توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عزاداری و گریه برای امام حسین قبل از شهادت ۸۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عزاداری و گریه برای امام حسین قبل از شهادت ۸۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل عزاداری و گریه برای امام حسین قبل از شهادت ۸۱ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل عزاداری و گریه برای امام حسین قبل از شهادت ۸۱ اسلاید در PowerPoint

منبع: مقتل جامع سیدالشهداء

مقالات مرتبط: عزاداری.

عزاداری برای شهدا در اسلام سابقه‌ای دیرین دارد و از اخبار برمی آید که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نیز آن را تایید کرد و در برگزاری آن همت می‌گماشت مانند عزاداری پیامبر در شهادت حضرت حمزه و جعفر طیار.
در این میان پیشینه عزاداری و گریه برای امام حسین (علیه‌السّلام) به قبل از شهادت ایشان می‌رسد و حتی گزارشاتی مبنی بر گریه حضرت آدم (علیه‌السّلام) و برخی انبیای دیگر بر مصائب حضرت سید الشهدا وجود دارد. پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، حضرت علی (علیه‌السّلام)، حضرت فاطمه زهرا (سلام‌الله‌علیها) و امام حسن (علیه‌السّلام)، پیشوایان معصومی هستند که پیش از شهادت امام حسین از ماجرای کربلا اطلاع داشته و بر مصائب ایشان گریسته‌اند.

فهرست مندرجات

۱ – عزاداری برای شهدا در اسلام
۱.۱ – عزاداری پیامبر در شهادت حمزه
۱.۲ – عزاداری پیامبر در شهادت جعفر
۱.۳ – عزاداری برای سعد بن ربیع
۲ – عزاداری بر امام حسین قبل از شهادت
۲.۱ – عزاداری انبیا
۲.۱.۱ – حضرت آدم
۲.۱.۲ – حضرت نوح
۲.۱.۳ – حضرت ابراهیم
۲.۱.۴ – حضرت اسماعیل
۲.۱.۵ – حضرت موسی و خضر
۲.۱.۶ – حضرت زکریا
۲.۱.۷ – حضرت عیسی
۲.۲ – عزاداری ائمه معصوم
۲.۲.۱ – حضرت رسول اکرم
۲.۲.۲ – حضرت امیرالمومنین
۲.۲.۳ – حضرت فاطمه زهرا
۲.۲.۴ – امام حسن مجتبی
۳ – پانویس
۴ – منبع

۱ – عزاداری برای شهدا در اسلام

از آنجایی که اسلام دین فطرت است و دینی که بر مبنای فطرت باشد، (فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْهَا)،

[۱] روم/سوره۳۰، آیه۳۰.

نمی‌تواند با عزاداری مخالف باشد؛ زیرا حزن و‌اندوه به هنگام از دست دادن عزیزان امری است که فطرت انسانی با آن سرشته است و هرگز ممکن نیست دین فطری گریه و‌اندوه را در از دست دادن عزیزان تا وقتی که سبب خشم و غضب خداوند نشده، تحریم کند. بنابراین دین اسلام بر این امر صحّه گذارده و پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به خاطر از شهادت عزیزان خود غمگین می‌شدند و گریه می‌کردند که موارد متعددِ آن در متون شیعه و اهل سنت نقل شده است.

۱.۱ – عزاداری پیامبر در شهادت حمزه

پس از پایان جنگ احد هنگامی که پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) پیکر غرق خون و مثله شده عمویش حمزه را دید، سخت منقلب شد و به شدت گریست؛ به گونه‌ای که هرگز به آن شدت نگریسته بود. «لما رای النبی حمزه قتیلا، بکی فلما رای ما مثّل به شهق؛ پیامبر چون پیکر خونین حمزه را یافت گریست و چون از مثله کردن او آگاهی یافت با صدای بلند گریه سر داد.»

[۲] ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج۳، ص۱۱۸.

[۳] ابن ‌اثیر، علی بن محمد، اسد الغابه، ج۲، ص۴۸.

[۴] حجر عسقلانی، احمد بن علی، لسان المیزان، ج۶، ص۸۱.

آنگاه فرمود: «یا عم رسول الله، واسد الله، واسد رسول الله یا حمزه یا فاعل الخیرات یا حمزه یا کاشف الکربات، یا حمزه یا ذاب یا مانع عن وجه رسول الله»؛

[۵] حلبی، ابوالفرج، السیره الحلبیه، ج۲، ص۳۳۵.

