توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل الداع ۶۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل الداع ۶۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل الداع ۶۰ اسلاید در PowerPoint :

دعو (مفردات‌قرآن)

منبع: دعو (قاموس قرآن (جلد ۲))

مقالات مرتبط: دعاء (لغات‌قرآن)، دعاء (مفردات‌نهج‌البلاغه)، دعا.

دُعاء (به ضم دال) از ریشه دَعَو (به فتح دال و عین) از واژگان قرآن کریم به معنای خواندن و حاجت خواستن و استمداد است. مشتقات دیگر دعو که در آیات قرآن آمده عبارتند از: دَعْوَه (به فتح دال و سکون عین) به معنای خواندن، دَعْوی به معنای دعاء و ادعاء و دَعىّ به معنای پسرخوانده است.

فهرست مندرجات

۱ – معنای دُعاء
۲ – کاربردها
۲.۱ – اجابت دعا
۲.۲ – دَعَوْا
۲.۳ – تَدْعُوا
۲.۴ – تَدَّعُونَ‌
۲.۵ – تفاوت نداء و دعاء
۲.۶ – دُعاءَ الرَّسُول
۲.۷ – دعوی
۲.۸ – دُعاؤُکُمْ‌
۲.۹ – آیات دیگر
۲.۱۰ – دعیّ
۳ – پانویس
۴ – منبع

۱ – معنای دُعاء

دُعاء

[۱] قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۲، ص۳۴۴.

[۲] راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۳۱۵.

[۳] طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۱، ص۱۳۸.

به معنى خواندن و حاجت خواستن و استمداد است.

۲ – کاربردها

گاهى مطلق خواندن از دعاء منظور است مثل‌ (فَلَمْ یَزِدْهُمْ‌ دُعائِی‌ إِلَّا فِراراً)

[۴] نوح/سوره۷۱، آیه۶.

(امّا دعوت من چیزى جز فرار از حق بر آنان نیفزود.)

[۵] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۵۷۰.

[۶] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۲۹.

[۷] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲۰، ص۴۴.

[۸] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۵۴۲.

[۹] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۵، ص۳۳۳.

و گاهى مراد همان در خواست و استمداد است مثل‌ (الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی وَهَبَ لِی عَلَى الْکِبَرِ إِسْماعِیلَ وَ إِسْحاقَ إِنَّ رَبِّی لَسَمِیعُ‌ الدُّعاءِ)

[۱۰] ابراهیم/سوره۱۴، آیه۳۹.

(ستایش مخصوص خدایى است که در پیرى، اسماعیل و اسحاق را به من بخشید؛ به یقین پروردگار من، شنونده و اجابت‌کننده دعاست.)

[۱۱] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۲۶۰.

[۱۲] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۲، ص۷۷.

[۱۳] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۲، ص۱۱۲.

[۱۴] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۶، ص۴۹۰.

[۱۵] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۳، ص۱۴۴.

دعوه نیز به معنى خواندن می‌باشد.

۲.۱ – اجابت دعا

(وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ‌ دَعْوَهَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ فَلْیَسْتَجِیبُوا لِی …)

[۱۶] بقره/سوره۲، آیه۱۸۶.

(و هنگامى که بندگان من، از تو درباره من سؤال کنند، بگو: من نزدیکم؛ دعاى دعاکننده را، به هنگامى که مرا مى‌خواند، پاسخ مى‌گویم. پس باید دعوت مرا بپذیرند….)

[۱۷] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۲۸.

[۱۸] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲، ص۳۰.

[۱۹] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲، ص۴۱.

[۲۰] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۲، ص۵۰۰.

[۲۱] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲، ص۲۱۵.

(وَ قالَ رَبُّکُمُ‌ ادْعُونِی‌ أَسْتَجِبْ لَکُمْ‌)

[۲۲] غافر/سوره۴۰، آیه۶۰.

(پروردگار شما گفته است: مرا بخوانید تا دعاى شما را اجابت کنم.)

[۲۳] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۴۷۴.

[۲۴] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۷، ص۳۴۳.

[۲۵] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۷، ص۵۱۹.

[۲۶] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۸، ص۸۲۳.

[۲۷] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۱، ص۲۹۰.

از این دو آیه روشن می‌شود که هر که خدا را بخواند خدا حتما اجابت خواهد کرد و اینکه بیشتر دعاها به اجابت نمی‌رسد یا از آن است که اجابت آن صلاح بنده نیست، خدا می‌داند و بنده نمی‌داند در این صورت دعا، دعا نیست که قبول شود بلکه نفرین است.
و یا آن است که اخلاص در دعا نیست چون خدا فرموده «إِذا دَعانِ‌ ..- ادْعُونِی‌» تا انسان قطع از علائق مادّى نکند و خدا را با اخلاص نخواند خدا را نخوانده است بلکه در حین دعوت به جاهاى دیگر نیز تکیه نموده است وقتی که انسان خود را مضطرّ دید و از هر درى ناامید گردید و فقط به خدا روى آورد حتما اجابت خواهد شد. (أَمَّنْ یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ‌ وَ یَکْشِفُ السُّوءَ)

[۲۸] نمل/سوره۲۷، آیه۶۲.

