توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل لقاء (مفردات‌قرآن) ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل لقاء (مفردات‌قرآن) ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل لقاء (مفردات‌قرآن) ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل لقاء (مفردات‌قرآن) ۵۲ اسلاید در PowerPoint

منبع: لقاء (قاموس قرآن (جلد ۶))

مقالات مرتبط: لقاء (لغات‌قرآن)، لقاء (مفردات‌نهج‌البلاغه)، لقاء (مقالات مرتبط).

لِقاء (به کسر لام) از واژگان قرآن کریم به معنای روبرو شدن و مصادف شدن با شی‌ء است. این واژه دارای مشتقاتی است که در آیات قرآن به کار رفته است، مانند: تَلْقیه (به فتح تاء و سکون لام) به معنای روبرو کردن و تفهیم و اعطا؛ اِلْقاء (به کسر الف و سکون لام) به معنای انداختن هر چیز است به محلی که می‌بینی؛ تَلَقَّی (به فتح تاء و لام و فتح و تشدید قاف) به معنای تفهّم و اخذ؛ اِلْتِقاء (به کسر الف و تاء و سکون لام) به معنای ملاقات دو شی‌ء است همدیگر را؛ تِلْقاء (به کسر تاء و سکون لام) به معنای جهت و طرفی که در مقابل است؛ لِقاءُ الله (به کسر لام) به معنای ملاقات نعمت و عذاب خداوند؛ و یَوْمُ التَّلاق (به فتح تاء) یکی از نام‌های روز قیامت است.

فهرست مندرجات

۱ – معنای لِقاء
۲ – کاربردها
۲.۱ – تلقیه
۲.۲ – القاء
۲.۳ – تلقی
۲.۴ – التقاء
۲.۵ – لقاء الله
۲.۶ – تلقاء
۲.۷ – یوم التلاق
۳ – پانویس
۴ – منبع

۱ – معنای لِقاء

لِقاء

[۱] قرشی بنابی، علی اکبر، قاموس قرآن، ج۶، ص۲۰۲.

[۲] راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۷۴۵.

[۳] طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۱، ص۳۸۰.

به معنای روبرو شدن و مصادف شدن با شی‌ء است. عبارت راغب چنین است: «اللّقاء مقابله الشّی‌ء و مصادفته معا».

۲ – کاربردها

(وَ اِذا لَقُوا الَّذِینَ آمَنُوا قالُوا آمَنَّا)

[۴] بقره/سوره۲، آیه۱۴.

«چون با اهل ایمان روبرو شدند گویند ایمان آوردیم».

[۵] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱، ص۱۴۰.

[۶] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱، ص۷۷.

۲.۱ – تلقیه

تَلْقیه: به معنی روبرو کردن و تفهیم و اعطا است. در اقرب الموارد گفته «لقّاه الشّی‌ء: طرحه الیه».

[۷] شرتونی، سعید، اقرب الموارد، ج۵، ص۸۱.

در جوامع الجامع «لتلقّ القرآن» را داده شدن و تفهیم گفته است.

[۸] طبرسی، فضل بن حسن، جوامع الجامع، ج۳، ص۱۷۷.

(وَ اِنَّکَ‌ لَتُلَقَّی‌ الْقُرْآنَ مِنْ لَدُنْ حَکِیمٍ عَلِیمٍ‌)

[۹] نمل/سوره۲۷، آیه۶.

«تو قرآن را از جانب خدای حکیم و دانا تفهیم می‌شوی»؛ که آن هم یک نوع روبرو شدن است.

[۱۰] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۵، ص۳۴۰.

[۱۱] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۵، ص۴۸۳.

[۱۲] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۳۲۹.

[۱۳] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۸، ص۷۹.

(وَ لَقَّاهُمْ‌ نَضْرَهً وَ سُرُوراً)

[۱۴] انسان/سوره۷۶، آیه۱۱.

«و عطا کرد به آنها بهجت و سرور را».

[۱۵] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۱۲۸.

[۱۶] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۲۰، ص۲۰۶.

[۱۷] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۶۲۱.

[۱۸] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۶، ص۱۷۳.

(وَ لا یُلَقَّاها اِلَّا الصَّابِرُونَ‌)

[۱۹] قصص/سوره۲۸، آیه۸۰.

«تفهیم نمی‌شوند آن را مگر صابران»، «یاد داده نمی‌شوند آن را مگر خویشتن داران».

[۲۰] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۶، ص۸۰.

[۲۱] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۶، ص۱۱۷.

[۲۲] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۴۱۷.

[۲۳] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۸، ص۲۳۷.

(یُلَقَّوْنَ‌ فِیها تَحِیَّهً وَ سَلاماً)

[۲۴] فرقان/سوره۲۵، آیه۷۵.

