پاورپوینت کامل پهلوی اول ۶۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پهلوی اول ۶۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پهلوی اول ۶۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پهلوی اول ۶۴ اسلاید در PowerPoint :

۱
معرفی و جایگاه۲
زندگی‌نامه۳
اقدامات۳.۱
ممنوعیت عزاداری و آیین‌های شیعی۳.۲
نهادسازی دینی۳.۳
قانون لباس متحد الشکل ایرانیان و واقعه کشف حجاب۳.۴
قانون نظام اجباری۳.۵
تحول نظام قضایی۳.۶
ترویج ایران‌گرایی۴
ارتباط با سازمان روحانیت شیعی۵
تأثیر سقوط رضاشاه بر جریان‌های مذهبی۶
پانویس۷
یادداشت۸
منابع

رویکرد این نوشتار بررسی ارتباط موضوع آن با مکتب اهل‌بیت است. آگاهی بیشتر و سویه‌های دیگر موضوع را از منابع دیگر جویا شوید.

رضاشاه و رضاخان

اطلاعات شخصیتولد

۱۲۵۶ش

مرگ

۱۳۲۳ش

فرزندان

محمدرضا، غلامرضا، علیرضا، شمس، اشرف و …

همسر/همسران

تاج‌الملوک آیرملو، توران امیرسلیمانی و عصمت‌الملوک دولتشاهی

دین

اسلام

محل دفن

شهر ری

حکومتسمت

پادشاه

سلسله

پهلوی

گستره حکمرانی

ایران

آغاز حکومت

۱۳۰۴ش

پایان حکومت

۱۳۲۰ش

پیش از

محمدرضا پهلوی

پس از

احمدشاه قاجار

رضا پهلوی (۱۲۵۶-۱۳۲۳ش) مشهور به رضاخان، پهلوی اول و رضاشاه مؤسس سلسله پادشاهی پهلوی در ایران بود. رضا پهلوی پیش از سلطنت، چهارسال وزیر جنگ و دوسال نیز با حفظ سمت وزارت جنگ،‌ نخست وزیر احمدشاه قاجار بود. دوره سلطنت او به دلیل انجام اقدامات نوگرایانه و اتخاذ سیاست‌های چالش‌برانگیز در حوزه‌های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی و همچنین اجرای سیاست‌های غیردینی دارای اهمیت دانسته شده است. رضاشاه با باز گذاشتن دست نیروهای نظامی در امور کشوری و اقتصاد، پایه‌های قدرت خود را تقویت کرد و توانست دولت مطلقه نظامی تشکیل دهد.

اقدامات رضاشاه به‌ویژه در حوزه امور فرهنگی و مذهبی مانند ممنوعیت برخی از آیین‌های شیعی، نهادسازی مذهبی، قانون نظام اجباری، کشف حجاب و تغییر در نظام قضائی، واکنش‌هایِ منفی مردم به ویژه قشر مذهبی و روحانیان را برانگیخت و گاه به خشونت نیز کشیده شد. به گفته پژوهشگران تاریخی رضاشاه برای مقابله با نیروهای مذهبی و روشنفکران به ترویج سیاست ایران‌گرائی متوسل شد.

به باور پژوهشگران، رفتارهای مذهبی رضاخان و روابطش با روحانیت شیعه در دوره نخست‌وزیری و دوره سلطنت او بسیار متفاوت بود. او برای طی کردن مسیر موفقیت قبل از رسیدن به سلطنت، تظاهر به دین‌داری و حفظ شعائر مذهبی می‌کرد و خود پیش‌قدم انجام مناسک مذهبی بود؛ ولی پس از رسیدن به سلطنت به تدریج روش خود را عوض کرد تا جایی که به مقابله خشونت‌بار با شعائر مذهبی و روحانیان پرداخت.

معرفی و جایگاه

رضا پهلوی معروف به رضاخان و رضاشاه، مؤسس سلسله پهلوی، آخرین سلسله شاهنشاهی ایران بود.[۱] عصر پهلوی اول را عصر نوسازیِ سیاست، اقتصاد، فرهنگ و اجتماع معرفی کرده‌اند که از طریق حضور افراد نوگرا و تحصیل‌کرده در غرب چون تیمورتاش، علی‌اکبر داور و نصرت‌الدوله فیروز انجام گرفت.[۲] این دوره به دلیل اتخاذ سیاست ایران‌گرایی افراطی، تحول در سیستم قضائی، تغییر در سبک پوشش دینی، محدودیت در رسوم سنتی و آیین‌های مذهبی و اجرای سیاست‌های غیردینی مانند کشف حجاب دارای اهمیت دانسته شده است.[۳] دوره رضاشاه را دوره رژیم یک‌نفره یا حاکمیت مطلق نیز نامیده‌اند[۴] که باعث کنار گذاشته شدن یا حذف فیزیکی بسیاری از اطرافیان رضاشاه مانند تیمورتاش و داور و مخالفان او مانند سید حسن مدرس شد.[۵] برخی اقدامات رضاشاه منجر به بروز حرکت‌ها و جنبش‌هایی از سوی مخالفان می‌شد که معمولاً با واکنش شدید حکومت او سرکوب می‌شد.[۶] همچنین نتیجه اقدامات رضاشاه را ایجاد محدودیت برای روحانیت و کاهش حوزه نفوذ و قدرت آنان دانسته‌اند.[۷]

