توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل التواب ۶۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل التواب ۶۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل التواب ۶۷ اسلاید در PowerPoint :

تواب

مقالات مرتبط: توبه (مفردات‌قرآن)، تَوّاب (لغات‌قرآن)، توبه (مفردات‌نهج‌البلاغه)، توبه (مقالات مرتبط).

تواب به معنای بسیار بازگشت کننده به سوی بندگان همراه با رحمت و از اسماء و صفات الهی است.

فهرست مندرجات

۱ – ریشه لغوی
۲ – نسبت دادن به خدا و بنده
۳ – در قرآن
۴ – تبیین اسم توّاب
۴.۱ – موفق ساختن بنده به توبه
۴.۲ – پذیرش توبه بنده
۵ – توبه و شفاعت
۶ – دلالت صیغه مبالغه
۷ – تفضّلی بودن توبه الهی
۸ – فهرست منابع
۹ – پانویس
۱۰ – منبع

۱ – ریشه لغوی

توّاب صیغه مبالغه از ریشه «ت ـ و ـ ب» است. توبه در لغت به معنای بازگشت

[۱] ابن فارس، معجم مقاییس اللغه، ج۱، ص۳۵۷، «توب».

[۲] زمخشری، محمد بن عمر، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج۴، ص۱۴۸.

[۳] رازی، شرح اسماء الله الحسنی، ص۳۳۷.

یا بازگشت از ناخوشایند به خوشایند است.

[۴] طبری، محمد بن جریر، جامع البیان، ج ۱۰، ص ۲۹۸.

[۵] طبری، محمد بن جریر، جامع البیان، ج ۲۱، ص ۳۵۰.

برخی آن را بازگشت از نافرمانی

[۶] جوهری، اسماعیل بن حماد، الصحاح، ج۱، ص۹۱.

[۷] ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۱، ص۲۳۳.

[۸] مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۱، ص۳۹۹، «توب».

یا ترک گناه به زیباترین وجه

[۹] راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص۱۶۹، «توب».

دانسته‌اند؛ ولی این معنا با کاربرد توبه درباره خداوند منافات داشته، معنای نخست با استعمالات قرآنی سازگارتر است.

[۱۰] قرشی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۱، ص۲۸۵.

۲ – نسبت دادن به خدا و بنده

توبه، هم به خدا اسناد داده می‌شود و هم به بنده؛ با این تفاوت که توبه بنده با حرف «الی» به کار رفته و به معنای بازگشتن از گناه و نافرمانی الهی به اطاعت از وی است

[۱۱] ابن منظور، شرح اسماء الله الحسنی، ص۱۳۲.

[۱۲] سلیمان سامی محمود، النور الاسمی فی شرح اسماء الله الحسنی، ص۴۰۹.

[۱۳] حسن عزالدین الجمل، الاسماء الحسنی، ص۲۰۲.

و توبه خدا چون از مقامی والاست با حرف «علی» به کار رفته که معمولاً در موارد علوّ به کار می‌رود

[۱۴] مکارم شیرازی، ناصر، پیام قرآن، ج۴، ص۳۷۲.

[۱۵] مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۱، ص۳۹۹.

و به معنای بازگشت خداوند به سوی بنده با رحمت است.

[۱۶] طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القران، ج۴، ص۲۴۵.

[۱۷] مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۱، ص۴۰۰، «توب».

۳ – در قرآن

«توّاب» از اسمای افعال الهی است

[۱۸] قیصری، شرح فصوص الحکم، ص۴۶.

که در قرآن کریم ۹ بار همراه اسم « رحیم »؛ یک بار همراه اسم « حکیم » و یک بار به تنهایی به کار رفته است.

[۱۹] محمد فؤاد، المعجم المفهرس، ص۱۵۷ – ۱۵۸.

[۲۰] روحانی، محمود، المعجم الاحصائی، ج۲، ص۵۹۰.

[۲۱] محقق، محمدباقر، اسماء و صفات الهی در قرآن، ج۱، ص۱۸۲.

در آیاتی نیز توبه خدا به سوی بندگان به صورت فعلی (تابَ، اتوبُ، یَتُوبُ) استعمال شده است؛ همچنین در آیات دیگری با استفاده از واژه «توبه» یا «تَوْب» به توبه الهی اشاره شده است، چنان که در آیه‌ای با اسم «قابِلِ التَوبِ»،

[۲۲] غافر/سوره۴۰، آیه۳.

پذیرفته شدن توبه بندگان توسط خداوند بیان شده که خود از مصادیق توّاب بودن خداست.
بر پایه روایتی از امام رضا علیه‌السّلام هرکس روزی ۳ بار «یا توّاب» بگوید، وسوسه از دلش زدوده و توبه اش پذیرفته می‌شود.

[۲۳] بحرالغرائب، ص۱۲۴.

برخی، آثار دیگری مانند رهایی از ستم را نیز برای تکرار این اسم شریف ذکر کرده‌اند.

