پاورپوینت کامل ستایش عمر در کلام امام علی ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ستایش عمر در کلام امام علی ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ستایش عمر در کلام امام علی ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ستایش عمر در کلام امام علی ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

ستایش عمر در کلام امام علی

کلیدواژه: امام علی (علیه‌السّلام)، عمر بن خطاب، مدح، خلیفه دوم، ستایش عمر، فلقد قوّم الاود، خطبه.

پرسش: امام علی (علیه‌السّلام) در خطبه‌های زیادی به‌طور مستقیم و غیر مستقیم از غصب خلافت سخن گفته‌ است، ولی در خطبه ۲۲۸ نهج البلاغه از خدمات عُمَر سخن گفته و او را برپا کننده سنت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و فردی پاک‌دامن معرفی کرد. علت چیست؟

پاسخ: امام علی (علیه‌السّلام) در خطبه ۲۲۸‌ نهج البلاغه به توصیف یکی از صحابه، بدون آن‌که نامی از او ببرد پرداخته است؛ که در مورد این شخص بین دانشمندان و شارحان نهج البلاغه اختلاف است، برخی آن را ابو‌بکر برخی خلیفه دوم و برخی مالک اشتر نخعی و … ذکر کرده‌اند. و برخی نیز این کلمات توصیفی را کنایی دانسته‌اند.

فهرست مندرجات

۱ – خطبه ۲۲۸‌ نهج البلاغه
۲ – منظور از فلان
۲.۱ – اوصاف بیان شده در خطبه
۳ – مصادیق بیان‌شده توسط دانشمندان
۳.۱ – برخی شارحان نهج البلاغه
۳.۲ – ابن ابی‌الحدید
۳.۳ – ابن میثم
۳.۴ – نظریه نادر
۴ – پانویس
۵ – منبع

خطبه ۲۲۸‌ نهج البلاغه

امام علی (علیه‌السّلام) در خطبه ۲۲۸‌ نهج البلاغه در توصیف یکی از صحابه و بدون آن‌که نامی از او ببرد فرمود:

«لِلَّهِ بَلَاءُ [بِلَادُ] فُلَانٍ فَلَقَدْ قَوَّمَ الْاَوَدَ وَ دَاوَی الْعَمَدَ وَ اَقَامَ السُّنَّهَ وَ خَلَّفَ الْفِتْنَهَ ذَهَبَ نَقِی الثَّوْبِ قَلِیلَ الْعَیبِ اَصَابَ خَیرَهَا وَ سَبَقَ شَرَّهَا اَدَّی اِلَی اللَّهِ طَاعَتَهُ وَ اتَّقَاهُ بِحَقِّهِ رَحَلَ وَ تَرَکهُمْ فِی طُرُقٍ مُتَشَعِّبَهٍ لَا یهْتَدِی بِهَا الضَّالُّ وَ لَا یسْتَیقِنُ الْمُهْتَدِی‌»؛

خداوند به فلانی خیر دهد [شهرهای او را آباد دارد] که ناهمواری‌ها را هموار و بیماری‌ها را مداوا کرد؛ سنت را برپا داشت و فتنه را پشت سر گذاشت؛ با جامه پاک و کم عیب از دنیا رفت؛ نیکی خلافت را دریافت و پیش از رسیدن شر آن رخت بربست؛ وظایف الهی خود را انجام داد، و از نافرمانی او پرهیز کرد؛ او خود رفت و مردم را در میان راه‌های مختلف رها کرد که گم‌گشته در آن راهی نمی‌یابد و راه‌یافته به یقین و باور نمی‌رسد.
«للَّه بلاد فلان»، مانند: «للَّه درّه» و «للَّه ابوه»، معمولاً به منظور مدح و ثنا و دعا در حق کسی آورده می‌شود؛ یعنی خداوند کشور او را آباد نگه‌دارد که چنین کارهای مهمّی انجام داده است. عرب‌ها، هرگاه بخواهند چیزی یا کسی و عمل او را بستایند با این تعبیر، پاداش وی را از خدا می‌خواهند.
جمله اوّل خطبه را به تعبیری دیگر نیز نقل کرده‌اند و آن چنین است: «للَّه بلاء فلان». یعنی عمل نیک او در راه خدا است.