«روبرو می‌شوند در آن با تحیّت و سلام».

[۲۵] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۵، ص۲۴۵.

[۲۶] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۵، ص۳۳۹.

[۲۷] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۲۸۴.

[۲۸] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۷، ص۲۳۱.

۲.۲ – القاء

اِلْقاء:‌ انداختن هر چیز است به محلی که می‌بینی، آنگاه در عرف به هر‌ انداختن اسم شده است.

[۲۹] راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۷۴۵.

(فَاَلْقی‌ عَصاهُ فَاِذا هِیَ ثُعْبانٌ مُبِینٌ‌)

[۳۰] اعراف/سوره۷، آیه۱۰۷.

(موسی عصاى خود را افکند؛ ناگهان اژدهاى آشکارى شد).

[۳۱] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۱۶۴.

[۳۲] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۸، ص۲۱۳.

[۳۳] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۸، ص۲۷۱.

[۳۴] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۴، ص۷۰۵.

[۳۵] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۸، ص۱۸.

(فَلَمَّا اَنْ جاءَ الْبَشِیرُ اَلْقاهُ‌ عَلی‌ وَجْهِهِ‌)

[۳۶] یوسف/سوره۱۲، آیه۹۶.

(امّا هنگامى که بشارت‌دهنده آمد، آن پیراهن را بر صورت او افکند).

[۳۷] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۲۴۷.

[۳۸] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۱، ص۲۴۵.

[۳۹] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۱، ص۳۳۵.

[۴۰] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۵، ص۴۰۳.

[۴۱] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۲، ص۲۹۴.

که در هر دو مطلق‌ انداختن است، و در (وَ اَلْقَیْنا بَیْنَهُمُ الْعَداوَهَ وَ الْبَغْضاءَ اِلی‌ یَوْمِ الْقِیامَهِ)

[۴۲] مائده/سوره۵، آیه۶۴.

(و ما در میان آنها تا روز قیامت عداوت و دشمنى افکندیم)

[۴۳] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۱۱۸.

القاء معنوی مراد است.

[۴۴] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۶، ص۳۶.

[۴۵] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۶، ص۵۰.

[۴۶] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۳، ص۳۴۰.

[۴۷] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۷، ص۱۱۰.

۲.۳ – تلقی

تَلَقَّی: به معنی تفهّم و اخذ است. «تلقّیت منه» یعنی از او اخذ و قبول کردم.

[۴۸] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱، ص۱۹۹.

[۴۹] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱، ص۱۳۹.

در اقرب الموارد آمده «تلقّی الشّی‌ء: تلقّنه» یعنی آن را فهمید.

[۵۰] شرتونی، سعید، اقرب الموارد، ج۵، ص۸۲.

(فَتَلَقَّی‌ آدَمُ مِنْ رَبِّهِ کَلِماتٍ فَتابَ عَلَیْهِ‌)

[۵۱] بقره/سوره۲، آیه۳۷.

«آدم از پروردگارش کلماتی اخذ کرد و خدا به آدم توبه نمود».

[۵۲] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱، ص۱۳۳.

[۵۳] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱، ص۲۰۴.

[۵۴] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱، ص۲۰۰.

[۵۵] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱، ص۱۴۰.

(اِذْ تَلَقَّوْنَهُ‌ بِاَلْسِنَتِکُمْ‌)

[۵۶] نور/سوره۲۴، آیه۱۵.

«آنگاه که افک را به زبان اخذ می‌کردید و زبان به زبان می‌گرداندید».

[۵۷] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۵، ص۹۲.

[۵۸] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۵، ص۱۳۱.

[۵۹] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۲۰۷.

[۶۰] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۷، ص۱۱۱.

(اِذْ یَتَلَقَّی‌ الْمُتَلَقِّیانِ‌ عَنِ الْیَمِینِ وَ عَنِ الشِّمالِ قَعِیدٌ)

[۶۱] ق/سوره۵۰، آیه۱۷.

«آنگاه که دو اخذ کننده و فهمنده اخذ می‌کنند اعمال را که در راست و چپ انسان نشسته‌اند».

[۶۲] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۸، ص۳۴۷.

[۶۳] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۸، ص۵۲۰.

[۶۴] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۹، ص۲۱۶.

[۶۵] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۳، ص۲۵۵.

ظاهرا مراد از قعید پیوسته بودن آنهاست، به موجب روایات یکی نویسنده اعمال نیک و دیگری نویسنده اعمال بد است.
(وَ تَتَلَقَّاهُمُ‌ الْمَلائِکَهُ هذا یَوْمُکُمُ الَّذِی کُنْتُمْ تُوعَدُونَ‌)

[۶۶] انبیاء/سوره۲۱، آیه۱۰۳.

«می‌پذیرند آنها را ملائکه و گویند: این روز شماست که وعده