پاورپوینت کامل تألیف ۳۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تألیف ۳۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تألیف ۳۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تألیف ۳۰ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ مفهوم تألیف
۲ تاریخچه تألیف
۳ انواع تألیف
۴ منابع تألیف
۵ تفاوت تألیف در گذشته و اکنون
۶ منابع

مفهوم تألیف

«تألیف»، در اصطلاح کتابشناسی، مصدری به‌ معنای دو یا چند چیز را به ترتیبی خاص با هم پیوند دادن یا جمع کردن است. هرگاه این مصدر به جای اسم مفعول بکار رود، به معنای کتابی است که در آن مطالب پراکنده از چند منبع با ترتیبی خاص و بهنجار جمع آمده باشد.

حدّ و رسمی که متکلمان از تألیف عرضه داشته و آن را مهم‌تر از ترتیب دانسته‌اند حاکی از آن است که تألیف در حوزه کتابشناسی دارای مراتب و مدارجی است؛ به‌ طوری که مرتبه بلند و به تعبیری مرتبه دقیق آن عبارت است از: ترتیب و تدوین مطالب موضوعه پراکنده در یک جا که همراه با ابتکار و تعلیل و تحلیل مؤلِّف باشد و مؤلَّفی که از جمع و ترتیب توأمان با ابتکار مؤلِّف حاصل می‌آید دارای کلیت واحدی باشد که به نسبت و به قیاس با منابع و مآخذ آن، کاملاً مستقل و متفاوت بنماید.

بر عکس آن، مرتبه فرودین و آسان‌یاب تألیف آن است که از جمع و ترتیب مطالب پراکنده اثری فراهم آید که دارای کلیت واحدی نباشد و نسبت جزئیات آن با مجموعه مآخذِ مؤلِّف پیوستگی آشکار داشته باشد. به‌ طور مثال، می‌توان از گلستان سعدی یا مثنوی معنوی به‌ عنوان نمونه تألیف فرازین و از کشکول شیخ بهایی و برخی مثنوی‌های هفت اورنگ جامی به‌ عنوان نمونه‌های تألیف فرودین نام برد.

با توجه به مراتب و مدارج تألیف، عده‌ای در ادوار متأخر میان تألیف و تصنیف تفاوت قائل شده‌اند. بدین ترتیب، می‌توان تألیف نوع نخست را ـ که متضمن ابتکار، تحلیل و تعلیل مؤلف است ـ تصنیف نیز نامید، هر چند که واژه تصنیف به‌ لحاظ فقه‌اللغه با تألیف پیوستگی زبان‌شناختی ندارد و به اعتبار کتابشناسی بر بعضی از انواع موضوعی مانند کتاب‌های حدیث که دارای حُسن صنف‌بندی دقیق موضوعی است، اطلاق می‌شود.

تاریخچه تألیف

با آن که مسئله تألیف از نیمه دوم قرن ۲ قمری در جهان اسلام پدیده‌ای شناخته شده بود و فزونی آن را می‌توان از طریق الفهرست ابن ندیم و اندکی پس از آن در فهرست تک‌نگاری کتاب‌های رازی از ابوریحان بیرونی و امثال آن تخمین زد، بعضی از دانشمندان ایرانی و عرب، شیفتگی و علاقه وافری به تألیف نشان می‌داده‌اند. جاحظ، به‌ لحاظ کثرت تألیفاتش کاتبانی را استخدام کرده بود تا تألیفات او را نسخه‌نویسی کنند و گویند که ابوالفرج ابن جوزی به‌ قدری به تألیف پرداخت که با تراشه‌های قلم‌هایش، آب غسل جسدش را گرم کردند.

در قلمرو زبان فارسی، تألیف از نیمه دوم قرن ۴ تا قرن ۱۰ ق، به‌ طور طبیعی ادامه یافت. با پیدایش حکومت صفوی ـ که طی آن، نیاز شیعیان فارسی‌ زبان به معارف شیعی یک ضرورت فرهنگی تلقی می‌گردید ـ بیشتر نویسندگان به ناقل و مترجم معارف شیعی از زبان عربی به فارسی تبدیل شدند و تعداد کتاب‌های ترجمه‌ای بیشتر از کتاب‌های تألیفی بود. از دوران قاجاریان نیز که ترجمه از زبان‌های فرنگی معمول شد، باز هم آثار فارسی‌شده بر آثار تألیفی فزونی داشت، همچنان‌ که در روزگار ما نیز فرهنگ ترجمه بر فرهنگ تألیف غلبه دارد.

انواع تألیف

به قول ابن خلدون، پیشینیان علت پرداختن به تألیف را در مقاصد زیر منحصر کرده بودند:

اول، آگاهی و استنباط پیشینیان از دانش و موضوعی کاملاً جدید بوده است که به‌ منظور تعمیم آن موضوع و دانش به تألیف می‌پرداخته‌اند تا آیندگان را سودمند و مفید باشد؛
دوم، چون دانشمندی بر اثر ممارست و خُبرویت، نکته‌های مبهم و پوشیده اثری از آثار دیگران را حل می‌کرد به تألیف، تفسیر و شرح آن می‌پرداخت تا دیگران نیز از یافته‌های او بهره‌مند شوند؛
سوم، چنان‌چه در تألیف کتاب دانشمندی مرتکب لغزش، ضعف یا نااستواری می‌شد، مؤلفی دیگر با ادلّه و براهین روشن، لغزش و نااستواری وی را با دست زدن به تألیفی دیگر آشکار می‌کرد تا دیگران را از ارتکاب آن لغزش به‌دور دارد؛
چهارم، چنان‌چه دانشمندی در یکی از فنون نقصان‌هایی مشاهده می‌کرده، دست به تألیف می‌زده و نقصان مذکور را رفع می‌کرده و به تکمیل فنون مورد نظر اهتمام می‌ورزیده است؛
پنجم، چون مسائل دانشی نامدون یا نامرتب می‌نمود، دانشمندی که بر ترتیب و تدوین آن دانش مسلط بود به تدوین و ترتیب آن دانش می‌پرداخت و تألیفی در آن باب مجال طرح می‌داد؛
ششم، چنان‌چه مسائل و موضوعات یک علم در بطن علوم دیگر به‌ طور پراکنده مجال بحث یافته باشد و هم ضرورت داشته باشد تا این موضوعات به‌ گونه مستقل علم جدیدی را ایجاد کند، در این صورت دانشمندان به برکشیدن این موضوعات از بطن دانش‌های دیگر اهتمام و آثاری درباره علم جدید تألیف می‌کرده‌اند. چنان‌که جاحظ که در البیان و التبیین بسیا