«‌ای عموی رسول خدا؛ ‌ای شیر خدا و شیر رسول الله؛ ‌ای حمزه؛ ‌ای کننده کارهای نیک؛ ‌ای حمزه‌ای بر طرف کننده غم و‌اندوه از چهره رسول خدا، و‌ای مدافع او».
این گریه و ناله از سوی آن حضرت برای عزای عمویش حمزه آن قدر شدید بوده است که منابع تاریخی درباره آن چنین نوشته اند: «ما راینا رسول اللّه (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) باکیاً اشدّ من بکائه علی حمزه، وضعه فی القبله، ثمّ وقف علی جنازته، وانتحب حتّی بلغ به الغشی، یقول: یا عمّ رسول اللّه! یا حمزه! یا اسد اللّه! واسد رسوله! یا حمزه! یا فاعل الخیرات! یا حمزه! یا کاشف الکربات! یا حمزه! یا ذابّ عن وجه رسول اللّه!؛ ندیدیم پیامبر بر کسی گریه کند، آن گونه که با شدّت در شهادت عمویش حمزه اشک می‌ریخت، بدن حمزه را به طرف قبله قرار داد، سپس کنار آن قرار گرفته و با صدای بلند گریه کرد تا حال غش به آن حضرت دست داد، و خطاب به جسد عمویش می‌فرمود: ‌ای عموی پیامبر خدا، ‌ای حمزه! ‌ای شیر خدا و شیر پیامبر خدا، ‌ای حمزه! ‌ای کسی که کارهای نیکو انجام می‌دادی، ‌ای حمزه! ‌ای کسی که سختی‌ها و مشکلات را برطرف می‌کردی، ‌ای حمزه! ‌ای کسی که سختی‌ها را از رسول خدا دور می‌کردی.»

[۶] طبری،احمد ابن عبدالله، ذخائر العقبی، ص۱۸۱.

[۷] حلبی، ابوالفرج، السیره الحلبیه، ج۲، ص۳۳۵.

رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از کنار خانه‌هایی از انصار (بنی‌عبدالاشهل و بنی‌ظفر) عبور می‌کردند که صدای بکاء و نوحه بر کشته‌گان خودشان را شنیدند. چشمان رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) پر از اشک شد و فرمود: عمویم حمزه گریه کن ندارد. و چون سعد بن معاذ و اسید بن حضیر به خانه‌های بنی‌عبدالاشهل بازگشتند زنانشان را امر کردند تا غم و‌اندوه خود را در سینه‌ها حبس کنند و ابتدا برای عموی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) عزاداری کنند.

[۸] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۴۷، ص۱۹۶.

[۹] ابن هشام، عبدالملک، السیره النبویه لابن‌هشام، ج۲، ص۹۹.

[۱۰] ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه والنهایه، ج۴، ص۴۷.

اصحاب از این جمله فهمیدند پیامبر دوست دارد حمزه هم گریه کننده داشته باشد تا خواهرش صفیه احساس غربت نکند؛ بنابراین بعد‌ اندکی صدای ناله و گریه زنان انصار بلند شد که برای حمزه می‌گریستند.

[۱۱] ابن عبدالبر، یوسف بن عبدالله، الاستیعاب، ج۱، ص۳۷۴.

۱.۲ – عزاداری پیامبر در شهادت جعفر

با اطلاع رسول خد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از شهادت جعفر، آن حضرت گریست و ضمن اعلام خبر شهادت وی و دیگر شهدا، به دل‌جویی از همسر و فرزندان جعفر پرداخت و برای آنان دعا کرد.

[۱۲] ابن عساکر، علی بن الحسن، تاریخ مدینه دمشق، ج۲۷، ص۲۵۴-۲۵۸.

[۱۳] شمس شامی، محمد بن یوسف، سبل الهدی، ج۱۱، ص۱۰۸.

همچنین رسول خدا مسلمانان را به گریه بر جعفر سفارش کرد

[۱۴] ابن هشام، عبدالملک، السیره النبویه، ج۲، ص۳۸۰-۳۸۱.

[۱۵] ابن سعد، محمد، الطبقات الکبری، ج۴، ص۲۹-۳۰.

[۱۶] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۲، ص۴۳.

