پاورپوینت کامل تاریخ تعلیم و تربیت در اسلام، قرن ۱-۶ هجری ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تاریخ تعلیم و تربیت در اسلام، قرن ۱-۶ هجری ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تاریخ تعلیم و تربیت در اسلام، قرن ۱-۶ هجری ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تاریخ تعلیم و تربیت در اسلام، قرن ۱-۶ هجری ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

برای دیگر کاربردها، تعلیم و تربیت (ابهام زدایی) را ببینید.

تاریخ تعلیم و تربیت در اسلام (قرن ۱-۶ هجرى)، اثر محمد داغ و دیگران؛ و ترجمه على‌اصغر کوشافر، شرحى است کوتاه بر گوشه‌‌هایى از تاریخ فعالیت‌هاى آموزشى مسلمانان در شش قرن نخستین اسلام؛ و در آن از فلسف تعلیم و تربیت اسلام، دیدگاه تربیتى برخى دانشمندان مسلمان، مراکز آموزشى، برنامه‌هاى تحصیلى، معلم و متعلم، مقررات و آداب درس و آثار کلاسیک در تعلیم و تربیت اسلامى سخن رفته است.

گفتنى است این اثر نخستین پژوهش تربیتى استادان دانشکده الهیات آنکاراست که فارسى شده است. از مقدمه مترجم و پیشگفتار که بگذریم، مطالب کتاب در چهار بخش گرد آمده است.

بخش اول

۱-فلسفه تعلیم و تربیت اسلام: در این فراز، از نخستین حرکتهاى آموزشى در اسلام یاد مى‌شود و از نقش محورى قرآن در تشویق و برانگیختن مسلمانان به دانش‌آموزى سخن مى‌رود و یاد مى‌آید که خداوند، خود معلم و مربى حقیقى بندگان است و پیامبران با ابلاغ خواست پروردگار به مردم در واقع آنها را آموزش داده‌اند، پس پیامبران و از جمله پیامبر اسلام(ص)-مستقیم یا غیرمستقیم-رسالت معلمى نیز داشته‌اند. قرآن و سنت دو رکن پى‌نهادى فلسفه تعلیم و تربیت اسلامى است. از ویژگیهاى این فلسفه تربیتى آن است که به دنیا و آخرت توجه دارد، یادگیرى را وظیفه و مسئولیت دینى همگان مى‌داند و از همه مى‌خواهد از دانش، رضایت بارى را بخواهند، آموزش و آموزگارى و فراگیرى بسیار ارزشمند است و دانشمندان وارثان پیامبران به‌شمارند.

از بررسى تاریخ تعلیم و تربیت اسلامى برمى‌آید که این مقوله از روزگار حضرت رسول(ص)مورد توجه بوده است و در روند رو به رشد خویش، از یاوریهاى مربیان بزرگ مسلمان، سود برده است.

کاوش در آثار تربیتى بازمانده از کسانى چون نمرى، زرنوجى، غزالى، ابن خلدون، حاجى خلیفه و دیگران، نشان مى‌دهد که آموزش و پرورش اسلامى، هماره برآوردن چهار هدف زیر را خواسته است: هدف دینى، هدف اجتماعى، لذت فکرى و هدف مادى.

۲-تعلیم و تربیت از دیدگاه دانشمندان مسلمان: گسترش و پیشرفت آموزش و پرورش در اسلام، برآمد تلاشهاى دانشمندانى است که در این راه مغز سوختند و رنجها بردند. این فرهیختگان دیدگاه‌هاى تربیتى خود را گاه در لابه‌لاى دیگر مطالب آورده‌اند و گاه در این‌باره آثارى جداگانه پرداخته‌اند.

از آنجا که آثار تربیتى این فرزانگان، بخشى ارزنده از تاریخ مکتوب تعلیم و تربیت اسلامى است، در اینجا گوشه‌‌هایى از اندیشه‌هاى تربیتى شمارى از آنها به کوتاهى شرح مى‌شود، یعنى؛ ابن سحنون(۱۶۰-۲۴۰ ه‍‌)، جاحظ‍‌(۱۵۹-۲۵۵ ه‍‌)، اخوان الصفا(قرن چهارم هجرى)، فارابى(۲۵۸-۳۲۹ ه‍‌)، قابسى(۳۲۹-۴۰۳ ه‍‌)، ابن مسکویه(در گذشته ۴۲۱ ه‍‌)، ابن سینا(۳۷۰-۴۲۸ ه‍‌)، عنصر المعالى کیکاوس بن وشمگیر(قرن ۵ هجرى)، نمرى(قرن ۵ هجرى)، نظام الملک(۴۰۸-۴۸۵ ه‍‌)، غزالى(۴۵۰-۵۰۵ ه‍‌)، ابن باجه(قرن ششم هجرى)، ابن طفیل(قرن ششم هجرى)، زرنوجى(قرن ششم هجرى)، عبدرى (قرن هفتم هجرى)و ابن خلدون(۷۳۲-۸۰۸ ه‍‌).