[۲۴] حسن عزالدین الجمل، الاسماء الحسنی، ص۱۹۳.

۴ – تبیین اسم توّاب

واژه «توّاب» دارای مادّه و هیئتی است. در توضیح مادّه این نام مبارک باید گفت توبه الهی یک معنا بیشتر ندارد و آن بازگشت به سوی بندگان با رحمت است

[۲۵] طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القران، ج۴، ص۲۴۵.

[۲۶] محیی الدین بن عربی، الفتوحات المکیه، ج۴، ص۳۰۲.

[۲۷] شرح اسماء الله الحسنی، رازی، ص۳۳۷.

؛ ولی این بازگشت در مقایسه با توبه بنده و تقدم و تاخر نسبت به آن متعدّد شده، می‌توان آن را به دو صورت ترسیم کرد:

[۲۸] طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القران، ج۴، ص۲۴۵.

[۲۹] طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القران، ج۱۸، ص۳۲۵.

[۳۰] شرح اسماء الله الحسنی، رازی، ص۳۳۷ – ۳۳۸.

۴.۱ – موفق ساختن بنده به توبه

توبه الهی در این مورد پیش از توبه بنده و به صورت دادن توفیق بازگشت از معصیت

[۳۱] طبری، محمد بن جریر، جامع البیان، ج ۱۰، ص ۲۹۸.

[۳۲] ابن منظور، شرح اسماء الله الحسنی، ص۱۳۲.

[۳۳] جماس، ضیاء الدین، التفکر فی الاسماء طریق العلما، ص۱۳۵.

و فراهم ساختن اسباب توبه،

[۳۴] طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القران، ج۴، ص۲۳۷.

[۳۵] قرطبی، الاسنی فی شرح اسماء الله الحسنی، ص۲۵۰.

پشیمان کردن وی از گناه،

[۳۶] رحمه من الرحمن، محی الدین بن عربی، ج۱، ص۱۲۱.

هدایت او به سوی توبه

[۳۷] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۸، ص ۴۲۵.

و بازگرداندن دل‌های رمیده از حق به سوی اطاعت و محبت خویش

[۳۸] طبری، محمد بن جریر، جامع البیان، ج ۱۴، ص ۱۶۲.

[۳۹] جوزیه، ابن قیم، الجامع لاسماء اللّه الحسنی، ص۵۳.

ظهور می‌یابد.
از آنجا که خداوند به باطن بندگانش آگاه است، به شایستگان توبه توفیق آن را می‌دهد: «… و یَتوبُ اللّهُ عَلی مَن یَشاءُ»،

[۴۰] توبه/سوره۹، آیه۱۵.

[۴۱] طبری، محمد بن جریر، جامع البیان، ج ۱۴، ص ۱۶۲.

چنان که به آدم علیه‌السّلام پس از ترک اولی

[۴۲] صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم‌، تفسیر القرآن الکریم، ج۳، ص۱۱۶.

و خوردن از میوه درخت ممنوع: «… ولا تَقرَبا هـذِهِ الشَّجَرَهَ… فَاَزَلَّهُمَا الشَّیطـنُ عَنها»

[۴۳] بقره/سوره۲، آیه۳۵.

[۴۴] بقره/سوره۲، آیه۳۶.

چنین توفیقی عنایت فرمود: «فَتَلَقّی ءادَمُ مِن رَبِّهِ کَلِمـتٍ فَتابَ عَلَیهِ اِنَّهُ هُوَ التَّوّابُ الرَّحیم».

[۴۵] بقره/سوره۲، آیه۳۷.

[۴۶] طبری، محمد بن جریر، جامع البیان، ج ۱، ص ۵۴۲ ۵۴۶.

[۴۷] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۱، ص ۱۷۵.

[۴۸] قرطبی، شمس الدین، تفسیر قرطبی، ج۱، ص ۳۲۳.

برخی از اشاعره این توبه الهی را به معنای آفرینش توبه و رجوع، در قلب گناهکار دانسته و معتزله چنین معنایی را انکار کرده‌اند،

[۴۹] قرطبی، الاسنی فی شرح اسماء الله الحسنی، ص۲۵۰ – ۲۵۱.

زیرا از نظر آنان چنین امری به معنای پذیرش جبر است؛ ولی انکار معتزله وجهی ندارد، زیرا فیض و عنایت ابتدایی الهی، شامل کردار و صفات اختیاری انسان نیز می‌شود.
این گونه توبه الهی سبب توبه بنده است، زیرا تا خداوند با رحمت خویش به سوی بنده بازنگشته، به او توفیق توبه ندهد، وی نمی‌تواند از گناه خویش پشیمان شده، به سوی خدا بازگردد: «ثُمَّ تابَ عَلَیهِم لِیَتوبوا».

[۵۰] توبه/سوره۹، آیه۱۱۸.

[۵۱] ابن قیم جوزیه، مدارج السالکین، ج۱، ص۳۴۰.

