پاورپوینت کامل تفسیر ابن عطیه ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تفسیر ابن عطیه ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تفسیر ابن عطیه ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تفسیر ابن عطیه ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

برای دیگر کاربردها، المحرر (ابهام زدایی) را ببینید.

المحرر الوجیز فی تفسیر الکتاب العزیز اثر ابن عطیه عبدالحق بن غالب بن عبدالرحمن (متوفى ۵۴۶/۵۴۲/۵۴۱ق).[۱]، یکى از مهم‌ترین تفاسیر درایى (اجتهادى) در قرن ۶ق محسوب مى‌شود. وى این تفسیر را پیش از تصدى قضاوت شهر مریه، در سال ۵۲۹ق تألیف کرده بود. المحرر الوجیز همواره در مغرب مورد توجه بوده و از منابع اساسى تفاسیرى چون البحر المحیط ابوحیان و الجامع لاحکام القرآن قرطبى بوده است.

ابن خلدون شیوه این تفسیر را ستوده است؛ در مقدمه خود مى‌نویسد: «بسیارى دست به نوشتن تفسیر نقلى زدند و آثار وارده از صحابه و تابعین را گرد آوردند تا به طبرى و واقدى و ثعلبى و مانند اینها منتهى گردید، از این‌رو این تفاسیر، از گفته‌هاى یهودیان مسلمان شده -جز در موارد احکام- سالم نمانده و مفسران دراین‌باره تساهل ورزیدند و کتاب‌هاى خود را از این منقولات بى‌اساس پر کردند.

تا آنگاه که دوران تحقیق و بررسى فرا رسید ‎و ابومحمد عطیه به تلخیص و تهذیب منقولات تفسیرى همت گماشت و آنچه را قرین صحت بود برگزید و در اندلس کتابى آراسته و پیراسته براى مردم مغرب زمین به رشته تحریر درآورد.پس از او قرطبى نیز همان راه را پیمود و تفسیر خود را بر همان اساس تدوین کرد و در شرق بلاد اسلامى شهرت و رواج یافت».

داستانهاى خرافى اسرائیلى که تا آن روز رواج داشت و تقریباً همه متون تفسیرى آن روزگار را دربر گرفته بود، در این تفسیر راه نیافته است؛ از این‌رو این تفسیر از پیشگامان رهایى از اوهام و خیالبافى‌ها محسوب مى‌شود و بهترین تفسیر نقلى به شیوه جدید به شمار مى‌آید.

مقدمه تفسیر

این تفسیر مقدمه‌اى دارد که در آن، از شئون گوناگون قرآن بحث کرده است و در نوع خود از مهم‌ترین آثار تألیف شده در علوم قرآنى به شمار مى‌آید. این مقدمه ده باب دارد:

باب اول در بیان فضل قرآن از زبان پیامبر(ص) و صحابه و شایستگان امت؛

باب دوم در اهمیت تفسیر قرآن؛

باب سوم درباره پیش‌گرفتن روش احتیاط در تفسیر و مراتب مفسران که سرآمد آنان على امیرمؤمنان(ع) است؛

باب چهارم در خصوص حدیث سبعه أحرف؛

باب پنجم درباره جمع و تاریخچه قرآن؛

باب ششم در خصوص الفاظ بیگانه در قرآن و سخن کوتاهى در بیان اعجاز قرآن؛

باب هفتم در ایجاز و ایفاد قرآن؛

باب هشتم درباره نامهاى قرآن و نام سوره‌ها و آیه‌هاى آن؛

باب نهم در خصوص استعاذه؛

باب دهم در تفسیر بسم الله الرحمن الرحیم که آن را از سخن امام جعفر بن محمد صادق(ع) و امام على بن الحسین سجاد(ع) آغاز مى‌کند و سپس به گفتار جابر بن عبدالله انصارى و دیگران مى‌پردازد. به جهت اهمیتى که این مقدمه دارد، به همت آرنر جفرى مستشرق معروف، جداگانه و همراه مقدمه کتاب «المبانى» نوشته احمد بن على عاصمى (متوفاى ۳۷۸ق)چاپ و منتشر شده است.

