توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آن (فلسفه) ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آن (فلسفه) ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آن (فلسفه) ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل آن (فلسفه) ۵۰ اسلاید در PowerPoint

مقالات مرتبط: آن (مقالات مرتبط).

«آن» یکی از اصطلاحات به‌کار رفته در علم فلسفه بوده و به‌معنای وقت است.

فهرست مندرجات

۱ – لغت‌شناسی
۲ – اصطلاح‌شناسی
۳ – معانی آن از نگاه بوعلی
۴ – نسبت آن به زمان
۵ – تقسیم‌ناپذیری آن
۶ – رابطه لحظه و آن
۷ – آن از دیدگاه فلاسفه
۷.۱ – ابن سینا
۷.۲ – بهمنیار
۷.۳ – فخرالدین رازی
۷.۴ – علامه حلی
۷.۵ – میرداماد
۷.۶ – صدرالمتألهین
۷.۷ – از دیدگاه امام خمینی
۷.۸ – نقد و بررسی
۸ – آن از دیدگاه عرفان
۹ – مستندات مقاله
۱۰ – پانویس
۱۱ – منبع

۱ – لغت‌شناسی

«آن» یا دم (Instant ،moment) در لغت به معنی وقت است. گفته شده: اصل آن، اوان بوده است، الف اول آن حذف شده و او تبدیل به الف شده و این کلمه تبدیل به «آن» شده است.

۲ – اصطلاح‌شناسی

در اصطلاح فلاسفه، «آن» عبارت است از پایان گذشته و آغاز آینده. این دو، توسط «آن» از یکدیگر جدا می‌شوند. چنانکه در مباحث مشرقیه چنین آمده است: “عباره عمّا یفصل الماضی عن المستقبل”.

[۱] فخرالدین رازی، محمد بن عمر، المباحث المشرقیه، ج۲، ص۲۷.

پس «آن» به این اعتبار حد جدائی بین این دو لحظه است و به این اعتبار که مشترک بین آنهاست، حدّ پیوند آنهاست. به عبارت دیگر، «آن» طرف موهوم بین دو زمان متعاقب است. در کتاب کشّاف اصطلاحات الفنون بر موهوم بودن و حد مشترک بودن «آن» تاکید شده است: “هو الآن الموهوم الّذی هو حدّ مشترک بینهما (الماضی و المستقبل) بمنزله النّقطه المفروضه علی الخطّ”.

[۲] تهانوی، محمد بن علی، کشاف اصطلاحات الفنون، ج۱، ص۹۱۱.

«آن» نزد وهم، مقدار کوچک زمان است. مانند مقدار زمانی که در دو طرف «آن» حقیقی است. «آن» به این معنی زمان متوسط بین گذشته و آینده است که عقل از آن جهت که کل است، آن را درک می‌کند.

[۳] خواجه نصیرالدین طوسی، محمد بن محمد، تلخیص المحصل، ج۱، ص۱۳۷.

[۴] صدرالمتالهین‌، محمد بن ابراهیم، الحکمه المتعالیه فی الاسفار الاربعه، ج۳، ص۱۶۶.

۳ – معانی آن از نگاه بوعلی

ابوعلی سینا در پایان فصل ۱۳ بخش طبیعیات شفا می‌افزاید: «آن» در این معانی به کار می‌رود:
۱. حد مشترک میان گذشته و آینده، یعنی «آنِ» حاضر که به فارسی «اکنون» می‌گوییم؛
۲. هر فصل مشترک‌ به طور اعم، اگر چه در گذشته یا آینده باشد؛
۳. طرف و نهایت زمان، اگر چه دلالت بر اشتراک نداشته باشد، ولی همین اندازه که در تصور بتواند سبب ناپیوستگی باشد، کافی است بدین معنی که هرگاه ذهن بخواهد برای زمان، طرف و نهایتی بسازد آن نهایت را «آنی» تصور می‌کند، چنان‌که نهایت هر خطی به صورت نقطه تصور می‌شود؛
۴. زمان کوتاهی که به «آنِ» حاضر بسیار نزدیک باشد. این معنی مترادف با الآن است که به فارسی «همین دم» یا «هم‌اکنون» گفته می‌شود و ممکن است مقصود گوینده گذشت نزدیک یا آیند نزدیک باشد، چنان‌که گوییم هم‌اکنون دیدم، اکنون می‌آیم.

[۵] ابن‌سینا، حسین بن عبدالله، الشفا (طبیعیات)، ج۱، ص۱۷۲.

۴ – نسبت آن به زمان

نسبت «آن» به زمان مانند نسبت نقطه به خط نامتناهی است و نسبت واحد به عدد. همچنان که وجود نقطه در خط وجود واقعی نیست بلکه وجود فرضی است، وجود «آن» هم در زمان یک وجود فرضی است. فرق بین وحدت و آن، این است که وحدت جزئی از عدد است، در حالی که «آن» حد دو زمان گذشته و آینده است. به عبارت دیگر آن نهایت زمان است نه نهایت شی‌ء. آنات زمانی را نمی‌توان در پی یکدیگر تصور کرد مگر اینکه آنها را خارج از یکدیگر فرض کنیم.

۵ – تقسیم‌ناپذیری آن

«آن» تقسیم‌ناپذیر است و با سیلان خود، زمان را پدید می‌آورد. «آن» دائمی، امتداد حضور الهی است که توسط آن، ازل در ابد مندرج می‌شود و هر دوی آنها در زمان حال مندرج می‌شوند. پس ازل و ابد و زمان حال، توسط «آن»، متحد می‌شوند. به همین مناسبت، «آن» را باطن زمان، اصل زمان و سرمد نامیده‌اند. زیرا آنات زمانی نقوش و تغییراتی است که توسط آنها، صورت «آن» آشکار می‌شود و خود «آن» به حال خود بطور سرمدی ثابت است.

