توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عهد ابراهیم (مفردات‌قرآن) ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عهد ابراهیم (مفردات‌قرآن) ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل عهد ابراهیم (مفردات‌قرآن) ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل عهد ابراهیم (مفردات‌قرآن) ۵۷ اسلاید در PowerPoint

منبع: عهد ابراهیم (قاموس قرآن (جلد ۵))

عهد ابراهیم (علیه‌السّلام) یکی از مباحثی است که در قرآن مجید به آن اشاره شده است. مراد از عهد همان امامت یعنی بقاء شریعت است و مقتدا بودن حضرت ابراهیم (علیه‌السّلام) از همین جهت می‌باشد. طبق آیات قرآن حضرت بارها مورد ابتلاء و آزمایش قرار گرفتند، از جمله: ذبح اسماعیل (علیه‌السّلام)، اسکان دادن‌ خانواده‌اش در سرزمین مکّه با آنکه در آنجا از آبادی خبری نبود، شکستن بت‌ها و… که ایشان از عهده آنها برآمد؛ لذا به اذن الهی مقامات بالاتر از جمله امامت به ایشان اعطا شد از این جهت ممکن است کسی پیامبر باشد ولی امام نباشد. حضرت ابراهیم (علیه‌السّلام) کلمه توحید را کلمه همیشگی برای عموم مردم و ذریه خود قرار داد؛ پس آن بزرگوار برای همه مردم پس از خود تا روز قیامت امام است و مرام او باقی است و استمرار دارد. اسلام دین او است که به وسیله نواده‌اش حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) توضیح و تبیین گشته است و ما نیز پیرو او هستیم. بنابراین «عهد» همان امامت است که به ظالم نمی‌رسد و ظالم لیاقت امامت را ندارد.

فهرست مندرجات

۱ – امامت ابراهیم
۱.۱ – ابتلاء ابراهیم
۱.۲ – ارتقاء مقام ابراهیم
۱.۳ – توحید ابراهیم
۱.۴ – امامت انبیاء اولوالعزم
۱.۵ – امامت ابراهیم تا قیامت
۱.۶ – امامت در ذریه ابراهیم
۲ – پانویس
۳ – منبع

۱ – امامت ابراهیم

(وَاِذِ ابْتَلی‌ اِبْراهِیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ فَاَتَمَّهُنَّ قالَ اِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ اِماماً قالَ وَمِنْ ذُرِّیَّتِی قالَ لا یَنالُ‌ عَهْدِی‌ الظَّالِمِینَ‌)

[۱] بقره/سوره۲، آیه۱۲۴.

(و یاد کنید هنگامى که پروردگار ابراهیم، او را با دستوراتى آزمود؛ و او به طور کامل از عهده آنها برآمد. خداوند به او فرمود: «من تو را امام و پیشواى مردم قرار دادم.» ابراهیم گفت: «از دودمان من نیز امامانى قرار بده» خداوند فرمود: «پیمان من، به ستمکاران نمى‌رسد.»)

[۲] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۱۹.

[۳] طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان، ج۱، ص۲۶۷-۲۷۶.

[۴] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱، ص۴۰۴-۴۱۸.

[۵] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۱، ص۳۷۳-۳۷۷.

[۶] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲، ص۲۳-۲۷.

مقصود از امامت در این آیه چیست؟ مقصود از امامت به نظر من بقاء شریعت است و مقتدا بودن ابراهیم (علیه‌السّلام) از همین جهت می‌باشد. مثلا می‌گوئیم: گاندی امام هند است یعنی مردم حتی پس از مرگ او طبق نقشه‌ها و رهبری‌های او عمل می‌کنند راه او و مرام او در میان مردم هند باقی است. و می‌گوئیم بطلمیوس امام هیئت نیست زیرا گفته‌های او به صورت افسانه در آمده و علم خلاف آن را اثبات کرده است. اکنون می‌رسیم به آیه.

۱.۱ – ابتلاء ابراهیم

مراد از ابتلاء به کلمات ظاهرا قربانی اسماعیل (علیه‌السّلام) است که درباره آن آمده‌: (اِنَّ هذا لَهُوَ الْبَلاءُ الْمُبِینُ‌)

[۷] صافات/سوره۳۷، آیه۱۰۶.

(به یقین این همان امتحان آشکار است.)

[۸] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۴۵۰.

[۹] طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان، ج۱۷، ص۱۵۳.

[۱۰] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۷، ص۲۳۲.

[۱۱] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۸، ص۳۲۲.

[۱۲] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۱، ص۲۶.

همچنین اسکان دادن‌ خانواده‌اش در سرزمین مکّه با آنکه در آنجا از آبادی خبری نبود: (رَبَّنا اِنِّی اَسْکَنْتُ مِنْ ذُرِّیَّتِی بِوادٍ غَیْرِ ذِی زَرْعٍ‌)

[۱۳] ابراهیم/سوره۱۴، آیه۳۷.

(پروردگارا! من بعضى از فرزندانم رادر سرزمین بى‌آب و علفى، در کنار خانه‌اى که حرم توست، ساکن ساختم.)

[۱۴] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۲۶۰.

[۱۵] طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان، ج۱۲، ص۷۶.

[۱۶] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۲، ص۱۱۰-۱۱۱.

[۱۷] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۶، ص۸۴.

[۱۸] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۳، ص۱۴۲.

ایضا شکستن بت‌های بابل که در نتیجه به آتش‌ انداخته شد و غیر آنها. در مجمع گوید از امام صادق (علیه‌السّلام) روایت شده که ابتلاء به کلمات ذبح اسماعیل است.

