توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گریه‌های امام سجاد در مدینه ۸۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گریه‌های امام سجاد در مدینه ۸۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل گریه‌های امام سجاد در مدینه ۸۰ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل گریه‌های امام سجاد در مدینه ۸۰ اسلاید در PowerPoint

منبع: مقتل جامع سیدالشهداء

مقالات مرتبط: عزاداری معصومان برای امام حسین.

امام سجاد (علیه‌السّلام) و اهل بیت امام حسین (علیه‌السّلام)، پس از واقعه کربلا با بکارگیری روش‌هایی بـه ظاهر غیر سیاسی، در قالب حرکتی فرهنگی و معنوی، موجب شدند تا یاد و خاطره واقعه عاشورا و مصائب اهل بیت در تاریخ ثبت شود و راه و هدف امام حسین (علیه‌السّلام) از تحریف و وارونه سازی محفوظ بماند و پیام آن به درستی به جامعه منتقل شود. یکی از اقدامات اهل بیت برای تداوم مبارزه و پاسداشت نهضت حسینی، عزاداری علنی و گریه بر شهدای کربلا بود که نوعی مبارزه منفی با حکومت یزید محسوب می‌شد. همه بازماندگان بنی‌هاشم و زنان اهل بیت و ائمه معصوم به این امر مهم اهتمام داشتند اما می‌توان گفت که امام سجاد (علیه‌السّلام)، در این امر از جایگاه ویژه ای برخوردار هستند.

فهرست مندرجات

۱ – مقدمه
۲ – کیفیت گریه امام سجاد
۳ – امام سجاد از بکاؤون خمسه
۴ – بیست سال گریه بر امام حسین
۵ – چهل سال گریه بر امام حسین
۶ – گریه هنگام نوشیدن آب
۷ – گریه هنگام خوردن طعام
۸ – گریه هنگام دیدن سر عمر بن سعد
۹ – اندوه پایان‌ناپذیر امام سجاد
۱۰ – گریه امام سجاد تا پایان عمر
۱۱ – پانویس
۱۲ – منبع

۱ – مقدمه

پس از واقعه عاشورا، اهل بیت و به ویژه امام سجاد (علیه‌السّلام) بار رسالتی بزرگ را به دوش می‌کشیدند. آنان می‌بایست نهضت عاشورا را زنده نگاه می‌داشتند و از زحمات و مصیبت‌هایی که در راه دفاع از مبانی اصیل اسلام، متحمـل شـده بودند، بهـره بـرداری می‌کردند. از این رو امام سجاد در کوفه، بر سرزنش کوفیان و توجه دادن آنان به بزرگی گناهی که مرتکب شده بودند، تکیه داشتند، تا وجـدان‌های خفته آنان را بیدار کنند

[۱] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۸، ص۱۴۰.

[۲] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۸، ص۱۴۱.

[۳] طبرسی، احمد بن علی، الاحتجاج، ج۲، ص۳۱-۳۲.

[۴] حلی، ابن نما، مثیر الاحزان، ص۸۹-۹۰.

[۵] ابن طاووس، علی بن موسی، الملهوف علی قتلی الطفوف، ص۱۸۶.

[۶] ابن شهر آشوب، محمد بن علی، مناقب آل ابی‌طالب، ج۳، ص۲۶۱.

و در شام بیشتر به بیان انتسابشان بـا رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، فضایل امیر مؤمنان (علیه‌السّلام) و فاطمه زهرا (سلام‌الله‌علیها) پرداختند.

[۷] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۸، ص۳۳۲.

[۸] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۸، ص۳۳۳.

[۹] کوفی، ابن اعثم، الفتوح، ج۵، ص۱۳۲ – ۱۳۳.

[۱۰] خوارزمی، موفق بن احمد، مقتل الحسین (علیه‌السلام)، ج۲، ص۷۶.

[۱۱] طبرسی، احمد بن علی، الاحتجاج، ج۲، ص۳۹.

[۱۲] ابن شهر آشوب، محمد بن علی، مناقب آل ابی‌طالب، ج۳، ص۲۶۱.

