توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تتلوا ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تتلوا ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل تتلوا ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

تلو (مفردات‌قرآن)

منبع: تلو (قاموس قرآن (جلد ۱))

مقالات مرتبط: تلاوت (لغات‌قرآن)، تلو (مفردات‌نهج‌البلاغه)، تلاوت.

تَلْو (به فتح تاء و سکون لام) و تِلْو (به کسر تاء و سکون لام) و تُلُوّ (به ضم تاء و لام و تشدید واو) و تِلاوه (به کسر تاء) از واژگان قرآن کریم به معنای تبعیّت و از پی رفتن است.

فهرست مندرجات

۱ – معنای تَلْو یا تِلْو یا تُلُوّ
۲ – کاربردها
۲.۱ – در پی بودن
۲.۱.۱ – تعیین شاهد
۲.۲ – تدبر در معانی کتاب
۲.۳ – تالیات
۳ – پانویس
۴ – منبع

۱ – معنای تَلْو یا تِلْو یا تُلُوّ

تَلْو،

[۱] قرشی بنابی، علی اکبر، قاموس قرآن، ج۱، ص۲۷۸.

[۲] راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۱۶۷.

[۳] طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۱، ص۷۰.

تُلُوّ (بر وزن عُلُوّ) و تِلْو (بر وزن حِبْر) و تِلَاوَهْ، به معنای تبعیّت و از پی رفتن است.
اقرب الموارد گوید: «تَلَا… فُلَاناً تُلُوّاً: تبعه».

[۴] شرتونی، سعید، اقرب الموارد، ج۱، ص۳۰۴.

راغب گفته: متابعت گاهی به جسم و گاهی به پیروی در حکم است و مصدر آن تلوّ و تلو می‌آید و گاهی با خواندن و با تدبّر معنی است و مصدر آن تلاوه است، بنابراین، خواندن آیات خدا و تدبّر در آن را از آن جهت تلاوه گویند که متابعت از آنهاست، شخص قاری گویا در پی کلمات و معانی می‌رود.

[۵] راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۱۶۷.

طبرسی در ذیل آیه ۴۴ بقره فرموده: تلاوت‌ در اصل به معنی تبعیّت است زیرا در خواندن، بعض حروف را به بعضی تابع می‌کنند. فرق تلاوت با قرائت آنست که قرائت در اصل جمع کردن حروف و تلاوت قرار دادن آنها در پی یکدیگر است.

[۶] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱، ص۲۱۴.

[۷] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱، ص۱۵۲.

تعبیر راغب از مجمع البیان بهتر است زیرا به تعبیر راغب، قاری در پی کلمات و معانی است و به تعبیر مجمع، قاری آنها را یکی در پی دیگری می‌گذارد، اوّلی اتباع را لازم و دوّمی متعدّی گرفته است.
و نیز راغب گوید: تلاوت مخصوص کتب آسمانی و خدائی است و از قرائت اخصّ است؛ هر تلاوت، قرائت است ولی هر قرائت تلاوت نیست، گفته نمی‌شود: نامه تو را تلاوت کردم.

[۸] راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۱۶۷.

پس در قرآن و سایر کتب آسمانی تلاوت و قرائت هر دو اطلاق می‌شود، ولی در غیر آنها، فقط قرائت به کار می‌رود. آن‌وقت درباره آیه‌ (وَ اتَّبَعُوا ما تَتْلُوا الشَّیاطِینُ عَلی‌ مُلْکِ سُلَیْمانَ‌)

[۹] بقره/سوره۲، آیه۱۰۲.

(و یهود از آنچه شیاطین در عصر سلیمان بر مردم مى‌خواندند پیروى کردند)،

[۱۰] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۱۶.

[۱۱] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱، ص۲۳۳.

[۱۲] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱، ص۳۵۱.

[۱۳] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱، ص۳۳۶.

[۱۴] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱، ص۲۸۳.

گوید چون شیاطین خیال می‌کردند آنچه می‌خوانند از کتب خداست، لذا کلمه‌ «تَتْلُوا» به کار رفته است.

[۱۵] راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۱۶۷.

۲ – کاربردها

(وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها • وَ الْقَمَرِ اِذا تَلاها • وَ النَّهارِ اِذا جَلَّاها • وَ اللَّیْلِ اِذا یَغْشاها)

[۱۶] شمس/سوره۹۱، آیه۱- ۴.

(به خورشید و گسترش نور آن در صبحگاهان سوگند، و به ماه هنگامى که از پى آن در آید، و به روز هنگامى که خورشید را آشکار سازد، و به شب آن هنگام که آن را بپوشاند)

[۱۷] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۵۹۵.

«تَلاها» به معنی از پی آمدن است. در اینجا کسب نور از آفتاب مطرح نیست، بلکه مراد پشت سر هم بودن این دو مظهر کون است، آفتاب با نور افشانی رو می‌کند، پس از غروب، ماه پشت سر آن ظاهر شده و نور می‌پاشد و در پی آن، روز می‌آید و آنگاه شب، جانشین روز شده و آفتاب را می‌پوشاند. ضمیر «ها» در هر چهار آیه راجع به «الشمس» است.

