توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شفاعت (مفردات‌قرآن) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شفاعت (مفردات‌قرآن) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل شفاعت (مفردات‌قرآن) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل شفاعت (مفردات‌قرآن) ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

منبع: شفاعت (قاموس قرآن (جلد ۴))

مقالات مرتبط: شفاعت (مفردات‌نهج‌البلاغه)، شفاعت.

شَفاعَت (بر فتح شین و عین)، از واژگان قرآن کریم و به معنای منضم و ضمیمه کردن چیزی به چیز دیگر است. شفاعت از جمله مسائلی است که در آیات بسیاری از قرآن به آن پرداخته شده است.

فهرست مندرجات

۱ – معنای شَفاعَت
۲ – کاربردها
۲.۱ – اذن خدا در شفاعت
۲.۲ – معنای شفاعت در آخرت
۲.۲.۱ – حکم اولی آیات درباره شفاعت
۲.۲.۲ – وجود شفاعت به اذن الهی
۲.۳ – شافعان قیامت‌
۲.۳.۱ – در قرآن
۲.۳.۲ – در روایات
۲.۴ – شفاعت شدگان‌
۲.۵ – عدم نقض غرض با شفاعت
۳ – پانویس
۴ – منبع

۱ – معنای شَفاعَت

شَفاعَت

[۱] قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۴، ص۴۹-۵۷.

[۲] راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دار القلم، ص۴۵۷.

[۳] طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت-الحسینی، ج۴، ص۳۵۳.

شفع و شفاعت هر دو مصدرند و به معنی منضم و ضمیمه کردن چیزی به چیز دیگر است. ظاهرا شفاعت را از آن جهت شفاعت گوییم که شفیع خواهش خویش را به ایمان و عمل ناقص طرف منضم می‌کند و هر دو مجموعا پیش خدا اثر می‌کنند. با در نظر گرفتن اینکه انگیزاننده شفیع، خداست و او دستور داده چنین خواهشی بکند، چنانکه خواهیم گفت. مثلا رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) با اجازه خدا خواهش خویش را با عمل ناقص مؤمن توام کرده و از خدا می‌خواهد که او را بیامرزد. به‌عبارت دیگر همان‌طور که آن حضرت در دنیا شفاعت رهبری دارد و واسطه در رساندن احکام خداست، در آخرت نیز واسطه در جلب مغفرت خداست.
لذا معنای اولی در آن ملحوظ می‌شود، علی هذا شفیع به معنی واسطه، وسیله، و کمک است. شفاعت را باید از دو جهت بررسی کرد یکی از جهت تکوین و دیگری از جهت تشریع، اما از جهت تکوین از بعضی آیات مستفاد می‌شود که کلیه اسباب و وسائل زندگی نسبت به مسبّبات و رساندن رحمت خدا به خلق واسطه و شفیع‌اند.

۲ – کاربردها

(اِنَّ رَبَّکُمُ اللَّهُ الَّذِی خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْاَرْضَ فِی سِتَّهِ اَیَّامٍ ثُمَّ اسْتَوی‌ عَلَی الْعَرْشِ یُدَبِّرُ الْاَمْرَ ما مِنْ‌ شَفِیعٍ‌ اِلَّا مِنْ بَعْدِ اِذْنِهِ…)

[۴] یونس/سوره۱۰، آیه۳.

(پروردگار شما، خداوندى است که آسمان‌ها و زمین را در شش روز «شش دوران‌» آفرید؛ سپس بر تخت قدرت قرار گرفت، و به تدبیر کار جهان پرداخت؛ هیچ شفاعت کننده‌اى، بى‌اذن او نیست.)

[۵] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۲۰۸.

[۶] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۰، ص۹.

[۷] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۰، ص۹.

[۸] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۵، ص۱۳۶.

[۹] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۱، ص۲۵۵.

جمله‌ (ما مِنْ‌ شَفِیعٍ‌ اِلَّا مِنْ بَعْدِ اِذْنِهِ) پس از ذکر آفرینش آسمان‌ها و زمین و تدبیر آن‌ها روشن می‌کند آنها نیز شفیع و واسطه رحمت خدایند.
ایضا آیه‌ (لَهُ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْاَرْضِ مَنْ ذَا الَّذِی‌ یَشْفَعُ‌ عِنْدَهُ اِلَّا بِاِذْنِهِ)

[۱۰] بقره/سوره۲، آیه۲۵۵.

