توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل محمدابراهیم شورکی ۷۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل محمدابراهیم شورکی ۷۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل محمدابراهیم شورکی ۷۶ اسلاید در PowerPoint :

محمدابراهیم اعرافی

محمدابراهیم اعرافی شورکی (۱۲۸۸-۱۳۷۱ش/۱۳۲۸-۱۴۱۳ق)، از علمای برجسته و مبارز استان یزد در قرن چهاردهم و پانزدهم هجری قمری بود.
وی در حوزه علمیه یزد و مشهد تحصیل کرده و از بزرگانی چون امام خمینی، میرزا حبیب‌الله گلپایگانی، سید شهاب‌الدین مرعشی نجفی، سید محمدتقی خوانساری، شیخ محمدعلی قمی، فاضل قفقازی، سید صدرالدین صدر، عباس‌علی شاهرودی و عبدالکریم حائری یزدی بهره برد. ایشان از علمای مبارزی بود که قبل از انقلاب اسلامی ایران در جریان مبارزه‌ مردم علیه رژیم پهلوی، پیشوایی مردم میبد را عهده‌دار بود و در نماز جمعه‌ها و منبرها و همچنین با صدور اعلامیه به افشاگری علیه رژیم پهلوی می‌پرداخت. او در جنگ تحمیلی عراق، در جبهه‌ها حضور داشت و از مشوقان و روحیه‌دهندگان به رزمنده‌ها بود. از ایشان آثار علمی و خدمات رفاهی، اجتماعی بسیاری از جمله مسجد، حمام، مدرسه و مراکز فرهنگی، مذهبی برجای مانده است.

فهرست مندرجات

۱ – تاریخ ولادت
۲ – نسب
۳ – تحصیلات
۴ – استادان
۵ – اجازه نامه از علماء
۶ – مراتب علمی
۷ – ویژگی‌ها
۷.۱ – تحصیل همراه اخلاق
۷.۲ – عزاداری برای اهل‌بیت
۷.۳ – عبادت
۷.۴ – سخاوت
۷.۵ – برخورد با خرافات
۸ – فعالیت‌های مبارزاتی
۹ – فعالیت در جنگ تحمیلی
۱۰ – خدمات اجتماعی
۱۱ – از منظر بزرگان
۱۲ – فرزندان
۱۳ – وفات
۱۴ – پیام تسلیت رهبری
۱۵ – پانویس
۱۶ – منبع

۱ – تاریخ ولادت

آیت‌ الله شیخ محمدابراهیم اعرافی شورکی در سال ۱۲۸۸ ه. ش (ربیع الاول ۱۳۲۸ق) در روستای شهیدیه (شورک) میبد در خانواده‌ای اصیل و مذهبی دیده به جهان گشود.

۲ – نسب

پدر محمدابراهیم، حاج ملا عباس و جد پدری او، حاج آقا محمد از افراد نیک روستای شهیدیه میبد بودند و در کارهای خیر ساعی و پیشقدم! مرحوم حاج آقا محمد، جد پدری محمدابراهیم اعرافی زندگانی خود را در راه مبارزه به خوانین و رفع ظلم آنان سپری کرد و سرانجام به همین جرم با اشاره خوانین و به دست آنان، به طرز فجیعی به شهادت رسید.

[۱] انجمن آثار و مفاخر فرهنگی استان یزد، پارسای کویر، ص۲۸، با دخل و تصرف.

جد مادری محمدابراهیم نیز روحانی پرهیزکاری به نام حاج شیخ علی، از فرزندان آیت‌ الله ملا ابوطالب شورکی ـ از مجتهدان برجسته آن روزگار ـ بود.

۳ – تحصیلات

حاج ملا عباس، محمدابراهیم را نزد جد مادری‌اش، حاج شیخ علی فرستاد تا قرآن را فرا گیرد. محمدابراهیم ۶ سال بیشتر نداشت. پس از فراگیری روخوانی قرآن در هفت سالگی وارد حوزه علمیه یزد شد و تا ۱۵ سالگی در مدرسه خان و مصلی مقدمات علوم حوزوی را فراگرفت.
از آنجا که همواره هجرت برای تکمیل تحصیلات، قرین دانشوران و بزرگان علم و ادب و هنر بوده است، شیخ محمدابراهیم نیز دست به هجرتی سرنوشت‌ساز زد و برای تکمیل دروس خود به مشهد کوچ کرد و در مدرسه نواب مشهد به فراگیری علوم حوزوی و درس و بحث پرداخت.
پس از چند سال با راهنمایی آیت‌ الله حائری به سوی قم روانه شد تا در حوزه جدیدالتاسیس قم اندوخته‌های علمی خویش را ارتقا بخشد و از محضر عالمان آن دیار نیز کسب فیض نماید.

[۲] انجمن آثار و مفاخر فرهنگی استان یزد، پارسای کویر، ص۲۹.