زندگی‌نامه

رضا پهلوی در دوران ناصرالدین شاه، در سال ۱۲۵۶ش در خانواده‌ای نظامی در روستای آلاشت سوادکوه مازندران به دنیا آمد. او پس از درگذشت پدرش، به تهران رفت و در نوجوانی وارد بریگاد قزاق[یادداشت ۱] شد.[۸] به گفته محمدتقی بهار، رضاخان پس از طی کردن مأموریت‌های موفقیت‌آمیز و ارتقا درجه، هنگامی که فرمانده گردان پیاده همدان بود، در نخستین همکاری با انگلیسی‌ها به تصفیه لشکر قزاق از هواخواهان روسیه پرداخت.[۹] رضاخان پس از شرکت در کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹ش همراه با سید ضیاءالدین طباطبایی، موفق به احراز پست وزارت جنگ و دریافت لقب سردار سپه از احمدشاه قاجار شد.[۱۰] او پس از سازماندهی نیروهای نظامی ایران،[۱۱] در اولین اقدام به سرکوب شورش‌ها و نهضت‌هایی از جمله نهضت جنگل به رهبری میرزا کوچک خان پرداخت[۱۲] که در سراسر ایران شکل گرفته بود.[۱۳]

مورخان تاریخ معاصر ایران معتقدند رضاخان پس از کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹ش با واگذاری امور کشوری به نظامیان[۱۴] و دخالت در زمینه تجارت، پایه‌های قدرت خود را تقویت کرد.[۱۵] او همچنین با اتخاذ سیاست ایجاد حکومت مقتدر مرکزی، به سرکوب قدرت‌های محلی و خوانین مانند شیخ خزعل در خوزستان پرداخت.[۱۶] رضاخان با نزدیک شدن به افراد مهم و جریان‌های چون مِلّیون[۱۷] توانست حامیان خود را به مجلس پنجم شورای ملی وارد کند و حکم ریاست وزرایی خود را از احمدشاه بگیرد.[۱۸]

به گفته مورخان، رضاخان به دنبال خلع سلطنت از احمدشاه قاجار بود؛ به همین دلیل از اواسط سال ۱۳۰۰ش جراید نزدیک به او اندیشه جمهوری‌خواهی را رواج دادند؛ ولی با مخالفت‌هایی که از سوی گروه‌هایی از مردم و به‌ویژه از سوی علمای مهاجر عتبات صورت گرفت، از این طرح صرف نظر کرد.[۱۹] پس از انصراف از طرح جمهوری‌خواهی، با طولانی شدن سفر احمدشاه به اروپا، بار دیگر جراید نزدیک به رضاخان به اعتراض علیه شاه قاجار دامن زدند که منجر به اعتراضاتی از سراسر ایران شد. به دنبال این اعتراضات، مجلس شورای ملی طرح خلع سلطنت از قاجاریه را تصویب کرد و دولتی موقت به ریاست رضاخان تشکیل داد.[۲۰] با تشکیل مجلس مؤسسان در آذر سال ۱۳۰۴ش و تغییر چند اصل متمم قانون اساسی مشروطه، ضمن اعلام بقای سلطنت در سلسله قاجاریه، سلطنت به رضاخان و نسل او تفویض شد و رضاشاه در ۴ اردیبهشت سال ۱۳۰۵ش تاج‌گذاری کرد.[۲۱]

رضاشاه در طول شانزده سال سلطنت، چندین کابینه تشکیل داد؛ ولی به دلیل سوءظن به اطرافیان، بسیاری از افراد صاحب نفوذ را از سیاست حذف کرد.[۲۲] او به دلیل نزدیکی به آلمان در جنگ جهانی دوم و اشغال ایران توسط متفقین، مجبور به استعفا شد و سلطنت را به پسر خود محمدرضا پهلوی واگذار کرد.[۲۳] رضاشاه، پس از استعفا به جزیره موریس و آفریقای جنوبی رفت و تا زمان مرگ در سال ۱۳۲۳ش در آنجا حضور داشت.[۲۴] جنازه او پس از مرگ ابتدا به مسجد رفاعی در مصر و پس از آن به ایران انتقال داده شده و در آرامگاهی دفن شد که در شهر ری در حرم عبدالعظیم حسنی برای او ساخته شده بود.[۲۵] این آرامگاه پس از انقلاب به دستور صادق خلخالی، حاکم شرع دادگاه‌های انقلاب اسلامی در اردیبهشت سال ۱۳۵۹ش تخریب شد.[۲۶]