(آن چه در آسمان‌ها و آنچه در زمین است، از آن اوست. کیست که در نزد او، جز به فرمانش شفاعت کند.)

[۱۱] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۴۲.

[۱۲] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲، ص۳۳۲.

[۱۳] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲، ص۵۰۷.

[۱۴] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۲، ص۶۲۸.

[۱۵] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۳، ص۱۰۸.

و ایضا (قُلْ لِلَّهِ‌ الشَّفاعَهُ جَمِیعاً)

[۱۶] زمر/سوره۳۹، آیه۴۴.

(بگو: «تمام شفاعت تنها از آنِ خداست.)

[۱۷] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۴۶۳.

[۱۸] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۷، ص۲۷۰.

[۱۹] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۷، ص۴۰۹.

[۲۰] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۸، ص۷۸۱.

[۲۱] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۱، ص۱۸۸.

و در آیاتی نظیر (ما لَکُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَلِیٍّ وَ لا شَفِیعٍ‌)

[۲۲] سجده/سوره۳۲، آیه۴.

(هیچ سرپرست و شفاعت کننده‌اى براى شما جز او نیست.)

[۲۳] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۴۱۵.

[۲۴] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۶، ص۲۴۵.

[۲۵] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۶، ص۳۶۸.

[۲۶] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۸، ص۵۱۰.

[۲۷] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۹، ص۲۰۷.

ظاهرا مراد انضمام اسباب به یکدیگر است که به اراده خدا انجام می‌پذیرد. مثل‌ «یُدَبِّرُ الْاَمْرَ»، اما از جهت تشریع می‌شود گفت کلیه اعمال وسائل در جلب رحمت و مغفرت خداوند شفیع‌ هستند. (یا اَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا اِلَیْهِ الْوَسِیلَهَ)

[۲۸] مائده/سوره۵، آیه۳۵.

(اى کسانى که‌ایمان آورده‌اید! از مخالفت فرمان خدا بپرهیزید؛ و وسیله‌اى براى تقرب به او بجویید.)

[۲۹] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۱۱۳.

[۳۰] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۵، ص۳۲۸.

[۳۱] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۵، ص۵۳۵.

[۳۲] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۳، ص۲۹۳.

[۳۳] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۷، ص۲۲.

وسیله‌ای که می‌توان نسبت به خدا طلب کرد همان راه‌ها و اعمالی است که خداوند قرار داده است و نیز شفیعان آخرتند که از جانب خدا به این مقام منصوب‌اند.

۲.۱ – اذن خدا در شفاعت

آیاتی داریم که می‌گویند: هیچ شفیعی نیست مگر پس از اذن خداوند چنان‌که در آیه ۲۵۵ سوره بقره و آیه ۳ سوره یونس گذشت. ایضا (قُلْ لِلَّهِ‌ الشَّفاعَهُ جَمِیعاً لَهُ مُلْکُ السَّماواتِ وَ الْاَرْضِ)

[۳۴] زمر/سوره۳۹، آیه۴۴.

(بگو: «تمام شفاعت تنها از آنِ خداست، زیرا حاکمیّت آسمان‌ها و زمین از آنِ اوست.»)

[۳۵] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۴۶۳.

[۳۶] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۷، ص۲۷۰.

[۳۷] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۷، ص۴۰۹.

[۳۸] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۸، ص۷۸۱.

[۳۹] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۱، ص۱۸۸.

این آیات صریح‌اند در این‌که شفیع را باید خدا منصوب کند و به وی اجازه دهد، آیه اخیر روشن است که مطلق شفاعت مال خداست و حکومت آسمان‌ها و زمین از اوست. اوست که در دنیا اسباب و وسائل زندگی و رحمت و در آخرت واسطه‌های شفاعت قرار می‌دهد.
علی هذا شفاعت آن نیست که مجرم با کمک شفیع جلو مقررات خدائی را بگیرد و نقض قانون کند، مثل پارتی بازی‌های دنیا، بلکه خود قانون‌گذار (خدا) همانطور که عده‌ای را در دنیا وسیله هدایت و واسطه رساندن احکام قرار داده آنها را در آخرت وسیله مغفرت خویش قرار داده است.
مجرم فی حدّ ذاته نسبت به استفاده از شفاعت مسلوب الاختیار است و محلی از اعراب ندارد. این خداست که چنین خواسته و چنین قرار داده است. بدین‌طریق بعضی از اشکالات که به شفاعت شده مرتفع می‌شود.