۴ – استادان

آیت الله محمدابراهیم اعرافی نزد بزرگان و دانشمندان شاگردی کرده است.
اگر بخواهیم استادان آن عالم را به ترتیب تاریخی برشماریم، می‌توان افراد زیر را نام برد:
۱. حاج شیخ علی: فرزند آیت‌ الله ملا ابوطالب شورکی بود. آیت‌ الله اعرافی قرآن را نزد وی آموخت. از تاریخ دقیق ولادت و درگذشت حاج شیخ علی اطلاعی در دست نیست اما با توجه به اینکه شیخ محمدابراهیم در ۶ سالگی در خدمت ایشان بود، می‌توان حدس زد که وفات وی پس از سال‌های ۱۲۹۵-۱۳۰۰ ش. (۱۳۴۴ق به بعد) بود.
۲. آیت‌ الله سید میرزای جندقی (علم‌الهدی): در مشهد استاد ادبیات و سطح شیخ محمدابراهیم بود.
۳. آیت‌ الله میرزا حبیب‌الله گلپایگانی: در حوزه مشهد به تدریس علوم دینی اشتغال داشت و شیخ محمدابراهیم از او بهره‌های فراوانی برد.
۴. آیت‌ الله سید شهاب الدین مرعشی نجفی.

[۳] جمعى از پژوهشگران، گلشن ابرار، ج۲، ص۹۳۸.

۵. سید محمدتقی خوانساری:

[۴] جمعى از پژوهشگران، گلشن ابرار، ج۲، ص۶۱۷.

استاد درس خارج آیت‌ الله اعرافی بود.
۶. شیخ محمدعلی قمی.
۷. فاضل قفقازی: پدر آیت‌ الله العظمی محمد فاضل لنکرانی.

[۵] جمعى از پژوهشگران، گلشن ابرار، ج۶، ص۵۶۶.

۸. سید صدرالدین صدر:

[۶] گروهی از نویسندگان، ستارگان حرم، ج۳، ص۲۰۵.

آیت‌ الله اعرافی در محضر وی دروس خارج را گذراند.
۹. حاج شیخ عباس‌علی شاهرودی.

[۷] گروهی از نویسندگان، ستارگان حرم، ج۱۳، ص۱۴۲.

۱۰. آیت‌ الله حائری: استاد درس خارج آیت‌ الله اعرافی بود.

۵ – اجازه نامه از علماء

محمدابراهیم از آیات عظام یاد شده، فقه، کلام، تفسیر و علم حدیث آموخت و در این رشته‌ها به مراتب بلندی دست یافت و قله‌های کمال را یکی پس از دیگری فتح کرد.
اجازه‌نامه‌هایی که آیات عظام حائری یزدی، بروجردی، امام خمینی، گلپایگانی، نجفی مرعشی، حکیم، سید ابوالحسن اصفهانی و… برای وی نگاشته‌اند، این مطلب را تایید می‌کند که وی عالمی وارسته و سخت‌کوش بود.
اجازه‌نامه امام خمینی (قدس سره) به وی چنین است:
باسمه تعالی
«جناب مستطاب عماد الاعلام و ثقه الاسلام آقای شیخ پاورپوینت کامل محمدابراهیم شورکی ۷۶ اسلاید در PowerPoint، مجازند در تصدی امور حسبیه و شرعیه که منوط است به اذن فقیه جامع الشرایط فله التصدی لذلک بعد تشخیص الحکم و الموضوع مع مراعاه الاحتیاط. و نیز مجازند در اخذ سهم مبارک امام علیه‌السّلام و صرف نصف آن در محل، به هر نحوی که صلاح بدانند…»

[۸] امام خمینی، صحیفه امام، ج۱، ص۴۹۷.

روح‌الله الموسوی الخمینی

۶ – مراتب علمی

حاج شیخ محمدابراهیم اعرافی در ادبیات عرب تبحر عجیبی داشت و از هوش فوق‌العاده‌ای برخوردار بود. بر بسیاری از متون فقهی همچون جواهر الکلام مسلط بود و هرگاه مسئله‌ای فقهی به میان می‌آمد، با استناد به قرآن و حدیث و با تسلط کامل راه حل مناسبی ارائه می‌کرد.
با تفسیر نیز کاملا آشنا بود. گاهی در خطبه‌ها و منبرهایش به تفسیر سوره یا آیه‌ای می‌پرداخت و بسیار موشکافانه به شرح و بسط مطلب می‌پرداخت به گونه‌ای که جای هیچ سئوالی باقی نمی‌ماند. با طب قدیم نیز آشنایی داشت و اوایلی که به میبد آمده بود، از روی کتاب‌های طبی مثل تحفه حکیم، با تجویز گیاهان دارویی طبابت می‌کرد.
کتاب‌های حوزوی را به خوبی تدریس می‌کرد. برخی از شاگردان وی امروزه، از برجستگان حوزه‌اند. طلاب بسیاری نزد او جامع المقدمات، سیوطی، معالم، شرح لمعه، شرایع، عروه الوثقی و تفسیر صافی را آموختند.
تقریبا در اکثر کتاب‌های ایشان حاشیه‌هایی دیده می‌شود که به توضیح و تبیین موضوع پرداخته و این خود دلیل تسلط معظم له در مسائل گوناگون است. با همه اینها، ایشان چند اثر علمی ارزنده نیز تالیف کرد که چهل حدیث، یادداشت‌های فقهی، تفسیری، تاریخی و اخلاقی و حواشی بسیار بر کتاب‌های درسی و غیر درسی از آن جمله‌اند.