[۵۲] طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القران، ج۱، ص۱۳۳.

[۵۳] سلیمان سامی محمود، النور الاسمی فی شرح اسماء الله الحسنی، ص۴۱۰.

۴.۲ – پذیرش توبه بنده

توبه خداوند در این مورد پس از توبه بنده و عبارت است از پذیرش توبه بنده و بازگشت وی از معصیت:

[۵۴] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۸، ص ۴۲۵.

[۵۵] قرطبی، شمس الدین، تفسیر قرطبی، ج۱، ص ۳۲۳.

[۵۶] قرطبی، شمس الدین، تفسیر قرطبی، ج۱۵، ص ۲۹۰ و ۲۹۱.

[۵۷] مکارم شیرازی، ناصر، پیام قرآن، ج۴، ص۳۷۲.

«… و قابِلِ التَّوبِ»

[۵۸] غافر/سوره۴۰، آیه۳.

و نیز

[۵۹] توبه/سوره۹، آیه۱۰۴.

[۶۰] شوری/سوره۴۲، آیه۲۵.

؛ همچنین اعمال نیک پیشین او را حبط نکرده، احسان وعده داده شده به اهل طاعت را از وی منع نمی‌کند،

[۶۱] حسن عزالدین الجمل، الاسماء الحسنی، ص۱۹۱.

چنان که پس از توبه بنی اسرائیل و امتثال فرمان الهی، گناهان بزرگ آنان را عفو کرد و آنان را آمرزید: «… فَتوبوا اِلی بارِئِکُم فَاقتُلوا اَنفُسَکُم… فَتابَ عَلَیکُم اِنَّهُ هُوَ التَّوّابُ الرَّحیم»

[۶۲] بقره/سوره۲، آیه۵۴.

[۶۳] طبری، محمد بن جریر، جامع البیان، ج ۱، ص ۷۲ و ۷۴.

[۶۴] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۱، ص ۲۱۸ و ۲۲۰.

؛ همچنین به کتمان کنندگان حقایق الهی وعده داده است که اگر پس از توبه آنچه را فاسد کرده‌اند اصلاح کنند و آن حقایق مکتوم را آشکار سازند، خداوند توبه آنان را می‌پذیرد: «اِنَّ الَّذینَ یَکتُمونَ ما اَنزَلنا… اُولـئِکَ یَلعَنُهُمُ اللّهُ و یَلعَنُهُمُ اللّـعِنون اِلاَّ الَّذینَ تابوا واَصلَحوا وبَیَّنوا فَاُولـئِکَ اَتوبُ عَلَیهِم واَنَا التَّوّابُ الرَّحیم».

[۶۵] بقره/سوره۲، آیه۱۵۹.

[۶۶] بقره/سوره۲، آیه۱۶۰.

[۶۷] فخررازی، محمد بن عمر، التفسیر الکبیر (مفاتیح الغیب)، ج۴، ص۱۴۲.

برخی این گونه توبه الهی را همان برداشتن کیفر از بنده

[۶۸] طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ج۱، ص۲۹۹، «توب».

و برخی متضمن آن

[۶۹] فخررازی، محمد بن عمر، التفسیر الکبیر (مفاتیح الغیب)، ج۴، ص۱۴۲.

دانسته‌اند. برخی نیز اطلاق توبه به معنای پذیرش توبه بنده را بر خداوند مَجاز دانسته‌اند.

[۷۰] رازی، شرح اسماء الله الحسنی، ص۳۳۸.

با توجه به توبه پیشین و پسین الهی است که گفته شده: توبه بنده میان دو توبه خدا و محفوف به آن دو است،

[۷۱] قرشی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۱، ص۲۸۷.

[۷۲] حسینی، مرتضی، نگرش وحی بر خداشناسی، ج۲، ص۷۵ – ۷۶.

زیرا اصل توبه بنده، حسنه‌ای نیازمند قدرت است و همه حسنات و قدرت‌ها از آنِ خداست، پس توفیق توبه و اذن و الهام آن از سوی خداست. پس از توبه بنده نیز باز وی نیازمند یاری خداست تا توبه اش را پذیرفته، او را مورد مغفرت و رحمت خویش قرار دهد و به او ثواب عنایت کند.

[۷۳] طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القران، ج۱، ص۱۳۳.

[۷۴] طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القران، ج۴، ص۲۳۷.

[۷۵] طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القران، ج۴، ص۲۴۵.

[۷۶] جوزیه، ابن قیم، مدارج السالکین، ج۱، ص۳۳۹ – ۳۴۰.

با توجه به دو صورت یاد شده، توبه الهی تنها در جایی تصور دارد که پیش یا پس از آن، از سوی بنده توبه‌ای تحقق یابد؛ ولی بنابر نظری، توبه الهی حتی بدون تحقق توبه بنده نیز مصداق دارد، چنان که بر اساس آیه ۲۷ نساء

[۷۷] نساء/سوره۴، آیه۲۷.

خداوند اراده کرده است که با