۲.۲ – معنای شفاعت در آخرت

شفاعت در آخرت وجود دارد ولی کسی مستقل در شفاعت نیست.

۲.۲.۱ – حکم اولی آیات درباره شفاعت

حکم اوّلی آیات قرآن آنست که در آخرت مطلقا شفاعت و واسطه‌ای نیست و هیچ کس حق دم زدن ندارد.
کارها فقط در اختیار خداست و احدی به حال احدی مفید نیست و کسی در کار کسی حق دخالت ندارد. (یَوْمَ لا تَمْلِکُ نَفْسٌ لِنَفْسٍ شَیْئاً وَ الْاَمْرُ یَوْمَئِذٍ لِلَّهِ)

[۴۰] انفطار/سوره۸۲، آیه۱۹.

(روزى است که هیچ کس قادر بر انجام کارى به سود دیگرى نیست، و همه امور در آن روز از آنِ خداست.)

[۴۱] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۵۸۷.

[۴۲] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۲۲۷.

[۴۳] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲۰، ص۳۷۳.

[۴۴] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۶۸۳.

[۴۵] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۶، ص۳۵۵.

(یَوْمَ لا یُغْنِی مَوْلًی عَنْ مَوْلًی شَیْئاً وَ لا هُمْ یُنْصَرُونَ)

[۴۶] دخان/سوره۴۴، آیه۴۱.

(روزى که هیچ دوستى کمترین کمکى به دوستش نمى‌کند، و از هیچ سو یارى نمى‌شوند.)

[۴۷] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۴۹۸.

[۴۸] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۸، ص۱۴۷.

[۴۹] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۸، ص۲۲۴.

[۵۰] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۹، ص۱۰۲.

[۵۱] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۲، ص۳۱۷.

ایضا (وَ اخْشَوْا یَوْماً لا یَجْزِی والِدٌ عَنْ وَلَدِهِ وَ لا مَوْلُودٌ هُوَ جازٍ عَنْ‌ والِدِهِ شَیْئاً)

[۵۲] لقمان/سوره۳۱، آیه۳۳.

(بترسید از روزى که نه پدرى مجازات فرزندش را پذیرا مى‌شود، و نه فرزندى چیزى از مجازات پدرش را.)

[۵۳] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۴۱۴.

[۵۴] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۶، ص۲۳۸.

[۵۵] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۶، ص۳۵۵.

[۵۶] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۸، ص۵۰۷.

[۵۷] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۹، ص۲۰۱.

همچنین است آیاتی که مطلق دوستی و شفاعت و داد و ستد را در آخرت نفی می‌کنند، مثل‌ (اَنْفِقُوا مِمَّا رَزَقْناکُمْ مِنْ قَبْلِ اَنْ یَاْتِیَ یَوْمٌ لا بَیْعٌ فِیهِ وَ لا خُلَّهٌ وَ لا شَفاعَهٌ)

[۵۸] بقره/سوره۲، آیه۲۵۴.

(از آنچه به شما روزى داده‌ایم، انفاق کنید؛ پیش از آن‌که روزى فرار رسد که در آن، نه خرید و فروشى هست تا بتوانید نجات را خریدارى کنید، و نه دوستى سودى دارد، و نه شفاعتى شامل حالتان مى‌شود.)

[۵۹] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۴۲.

[۶۰] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲، ص۳۲۳.

[۶۱] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲، ص۴۹۲.

[۶۲] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۲، ص۶۲۵.

[۶۳] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۳، ص۱۰۶.

ایضا آیاتی که فایده شفاعت را نفی کرده و آن‌را بی‌فایده می‌دانند. (وَ لا یُقْبَلُ مِنْها شَفاعَهٌ وَ لا یُؤْخَذُ مِنْها عَدْلٌ…)

[۶۴] بقره/سوره۲، آیه۴۸.

(و شفاعتى از کسى پذیرفته نمى‌شود؛ و غرامتى از او قبول نخواهد شد.)

[۶۵] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۷.