و بر همین اساس ایشان پس از بازگشت به مدینه، با بهره گیری از شیوه‌های آرام و بی تنش، اما بنیادی، مـصائب، دشواریها و غمهای وصف ناپذیر خود را با مردم در میان می‌گذارد و شهادت مظلومانه حسین (علیه‌السّلام) و اسارت غم انگیز خود و همراهانش را مطرح می‌کنـد، بـه صـراحت نامی از حکومت، و به ویژه یزید، به میان نمی‌آورد. با این حال مردم هم به روشنی در می‌یافتند که حکومت یزیـد عامـل اصلی فاجعه کربلا بوده است و بر امویان لعن و نفرین می‌فرستادند.

[۱۳] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۸، ص۴۰۲.

[۱۴] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۸، ص۴۰۳.

[۱۵] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۵، ص۱۴۸.

[۱۶] ابن طاووس، علی بن موسی، اللهوف فی قتلی الطفوف، ص۱۱۶.

[۱۷] حلی، ابن نما، مثیر الاحزان، ص۱۱۳.

۲ – کیفیت گریه امام سجاد

دستگاه خلافت اموی همواره می‌کوشید که قیام امام حسین (علیه‌السّلام) را قیامی بر ضـد خلیفه رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) جلوه دهد که سرکوب آن، حق و وظیفه دستگاه خلافت بوده است؛ از این رو بعد از بازگشت اهل بیت به مدینه، امویان همه توان خود را به کار گرفتند تا این حماسه را، به دست فراموشی بسپارند. در مقابل، امام سجاد و اهل بیت با برپایی مجالس سوگواری، عزاداری علنی و گریه بر شهدای کربلا، توانستند قیام خونین حسینی را زنده نگاه دارند. اگر چه همه بازماندگان بنی‌هاشم و اهل بیت توجه ویژه‌ای به اقامه عزاداری و گریه بر شهدای کربلا داشتند؛ اما مام سجاد (علیه‌السّلام)، به این امر مهم اهتمام خاصی داشتند تا جایی که در برخی گزارشات آمده است که علیرغم صبر بی نهایت و بردباری غیر قابل توصیف، مصیبت کربلا بر ایشان بسیار گران بود.
«قَد رُوِیَ عَن مَولانا زَینِ العابِدینَ (علیه‌السّلام) ـ وهُو ذُو الحِلمِ الَّذی لا یَبلُغُ الوَصفُ الَیهِ ـ انَّهُ کانَ کَثیرَ البُکاءِ لِتِلکَ البَلوی، عَظیمَ البَثِّ وَالشَّکوی.»
«از مولایمان امام زین العابدین (علیه‌السّلام) روایت شده که هر چند ایشان، چنان بردبار بود که قابل توصیف نیست، ولی برای آن مصیبت، بسیار گریان و بسیار شِکوه گر بود.»

[۱۸] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۱۰، ص۹۶.

[۱۹] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۱۰، ص۹۷.

[۲۰] ابن طاووس، علی بن موسی، الملهوف علی قتلی الطفوف، ص۲۳۳.

در گزارش دیگری چنین آمده است: «عن زراره عن ابی عبد اللّه الصادق ـ فی ذِکرِ بُکاءِ الاِمامِ زَینِ العابِدینَ علیه: کانَ جَدّی اذا ذَکَرَهُ بَکی حَتّی تَملَاَ عَیناهُ لِحیَتَهُ، وحَتّی یَبکِیَ لِبُکائِهِ رَحمَهً لَهُ مَن رَآهُ.»
«ایشان هرگاه به یاد حسین (علیه‌السّلام) که می‌افتاد، می‌گریست، تا این که اشک، چشمان و محاسنش را خیس می‌کرد، تا جایی که هر کس ایشان را می‌دید، از سرِ ترحّم، به گریه او می‌گریست.»

[۲۱] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۱۰، ص۹۴.

[۲۲] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۱۰، ص۹۵.

[۲۳] ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، ص۸۴.

[۲۴] مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۵، ص۲۰۷.

۳ – امام سجاد از بکاؤون خمسه

در امالی شیخ صدوق آمده است که امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: بکائین (زیاد گریه‌کنندگان) پنج نفر هستند: حضرت آدم، حضرت یعقوب و حضرت یوسف و فاطمه دختر محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و علی بن حسین (علیه‌السلام)، بعد تک تک را توضیح می‌دهند و در آخر می‌فرمایند: و اما علی بن حسین (علیه‌السلام) پس بر امام حسین (علیه‌السلام) به مدت بیست سال یا چهل سال گریست.

