پاورپوینت کامل مسروق بن اجدع بن مالک همدانی ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مسروق بن اجدع بن مالک همدانی ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مسروق بن اجدع بن مالک همدانی ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مسروق بن اجدع بن مالک همدانی ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

مسروق بن أجدع‏ (متوفای ۶۳ق) ابوعایشه همدانى و ادعا شده کوفى، فقیهى توانا و عابدى وارسته بود و از امیرمؤمنان علیه‌السّلام کسب فیض می‌نمود و در تمامى جنگ‏هاى حضرت در رکاب او بود. نیز افتخار شاگردى ویژه عبداللّه بن مسعود را دارا بود. از معاذ بن جبل و خبّاب بن الأرت و أبىّ بن کعب نقل حدیث کرده است. پدرش اجدع بن مالک سرآمد سوارکاران یمن و عمرو بن معدیکرب دایى او بود.

مسروق در کلام بزرگان

شعبى می‌گوید: «من کسى کوشاتر از او در طلب علم ندیدم. او از شریح در مقام فتوا داناتر بود؛ از این روست که شریح موقعى که درمى‌‏ماند، از او نظر می‌خواست».

على بن مدینى می‌گوید: «هیچ یک از اصحاب ابن مسعود بر او پیشى نگرفت. او از جمله اصحاب ابن مسعود بود که به مردم حدیث می‌آموختند. همزمان هم قارى و هم مفتى بود». ابن حجر می‌گوید: «مناقب او بسیار است. وى در سال ۶۳ درگذشت».

مسروق، دانش فراوانى اندوخته بود و بر آموختن علم از صحابه پیامبر صلّى‌اللّه‌علیه‌وآله‏ همت فراوانى داشت. در گذشته گفتار او را یادآور شدیم که: «با هر یک از اصحاب پیامبر صلّى‌اللّه‌علیه‌وآله همنشین شدم و آنان را همچون آبگیرهایى یافتم که برخى یک نفر و برخى دو نفر و برخى ده نفر و برخى صد نفر را سیراب می‌ساخت و برخى آنچنان سرشار بود که اگر تمامى مردم بر آن وارد می‌شدند، همه را سیراب می‌ساخت». مقصودش على علیه‌السّلام است.

او متهم شده که از امیرمؤمنان علیه‌السّلام فاصله گرفته بود. ابن ابى‌الحدید درباره او و اسود بن یزید و نیز مرّه همدانى و شعبى، سخنى دارد که به تفصیل عین آن را نقل می‌کنیم. او می‌گوید: «شیخ ما ابوجعفر اسکافى(رحمهاللّه‌علیه) ذکر کرده و من خود این مطلب را در کتاب «الغارات» ابراهیم بن هلال ثقفى یافته‌‏ام که در کوفه با اینکه غلبه با تشیع بود، در میان فقها کسانى بودند که با على خصومت می‌ورزیدند و او را دشمن می‌داشتند؛ از جمله آنان مرّه همدانى است. ابونعیم فضل بن دکین از فطر بن خلیفه روایت کرده که: از مرّه شنیدم می‌گفت: اگر على شترى بود که صاحبانش با او آب از چاه می‌کشیدند از آنچه بود برایش بهتر بود. از عمرو بن مرّه روایت شده که: به مرّه گفتند: تو چگونه از فرمان على سر باز زدى؟ گفت: قبل از دوره ما داراى سابقه خوبى بود، ولى ما به بدى‏هاى او دچار شدیم.

ابن دکین از حسن بن صالح روایت می‌کند که گفت: ابوصادق بر مرّه همدانى نماز نخواند، و در زمان حیاتش گفته بود: به خدا سوگند سقف خانه‏‌اى بر سر من و او سایه نمى‌‏افکند. کنایه از اینکه ما با هم در یک جا نمى‌‏توانیم جمع شویم. او می‌گوید: چون مرّه وفات یافت عمرو بن شرحبیل در تشییع جنازه او حاضر نشد و گفت: در تشییع او حاضر نمى‌‏شوم؛ زیرا او از على بن ابى‌طالب کینه‌‏اى به دل داشت. ابراهیم بن هلال می‌گوید: مسعودى از طریق عبداللّه بن نمیر همین حدیث را برایمان نقل کرد. او می‌گوید: عبداللّه بن نمیر پس از نقل حدیث گفت: من نیز چنین هستم؛ به خدا سوگند اگر کسى بمیرد در حالى که از على علیه‌السّلام کینه‌‏اى به دل داشته باشد در تشییع جنازه او حاضر نخواهم شد و بر جنازه‌‏اش نماز نخواهم خواند».