[۶۶] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱، ص۱۵۵.

[۶۷] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱، ص۲۳۴.

[۶۸] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱، ص۲۲۳.

[۶۹] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱، ص۱۶۴.

(وَ لا یُقْبَلُ مِنْها عَدْلٌ وَ لا تَنْفَعُها شَفاعَهٌ)

[۷۰] بقره/سوره۲، آیه۱۲۳.

(و هیچ گونه غرامتى از او قبول نمى‌شود؛ و شفاعتى، او را سود نمى‌دهد.)

[۷۱] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۱۹.

[۷۲] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱، ص۲۶۴.

[۷۳] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱، ص۳۹۹.

[۷۴] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱، ص۳۷۵.

[۷۵] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲، ص۲۳.

به موجب این آیات شفاعتی در آخرت نیست و اگر هم کسی درباره کسی سخن گوید مسموع نخواهد بود.

۲.۲.۲ – وجود شفاعت به اذن الهی

با ملاحظه آیات دیگر که شفاعت را با اذن خدا اثبات می‌کنند خواهیم دانست مقصود از آیات نفی، استقلال در شفاعت است. به عبارت اخری آن دسته آیات می‌گویند: کسی در شفاعت به دیگران استقلال ندارد و نمی‌تواند بدون اذن خدا کاری کند، ولی شفاعت پس از اجازه خداوند مرحله دیگری است که آیات بسیاری آن‌را اثبات می‌کنند، نحو (مَنْ ذَا الَّذِی‌ یَشْفَعُ‌ عِنْدَهُ اِلَّا بِاِذْنِهِ)

[۷۶] بقره/سوره۲، آیه۲۵۵.

(کیست که در نزد او، جز به فرمانش شفاعت کند.)

[۷۷] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۴۲.

[۷۸] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲، ص۳۳۲.

[۷۹] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲، ص۵۰۷.

[۸۰] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۲، ص۶۲۸.

[۸۱] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۳، ص۱۰۸.

(ما مِنْ‌ شَفِیعٍ‌ اِلَّا مِنْ بَعْدِ اِذْنِهِ)

[۸۲] یونس/سوره۱۰، آیه۳.

(هیچ شفاعت کننده‌اى، بى اذن او نیست.)

[۸۳] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۲۰۸.

[۸۴] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۰، ص۹.

[۸۵] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۰، ص۹.

[۸۶] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۵، ص۱۳۶.

[۸۷] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۱، ص۲۵۵.

(وَ کَمْ مِنْ مَلَکٍ فِی السَّماواتِ لا تُغْنِی‌ شَفاعَتُهُمْ‌ شَیْئاً اِلَّا مِنْ بَعْدِ اَنْ یَاْذَنَ اللَّهُ لِمَنْ یَشاءُ وَ یَرْضی‌)

[۸۸] نجم/سوره۵۳، آیه۲۶.

(و چه بسیار فرشتگان آسمان‌ها که شفاعت آنها سودى نمى‌بخشد مگر پس از آن‌که خدا براى هر کس بخواهد و راضى باشد اجازه شفاعت دهد.)

[۸۹] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۵۲۶.

[۹۰] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۹، ص۳۹.

[۹۱] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۹، ص۶۲.

[۹۲] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۹، ص۲۶۸.

[۹۳] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۳، ص۳۹۸.

مقتضای این آیات آن است که بعد از اذن خدا شفاعت هست. ملائکه آسمان شفاعت می‌کنند ولی شفاعتشان فائده‌ای ندارد مگر پس از اذن خدا.
همچنین است آیات سه‌گانه زیر:
(یَوْمَئِذٍ لا تَنْفَعُ‌ الشَّفاعَهُ اِلَّا مَنْ اَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ وَ رَضِیَ لَهُ قَوْلًا)

[۹۴] طه/سوره۲۰، آیه۱۰۹.

(در آن روز، شفاعت هیچ کس سودى نمى‌بخشد، جز کسى که خداوند رحمان به او اجازه داده، و از گفتار او راضى است.)

[۹۵] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۳۱۹.

[۹۶] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۴، ص۲۱۱.

[۹۷] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۴، ص۲۹۵.

[۹۸] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۵۰.

[۹۹] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۶، ص۷۴.