[۱۹] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۱، ص۳۷۳.

[۲۰] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲، ص۲۴-۲۵.

۱.۲ – ارتقاء مقام ابراهیم

مراد از «اتمّهنّ» آن است که ابراهیم (علیه‌السّلام) از عهده آنها بر آمد و مطابق رضای خدا به انجام برد و چون آن حضرت به هنگام آن امتحان‌ها پیغمبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بود قهرا اِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ اِماماً اعطاء مقام دیگری بود به آن حضرت که قبلا نداشت؛ علی هذا ممکن است کسی پیامبر باشد ولی امام نباشد؛ لذا در کافی از امام باقر (علیه‌السّلام) نقل شده: «خدا ابراهیم (علیه‌السّلام) را عبد اتخاذ کرد پیش از آنکه مبعوث گرداند و او را نبیّ گردانید پیش از آنکه رسول گرداند و رسولش گردانید پیش از آنکه خلیل اتخاذ کند و خلیلش کرد پیش از آنکه امام گرداند پس چون همه اینها برای او جمع گردید- امام در اینجا مشتش را گره کرد- خدا به او گفت: یا ابْراهیمُ‌ اِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ اِماماً از بزرگی امامت در نظرش بود که گفت: یا رَبِ‌ وَ مِنْ ذُرِّیَّتِی قالَ لا یَنالُ‌ عَهْدِی‌ الظَّالِمِینَ‌.

[۲۱] کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج۱، ص۱۷۵، دار الکتب الاسلامیه، ۱۴۰۷ ه.ق.

۱.۳ – توحید ابراهیم

گفتیم: مراد از امامت به نظر ما بقاء شریعت و مقتدا بودن ابراهیم (علیه‌السّلام) است‌: (وَاِذْ قالَ اِبْراهِیمُ لِاَبِیهِ وَ قَوْمِهِ اِنَّنِی بَراءٌ مِمَّا تَعْبُدُونَ.)(اِلَّا الَّذِی فَطَرَنِی فَاِنَّهُ سَیَهْدِینِ.)(وَ جَعَلَها کَلِمَهً باقِیَهً فِی عَقِبِهِ لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ‌)

[۲۲] زخرف/سوره۴۳، آیه۲۶-۲۸.

(و به خاطر بیاور هنگامى را که ابراهیم به پدرش (عمویش آزر) و قومش گفت: «من از آنچه شما مى‌پرستید بیزارم. جز آن کسى که مرا آفریده، که او هدایتم خواهد کرد.» او کلمه توحید را کلمه پاینده‌اى در نسل‌هاى بعد از خود قرار داد، شاید به سوى خدا بازگردند.)

[۲۳] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۴۹۱.

[۲۴] طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان، ج۱۸، ص۹۵-۹۶.

[۲۵] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۸، ص۱۴۱-۱۴۳.

[۲۶] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۹، ص۷۶.

[۲۷] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۲، ص۲۰۸.

جَعَلَها راجع به کلمه توحید و بیزاری از شرک است که از دو آیه قبل مستفاد می‌شود یعنی ابراهیم کلمه توحید را کلمه همیشگی قرار داد در فرزندان خویش. پس آنچه ابراهیم (علیه‌السّلام) گذاشته همیشگی است و مرام او باقی است و او امام است النهایه در این آیه «للناس» نیست بلکه فقط فِی عَقِبِهِ‌ است.
(وَاجْعَلْ لِی لِسانَ صِدْقٍ فِی الْآخِرِینَ‌)

[۲۸] شعراء/سوره۲۶، آیه۸۴.

(و براى من در میان امّت‌هاى آینده، نام نیکى قرار ده.)

[۲۹] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۳۷۱.

[۳۰] طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان، ج۱۵، ص۲۸۶-۲۸۷.

[۳۱] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۵، ص۴۰۱-۴۰۲.

[۳۲] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۸، ص۳۶۷.

[۳۳] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۸، ص۳۲.

این دعای ابراهیم (علیه‌السّلام) و ظاهرا مراد از لسان صدق چنانکه در «لسن» خواهد آمد

(ببینید: لسن (مفردات‌قرآن))

و المیزان گفته بقاء دعوت آن حضرت است.

[۳۴] طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان، ج۱۵، ص۲۸۷.

[۳۵] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۵، ص۴۰۱.

ایضا در آیه: (وَ وَهَبْنا لَهُمْ مِنْ رَحْمَتِنا وَ جَعَلْنا لَهُمْ لِسانَ صِدْقٍ عَلِیًّا)

[۳۶] مریم/سوره۱۹، آیه۵۰.

(و از رحمت خود به آنان عطا کردیم؛ و براى آنها نام نیک و مقام برجسته‌اى در میان همه امّت‌ها قرار دادیم. )

[۳۷] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۳۰۸.

[۳۸] طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان، ج۱۴، ص۶۲.

[۳۹] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۴، ص۸۱.

[۴۰] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۶، ص۴۲۷.

[۴۱] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۵، ص۱۷۶.

که بعد از ذکر چند نفر از پیامبران از جمله ابراهیم (علیه‌السّلام) آمده است که ظاهرا مراد فقط نام نیک نیست بلکه بقاء شریعت توام با نام نیک است.
(وَاتَّخِذُوا مِنْ مَقامِ اِبْراهِیمَ مُصَلًّی‌)

[۴۲] بقره/سوره۲، آیه۱۲۵.

(و به مردم گفتیم: از مقام ابراهیم، عبادتگاهى براى خود انتخاب کنید.)

[۴۳] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۱۹.

[۴۴] طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان، ج۱