توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نام احمد در حدیث وصیت ۶۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نام احمد در حدیث وصیت ۶۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نام احمد در حدیث وصیت ۶۲ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل نام احمد در حدیث وصیت ۶۲ اسلاید در PowerPoint

مهمترین استناد احمد بصری، جهت اثبات حقانیت خود به عنوان فرزند و وصی حضرت امام مهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف)، روایتی تحت عنوان «وصیت» حضرت رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در کتاب «الغیبه» شیخ طوسی است.او با دستاویز قرار دادن قسمت انتهایی حدیث وصیت و عبارت «و من بعدهم اثناعشر مهدیّاً … له ثلاثه اسامی، اسم کاسمی، و اسم ابی هو عبدالله و احمد و الاسم الثالث المهدی هو اول المؤمنین» خود را همان احمد در حدیث وصیت و فرزند امام مهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) و سیزدهمین وصی حضرت رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) معرفی کرده است!.
علی‌رغم اینکه حدیث وصیت کتاب الغیبه شیخ طوسی با آیات قرآن سازگاری نداشته و به لحاظ سندی و دلالی فاقد صحت و اتقان بوده و مورد پذیرش علمای شیعه در طول تاریخ نبوده است اما مدعی بصری برای اثبات این که، او مصداق احمد در روایت مذکور است، به سه دلیل متمسّک شده استکه در ادامه ادله او بیان و مورد بررسی قرار می‌گیرند.

فهرست مندرجات

۱ – ادله بصری برای تطبیق بر احمد در حدیث وصیت
۱.۱ – عاصم از ظلالت و قطع حیات
۱.۲ – انحصار احمد و تشابه اسمی
۱.۳ – حقانیت اولین مدعی
۲ – پاسخ به شبهات
۲.۱ – پاسخ شبهه اول
۲.۱.۱ – نفی عاصم بودن حدیث
۲.۱.۲ – قطع حیات مدعیان دروغین
۲.۲ – پاسخ شبهه دوم
۲.۳ – پاسخ شبهه سوم
۳ – پانویس
۴ – منبع

۱ – ادله بصری برای تطبیق بر احمد در حدیث وصیت

استدلال او در این باره مبتنی بر این مقدمات است:۱. حدیث وصیت در کتاب الغیبه شیخ طوسی موجب حفظ امت از ضلالت و گمراهی است و بر اساس آیات و روایات، خداوند باید از آن محافظت کرده و با قطع حیات مدعیان دروغین، اجازه احتجاج و دست‌اندازی به آن را به هیچ کس ندهد. بنابراین اگر او در ادعایش (مبنی بر مصداق احمد بودن او در حدیث وصیت) کاذب باشد هر آینه باید رگ حیاتش قطع می‌شد.
۲. دومین دلیل احمد بصری در تطبیق خود بر احمد در حدیث وصیت این است که امام رضا (علیه‌السّلام) در مناظره‌ای درباره پیامبر گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرمودند که خداوند قبل و بعد از حضرت آدم تا به امروز، پیامبری که نامش محمد باشد را مبعوث نکرده در حالی که نام او در کتب انبیاء پیشین آمده است. بنابراین نام او نیز در حدیث وصیت و برخی روایات دیگر آمده و تا کنون وصی‌ای با نام احمد نیامده است.
۳. سومین دلیل احمد بصری این است که او خود را اولین فرد با نام احمد می‌داند که به این حدیث استناد نموده و معتقد است قبل از او، کسی به این روایت احتجاج نکرده است که نامش احمد باشد و خود را فرزند امام دوازدهم بداند؛ بنابراین او همان مصداق احمد در حدیث وصیت و اولین از مهدیین است.