[۲۵] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۶، ص۱۰۹.

[۲۶] صدوق، محمد بن علی، الامالی، ج۱، ص۲۰۴.

[۲۷] صدوق، محمد بن علی، الخصال، ج۱، ص۲۷۲.

به یقین گریه‌های امام سجاد و اهل بیت ریشه‌های عاطفی داشت و شاهدان آن حادثه دردناک، هرگز آن را فراموش نمی‌کردند؛ اما این رفتار آنان و تکرار و استمرار آن، پیوسته یاد فاجعه کربلا و حماسه عاشورا را زنده نگاه می‌داشت و اجازه نمی‌داد که ظلم و جنایت حاکمان اموی فراموش شود.
«البَکّاؤونَ خَمسَهٌ: آدَمُ، ویَعقوبُ، ویوسُفُ علیهم السلام، وفاطِمَهُ بِنتُ مُحَمَّدٍ صلی الله علیه و آله، وعَلِیُّ بنُ الحُسَینِ علیهماالسلام. فَاَمّا آدَمُ (علیه‌السّلام) فَبَکی عَلَی الجَنَّهِ حَتّی صارَ فی خَدَّیهِ امثالُ الاَودِیَهِ، وامّا یَعقوبُ (علیه‌السّلام) فَبَکی عَلی یوسُفَ (علیه‌السّلام) حَتّی ذَهَبَ بَصَرُهُ، وحَتّی قیلَ لَهُ: «تَاللَّهِ تَفْتَؤُاْ تَذْکُرُ یُوسُفَ حَتَّی تَکُونَ حَرَضًا اَوْ تَکُونَ مِنَ الْهَــلِکِینَ». وامّا یوسُفُ (علیه‌السّلام) فَبَکی عَلی یَعقوبَ (علیه‌السّلام) حَتّی تَاَذّی بِهِ اهلُ السِّجنِ، فَقالوا لَهُ: امّا ان تَبکِیَ اللَّیلَ وتَسکُتَ بِالنَّهارِ، وامّا ان تَبکِیَ النَّهارَ وتَسکُتَ بِاللَّیلِ فَصالَحَهُم عَلی واحِدٍ مِنهُما. وامّا فاطِمَهُ علیهاالسلام، فَبَکَت عَلی رَسولِ اللّه ِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) حَتی تَاَذّی بِها اهلُ المَدینَهِ، وقالوا لَها: قَد آذَیتِنا بِکَثرَهِ بُکائِکِ، فَکَانَت تَخرُجُ الَی المَقابِرِ ـ مَقابِرِ الشُّهَداءِ ـ فَتَبکی حَتّی تَقضِیَ حاجَتَها ثُمَّ تَنصَرِفُ. وامّا عَلِیُّ بنُ الحُسَین علیهماالسلام فَبَکی عَلَی الحُسَینِ (علیه‌السّلام) عِشرینَ سَنَهً او اربَعینَ سَنَهً، ما وُضِعَ بَینَ یَدَیهِ طَعامٌ الّا بَکی حَتّی قالَ لَهُ مَولیً لَهُ: جُعِلتُ فِداکَ یَابنَ رَسولِ اللّه ِ، انّی اخافُ عَلَیکَ ان تَکونَ مِنَ الهالِکینَ. قالَ: «اِنَّمَا اَشْکُواْ بَثِّی وَ حُزْنِی اِلَی اللَّهِ وَ اَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ» انّی ما اذکُرُ مَصرَعَ بَنی فاطِمَهَ الّا خَنَقَتنی لِذلِکَ عَبرَهٌ.»
«آنان که بسیار گریستند، پنج نفرند: آدم (علیه‌السّلام)، یعقوب (علیه‌السّلام)، یوسف (علیه‌السّلام)، فاطمه دختر محمّد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و علی بن الحسین (علیه‌السّلام). آدم، برای بهشت گریست، تا جایی که در گونه‌هایش جایی همانند جوی، پدیدار شد. یعقوب، بر یوسف (علیه‌السّلام) گریست تا نابینا شد، و به او گفته شد: «به خدا سوگند، چنان به یاد یوسف هستی که یا تباه می‌شوی و یا از نابود شدگان خواهی بود». یوسف نیز چنان برای یعقوب گریست که زندانیان از دست او اذیّت شدند و به وی گفتند: «یا شب، گریه کن و روز، آرام باش و یا روز، گریه کن و شب، خاموش باش» و او با آنها در یکی از این دو وقت، کنار آمد. فاطمه نیز چنان برای پیامبر خدا گریست که مردم مدینه از آن، اذیّت شدند و گفتند: «ما را از گریه زیادت اذیّت کردی». او هم به گورستان شهیدان می‌رفت و آن جا، هر چه می‌خواست، گریه می‌کرد و باز می‌گشت. و علی بن الحسین (زین العابدین) (علیه‌السّلام) بیست سال ـ یا چهل سال ـ بر حسین (علیه‌السّلام) گریست و هیچ گاه غذایی در برابرش گذاشته نشد، مگر این که گریست. یکی از غلامانش به ایشان گفت: ‌ای پسر پیامبر خدا! جانم به فدایت! من می‌ترسم که تو از بین بروی. فرمود: من غصّه و‌اندوهم را به خدا شِکوه می‌کنم و از خدا چیزی را می‌دانم که شما بی اطّلاعید. من، هیچگاه قتلگاه فرزندان فاطمه را به یاد نمی‌آورم، جز این که گریه، راه گلویم را می‌گیرد».