۳-مراکز آموزشى اسلام: آموزش و پرورش اسلامى به دو دوره تقسیم مى‌شود؛ دور نخست که بر تلاشهاى فردى متکى بود و به ایجاد مدرسه و گسترش آن انجامید و به قرن چهارم کشید؛ و دور دوم که در آن حکومتها با خواستهاى سیاسى-مذهبى به پشتیبانى از مدارس روى کردند. مدارس دور نخست یا عمومى بودند و یا خصوصى؛ مدارس عمومى در خدمت تعلیم و تربیت همه مردم بودند و در قالب مکتب و مسجد در سراسر جهان اسلام گسترش یافتند. مکتب دو گونه بود در یکى تنها خواندن و نوشتن یاد داده مى‌شده که پیشینه‌اش به پیش از اسلام مى‌رسید و در دیگرى قرآن و مسایل دینى تدریس مى‌شد که از زمان پیامبر(ص)پاگرفت. مکتب‌خانه اندک‌اندک گسترش یافت و حتى به روستاها راه پیدا کرد.

در زمان پیامبر(ص)مردم براى آموزش علم و دین در مساجد حلق درس برپا مى‌کردند. مسجد مرکز آموزش عالى بود و فراگیران پس از آموزشهاى مکتبى به حلقه‌هاى درس در مساجد راه مى‌یافتند. در مسجد گذشته از معارف دینى، ادبیات، نجوم و پزشکى هم آموزش داده مى‌شد. مساجد در گسترش فرهنگ اسلامى بسیار مؤثر افتادند و برخى از دانشگاه‌هاى بزرگ جهان اسلام در اصل مسجد بوده‌اند.

مدارس خصوصى شامل، مدارس دربارى، کتابفروشیها، خانه دانشمندان، محافل علمى ادبى و صحرا و چادرها بوده که در هریک بگونه‌اى و در سطوحى خاص افراد را آموزش مى‌دادند و به تربیت آنها مى‌پرداختند و پاى هرکسى به برخى آنها گشوده نمى‌شد.

۴-سازمانهاى پژوهشى: بیت الحکم بغداد و دار العلم قاهره دو مرکز تحقیقاتى جهان اسلام بوده که دانشمندان رشته‌هاى گوناگون علمى در آنها گرد مى‌آمدند و به مطالعات و تحقیقات عالى مى‌پرداختند. این دو مرکز در آشنایى جهان اسلام با فرهنگ علمى هلنى، هندى، ایرانى و مسیحیان نسطورى بسیار دخیل افتاد و نهضت ترجمه در آنها پاگرفت.

وجود این دو مرکز بود که به گسترش و تعمیق علوم عقلى و نقلى در جهان اسلام انجامید. در این دو مرکز دانشهاى دنیایى در کنار دانشهاى دینى کاویده مى‌شد و دانشمندان از آزادى نسبى درخورى برخوردار بودند و تعصبات مذهبى چندان در آنها دیده نمى‌شد؛ و از قضا آنچه به مرگ این دو مرکز انجامید، تعصبات مذهبى کسانى چون نظام الملک است که هرگز در این دو مرکز فعالیت علمى نداشته‌اند.

۵-مدارس عالى: مدرسه و مدرسه‌سازى، بیشتر زاد تعصبات مذهبى اهل سنت است چهار فرق حنبلى، مالکى، حنفى و شافعى، براى حمایت از دیدگاه‌هاى خود مدرسه بنا مى‌کردند. این مدارس بیشتر به دست دولت‌مردان سامان مى‌گرفت و از سوى آنها حمایت مى‌شد. دربار تعیین نخستین مدرسه، همداستانى نیست؛ اما امروزه پذیرفته شده است که دست‌کم یکصد سال پیش از نظام الملک و مدارس نظامیه‌اش، در جهان اسلام مدرسه عالى وجود داشته است، با این همه باید پذیرفت که در زمان نظام الملک است که دولت رسما متولى مدارس شد و آنها را با هدفهاى مذهبى و سیاسى خود همسو کرد و تحولى زیرساختى در اداره و امکانات مدارس رخ داد. چنین مى‌نماید که نظامیه‌سازى از نیشابور آغاز شد و با ساخت نظامی ۶۰ هزار دینارى بغداد، به اوج رسید. در آن روزگار مدارس نظامیه چنان گسترش یافت که در دورافتاده‌ترین سرزمینهاى اسلامى هم مى‌شد از آنها اثرى یافت.

نهضت مدرسه‌سازى پس از نظام الملک پى گرفته شد، بگونه‌اى که در قرن هفتم هجرى در سراسر جهان اسلام مدرسه وجود داشت. صلاح الدّین ایوبى، نورالدین زنگى و مستنصر خلیفه عباسى، از جمله کسانى بودند که به رقابت با نظامیه‌ها برخاستند و ایوبیه و نوریه و مستنصریه