(یا کسى که دعاى مضطر را هنگامى که او را بخواند اجابت مى‌کند و ناراحتى او را برطرف مى‌سازد.)

[۲۹] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۳۸۲.

[۳۰] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۵، ص۳۸۱.

[۳۱] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۵، ص۵۴۵.

[۳۲] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۳۵۸.

[۳۳] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۸، ص۱۳۱.

مراد از اضطرار آن است که راه علاج را از هر سو بسته ببیند. کلمه مضطرّ روشنگر اخلاص در دعاست و آن در مقام یاء متکلّم، در دو آیه فوق است.
مطلبی که نباید از نظر دور داشت تلاش بعد از دعا و در وقت دعاست بیشتر مردم فکر می‌کنند که اثر دعا باید مِنْ حَیْثُ لا یَحْتَسِبُ‌ باشد و ما کارى نکنیم و دعا به طور خرق عادت و یا نزدیک به آن مستجاب باشد نه بلکه باید پس از دعا و در حین آن تلاش کرد و در پى وسیله بود تا خدا مقصود را بر آورد. (وَ ابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسِیلَهَ ….)

[۳۴] مائده/سوره۵، آیه۳۵.

(و وسیله‌اى براى تقرب به او بجویید.)

[۳۵] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۱۱۳.

[۳۶] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۵، ص۳۲۸.

[۳۷] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۵، ص۵۳۵.

[۳۸] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۳، ص۲۹۳.

[۳۹] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۷، ص۲۲.

گذشته از این‌ها اثر دعا نسبت به بنده ضرورى و غیر قابل انفکاک است زیرا یادآورى خدا و توجه به درگاهش و استمداد از کبریائیش سبب قرب است و این اثر پیوسته هست. در باره شرائط و اوقات و فضیلت دعا مطالبى است که باید در کتب اخبار از جمله کافی و وسائل دیده شود.

۲.۲ – دَعَوْا

(أَنْ‌ دَعَوْا لِلرَّحْمنِ وَلَداً • وَ ما یَنْبَغِی لِلرَّحْمنِ أَنْ یَتَّخِذَ وَلَداً)

[۴۰] مریم/سوره۱۹، آیات۹۱-۹۲.

(از این رو که براى خداوند رحمان فرزندى قائل شدند! در حالى‌که سزاوار نیست خداوند رحمان، فرزندى اختیار کند!)

[۴۱] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۳۱۱.

[۴۲] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۴، ص۱۱۱.

[۴۳] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۴، ص۱۵۳.

[۴۴] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۶، ص۸۲۱.

[۴۵] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۵، ص۲۰۹.

بیضاوی و زمخشری گفته‌اند «دَعَوْا» ممکن است از «دعا» به معنى نام نهاد باشد و ممکن است از «دعا» به معنى نسبت داد باشد.

[۴۶] بیضاوی، عبدالله بن عمر، تفسیر البیضاوی، ج۴، ص۳۶.

[۴۷] زمخشری، محمود بن عمر، الکشاف، ج۳، ص۴۵.

راغب گفته است دعا گاهى در جاى‌ تسمیه می‌آید مثل «دَعْوُت‌ ابْنِى هَذَا زِیداً» یعنى او را زید نامیدم.

[۴۸] راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۳۱۵.

فکر می‌کنم که‌ «دَعَوْا» در آیه فوق به معنى نسبت باشد. یعنى: این که به خدا نسبت فرزند دادند و این به معنى دعاء نزدیک است. طبرسی به طور تردید: خواندن و نامیدن گفته است.

[۴۹] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۶، ص۸۲۱.

۲.۳ – تَدْعُوا

(فَلا تَهِنُوا وَ تَدْعُوا إِلَى السَّلْمِ وَ أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ وَ اللَّهُ مَعَکُمْ …)

[۵۰] محمد/سوره۴۷، آیه۳۵.

«سست نباشید و کفّار را به مسالمت نخوانید شما پیروز هستید، خدا با شماست.»

[۵۱] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۸، ص۲۴۸.

[۵۲] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۸، ص۳۷۳.

[۵۳] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۹، ص۱۶۲.

[۵۴] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۳، ص۹۰.

به نظر می‌آید مراد آن است که در اثر سستى آنها را به صلح نخوانید و گر نه اسلام دین صلح و مسالمت است‌. (وَ الصُّلْحُ خَیْرٌ)

[۵۵] نساء/سوره۴، آیه۱۲۸.

(و صلح، بهتر است.)

[۵۶] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۹۹.

[۵۷] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۵، ص۱۰۱.

[۵۸] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۵، ص۱۶۳.

[۵۹] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۳، ص۱۸۴.

[۶۰] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۶، ص۷۸.

۲.۴ – تَدَّعُونَ‌

(وَ لَکُمْ فِیها ما تَشْتَهِی أَنْفُسُکُمْ وَ لَکُمْ فِیها ما تَدَّعُونَ‌)

[۶۱] فصلت/سوره۴۱، آیه۳۱.

[۶۲] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۷، ص۳۹۰.

[۶۳] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۷، ص۵۹۲.

[۶۴] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۹، ص۱۹.

[۶۵] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۲،