توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل لمسبّه ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل لمسبّه ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل لمسبّه ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

دشنام (فقه)

مقالات مرتبط: سبّ (مقالات مرتبط)، دشنام (مقالات مرتبط).

به سب، ناسزا و فحش دشنام گفته می‌شود و از احکام دشنام در بابهاى طهارت، تجارت و حدود سخن گفته‌اند.

فهرست مندرجات

۱ – معنای دشنام
۲ – دشنام دادن به مسلمان
۳ – دشنام دادن به کافر
۴ – آثاردشنام
۴.۱ – حدّ دشنام در قالب قذف
۴.۲ – دشنام به غیرقذف به مسلمان و به قذف به غیرمسلمان
۴.۲.۱ – حکم دشنام کودکان
۴.۳ – کفر و نجاست
۴.۴ – قتل سب کننده
۵ – دیدگاه فقهی امام خمینی
۵.۱ – فحش دادن به بهانه تربیت و هدایت
۵.۲ – فحش دادن در حال احرام
۵.۳ – فحش دادن از رادیو و تلویزیون
۵.۴ – عدم تحقق خلع با کراهت ناشی از فحش
۵.۵ – فحشی که مفید قذف نیست
۵.۶ – فحش به پیامبر و ائمه
۶ – پانویس
۷ – منبع

۱ – معنای دشنام

دشنام نام یا نسبت زشتى است که هنگام ناراحتى و تنفر از کسى به او داده مى‌شود. بنابراین، کلماتى که مفاد آنها هتک و اهانت به دیگرى است، مصداق دشنام یا سبّ به شمار مى‌روند، مانند قذف (نسبت زنا یا لواط دادن به کسى) و کسى را با لقب زشت خواندن، از قبیل فاسق، پست، نجس، سگ و خوک.

[۱] مصباح الفقاهه، ج۱، ص۲۸۰.

۲ – دشنام دادن به مسلمان

دشنام دادن به مسلمان حرام است، مگر آنکه طرف به سبب بدعت گذارى یا تظاهر به کارهاى خلاف شرع مستحق آن باشد.

[۲] نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۴۱، ص۴۱۲.

۳ – دشنام دادن به کافر

سب کفار و مخالفان جایز است، لیکن قذف آنان جایز نیست.

[۳] نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۲۲، ص۶۱-۶۲.

[۴] انصاری، مرتضی، المکاسب، ج۲، ص۱۱۸-۱۱۹.

۴ – آثاردشنام

دشنام بر حسب نوع آن و فرد دشنام داده شده داراى آثار متفاوتى است، از آن جمله: حد، تعزیر و تأدیب، کفر و نجاست، قتل.

۴.۱ – حدّ دشنام در قالب قذف

دشنام دادن به مسلمان در قالب قذف، موجب ثبوت حدّ قذف (هشتاد تازیانه) است.

[۵] نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۴۱، ص۴۲۹.

۴.۲ – دشنام به غیرقذف به مسلمان و به قذف به غیرمسلمان

دشنام دادن به مسلمان به غیر قذف و نیز غیرمسلمان در قالب قذف موجب ثبوت تعزیر است.

[۶] مفید، محمد بن محمد، المقنعه، ص۷۹۶.

[۷] طوسی، محمد بن حسن، النهایه، ص۷۲۸.

[۸] عاملیجبعی، علی بن احمد، مسالک الافهام، ج۱۴، ص۴۳۳.

[۹] خمینی، روح الله، تحریر الوسیله، ج۲، ص۴۷۴.

بنابر مشهور، در سبّ کفار نسبت به یکدیگر، تعزیر ثابت نیست، مگر آنکه بیم فتنه باشد، که در این صورت، امام هرگونه صلاح بداند مانع پیدایش فتنه مى‌شود.

[۱۰] نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۴۱، ص۴۳۱-۴۳۲.

۴.۲.۱ – حکم دشنام کودکان

هرگاه کودکان ممیز یکدیگر را دشنام دهند، ادب مى‌شوند.

[۱۱] مفید، محمد بن محمد، المقنعه، ص۷۹۸.