اقدامات

اقدامات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی رضاشاه در دوره شانزده ساله سلطنتش، واکنش‌های سلبی یا ایجابی متعددی را در میان مردم و علما برانگیخت؛ به صورتی که گاه به خشونت نیز کشیده می‌شد.[۲۷] به باور پژوهشگران تاریخی، اقدامات رضاشاه، از جنبه حکومتی به استقرار حاکمیت نظامیِ مطلقه با محوریت ارتش منجر شد.[۲۸] با شکل‌گیری نهادها و نظام اداری جدید، این دوره را از جنبه سیاسی-اجتماعی، دوره گذار از نظام ملوک‌الطوایفی به نظام متمرکز معرفی کرده‌اند.[۲۹] همچنین گفته شده از جنبه فرهنگی و مذهبی، دوره رضاشاه، دوره برخورد ارزش‌های سنتی و مذهبی با ارزش‌های وارداتی از غرب بوده است.[۳۰] از جنبه اقتصادی نیز این دوره را دوره نوسازی اقتصاد و تکوین صنایع جدید بر پایه فن‌آوری وارداتی از غرب دانسته‌اند.[۳۱]

از جمله اقدامات چالش‌برانگیز رضاشاه می‌توان به مواردی چون ممنوعیت برگزاری برخی از آیین‌های اسلامی و شیعی مانند تعزیه و روضه‌خوانی، اجرای قانون یکسان‌سازی لباس ایرانیان، قانون کشف حجاب، اجرای قانون نظام اجباری (سربازگیری)، ترویج سیاست ایران‌گرایی و تضعیف آزادی بیان[۳۲] و نهادسازی دینی اشاره کرد.[۳۳] به گفته برخی پژوهشگران تاریخی اقدامات رضاشاه در زمینه‌های فرهنگی، سیاسی و اجتماعی بیشتر ناظر به محدودسازی نفوذ روحانیت و تضعیف آنها صورت می‌گرفت.[۳۴][یادداشت ۲]

ممنوعیت عزاداری و آیین‌های شیعی

بر اساس اسناد تاریخی، رضاخان پیش از رسیدن به سلطنت، دارای دسته و هیئت بود و در مراسم سوگواری ماه محرم حضور پررنگی داشت و به همراه تعداد زیادی از نیروهای تحت امرش به صورت منظم در عزاداری روز عاشورا و تاسوعا در تکایای تهران و به‌ویژه تکیه دولت شرکت می‌کرد[۳۶] و خود نیز در قزاق‌خانه مراسم عزاداری با شکوهی تشکیل می‌داد؛ به صورتی که حتی احمدشاه به آن مراسم می‌رفت.[۳۷] با این وجود پس از رسیدن به سلطنت تغییر روش داد و به تدریج نسبت به برگزاری مراسم عزاداری سخت‌گیری می‌کرد و در اولین اقدام مراسم قزاق‌خانه را به تکیه دولت منتقل کرد.[۳۸]

به گفته حسین مکی در کتاب تاریخ بیست ساله ایران، این سخت‌گیری‌ها به مرور به ممنوعیت برگزاری هرگونه مراسمی تبدیل شد و تا جایی ادامه پیدا کرد که در سال ۱۳۱۵ش و ۱۳۱۶ش از طرف دولت از سران اصناف خواسته شد، در ایام عزاداری محرم و حتی شب عاشورا کارناوال شادی راه بیندازند.[۳۹]

اقدام رضاشاه در ایجاد محدودیت برای آیین‌های شیعی را به این دلیل دانسته‌اند که او دریافته بود مقدار زیادی از نفوذ روحانیون به خاطر در اختیار داشتن برنامه‌های سنتی است و او برای کنترل روحانیت راه را در محدویت و در نهایت حذف این آیین‌ها به‌ویژه عزاداری‌ها می‌دید.[۴۰]

در واکنش به اقدام دولت در محدودیت عزاداری، بسیاری از مردم به صورت مخفیانه این مراسم را برگزار می‌کردند؛[۴۱] البته در این میان برخی از علمای شهرهای مختلف اصرار به برگزاری این مجالس به صورت علنی داشتند که در نهایت به درگیری‌هایی نیز منجر می‌شد.[۴۲]

نهادسازی دینی

تأسیس برخ