پاورپوینت کامل الفکر التربوی عند الشیعه الإمامیه ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل الفکر التربوی عند الشیعه الإمامیه ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل الفکر التربوی عند الشیعه الإمامیه ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل الفکر التربوی عند الشیعه الإمامیه ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

برای دیگر کاربردها، تربیت اسلامی (ابهام زدایی) را ببینید.

الفکر التربوی عند الشیعه الإمامیه اثر علاءالدین امیرمحمدمهدی قزوینی، پایان‌نام دکترای او در دانشکده تربیت دانشگاه عین شمس مصر است.

از خود این کتاب برنمی‌آید که در چه سالی از آن دفاع شده و یا چاپ چه سالی است؛ اما، عبد الرحمن نقیب در صفح ۲۷ کتاب «التربیه الاسلامیه رساله و مسیره۲» چاپ آن را در سال ۱۹۸۵ دانسته است).

در میان نزدیک به ۱۶۰۰ کتاب منتشر شده و شماری درخور توجه پایان‌نامه تحصیلی نگاشته شده دربار تربیت اسلامی در کشور‌های عربی، تنها نزدیک به ده عنوان کتاب و پایان‌نامه به تشیع و عالمان شیعه اختصاص یافته است؛ این جستار جای کاوش در علل این امر نیست؛ اما، می‌توان گفت این امر دست‌کم از بی‌مهری و بیگانگی نسبت به تشیع و شیعه و نیز چندان به رسمیت نشناختن آن در میان بسیاری از حتی تحصیل‌کردگان دانشگاهی عرب، نشان دارد. این نکته را از جمله، در مقدم‌های که دکتر سعید اسماعیل علی بر این کتاب نگاشته است می‌توان دریافت. وی در آنجا از کار نگارنده که بحث اندیشه تربیتی شیعه امامیه را موضوع پایان‌نامه خود برگزیده است با شگفتی یاد می‌کند و در پرسشی سرشار از تحیر می‌گوید مگر در مصر هم می‌شود از تربیت در نگاه شیعه کاوید و گفت و نوشت‌؟

باری، این کتاب کاوشی است اجمالی و گزینشی دربار مسائل تربیتی از نگاه شیعه از آغاز تا اواخر قرن پنجم هجری. تکیه اصلی نگارنده بر احوال و آثار امامان شیعه علیهم السّلام است و از پرداختن به آراء مربیان شیعه خودداری کرده است. کار نگارنده بیشتر گردآوری و تألیف است و حرف تازه و ابتکاری در آن کمتر دیده می‌شود. پار‌های بزرگ از منابع نگارنده دست دوم است. بحث‌های کتاب عموما در حوز تعلیم است و نه تربیت؛ لذا، عنوان کتاب اعم از متن آن است. نیمی از کتاب مربوط به تاریخ آموزش در تشیع است.

بحث فلسف تربیت از منظر شیعه پرورده و جامع و مانع نیفتاده است و مثلا معلوم نیست براساس کدام مرجح، نگارنده از تربیت اخلاقی و شغلی گفته؛ اما، تربیت عقلانی و اعتقادی و جسمی و عاطفی و جنسی و هنری را واگذاشته است، بگذریم از این‌که اصولا بحث از حوزه‌‌های تربیت خارج از حیط فلسف تربیت است. همچنین نگارنده از نگرش‌های هستی‌شناختی، خداشناختی، جهان‌شناختی و انسان‌شناختی شیعه در اصول فلسفی آرای تربیتی شیعه یاد نکرده و تنها در فصل دوم و سوم اشارتی کوتاه و گزینشی به خداوند و انسان کرده است که کافی نیست. در فصل چهارم، دعا را از روش‌های آموزشی دانسته است که پذیرش آن دشوار است، درست‌تر آن است که دعا از روش‌های تربیتی بدانیم نه از روش‌های آموزشی. نگارنده در صفح ۳۳۷ از قول عبد اللّه فیاض می‌گوید: امام باقر علیه‌السّلام در شهر مدینه در مکتب‌خانه آموزش می‌داده است! که جای بررسی دارد.

در این اثر هیچ‌گونه تعصب و جانبداری از تشیع و تسنن دیده نمی‌شود و نگارنده با روحی علمی پیش‌رفته است. با آنکه این اثر خالی از عیب و کاستی نیست؛ اما، جای آن در میان منابع فارسی در باب تربیت از نگاه شیعه خالی است و مطالعه و بررسی آن مفید است. بویژه اگر همراه با کتاب «تاریخ التربیه عند الامامیه و اسلافهم من الشیعه بین عهدی الصادق و الطوس۱» مطالعه شود.

نگارنده مطالب کتاب را در هفت فصل گرد آورده است:

فصل نخست این نگاشته، در حکم مقدم کتاب است و در آن از چارچوب کلی بحث سخن می‌رود. نگارنده این فصل را با اشارتی به چگونگی پیدایش مکتب تشیع در اسلام می‌آغازد و پس از بازگفت دیدگاه‌های گوناگون دراین‌بار، از اهمیت کاوش در تربیت از نگاه شیعه یاد می‌کند و به بافت اعتقادی در تربیت از نگاه شیعه می‌پردازد و از پرسش‌‌هایی که در پی پاسخ بدانهاست می‌گوید و از اهمیت این بحث و حوز زمانی و موضوعی آن یاد می‌کند؛ سپس، شرحی کوتاه دربار اجتهاد بعنوان روش تفکر و بحث در نگاه شیعه می‌آورد و از عوامل رشد مذهب می‌گوید و اجتهاد را به عقلی و شرعی تقسیم و هریک را شرح می‌کند و با اشاره به پیشین بحث در ادبیات تربیتی عرب، به فصل دوم می‌رسد.

