فایل پی دی اف کامل مقاله مطالعه مقایسه ای دو روش برای درمان پاروکسیسمال خوش خیم سرگیجه موضعی در بخش اورژانس PDF

توجه : این فایل به صورت فایل PDF (پی دی اف) ارائه میگردد

 فایل پی دی اف کامل مقاله مطالعه مقایسه ای دو روش برای درمان پاروکسیسمال خوش خیم سرگیجه موضعی در بخش اورژانس PDF دارای ۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات و فهرست کامل در PDF می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل پی دی اف فایل پی دی اف کامل مقاله مطالعه مقایسه ای دو روش برای درمان پاروکسیسمال خوش خیم سرگیجه موضعی در بخش اورژانس PDF  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی فایل پی دی اف کامل مقاله مطالعه مقایسه ای دو روش برای درمان پاروکسیسمال خوش خیم سرگیجه موضعی در بخش اورژانس PDF،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن فایل پی دی اف کامل مقاله مطالعه مقایسه ای دو روش برای درمان پاروکسیسمال خوش خیم سرگیجه موضعی در بخش اورژانس PDF :

دانلود فایل پی دی اف کامل مقاله مطالعه مقایسه ای دو روش برای درمان پاروکسیسمال خوش خیم سرگیجه موضعی در بخش اورژانس PDF

موضوع انگلیسی:A comparative study of two methods for treatment of benign paroxysmal
positional vertigo in the emergency department
زبان: انگلیسی
فرمت فایل: pdf
تعداد صفحه:۶
سال انتشار:۲۰۲۱

چکیده

سرگیجه موضعی خوش خیم پاراکسیمال کانال خلفی (PC-BPPV) بیشترین
علت شایع سرگیجه محیطی در بخش اورژانس (ED). اگرچه مانور تغییر مکان کانال (CRM) استاندارد مراقبت است ، اما م mostثرترین روش برای ارائه آن در ED
ضعیف مطالعه شده است
هدف: مقایسه دو پروتکل مانور Epley برای درمان PC-BPPV.
بیماران و روش ها: ما ۱۰۱ بیمار مبتلا به PC-BPPV یکطرفه را در معاینه فیزیکی به کار گرفتیم ، آنها را به صورت یک مانور Epley (EM) (n ¼ 46) یا چند مانور تصادفی انتخاب کردیم.
(n ¼ 55) در همان بازدید. پیامدهای اندازه گیری شده شامل وجود/عدم وجود نیستاگموس موضعی ،
حل سرگیجه و نمره موجودی معلولین سرگیجه (DHI) در ارزیابی های بعدی. این
DHI به دو گروه خفیف (۳۰) و متوسط تا شدید (> 30) طبقه بندی شد.
نتایج: عادی سازی مانور دیکس-هالپایک در روز ۵ در ۳۸ درصد از EM واحد مشاهده شد
گروه و ۴۴.۴ in در گروه EM متعدد (۰.۶۲ p p). DHI کاهش از ۴۲.۲ (SD 18.4) به
۳۱.۹ (SD 23.7) در گروه EM واحد و از ۴۳.۷ (SD 22.9) تا ۳۳.۵ (SD 21.5) در گروه EM متعدد
(p ¼ 0.06). تعداد بیشتری از بیماران از DHI متوسط به شدید به خفیف (۰۳۳ /۰ ¼ p) بهبود یافته اند
گروه EM واحد در مقایسه با گروه چند EM (p ¼ 0.23).
نتیجه گیری: بین انجام یک EM واحد در مقابل تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت
EM های متعدد برای درمان PC-BPPV در بخش اورژانس. رویکرد EM واحد است
با تماس فیزیکی کوتاهتر بین بیماران و معاینه کننده ارتباط دارد ، که منطقاً در یک مورد ایمن تر است
زمینه همه گیر