[۱۸] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۲۹۶.

[۱۹] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۲۰، ص۴۹۶-۴۹۷.

[۲۰] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۷۵۴.

[۲۱] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۷، ص۱۱۳.

۲.۱ – در پی بودن

(اَ فَمَنْ کانَ عَلی‌ بَیِّنَهٍ مِنْ رَبِّهِ وَ یَتْلُوهُ‌ شاهِدٌ مِنْهُ وَ مِنْ قَبْلِهِ کِتابُ مُوسی‌ اِماماً وَ رَحْمَهً اُولئِکَ یُؤْمِنُونَ بِهِ…)

[۲۲] هود/سوره۱۱، آیه۱۷.

«یَتْلُوهُ» به معنی در پی او بودن است نه تلاوت و ضمیر «مِنْهُ» به‌ «مِنْ» موصول بر می‌گردد، ایضا ضمیر «مِنْ قَبْلِهِ» و مراد از (اَ فَمَنْ کانَ عَلی‌ بَیِّنَهٍ) حضرت رسول (صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) است و مراد از (یَتْلُوهُ‌ شاهِدٌ) کسی است که در پی آن حضرت است و به نبوّت او ایمان دارد و گواهی می‌دهد.
معنی آیه چنین است: «آن‌که بصیرت خدائی دارد (و با آن بصیرت می‌داند که این قرآن حقّ است) و حال آنکه در پی او و با او گواهی هست که بر صدق این مطلب گواهی می‌دهد و قبل از وی (پیغمبر) کتاب موسی که امام و رحمت است آمده، آیا چنین شخص مانند دیگری است؟» و خلاصه آن‌که رسول خدا دارای بصیرت خدائی است و شاهدی از خودش وی را تصدیق می‌کند و پیش از او کتاب موسی آمده که نظیر این حقائق را در بر داشته است. علی هذا این کتاب و رسول، باور کردنی و ایمان آوردنی است.

[۲۳] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۰، ص۱۸۵.

[۲۴] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۰، ص۲۷۴.

[۲۵] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۵، ص۲۲۶.

[۲۶] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۲، ص۲۹.

۲.۱.۱ – تعیین شاهد

اقوال زیادی در تعیین این «شاهد» در آیه آمده است، گفته‌اند: مراد از شاهد، قرآن، جبرئیل، زبان حضرت که تلاوت می‌کرد و… است.

[۲۷] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۰، ص۱۸۵.

[۲۸] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۰، ص۲۷۵.

[۲۹] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۵، ص۲۲۷.

[۳۰] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۲، ص۲۹.

ولی در روایات شیعه و اهل سنّت هست که شاهد علی بن ابی طالب (علیه‌السّلام) است. عیّاشی در ذیل آیه شریفه از علی بن ابی طالب (علیه‌السّلام) و امام باقر و صادق (علیهما‌السّلام) نقل کرده که مراد از شاهد در آیه، امیر المؤمنین (علیه‌السّلام) است. از جمله عبد اللّه بن یحیی گوید: شنیدم علی (علیه‌السّلام) می‌گفت: درباره هر یک از مردان قریش یک یا دو آیه از کتاب خدا نازل گشته، مردی گفت: یا امیرالمؤمنین آنچه درباره تو نازل شده کدام است؟ فرمود: آیه‌ای که در هود است، نمی‌خوانی‌: (اَ فَمَنْ کانَ عَلی‌ بَیِّنَهٍ مِنْ رَبِّهِ وَ یَتْلُوهُ‌ شاهِدٌ مِنْهُ‌) محمّد (صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) بر بصیرت است از پروردگار خودش و منم شاهد.

[۳۱] عیاشی، محمد بن مسعود، تفسیر العیّاشی‌، ج۲، ص۱۴۲.

همین روایت در تفسیر المیزان از الدّر المنثور نقل شده است و در تفسیر برهان ۲۲ روایت در این باره آمده از جمله از حافظ ابو نعیم، و ثعلبی و ابن مغازلی و ابن مردویه و غیره نقل کرده است.

[۳۲] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۰، ص۱۹۵.

[۳۳] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۰، ص۲۹۰.

[۳۴] سیوطی، جلال الدین، الدر المنثور، ج۴، ص۴۰۹-۴۱۰.

[۳۵] حسینی بحرانی، سیدهاشم، البرهان فی تفسیر القرآن، ج۳، ص۹۱.

ناگفته نماند: اگر با نظر غیر مشوب، به آیه نظر افکنیم، خواهیم دید: شاهدی که قرآن را تصدیق کند و از خود آن حضرت باشد، اراده شده است، بعید است بگوئیم این شاهد خود آن حضرت و یا زبان مبارک او و یا جبرئیل است. اینها با آیه و ذهن صاف نمی‌سازد بلکه باید این شاهد شخصی باشد از خود آن حضرت و آن قهرا با علی (علیه‌السّلام) تطبیق می‌کند و او از آن حضرت بود و قرآن را تصدیق می‌نمود؛ این قضاوت