۶ – رابطه لحظه و آن

لحظه در لغت به معنی یک نگاه یا یک بار نگاه کردن است و به وقت کمی که به مقدار یک نگاه باشد، اطلاق می‌شود. می‌گویند: یک دم سخن نگفت و یک دم نزد او نشست. فیلسوفان لحظه را به معنی هر یک از مراحل تحول مادی، نفسانی، اجتماعی و دیالکتیکی به کار می‌برند و آن را مترادف «آن» می‌دانند.

۷ – آن از دیدگاه فلاسفه

فیلسوفان اسلامی بحث دربار «آن» را ضمن مبحث زمان مطرح کرده‌اند. این بحث‌ به طور کلی در پیرامون دو موضوع می‌چرخد: یکی ماهیتِ «آن» و چگونگی رابطه‌اش با زمان، دیگری نحو وجودِ آن.

۷.۱ – ابن سینا

عمده‌ترین این بحث‌ها همان است که در بخش طبیعیات شفای ابوعلی سینا آمده است. وی می‌گوید: چون زمان امری پیوسته است و گسستگی ندارد، هرگاه اجزایی جدا از یکدیگر در آن فرض شود، هر یک از آن اجزاء را «آن» نامند. از همین رو، وجودِ «آن»، وجود ذهنی و معنایش وابسته به زمان است. در توضیح بیش‌تر این نکته می‌افزاید که وجودِ «آن» در زمان مانند وجود نقطه در خط است. نقطه را می‌توان دو گونه تصوّر کرد: یکی نقطه‌ای که وجودش وابسته به خط و جزء فرضی خط است؛ دیگری نقطه‌ای که از سَیَلانش خط حاصل می‌شود و از این لحاظ وجود خط وابسته به نقطه است. به همین‌سان، «آن» را نیز می‌توان دو گونه به تصور آورد: یکی «آنی» که جزء زمان است و وجودش وابسته به زمان است، دیگری «آنی» که از سیلانش زمان پدید می‌آید. «آن» در این معنی مقدم بر وجود زمان است و وجود زمان وابسته به آن است.

[۶] ابن‌سینا، حسین بن عبدالله، الشفا (طبیعیات)، ج۱، ص۱۶۰-۱۶۵.

[۷] ابن‌سینا، حسین بن عبدالله، ترجمه فن سماع طبیعی، ج۱، ص۲۵۶-۲۶۶.

[۸] ابن‌سینا، حسین بن عبدالله، ترجمه فن سماع طبیعی، ج۱، ص۱۳۵-۱۳۶.

۷.۲ – بهمنیار

بهمنیار سخنان ابوعلی را بازگو کرده گوید: زمان همیشه در ارتباط با حرکت به تصور ما می‌آید و همان‌سان که حرکت توسّطی همواره میان سابق و لاحق در سیلان است، آن‌چه از زمان نیز منطبق با این حرکت است، میان گذشته و آینده در سیلان است و همان است که «آن» خوانده می‌شود. «آن» وجودِ مستقل و بالفعل ندارد، بدین معنی که برای «آن» وجودِ بالفعلی که متمیز و متمایز از «آنِ» بعدی باشد نیست، بلکه این وجود، وجودی فرضی است. به سبب «آن»، تقدّم و تأخّر پدید می‌آید و به سبب تقدّم و تأخّر زمان معدوم می‌شود. پس قبلیت و بعدیت از جهت «آن» و در مقایس با «آن» است.

[۹] ابوالحسن سالاری، بهمنیار بن مرزبان، التحصیل، ج۱، ص۴۵۳-۴۶۳.

[۱۰] عبداللـه نورانی و محمدتقی دانش‌پژوه، جام جهان‌نمای، ج۱، ص۳۳۵-۳۴۰.

۷.۳ – فخرالدین رازی

پس از ابوعلی، فیلسوفان و متکلمان کم و بیش در محدود سخنان وی به تحلیل و بحث پرداختند بی‌آنکه چندان چیزی بر آن بیفزایند.فخرالدین رازی فشرد سخن حکیمان را آورده و به نقد آن پرداخته است. به گفت او «آن» بر دو وجه تصوّر می‌شد. یکی این‌که حصولش فرع بر حصول زمان باشد، دیگر آن‌که حصول زمان فرع بر حصول آن باشد. «آن» در معنای اول چنین است که در زمان و برای زمان حدی فرض کنیم. این حد، طرف زمان است و «آنِ» مفروض نامیده می‌شود. اما دربار «آنی» که حصول زمان فرع حصول آن است می‌توان گفت که مسافت و حرکت و زمان اموری متطابقند.
حاصل سخنان فخرالدین رازی این است: همان‌سان که حرکت دو گونه است: یکی خارجی به نام توسطی، دیگری ذهنی به نام قطعی، زمان نیز دو وجه دارد: یکی خارجی که مطابق با حرکت توسطی است (آنِ سیال)، دیگری ذهنی که منطبق با حرکت قطعی است (زمان متصل). همان‌سان که حرکت توسطی موجب حرکت قطعی است، «آنِ سیّال» نیز زمانی را که ممتد و تقسیم‌پذیر است در ذهن ترسیم می‌کند. مقصود از حرکت ت