و از اطرافیان خود خواست تا غذای خانواده داغدیده جعفر را تهیه کنند، که به مدت سه روز تهیه شد، و این اقدام، میان بنی‌هاشم، مرسوم گردید.

[۱۷] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۲، ص۴۳.

[۱۸] یعقوبی، احمد بن اسحاق، تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۶۶.

مطابق نقلی، پیامبر سر فرزندان جعفر را تراشید.

[۱۹] ابن عبد البر، یوسف بن عبدالله، الاستیعاب، ج۳، ص۱۳۶۷.

فاطمه (علیهاالسّلام) بر شهادت جعفر شیون و زاری کرد.

[۲۰] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۲، ص۴۳.

[۲۱] ابن عبد البر، یوسف بن عبدالله، الاستیعاب، ج۱، ص۲۴۳.

[۲۲] ابن اثیر، علی بن محمد، اسد الغابه، ج۱، ص۳۴۳.

حسان بن ثابت و دیگران نیز در رثای جعفر اشعاری سرودند.

[۲۳] ابن هشام، عبدالملک، السیره النبویه، ج۲، ص۳۸۶-۳۸۷.

[۲۴] اصفهانی، ابوالفرج، مقاتل الطالبیین، ص۳۲-۳۳.

[۲۵] ابن عساکر، علی بن الحسن، تاریخ مدینه دمشق، ج۷۲، ص۱۲۹-۱۳۰.

بنا به روایتی، منظور از شهدا در آیه ۶۹ سوره نساء

[۲۶] نساء/سوره۴، آیه۶۹.

جعفر و حمزه‌اند که در کنار پیامبران، صدیقان و صالحان، از نعمت الهی برخوردارند.

[۲۷] کوفی، فرات بن ابراهیم، تفسیر فرات الکوفی، ص۱۱۳.

[۲۸] طوسی، محمد بن حسن، التبیان، ج۵، ص۳۱۸.

[۲۹] حسکانی، حاکم، شواهد التنزیل، ج۱، ص۱۹۶.

۱.۳ – عزاداری برای سعد بن ربیع

پیامبر پس از برگشتن از غزوه حمراءالاسد به دیدار خانواده سعد بن ربیع یکی از شهدای جنگ احد رفت و از حماسه و جانبازی سعد یاد کرد. خانواده سعد نیز با شنیدن سخنان پیامبر گریستند و اشک از چشمان حضرت سرازیر شد و آنان را از گریستن نهی نکرد.

[۳۰] واقدی، محمد بن عمر، المغازی، ج۱، ص۳۲۹.

بنابراین نه تنها شخص پیامبر در داغ عزیزان عزادار می‌شد و می‌گریست؛ بلکه توصیه بر گریه می‌کرد.

۲ – عزاداری بر امام حسین قبل از شهادت

پیشینه عزاداری و گریه برای امام حسین (علیه‌السّلام) به قبل از شهادت ایشان می‌رسد و حتی گزارشاتی مبنی بر گریه حضرت آدم (علیه‌السّلام) و برخی انبیای دیگر بر مصائب حضرت سید الشهدا وجود دارد. پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، حضرت علی (علیه‌السّلام)، حضرت فاطمه زهرا (سلام‌الله‌علیها) و امام حسن (علیه‌السّلام)، پیشوایان معصومی هستند که پیش از شهادت امام حسین از ماجرای کربلا خبر داده‌اند و بر مصائب ایشان گریسته‌اند.

۲.۱ – عزاداری انبیا

اخبار و روایاتی که از ائمه معصومین (علیه‌السّلام) به ما رسیده است گویای این مطلب است که محبت و توسل به امام حسین (علیه‌السّلام) و زیارت ایشان در قاموس تمامی انبیاء و اولیای الهی جایگاه ویژه و رفیعی داشته است. به نقل برخی از این روایات، اطلاع از چگونگی شهادت امام حسین (علیه‌السّلام) موجب اندوه و گریه انبیاء عظام (علیه‌السّلام) و لعن ایشان را بر دشمنان و قاتلان آن حضرت در پی داشته است. در ادامه به برخی از این گزارشات اشاره می‌شود.