۱.۱ – عاصم از ظلالت و قطع حیات

اولین دلیل احمد بصری، در استناد به حدیث وصیت در کتاب الغیبه شیخ طوسی، بر این مبنا استوار است که این حدیث موجب حفظ امت از ضلالت و گمراهی بوده و بر اساس آیات و روایات خداوند باید از آن محافظت کرده و با قطع حیات مدعیان دروغین، اجازه احتجاج و دست‌اندازی به آن را به هیچ کس ندهد.
او در کتاب الوصیه المقدسه می‌گوید: «چون این وصیت، عاصم من الضلال (نگهدارنده از گمراهی) است، خداوند باید از آن محافظت کند و اجازه ندهد که مدعی دروغین به آن دست‌اندازی کند. چنانچه قرآن کریم می‌فرماید: ‌وَلَوْ تَقَوَّلَ عَلَیْنَا بَعْضَ الْاَقَاوِیلِ لَاَخَذْنَا مِنْهُ بِالْیَمِینِ ثُمَّ لَقَطَعْنَا مِنْهُ الْوَتِینَ

[۱] حاقه/سوره۶۹، آیه۴۴.

[۲] حاقه/سوره۶۹، آیه۴۵.

[۳] حاقه/سوره۶۹، آیه۴۶.

اگر پیامبر بعضی از سخنان را به افترا بر ما می‌ بست با قدرت او را فرو می‌گرفتیم، سپس رگ دلش را پاره می‌کردیم.همچنین امام صادق (علیه‌السّلام) فرمود: «اِنَّ هَذَا الْاَمْرَ لَا یَدَّعِیهِ غَیْرُ صَاحِبِهِ اِلَّا بَتَرَ اللَّهُ‌ عُمُرَهُ».کسی غیر از صاحبش ادعای این امر (امامت) را نمی‌کند، مگر آنکه خداوند عمرش را می‌برّد!

[۴] کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۳۷۳.

[۵] صدوق، علی بن حسین، الامامه والتبصره من الحیره، ص۱۳۶.

بنابراین از آنجا که حدیث وصیت موجب حفظ امت از ضلالت و گمراهی است و این آیه و روایت، اهل باطل نمی‌توانند ادعایی را به ناروا به خداوند ببندند و خداوند شخصاً محافظت خواهد کرد.

[۶] بصری، احمدالحسن، الوصیه المقدسه الکتاب العاصم من الضلال، ص۲۱-۱۹.

۱.۲ – انحصار احمد و تشابه اسمی

دومین دلیل احمد بصری در استناد به حدیث وصیت این است که تا کنون فردی با نام احمد ادعای وصایت نکرده است، بنابراین او تنها مصداق احمد در حدیث وصیت است. احمد بصری می‌گوید: «امام رضا (علیه‌السّلام) بعد از بیان نص از تورات و انجیل بر نام رسول ا کرم حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، جاثلیق گفت: «ولی در نزد ما اثبات نشد که این محمد، همان محمد است و بر ما صحیح نیست که اقرار به نبوت او کنیم و ما شک داریم که محمد شما باشد… امام رضا (علیه‌السّلام) فرمودند: با شک، احتجاج کردید. آیا خداوند قبل و بعد از آدم تا به امروز، پیامبری که نامش محمد باشد را مبعوث نمود؟ و آیا نام او را در بعضی از کتب که بر تمام انبیاء نازل کرد غیر از محمد یافتید؟» آن‌ها از جواب دادن بازماندند.

[۷] حرعاملی، محمد بن حسن، اثبات الهداه بالنصوص و المعجزات، ج۱، ص۲۲۶.

آیا تاکنون کسی قبل از من به این روایت احتجاج کرده است که نامش احمد باشد و خود را فرزند امام دوازدهم بداند؟»

[۸] بصری، احمدالحسن، الوصیه المقدسه الکتاب العاصم من الضلال، ص۲۳.

۱.۳ – حقانیت اولین مدعی

سومین دلیل احمد بصری در استناد به حدیث وصیت این است که او خود را اولین فرد با نام احمد می‌داند که به این حدیث استناد نموده و معتقد است قبل از او، کسی به این روایت احتجاج نکرده است که نامش احمد باشد و خود را فرزند امام دوازدهم بداند؛ و از آنجا که او علی‌رغم ادعای خود در قید حیات است؛ پس او در احتجاج خود باین حدیث صادق است.
احمد بصری می‌گوید: «از هزار سال پیش این حدیث در کتاب‌های متعدد بوده است، اما خداوند آن را از هر مدعی باطلی حفظ کرده تا به آن استناد نکند و اینکه من اولین نفری هستم که به آن استناد می‌کنم دلیل بر حقانیتم است.»