ابن ابى‌الحدید سپس می‌گوید: «یکى دیگر از آنان اسود بن یزید و دیگرى مسروق بن اجدع است. سلمه بن کهیل روایت می‌کند: آن دو، به خانه برخى از زنان پیامبر صلّى‌اللّه‌علیه‌وآله رفت و آمد داشتند و درباره على علیه‌السّلام بد می‌گفتند. که در این میان، اسود بر همین اعتقاد مرد، ولى مسروق نمرد مگر آنکه حالت او عوض شد و طورى شد که پس از هر نماز که به جا می‌آورد، به روان پاک على بن ابى‌طالب علیه‌السّلام درود می‌فرستاد و این به علت حدیثى بود که از عایشه در فضیلت حضرت شنیده بود.

از لیث از ابوسلیم نقل شده است که مسروق می‌گفت: على چون هیزم‏کش شب است؛ کنایه از اینکه درست و نادرست را به هم درمى‌‏آمیزد. او می‌گوید: مسروق پیش از آنکه بمیرد از این موضع برگشت و توبه نمود. سلمه بن کهیل روایت می‌کند: من و زبید یمانى پس از وفات مسروق نزد همسرش رفتیم، او با ما به گفت‏ وگو پرداخت و گفت: مسروق و اسود بن یزید نسبت به سبّ على بن ابى‌طالب زیاده‏روى کردند، ولى مسروق را پیش از آنکه بمیرد دیدم که بر او درود می‌فرستد.

اما اسود بر همان حال مرد. سلمه می‌گوید: پرسیدیم: چرا نظر او عوض شده بود؟

گفت: به جهت حدیثى بود که عایشه از پیامبر صلّى‌اللّه‌علیه‌وآله درباره خوارج نقل نمود. از ابواسحاق روایت شده که گفت: سه نفر نسبت به على بن ابى‌طالب علیه‌السّلام مورد اطمینان نیستند: مسروق، مرّه و شریح، و روایت شده که شعبى چهارمین آنان است. از شعبى روایت شده که مسروق به جهت پیروى نکردن از على بن ابى‌طالب علیه‌السّلام پشیمان بود».

کشى از ابوالحسن على بن محمد بن قتیبه، دوست و شاگرد و راوى کتاب‏هاى فضل بن شاذان روایت کرده است: «از ابومحمد فضل بن شاذان درباره زهّاد هشت‏گانه سؤال کردند و او چهار نفر را که با على علیه‌السّلام همراه و از زهّاد پرهیزگار بودند برشمرد: ربیع بن خثیم، هرم بن حیان، اویس قرنى و عامر بن عبدقیس. چهار نفر دیگر که این صفت- همراهى با على- را نداشتند؛ یکى از آنان مسروق بن أجدع بود.- اضافه می‌کند:- او عشّار معاویه بود و با همین شغل در جایى پایین‏تر از واسط، کنار دجله که به رصافه معروف است مرد و قبرش همان جا است».

طبرى امامى در «مسترشد» آورده است: «مسروق و مرّه همدانى از همراهى با على علیه‌السّلام در جنگ سر باز زدند و حقوق سالیانه خود را از او گرفته، به قزوین رفتند.

مسروق سرپرست سواره نظام و مأمور مالیات عبیداللّه بن زیاد بود و سفارش کرد که او را در قبرستان یهودیان دفن کنند و دلیل آن را چنین بیان داشت: می‌خواهد وقتى از قبر خارج می‌شود کسى جز او- در آن جمع- به خدا و رسولش ایمان نداشته باشد».