۲.۱.۱ – حضرت آدم

در سیره و احوالات حضرت آدم (علیه‌السّلام) نقل شده که ایشان پس از رانده شدن از بهشت بسیار ناراحت و غمگین شده از روی ندامت و پشیمانی رو به درگاه الهی آورد و به استغاثه پرداخت تا اینکه خداوند پس از مدتی در رحمت خود را به روی او گشود و به واسطه امین وحی جبرئیل (علیه‌السّلام) کلماتی را به او آموخت آدم با خواندن این کلمات به درگاه ربوبی تمسک جست و بدین وسیله توبه اش پذیرفته شد. «فتلقی ءادم من ربه ی کلمات فتاب علیه انه هو التواب الرحیم؛

[۳۱] بقره/سوره۲، آیه۳۷.

سپس آدم از پروردگارش کلماتی دریافت داشت (و با آنها توبه کرد) و خداوند توبه او را پذیرفت چرا که خداوند توبه پذیر و مهربان است.»
در روایتی آمده که چون خداوند خواست توبه آدم (علیه‌السّلام) را قبول نماید جبرئیل را نزد او فرستاد جبرئیل (علیه‌السّلام) به آدم یاد داد که خداوند را به این دعا بخواند: «یا حمید بحق محمد (صلی‌الله‌و‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) یا عالی بحق علی (علیه‌السّلام) یا فاطر بحق فاطمه (سلام‌الله‌علیهم) یا محسن بحق الحسن (علیه‌السّلام) یا قدیم الاحسان بحق الحسین (علیه‌السّلام) و منک الاحسان» آدم (علیه‌السّلام) خداوند را به این کلمات مبارکه خواند. زمانی که جبرئیل نام امام حسین (علیه‌السّلام) را بر زبان جاری ساخت قلب آدم (علیه‌السّلام) گرفت و اشک از چشمانش جاری شد. گفت: «ای جبرئیل (علیه‌السّلام) چرا در یادکرد پنجمین نفر دلم شکست و اشکم جاری شد» جبرئیل (علیه‌السّلام) گفت: «ای آدم (علیه‌السّلام) این فرزند تو به مصیبتی بزرگ دچار می‌شود که تمامی مصیبت‌ها نزد آن کوچک است.» سپس جبرئیل ادامه داد و گفت: «حسین (علیه‌السّلام) تشنه و غریب و بی یار و یاور کشته می‌شود. ‌ای آدم (علیه‌السّلام) اگر تو او را ببینی در حالی که می‌گوید: و اعطشاه وا قله ناصراه تا به جایی که از تشنگی چشمانش تیره و تاریک می‌شود و آسمان را به مانند دودی در دیدگان خود می‌بیند و کسی او را جز دم شمشیر و شربت مرگ جواب ندهد تا اینکه او را مانند گوسفند سر از قفا ببرند و اموال او را غارت کنند و سر او و اصحاب او را بر سر نیزه‌ها نمایند و اهل و عیال او را اسیر سازند و این پیشآمد در علم خدا آن چنان که گفتم رقم خورده است.» آدم (علیه‌السّلام) پرسید: «قاتل او کیست؟» ندا آمد: «مردی به نام یزید، که ملعون و مطرود اهل آسمان‌ها و زمین است.» آدم (علیه‌السّلام) گفت: «اکنون وظیفه من چیست؟» جبرئیل (علیه‌السّلام) گفت: «یزید را لعن کن» و آدم (علیه‌السّلام) یزید را لعن کرد. سپس آدم ابوالبشر (علیه‌السّلام) مانند زن پسر مرده بنای گریستن گذاشت و توبه او به برکت گریه بر حضرت امام (علیه‌السّلام) پذیرفته شد.

[۳۲] بحرانی، عبدالله، العوالم الامام الحسین علیه السلام، ص۱۰۴.

۲.۱.۲ – حضرت نوح

در برخی از روایات در بیان احوالات حضرت نوح (علیه‌السّلام) آمده: «زمانی که کشتی او به محل شهادت سید و سالار شهیدان (علیه‌السّلام) رسید کشتی به تلاطم افتاد نوح (علیه‌السّلام) از این حالت وحشت زده شد و احساس کرد که کشتی در معرض غرق شدن است پس به درگاه خدا استغاثه نمود و گفت: پروردگارا همه دنیا را سیر کردم اما دلهره‌ای به مانند دلهره‌ای که در این سرزمین در دلم ایجاد شد به من دست نداد. جبرئیل (علیه‌السّلام) نازل شد و به او فرمود: ‌ای نوح (علیه‌السّلام) اینجا همان جایی است که حسین (علیه‌السّلام) سبط محمد (صلی‌الله‌و‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) (خاتم