[۹] بصری، احمدالحسن، الوصیه المقدسه الکتاب العاصم من الضلال، ص۲۴.

۲ – پاسخ به شبهات

علاوه بر ضعف سندی و دلالی حدیث وصیت، در پاسخ، چند نکته حائز اهمیت است:۱. با بررسی اصل و نسب احمد بصری، این نتیجه به دست می‌آید که انتساب او به «الحسن» هیچ ارتباطی به امام حسن عسکری (علیه‌السّلام) نداشته و به علاوه اصل ادعای سیادت وی از اساس مردود است.
۲. در هیچ بخشی از حدیث موسوم به وصیت، به «عاصم من الضلال» بودن آن اشاره‌ای نشده است، بنابراین، مقدمه اول استدلال احمد بصری؛ یعنی استناد به عاصم من الضلال بودن حدیث وصیت، از بین می‌رود.
۳. استناد او به آیه قرآن کریم در قطع حیات مدعیان دروغین، قیاس مع‌ الفارق است و تهدید در آیه مورد بحث متوجه شخص رسول صادق است. در ضمن عبارت «بتر الله عمره» در روایت لزوماً معنای کشته شدن نبوده و در ترجمه این عبارت چند احتمال وجود دارد. همچنین زنده بودن شخص احمد بصری در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.
۴. هیچ‌گاه نمی‌توان به‌صرف انطباق نام یک مدعی با اسامی ذکر شده در روایات به حقانیت مدعی پی برد، چرا که برای اثبات حقانیت وی در مسئله مهمی همچون امامت و سفارت، نیاز به دلائل و براهین قطعی است.
۵. هر اول بودنی دلیل بر حقانیت نیست و چه بسیار اولین‌هایی که گمراه‌تر بوده‌اند. علاوه بر اینکه پیش از احمد بصری دو مورد از مدعیان دروغین مهدویت، به این روایت استناد کرده و خود را وصی سیزدهم دانسته‌اند.

۲.۱ – پاسخ شبهه اول

در پاسخ به دلیل اول احد بصری، باید به این نکته نمود که او در این دلیل دو مدعا دارد:۱. عاصم من الضلال دانستن حدیث وصایت.
۲. قطع حیات مدعیان دروغین.

۲.۱.۱ – نفی عاصم بودن حدیث

در هیچ بخشی از حدیث موسوم به وصیت، به «عاصم من الضلال» بودن آن اشاره‌ای نشده است، لذا بر این اساس، پایه اول استدلال احمد بصری؛ یعنی استناد به عاصم من الضلال بودن آن حدیث، از بین می‌رود. البته احمد بصری سعی بر این دارد تا کتابت این حدیث را ادامه ماجرای قرطاس بداند،

[۱۰] بصری، احمدالحسن، الوصیه المقدسه الکتاب العاصم من الضلال، ص۱۶.

که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در آن فرمود: «اِیتونی بدواه وکَتِف، اکتُبْ لکم کتاباً لا تَضِلّوا بعده ابداً.»

[۱۱] مفید، محمد بن محمد، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج۱، ص۱۸۴.

اما واقعیت این است که ارتباط دادن این روایت به حدیث قرطاس بدون وجه است. زیرا حدیث قرطاس مربوط به روز پنجشنبه (رزیه الخمیس) بوده و حال‌آنکه بنا بر شهادت حدیث موسوم به وصیت، این روایت در شبی که وفات پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در آن محقق شد نوشته‌ شده است. یعنی بین درخواست لوح و کتف در روز پنجشنبه با وفات پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در روز دوشنبه که در آن وصیت نوشته شد، پنج روز فاصله است. لذا نمی‌توان گفت؛ حدیثی که در هنگام وفات پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نوشته شد، همان چیزی است که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در پنجشنبه می‌خواست بنویسد و آن فرد مانع آن شد! از طرفی بر اساس روایات، وفات پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در نیمه روز دوشنبه

[۱۲] طبری شیعی، محمد بن جریر، المسترشد فی امامه علی بن ابی طالب (علیه‌السّلام)، ص۱۱۵.