توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عبوسا ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عبوسا ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل عبوسا ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

عبس (مفردات‌قرآن)

منبع: عبس (قاموس قرآن (جلد ۴))

مقالات مرتبط: عبس (مفردات‌نهج‌البلاغه)، عبس.

عَبْس (به فتح عین و سکون باء) از واژگان قرآن کریم به معنای رو ترش کردن است. این واژه دارای مشتقاتی است که در آیات قرآن به کار رفته است؛ مانند: عَبُوس (به فتح عین و ضم باء) به معنای ترش‌رو است. سوره عبس هشتادمین سوره قرآن است که ظهور در ملامت شخصی دارد که درباره مصداق آن شخص، بین مفسران اختلاف است.

فهرست مندرجات

۱ – معنای عَبْس
۲ – کاربردها
۲.۱ – عبوس
۲.۲ – نزول سوره عبس‌
۳ – پانویس
۴ – منبع

۱ – معنای عَبْس

عَبْس

[۱] قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۴، ص۲۸۴-۲۸۸.

[۲] راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ج۱، ص۵۴۴.

[۳] طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۴، ص۸۴.

به معنای رو ترش کردن است. «عبس وجهه عبسا و پاورپوینت کامل عبوسا ۴۲ اسلاید در PowerPoint: کلح» لازم و متعدی هر دو آمده است.
راغب اصفهانی گفته: علت عبوسی تنگی نفس است یعنی چیزی را ناپسند می‌دارد و در اثر ناراحتی درون چهره درهم می‌کشد.

[۴] راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ج۱، ص۵۴۴.

۲ – کاربردها

(عَبَسَ‌ وَ تَوَلَّی اَنْ جاءَهُ الْاَعْمی‌)

[۵] عبس/سوره۸۰، آیه۱ و ۲.

«رو ترش کرد و اعراض و بی‌اعتنائی کرد که نابینا پیش او آمد.»

[۶] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۱۹۹.

[۷] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲۰، ص۳۲۵.

[۸] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۶۶۴.

[۹] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۶، ص۳۰۲.

(ثُمَّ نَظَرَ • ثُمَ‌ عَبَسَ‌ وَ بَسَرَ)

[۱۰] مدثر/سوره۷۴، آیه۲۱ و ۲۲.

(پس نگاهى کرد، • و چهره درهم کشید و عجولانه دست به کار شد.)

[۱۱] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۵۷۶.

[۱۲] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۸۷.

[۱۳] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲۰، ص۱۳۶.

[۱۴] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۵۸۶.

[۱۵] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۶، ص۶۷.

۲.۱ – عبوس

عَبُوس به معنای ترش‌رو است. (اِنَّا نَخافُ مِنْ رَبِّنا یَوْماً عَبُوساً)

[۱۶] انسان/سوره۷۶، آیه۱۰.

(ما از پروردگارمان خائفیم در آن روزى که عبوس و سخت است.)

[۱۷] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۵۷۹.

[۱۸] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۱۲۸.

[۱۹] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲۰، ص۲۰۵.

[۲۰] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۶۱۷.

[۲۱] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۶، ص۱۶۳.

عبوس در آیه صفت یوم واقع شده چنانکه عسیر در آیه‌ (فَذلِکَ یَوْمَئِذٍ یَوْمٌ عَسِیرٌ)

[۲۲] مدثر/سوره۷۴، آیه۹.

(آن روز، روز سختى است.)

[۲۳] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۵۷۵.

(وَ کانَ یَوْماً عَلَی الْکافِرِینَ عَسِیراً)

[۲۴] فرقان/سوره۲۵، آیه۲۶.

(…و آن روز، روز سختى براى کافران خواهد بود!)

[۲۵] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۳۶۲.

گویند «لیلک قائم نهارک صائم»

[۲۶] زجاج، ابراهیم بن سری، معانی القرآن و اعرابه، ج۵، ص۳۲۹.

در آیه نیز یوم با صفت اهل آن موصوف شده است. و یا یوم در اثر شدت بشیر عبوس تشبیه شده است، ولی فرض اول بهتر است مثل‌ (اِذا اَخَذَ الْقُری‌ وَ هِیَ ظالِمَهٌ)

[۲۷] هود/سوره۱۱، آیه۱۰۲.

