پاورپوینت کامل بررسی هنر معاصر و نابودی زیبایی شناسی ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بررسی هنر معاصر و نابودی زیبایی شناسی ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بررسی هنر معاصر و نابودی زیبایی شناسی ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بررسی هنر معاصر و نابودی زیبایی شناسی ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل بررسی هنر معاصر و نابودی زیبایی شناسی ۳۴ اسلاید در PowerPoint

کانت فکر می‌کرد که با تأکید و برجسته کردن آن‌هایی که به دانش – بی‌شخصیتی و جهان‌شمولی – در میان صفات زیبایی، منزلت می‌بخشد، به هنر منزلت می‌بخشد. اینجا جای سؤال نیست که آیا این یک اشتباه اساسی است یا خیر. تنها چیزی که می خواهم بر آن تأکید کنم این است که کانت نیز مانند همه فیلسوفان، به جای پرداختن به مسئله زیبایی شناختی از منظر هنرمند (خالق)، هنر و زیبایی را از منظر «مخاطب» مورد بحث قرار داده و در نتیجه ناخواسته «مخاطب» را اضافه کرده است. به مفهوم «زیبایی» این است که هست. اگر فیلسوفان زیبا حداقل این «تماشاگر» را به درستی می شناختند، یعنی آن را به عنوان پدیده ای بزرگ شخصی و تجربه ای سرشار از تجربه ها، آرزوها، شگفتی ها و لذت های واقعی و زنده و واقعی در دنیای زیبایی می شناختند، کانت می :گوید بی علاقه! این تعریف را با تعریف مردی که یک «تماشاگر» و هنرمند واقعی بود، استاندال مقایسه کنید: که زمانی زیبایی را une promesse de bonheur [وعده خوشبختی] نامید . به هر حال، مسلم است که استاندال le désinteressement را رد کرده و به رسمیت نمی شناسد ، نکته ای که کانت در مورد شرایط زیبایی شناختی بر آن تأکید ویژه کرده بود . پس حق با کیست؟ کانت یا استاندال؟

اگرچه زیبایی‌شناسان ما، به پیروی از کانت، از این بحث خسته نمی‌شوند که فردی می‌تواند حتی به مجسمه‌های زنانه بی‌علاقه نگاه کند در حالی که در طلسم زیبایی قرار دارند، اما می‌توانیم به آنها بخندیم: تجربیات هنرمندان با این رویداد شوم قطعاً «جالب است». و پیگمالیون نیز لزوماً نباید مردی باشد که «بی حس» باشد.

تجربه ای که در این راستا توصیف شد، برای نیچه، به طور قطع زیبایی شناختی نیست . برعکس: نکته دقیقاً آشکار ساختن مفهوم «زیبایی» در شکل ناب آن با حذف مشارکت حسی مخاطب و در نتیجه نزدیک شدن به هنر از دیدگاه خالق آن است. این تطهیر با معکوس کردن دیدگاه سنتی در مورد اثر هنری حاصل می‌شود: بعد زیبایی‌شناختی – ادراک حسی شیء زیبا از سمت تماشاگر – با تجربه خلاق هنرمند جایگزین می‌شود که در کار خود فقط وعده‌ای را می‌بیند. شادی هنر پس از رسیدن به نقطه پایانی سرنوشت خود «در ساعتی که سایه ها کوتاه است»، افق خنثی زیبایی شناسی را پشت سر می گذارد و خود را در «توپ طلایی» اراده قدرت می بیند. پیگمالیون که آنقدر به آنچه خلق کرده است دلبسته است که آرزو می کند کاش بخشی از زندگی باشد تا هنر، نماد گذار از ایده “زیبایی بی غرض” به ایده “خوشبختی” است. مخرج هنر – یعنی نماد تغییر در تمرکز تفکر در مورد هنر از تماشاگر بی غرض به هنرمند خودخواه، در حالی که ارزش های حیاتی بدون محدودیت رشد و تقویت می شوند.و….