مقایسه المحرر الوجیز و الکشاف زمخشرى

رقابت نزدیک بین تفسیر ابن عطیه در مغرب با الکشاف زمخشرى معتزلى در مشرق، موجب شده تا از دیرباز اهل تفسیر به مقایسه آن دو بپردازند. ابن تیمیه تفسیر ابن عطیه را بیش از کشاف پیرو سنت و به دور از بدعت شمرده است. ابوحیان آن را در جامعیت و خالص بودن برتر از الکشاف دانسته و الکشاف را در اختصار و عمق بر آن ترجیح داده است. از وجوه تمایز تفسیر ابن عطیه نسبت به الکشاف مى‌توان به عنایت بیشتر آن به نقل قرائات و احادیث اشاره کرد.در تفسیر ابن عطیه توجه خاصى به اختلاف قرائات معطوف شده و مؤلف نه تنها به نقل قرائات مشهور و شاذ و اختلاف راویان پرداخته، بلکه برخلاف زمخشرى همواره به نام قاریان و راویان نیز تصریح کرده است. در نقل حدیث نیز باید گفت که ابن عطیه بیشتر به ذکر مصدر نقل عنایت داشته است.

البته باید در نظر داشت که معاصر بودن دو تفسیر سبب شده روش علمى، ادبى و بلاغى آن دو به هم شباهت پیدا کند. گرچه تفاوت‌هایى دارند، اختلاف مذهب دو مفسر، اختلاف در استنباط احکام و استدلال‌هاى آن و اختلاف در روش اجتهادى را به‌طور طبیعى به همراه خواهد داشت.

روش تفسیرى

المحرر الوجیز جامع بین منقول و معقول است؛ در بخش منقول، روایات پیامبر(ص)، صحابه و تابعین را نقل مى‌کند و اسانید و منبع مرویات را متذکر نمى‌شود؛ زیرا روایاتى را که به صحت آنها اعتقاد دارد را محتاج ذکر سند نمى‌داند. از این‌جهت سعى دارد روایات غیرصحیح یا منافى عقل را نقل ننماید. از ابن جریر طبرى زیاد نقل مى‌کند و گاهى به نقد آن مى‌پردازد.

در بخش معقول و استنباط و اجتهاد، تکیه او بر اجتهاد شخصى نیست؛ بلکه به بیان وجوه احتمالات و نقل اقوال مفسرین و نقد و انتخاب آنها مى‌پردازد. به شعر و لغت عرب براى تبیین معانى آیه استشهاد فراوان دارد و مسائل نحوى و امور مربوط به بلاغت و بیان را نیز بررسى مى‌کند.

در بخش نقل قرائات، ملتزم به نقل مشهور و شاذ آن و بیان احتمالات معانى و توجیهات عربى آن مى‌باشد. آیات الاحکام را بر اساس مذهب مالکى بررسى و تفصیل مى‌دهد و نقدهایی نیز بر ابن حزم اندلسى ظاهرى وارد مى‌کند، و به مذاهب فقهى دیگر تعرض نمى‌نماید.

در نقل اسرائیلیات و قصص قرآنى به حداقل اکتفا نموده، هنگام ضرورت نقل، به نقد آنها مى‌پردازد و بر مفسرینى که کتب خود را مملوّ از اینگونه قصص و اسرائیلیات نموده‌اند، خرده مى‌گیرد. دیدگاه کلى ایشان این است که این‌گونه روایات (اسرائیلیات) با قواعد عقلى و نقلى سازگارى ندارد؛ مانند: قصه هاروت و ماروت و زهره.

در مسائل کلامى اشعرى مسلک بوده و با معتزله به مجادله برمى‌خیزد؛ مانند: آیه ۱۶۴ سوره نساء «و کلّم الله موسى تکلیما» در معناى کلام، ج ۲، صفحه ۱۳۷. همچنین در صفحات دیگر مانند استهزاء، غضب، حیاء، استواء، محبت و وجه و یا مانند مسئله رؤیت خداوند در آخرت و تأویل «لا تدرکه الابصار و هو یدرک الابصار» در سوره انعام، آیه ۱۰۳،.[۲]

البته ایشان در پاره‌اى مباحث به‌گونه‌اى دیدگاه معتزله را ترجیح داده، به آن تمایل نشان مى‌دهد؛ مانند: آیه ۲۶ سوره یونس «للذین احسنوا الحسنى و زیاده».

روش ک