[۲۸] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۱۰، ص۹۰.

[۲۹] محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام حسین (علیه‌السّلام) بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ، ج۱۰، ص۹۱.

[۳۰] صدوق، محمد بن علی، الخصال، ج۱، ص۲۷۲.

[۳۱] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۶، ص۱۰۹.

[۳۲] صدوق، محمد بن علی، الامالی، ج۱، ص۲۰۴.

[۳۳] صدوق، محمد بن علی، الخصال، ج۱، ص۲۷۲.

[۳۴] ابوالحسن اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمه عن معرفه الائمه، ج۲، ص۱۲۰.

[۳۵] فتال نیشابوری، محمد بن احمد، روضه الواعظین، ج۲، ص۴۵۰.

۴ – بیست سال گریه بر امام حسین

امام صادق (علیه‌السّلام) می‌فرماید: علی بن الحسین (علیه‌السّلام) بیست سال بر مصیبت پدرش گریست و هر وقت غذا جلوی او می‌گذاشتند گریه می‌کرد.

[۳۶] ابن شهرآشوب، محمد بن علی، مناقب آل ابی طالب، ج۴، ص۱۶۵.

«کانَ عَلِیُّ بنُ الحُسَینِ (علیه‌السّلام) یُصَلّی فِی الیَومِ وَاللَّیلَهِ الفَ رَکعَهٍ… ولَقَد کانَ بَکی عَلی ابیهِ الحُسَینِ (علیه‌السّلام) عِشرینَ سَنَهً، وما وُضِعَ بَینَ یَدَیهِ طَعامٌ الّا بَکی، حَتّی قالَ لَهُ مَولیً لَهُ: یَابنَ رَسولِ اللّه ِ! اما آنَ لِحُزنِکَ ان یَنقَضِیَ؟! فَقالَ لَهُ: وَیحَکَ، انَّ یَعقوبَ النَّبِیَّ (علیه‌السّلام) کانَ لَهُ اثنا عَشَرَ ابنا، فَغَیَّبَ اللّه ُ عَنهُ واحِدا مِنهُم، فَابیَضَّت عَیناهُ مِن کَثرَهِ بُکائِهِ عَلَیهِ، وشابَ رَاسُهُ مِنَ الحُزنِ، وَاحدَودَبَ ظَهرُهُ مِنَ الغَمِّ، وکانَ ابنُهُ حَیّا فِی الدُّنیا، وانَا نَظَرتُ الی ابی واخی وعَمّی وسَبعَهَ عَشَرَ مِن اهلِ بَیتی مَقتولینَ حَولی، فَکَیفَ یَنقَضی حُزنی؟»
«علی بن الحسین (زین العابدین) (علیه‌السّلام) در شبانه روز، هزار رکعت نماز می‌خواند… و بر پدرش حسین (علیه‌السّلام) به مدّت بیست