علامه تسترى از وى نقل می‌کند: «او از کسانى بود که مردم را براى حمایت از عثمان تشویق می‌کرد و به مردم می‌گفت: براى کمک به خلیفه‌‏تان قیام کنید». از ثعلبى- در تفسیر- نقل می‌کند که او در جنگ صفین میان دو لشکر ایستاد و این آیه را تلاوت کرد: «وَ لا تَقْتُلُوا أَنْفُسَکُمْ إِنَّ اللَّهَ کانَ بِکُمْ رَحِیماً».

وثاقت مسروق

این بود آنچه درباره این مرد گفته‌‏اند و خواسته‌‏اند از این راه، موضع او را نسبت به خاندان اهل بیت مورد خدشه قرار دهند. اکنون به بررسى و میزان صحت این گفته‏‌ها می‌پردازیم:

اما مسأله کوتاهى مسروق در حق حضرت و عدم حضور در جنگ‏ها- بنا به روایتى از شعبى- یا تخلف از حضور در جنگ صفین – بنابر نقل طبرى امامى- کاملا با گفتار تمامى ارباب تراجم و شرح حال نویسان که بر حضور او در تمام جنگ‏هاى حضرت تصریح دارند، منافات دارد. ابن حجر عسقلانى می‌گوید:

«وکیع و دیگران گفته‌‏اند: مسروق از حضور در هیچ یک از جنگ‏هاى على سر باز نزد».

ابن سعد از محمد بن منتشر از مسروق بن اجدع نقل می‌کند که گفت: «در روزهاى حکمیت چادر من در کنار چادر ابوموسى اشعرى بود؛ گروهى از سپاهیان، شبانه به لشکر معاویه می‌پیوستند؛ ابوموسى به هنگام صبح دامن خیمه‌‏اش را بالا زد و گفت: اى مسروق! فرمانروایى آن است که با توطئه به دست آمده باشد و پادشاهى آن است که با زور شمشیر فراهم گردیده باشد».

خطیب می‌گوید: «مسروق از کسانى است که در جنگ على علیه‌السّلام با خوارج در نهروان حضور داشت. از ابن ابى‌لیلى روایت می‌کند که گفت: مسروق در جنگ نهروان در کنار على علیه‌السّلام شرکت جست، و- می‌گوید:- حضرت وقتى جنگ را به پایان رسانید، برخاسته و با «قدومى» که در دست داشت به درى کوبید و فرمود: صدق اللّه و رسوله؛ راست آمد آنچه خدا و رسولش مرا خبر دادند».

به نظر می‌رسد روایت یاد شده از شعبى همچون روایات دیگر منسوب به او است؛ چون از او نقل شده که گفت: «در جنگ جمل از صحابه جز على و عمّار و طلحه و زبیر، کس دیگرى حضور نداشت». گفته‌‏اند:- اگر این روایت صحیح باشد- از بزرگ‏ترین دروغ‏هاى ساخته و پرداخته اوست؛ ولى این روایت را ظاهرا به دروغ به او بسته‌‏اند؛ زیرا او تنها کسى است که کوتاهى مردم مدینه در حق على علیه‌السّلام را- هنگامى که براى جنگ جمل به پا خاست- گوشزد کرده است، می‌گوید: «در این فتنه (جنگ جمل) جز شش نفر از بدریون، بقیه حضور نداشتند که ابوهیثم بن تیهان و خزیمه بن ثابت ذوالشهادتین و چند نفر دیگر از جمله حاضران بودند».

اما اینکه گفته‌‏اند: در جنگ صفین بین دو لشکر ایستاد و مردم را از یارى امیرمؤمنان علیه‌السّلام باز می‌داشت و این آیه را خواند که: «یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَأْکُلُوا أَمْوالَکُمْ بَینَکُمْ بِالْباطِلِ إِلَّا أَنْ تَکُونَ تِجارَهً عَنْ تَراضٍ مِنْکُمْ وَ لا تَقْتُلُوا أَنْفُسَکُمْ إِنَّ اللَّهَ کانَ بِکُمْ رَحِیماً» از چند جهت در آن اشتباه صورت گرفته است:

اولا: این ماجرا با اینکه گفته‌‏اند: مسروق در جنگ صفین با تعدادى از کوفیان‏