۴.۳ – کفر و نجاست

سبّ پیامبر اعظم صلّى‌اللَّه‌علیه‌وآله یا یکى از اهل بیت آن حضرت در صورتى که از روى عداوت و دشمنى باشد، موجب کفر و نجاست سبّ کننده مى‌شود و او مصداق ناصبی خواهد بود؛ لیکن اگر از روى عداوت نباشد، در اینکه چنین اثرى بر آن مترتّب مى‌شود یا نه اختلاف است.

[۱۲] نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۶، ص۵۵-۵۶.

[۱۳] طباطبایی یزدی، محمدکاظم، العروه الوثقی، ج۱، ص۱۴۶.

[۱۴] طباطبای یزدی، محمدکاظم، التنقیح فی شرح العروه الوثقی، ج۲، ص۸۷.

۴.۴ – قتل سب کننده

کشتن سبّ کننده پیامبر صلّى‌اللَّه‌علیه‌وآله یا یکى از امامان معصوم علیه‌السّلام و یا حضرت فاطمه سلام‌اللَّه‌علیها واجب است؛ نیز کشتن او براى شنونده سبّ در صورت توانایى و ایمن بودن از ضرر، جایز، بلکه واجب است، و بنابر مشهور، نیازى به اذن حاکم شرع نیست.

[۱۵] عاملی جبعی، علی بن احمد، الروضه البهیه فی شرح اللمعه الدمشقیه، ج۹، ص۱۹۴-۱۹۵.

[۱۶] نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۴۱، ص۴۳۲-۴۳۹.

به تصریح برخى، حکم سبّ سایر پیامبران نیز همین است،

[۱۷] بیهقی کیدری، محمد بن حسین، إصباح الشیعه بمصباح الشریعه، ص۵۲۰.

[۱۸] قمی، علی بن محمد، جامع الخلاف و الوفاق، ص۵۸۸.

[۱۹] عاملی جبعی، علی بن احمد، مسالک الافهام، ج۱۴، ص۴۵۳.

بلکه بعضى قدما بر آن ادعاى اجماع کرده‌اند.

[۲۰] حلبی، حمزه بن علی، غنیه النزوع إلی علمی الأصول و الفروع، ص۴۲۸.

بنابر تصریح برخى، کسى که مادر رسول خدا صلّى‌اللَّه‌علیه‌وآله یا امامان معصوم علیهم‌السّلام را سبّ به قذف کند مرتد است و کشته مى‌شود.

[۲۱] حلی، حسن بن یوسف، تحریر الاحکام الشرعیه علی مذهب الإمامیه، ج۵، ص۴۱۰.

[۲۲] عاملی، محمد بن مکی، اللمعه الدمشقیه، ص۲۴۱.

[۲۳] فقعانی، علی بن علی، الدر المنضود فی معرفه صیغ النیات و الإیقاعات و العقود، ص۳۰۳.

۵ – دیدگاه فقهی امام خمینی

فحش دادن در اسلام، حتی در شوخی‌ها «جایز نیست.»

[۲۴] موسوعه الامام الخمینی، ج۳۶، استفتائات امام خمینی، ج۵، ص۶۰۱، سؤال۶۷۸۶، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۳۹۹ ه ش.

۵.۱ – فحش دادن به بهانه تربیت و هدایت

چه فحش دادن به دیگری باعث تحول روحی و یا اثر تربیتی اسلامی در وی باشد یا نه، «فحش حرام است و فرقی در بین نیست.»

[۲۵] موسوعه الامام الخمینی، ج۳۶، استفتائات امام خمینی، ج۵، ص۶۰۱، سؤال۶۷۸۷، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۳۹۹ ه ش.

و در زندگانی حضرات و اولیاء اللَّه دیده نشده که آنان فحش داده و آن را به‌عنوان یک وسیله تربیتی برای هدایت و انسان‌سازی مطرح کرده باشند، یا قرآن برای تکان یا هدایت انسان فحش را مطرح کرده باشد. «چنین چیزی نیست و فحش وسیله تربیت و هدایت نمی‌شود