(وَ لا تَنْفَعُ‌ الشَّفاعَهُ عِنْدَهُ اِلَّا لِمَنْ اَذِنَ لَهُ)

[۱۰۰] سبا/سوره۳۴، آیه۲۳.

(شفاعت نزد او، جز براى کسى که خداوند براى او اذن شفاعت داده، سودى ندارد.)

[۱۰۱] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۴۳۱.

[۱۰۲] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۶، ص۳۷۰.

[۱۰۳] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۶، ص۵۵۹.

[۱۰۴] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۸، ص۶۰۹.

[۱۰۵] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۰، ص۲۵۹.

(لا یَمْلِکُونَ‌ الشَّفاعَهَ اِلَّا مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمنِ عَهْداً)

[۱۰۶] مریم/سوره۱۹، آیه۸۷.

(آنان هرگز مالک شفاعت نیستند؛ مگر کسى که نزد خداوند رحمان، عهد و پیمانى گرفته است.)

[۱۰۷] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۳۱۱.

[۱۰۸] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۴، ص۱۱۱.

[۱۰۹] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۴، ص۱۵۲.

[۱۱۰] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۶، ص۸۲۰.

[۱۱۱] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۵، ص۲۰۷.

آیه اول راجع به شافعین است، یعنی آن روز فایده نمی‌دهد شفاعت، مگر شفاعت کسی که خدا به او اذن داده و از سخن گفتنش راضی است، چنانکه در آیه دیگر است‌. (لا یَتَکَلَّمُونَ اِلَّا مَنْ اَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ وَ قالَ صَواباً)

[۱۱۲] نبا/سوره۷۸، آیه۳۸.

(هیچ یک، جز به اذن خداوند رحمان، سخن نمى‌گویند، و آن‌گاه که مى‌گویند درست مى‌گویند.)

[۱۱۳] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن‌، ص۵۸۳.

[۱۱۴] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۱۷۰.

[۱۱۵] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲۰، ص۲۷۶.

[۱۱۶] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۶۴۷.

[۱۱۷] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۶، ص۲۵۲.

آیه دوم راجع به مشفوع لهم است، یعنی شفاعت پیش خدا فایده‌ای نمی‌دهد مگر برای کسی که خدا اجازه داده در حق او شفاعت شود، مثل آیه‌ (وَ لا یَشْفَعُونَ‌ اِلَّا لِمَنِ ارْتَضی‌…)

[۱۱۸] انبیاء/سوره۲۱، آیه۲۸.

یعنی «ملائکه شفاعت نمی‌کنند مگر به آنکه خدا از او راضی است.»

[۱۱۹] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۴، ص۲۷۶.

[۱۲۰] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۴، ص۳۸۸.

[۱۲۱] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۷۲.

[۱۲۲] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۶، ص۱۱۴.

ولی آیه سوم به هر دو متحمل است. فاعل‌ یَمْلِکُونَ راجع است به مجرمین در آیه قبل، یعنی گناهکاران مالک شفاعت نمی‌شوند و یکی بر دیگری حق شفاعت ندارند، ولی آنکه نزد خدا عهدی دارد مالک شفاعت می‌شود ممکن است مراد مشفوع لهم باشند که آنها شفاعت شافعان را مالک می‌شوند.
گفته‌اند مراد از عهد ایمان به خدا و تصدیق به نبوت است. و غیر این نیز گفته‌اند. و شاید مقصود شافعان باشند یعنی آنکه پیش خدا عهدی دارد. او مالک شفاعت است و می‌تواند شفاعت کند. این احتمال قویتر است به قرینه آیه‌ (وَ لا یَمْلِکُ الَّذِینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ‌ الشَّفاعَهَ اِلَّا مَنْ شَهِدَ بِالْحَقِّ وَ هُمْ یَعْلَمُونَ)

[۱۲۳] زخرف/سوره۴۳، آیه۸۶.

یعنی «آنان‌که این مردم غیر از خدا می‌خوانند و آنها را شفیع و واسطه می‌دانند، مالک شفاعت نیستند و نمی‌توانند شفاعت بکنند مگر آنانی مالک شفاعتند که دانسته و از روی علم به حق شهادت بدهند.»

[۱۲۴] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۸، ص۱۲۷.

[۱۲۵] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۸، ص۱۹۲.

[۱۲۶] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۹، ص۹۰.

[۱۲۷] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۲،