موضوع فصل دوم کتاب، اصول اجتماعی و فلسفی مؤثر افتاده در تربیت از نگاه شیعه است. نگارنده این فصل را دو بخش کرده است؛ در بخش اول از اصول اجتماعی و در بخش دوم از اصول فلسفی گفته است. وی در شرح اصول اجتماعی به گوشه‌‌‌هایی از اوضاع و احوال سیاسی و اجتماعی حاکم بر عصر امامان معصوم علیهم السّلام در دوران خلفای راشدین و امویان و عباسیان می‌پردازد و از مواضع امامان شیعه و شیعیان آن حضرات(ع) در برابر مسائل اجتماعی و سیاسی یاد می‌کند و از نقش سیاست‌های امویان و عباسیان در گسترش تشیع می‌گوید و به پار‌های از فرق که منسوب به شیعه‌اند؛ اما، در آثار شیعیان از آنها یادی نشده است، می‌پردازد و در ن‌‌هایت یادآور می‌شود که از این فرقه‌ها، تنها نامی در تاریخ یاد شده است و هیچ‌کدام وجود خارجی نداشته است.

نگارنده در بخش دوم از این فصل، اصول فلسفی اندیش تربیتی شیعه را وامی‌کاود و از این رهگذر اصول پنجگان اعتقادی شیعه را بشرح می‌آورد.

فصل سوم. فلسف تربیت از منظر شیعه: نگارنده، این فصل را با شرحی بر نگرش شیعه بر انسان با تکیه مؤکد بر آموز لوح نانوشت ضمیر کودک آغاز می‌کند؛ آنگاه، به موضع شیعه نسبت به علم و عالمان می‌رسد و این نکته را از منظر قرآن و سنت نبوی و علوی و از زبان شیعه وامی‌کاود و از تشویق به علم‌آموزی و پیوند میان علم و عمل از نگاه شیعه می‌گوید؛ سپس، به معرفت می‌پردازد و از منابع آن یعنی، حس، عقل و نقل می‌گوید، معرفت را به سه قسم حسی، عقلی و نقلی تقسیم می‌کند، از معارف عقلی ضروری و کسبی یاد می‌کند، معرفت خداوند سبحان را از واضح‌ترین بدیهیات در سرشت آدمی می‌خواند، از استنباط معارف کسبی از معارف بدیهی می‌گوید، به نقش این تقسیم‌بندی در آموزش می‌پردازد؛ آنگاه، به گرایش عقلانی در اندیش تربیتی شیعه می‌پردازد، از تربیت عقلانی می‌گوید، شیعه را از طلایه‌داران تفکر عقلانی می‌خواند، به برتری آنها در بحث‌های عقلانی و فلسفی و کلامی اشاره می‌کند؛ سپس، از عنایت شیعه به برابری فرصتها برای آموزش یاد می‌کند، به تربیت اخلاقی از نگاه شیعه می‌پردازد، از توجه شیعیان به آموزش اخلاقی و سهم اصل امر به معروف و نهی از منکر در تحقق تربیت اخلاقی می‌گوید و با اشاره به خانواده و نقش آن در تربیت کودک، از آموزش شغلی و توجه شیعه به آن یاد می‌کند.

موضوع فصل چهارم این اثر، برنام درسی و مراحل آموزشی و روش‌های آموزشی در نظر شیعه است. نگارنده برای بازشکافت این نکات، ابتدا به توجه شیعه به علوم غیردینی در کنار علوم دینی می‌پردازد، به برخی از مواد آموزشی مورد توجه شیعه در مراحل گوناگون آموزشی اشاره می‌کند، از اختلاف‌نظر شیعه با اهل سنت در خصوص آغاز آموزش با حفظ قرآن یاد می‌کند. نگارنده پس از این به شرح مراحل آموزشی از منظر شیعه می‌رسد و به مرحل کودکی (از ولادت تا ۷ سالگی) و مرحل صباوت (از ۷ تا ۱۵ سالگی) و مرحله تکلیف (از ۱۵ سالگی به بعد) و سرانجام مرحل اجتهاد اشاره می‌کند.

نکته دیگر در این فصل، روش‌های آموزشی است که عبارتند از: مناظر علمی، روش دعا و عنایت ویژ امامان شیعه بالاخص حضرت سجاد علیه‌السّلام به آن برای آموزش، روش املا، روش موعظه، روش مراسله و آموزش از راه مکاتبه، آموزش از راه کتاب، روش پرسش و گفتگو. نگارنده هریک از روش‌های یاد شده را بشرح می‌آورد؛ سپس، به علم و متعلم در نگاه شیعه می‌پردازد، از آداب معلم نسبت به خود، آداب آموزگار نسبت به شاگردان، و نیز آداب شاگرد نسبت به معلم یاد می‌کند، به وضع اجتماعی معلم می‌رسد و از اوضاع مالی و محل تأمین هزینه مدرس، مدرسه و زندگی طلاب می‌گوید و به لباس معلمان اشاره می‌کند.

فصل پنجم دربار مهمترین مراکز علمی شیعه یا به دیگر سخن پراکندگی جغرافیایی مراکز آموزشی شیعه است. نگارنده برای آغاز این بحث ابتدا، از