(و اینچنین است مجازات پروردگار تو، هنگامى که مردم شهرها و آبادی‌ها را مجازات مى‌کند، در حالى‌که آنها ستمکارند!…)

[۲۸] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۲۳۳.

۲.۲ – نزول سوره عبس‌

(عَبَسَ‌ وَ تَوَلَّی • اَنْ جاءَهُ الْاَعْمی‌ • وَ ما یُدْرِیکَ لَعَلَّهُ یَزَّکَّی. اَوْ یَذَّکَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّکْری‌ • اَمَّا مَنِ اسْتَغْنی‌. فَاَنْتَ لَهُ تَصَدَّی • وَ ما عَلَیْکَ اَلَّا یَزَّکَّی • وَ اَمَّا مَنْ جاءَکَ یَسْعی‌ • وَ هُوَ یَخْشی‌ • فَاَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّی • کَلَّا اِنَّها تَذْکِرَهٌ)

[۲۹] عبس/سوره۸۰، آیه۱- ۱۱.

(چهره درهم کشید و روى بر تافت، • از این‌که نابینایى به سراغ او آمد. • تو چه مى‌دانى شاید او تقوا پیشه کند، • یا متذکّر گردد و این تذکّر به حال او مفید باشد. • امّا آن کس که خود را توانگر مى‌بیند، • تو به‌ او روى مى‌آورى، • در حالى‌که اگر او تقوا پیشه نکند چیزى بر تو نیست. • اما کسى که به سراغ تو مى‌آید و کوشش مى‌کند، • و از خدا ترسان است، • تو از او غافل مى‌شوى! • هرگز چنین نیست که آنها مى‌پندارند؛ این قرآن براى همه تذکر و یادآورى است.)

[۳۰] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۵۸۵.

[۳۱] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۱۹۹.

[۳۲] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲۰، ص۳۲۵.

[۳۳] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۶۶۴.

[۳۴] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد، بیستونی، ج۲۶، ص۳۰۲.

ظهور این آیات بی‌شک در ملامت است که شخص در ارشاد مردم میان غنی و نابینا فرق گذاشته و به نابینا با آنکه در صدد اخذ حکم و عمل به آن بوده اعتنا نشده و به غنی اعتنا شده است.
درباره نزول آیات در مجمع البیان فرموده: گفته شده: عبداللّه بن امّ مکتوم که نابینا بود پیش رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) آمد و آن حضرت با عتبه بن ربیعه، ابا جهل، عباس بن عبدالمطلب، ابیّ بن خلف و امیه بن خلف صحبت می‌کرد به امید آنکه اسلام آورند. عبداللّه صدا زد یا رسول از آنچه خدا تعلیمت کرده بر من بخوان و تعلیم کن، پیوسته این کلام را تکرار می‌کرد و نمی‌دانست که آن حضرت با آن قوم سخن می‌گوید تا کراهت در قیافه آن حضرت ظاهر شد، به واسطه قطع شدن کلامش و در دل گفت: این بزرگان مکّه گویند پیروان او فقط نابینایان و بردگانند، لذا به او اعتنائی نکرد، و با آنها به سخنش ادامه داد. در نتیجه آیات فوق نازل شد آن حضرت پس از آن عبداللّه را احترام می‌کرد و می‌فرمود: آفرین بر کسی که خدایم درباره او ملامتم کرده و می‌فرمود: حاجتی داری؟ از حضرت صادق (علیه‌السّلام) روایت شده:
«کَانَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ اِذَا رَاَی عَبْدَ اللَّهِ بْنَ اُمِّ مَکْتُومٍ قَالَ: مَرْحَباً مَرْحَباً لَا وَ اللَّهِ لَا یُعَاتِبُنِی اللَّهُ فِیکَ اَبَداً وَ کَانَ یَصْنَعُ بِهِ مِنَ اللُّطْفِ حَتَّی کَانَ یَکُفُّ عَنِ النَّبِیِّ صَلَّی اللَّهُ