منظور از فلان

گفتنی است که این روایت تنها در نهج البلاغه آمده و در هیچ کتاب روایی دیگر مشاهده نشده است. همچنین امام علی (علیه‌السّلام) در این خطبه کوتاه از شخص خاصی نام نبرده است؛ لذا شارحان نهج البلاغه در این‌که منظور از (فلان) چه کسی است، احتمالاتی را مطرح کرده‌اند که باید مورد بررسی قرار ‌گیرد.

اوصاف بیان شده در خطبه

اما قبل از آن، اوصافی که امام (علیه‌السّلام) در این خطبه برشمرده مرور می‌کنیم را تا بهتر بتوان برای آن مصداقی پیدا کرد:
• «قَوَّمَ الْاَوَدَ: » راست کردن کجی‌ها، کنایه از این است که او مردمی را که از راه خدا منحرف شده بودند، به راستی و استقامت سوق داد.
• «وَ دَاوَی الْعَمَدَ: » معالجه کردن بیماری‌ها، مراد از بیماری‌ها، مرض‌های نفسانی و اخلاقی است که مانند بیماری‌های جسمانی و بدنی سبب آزار و اذیت انسان می‌شود، و داروی بهبود یافتن آن هم پندها و مواعظ جالب و نهی‌های کوبنده قولی و عملی است.
• «وَ اَقَامَ السُّنَّهَ: » به پا داشت سنت را و به آن عمل کرد.
• «وَ خَلَّفَ الْفِتْنَهَ: » آشوب را پشت‌ سر گذاشت؛ یعنی پیش از وقوع آن از دنیا رفت و این صفت به این اعتبار مدح و ثنایی برای او است که چون در امور حکومت و سیاست مدیر و مدبر بود، در زمان فرمان‌روایی وی فتنه و آشوبی به وجود نیامد.
• «ذَهَبَ نَقِی الثَّوْبِ: » پاک‌جامه از دنیا رفت، در این‌جا، لباس به جای آبرو و حیثیّت و پاکیزگی آن‌ برای سالم بودن از عیب‌ها به عنوان استعاره آورده شده است.
«قَلِیلَ الْعَیبِ: » کم‌عیب بود.
• «اَصَابَ خَیرَهَا وَ سَبَقَ شَرَّهَا اَدَّی: » خوبی خلافت را درک کرد و بر بدی آن سبقت گرفت، احتمالاً ضمیر در هر دو موضع (اصاب خیرها و سبق شرّها) به کلمه خلافتی که از عبارت فهمیده می‌شود بازمی‌گردد. به‌این‌معنا که آنچه در حکومت و فرمان‌روایی خوب و مناسب است؛ مانند عدالت‌خواهی و برپا داشتن دین خدا که در دنیا مایه عزت و نام نیک و در آخرت موجب ثواب عظیم و پاداش بزرگی است، کسب و دریافت کرد، و از بدی‌ها و آشوب‌هایی که در خلافت واقع شد جلو رفت؛ یعنی پیش از پیدایش جنجال و فساد و خون‌ریزی، از دنیا رفت.
• «اَدَّی اِلَی اللَّهِ طَاعَتَهُ: » اطاعت خدا را به‌طور تام و کامل انجام داد.
• «وَ اتَّقَاهُ بِحَقِّهِ: » به سبب ترسیدن از کیفر الهی، حقی را که از خداوند به گردن او بود ادا نمود و حقیقت تقوا را رعایت کرد.
• «رَحَلَ وَ تَرَکهُمْ فِی طُرُقٍ مُتَشَعِّبَهٍ لَا یهْتَدِی بِهَا الضَّالُّ وَ لَا یسْتَیقِنُ الْمُهْتَدِی: » در حالی به سوی آخرت شتافت که مردم را بعد از خود در ورطه جهل و نادانی سرگردان رها کرد که گمراهان، راهی به راستی نیافتند و آنان که در صراط مستقیم بودند به حقّانیّت خویش اطمینان نداشتند؛ زیرا راه‌های ضلال