن‌ها را به عقد ازدواج خود در آورید به شرط آن که با این کار عفت و مصونیت بخواهید نه این که زناکارى در پیش گیرید.»
آن وقت پس از تمام شدن این حکم فرموده: (فَمَا اسْتَمْتَعْتُمْ‌ بِهِ مِنْهُنَّ فَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَ‌). ظاهراً «ما» در «فَمَا» موصول و ضمیر «بِهِ» راجع به آن است؛ یعنى زنى از زنان که مورد استمتاع شما واقع گردید اجرت آن‌ها را به طور معین بدهید و شاید «ما» شرطیه باشد در این صورت ضمیر «به» راجع است به آن چه از (أُحِلَّ لَکُمْ …) استفاده می‌شود. مثل «حلّ- نیل» یعنى «هر گاه از زنان به حلیّت استمتاع کردید اجرت آن‌ها را بدهید.»
امّا تفریع‌ (فَمَا اسْتَمْتَعْتُمْ …) نسبت به‌ (أُحِلَّ لَکُمْ ما وَراءَ ذلِکُمْ) تفریع جزئى بر کلى است؛ زیرا که‌ (أُحِلَّ لَکُمْ …) شامل نکاح دائم و منقطع و ملک یمین است؛ چنان که در آیه‌ (أَیَّاماً مَعْدُوداتٍ فَمَنْ کانَ مِنْکُمْ مَرِیضاً أَوْ عَلى‌ سَفَرٍ …)

[۴۶] بقره/سوره۲، آیه۱۸۴.

(روزهاى محدودى را باید روزه بدارید و هر کس از شما بیمار یا مسافر باشد…)

[۴۷] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۲۸.

[۴۸] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲، ص۸-۱۱.

[۴۹] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲، ص۹-۱۳.

[۵۰] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۲، ص۹.

[۵۱] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲، ص۲۰۲-۲۰۴.

و (لا إِکْراهَ فِی الدِّینِ قَدْ تَبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَیِّ فَمَنْ یَکْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَ یُؤْمِنْ بِاللَّهِ …)

[۵۲] بقره/سوره۲، آیه۲۵۶.

(اکراهى در قبول دین، نیست. زیرا راه درست از راه انحرافى، روشن شده است. بنابراین، کسى که به طاغوت (بت و شیطان و هر موجود طغیان‌گر) کافر شود و به خدا ایمان آورد…)

[۵۳] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۴۲.

[۵۴] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲، ص۳۴۲-۳۴۴.

[۵۵] طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲، ص۵۲۳-۵۲۶.

[۵۶] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۲، ص۱۶۳.

[۵۷] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۳، ص۱۱۳-۱۱۵.

تفریع فرد بر کلّ است.
در مذهب اهل بیت علیهم‌السلام آیه بى‌شک درباره نکاح متعه است و آن تا قیامت حلال می‌باشد. در کافی کتاب النکاح ابواب المتعه ضمن ابوابى روایات آن نقل شده،

[۵۸] کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ط الاسلامیه، ج۵، ص۴۴۸-۴۶۲.

ایضاً در وسائل

[۵۹] حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ط آل البیت، ج۲۱، ص۵-۸۰

و کتاب‌هاى دیگر. در کافى از ابی‌بصیر نقل کرده‌:
«قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ عَلَیْهِ السَّلَامُ