[۹] انجمن آثار و مفاخر فرهنگی استان یزد، پارسای کویر، ص۷۸-۸۴.

۷ – ویژگی‌ها

۷.۱ – تحصیل همراه اخلاق

آیت الله محمدابراهیم اعرافی معتقد بود که تحصیل علم باید به همراه اخلاق باشد و طلبه از روزی که پا به حوزه می‌گذارد، حتما برنامه اخلاقی داشته باشد. هنگامی که متخلق به اخلاق اسلامی و نیکو گردید، علم را نیز فرا می‌گیرد و چراغ علم را با زیور اخلاق می‌آراید، یکی از شاگردان وی می‌گوید:
«روز اولی که برای تحصیل به محضرشان شرفیاب شدم، پرسید: برای که درس می‌خوانی؟ گفتم: برای خدا. او از این پاسخ بسیار خرسند شد و تا آخر نسبت به من خوش بین بود. بعدها هم خیلی ما را نصیحت می‌کرد و می‌فرمود: معراج السعاده را مطالعه کنید.
حتی یک بار قبای مرا گرفت و فرمود: کسی که این لباس را به تن دارد، باید خیلی مواظب باشد.

[۱۰] انجمن آثار و مفاخر فرهنگی استان یزد، پارسای کویر، ص۶۰.

۷.۲ – عزاداری برای اهل‌بیت

هر صبح و شام در مسجد جامع شیخ محمدابراهیم ذکر مصیبت می‌شد و هرگاه نام اهل بیت برده می‌شد، به شدت متاثر می‌گردید و می‌گریست و چون خودش به ذکر مصیبت می‌پرداخت، بارها به شدت گریه می‌کرد و حاضران را تحت تاثیر قرار می‌داد. وی دردناکترین مصیبت را کشیدن چادر از سر خاندان امام حسین (علیه‌السّلام) برمی‌شمرد و خودش معمولا در ذکر مصائب این مصیبت را می‌خواند و خطاب به یزید می‌گفت:
«یزید! تو زن و دختر خودت را پشت‌پرده نشاندی و زن و دختر امام حسین (علیه‌السّلام) را به ملاء عام آوردی و در معرض دید همگان قرار دادی؟»

[۱۱] انجمن آثار و مفاخر فرهنگی استان یزد، پارسای کویر، ص۷۲.

او عالمی روشنفکر بود. با همه علاقه‌ای که به عزاداری و مرثیه‌سرایی داشت، از تحریف مسائل عاشورا و تاریخ ائمه (علیهم‌السّلام) ناراحت می‌شد و با آن برخورد می‌کرد. با تعزیه‌خوانی و قمه‌زنی مخالف بود و هر چیزی را که وهن اسلام شمرده می‌شد، منع می‌کرد.

۷.۳ – عبادت

حاج شیخ محمدابراهیم مردی عابد و زاهد بود و با تهجد و شب‌زنده‌داری انسی دیرینه داشت. علاوه بر اهتمام به واجبات، در انجام نوافل و مستحبات نیز بسیار مراقب بود.
نماز شبش ترک نمی‌شد. نیمه‌های شب برمی‌خاست و وضو می‌ساخت، فانوسی روشن می‌کرد و تا پاسی از شب بر روی سجاده‌اش به نماز، دعا و تلاوت قرآن می‌گذراند. بدین‌شکل عبادت شبانگاهی را به فریضه نماز صبح پیوند می‌داد.
در نماز چهره‌ای نورانی و حالتی معنوی پیدا می‌کرد. در روزهای انقلاب، گاهی که تظاهرات به ظهر می‌کشید، در خیابان نماز جماعت بر پا می‌کرد. تاکید زیادی بر اقامه نماز جماعت در مدارس و نیز اول وقت شرعی داشت. آقای رحیمی یکی از همراهان معظم له می‌گوید:
«در مسافرتی با وی همراه بودم. به ساعتش نگاه کرد و دریافت که هنگام اذان است. از راننده اتوبوس خواست که توقف کند و نماز اول وقت بخوانند اما راننده اعتنایی نکرد و به راه خود ادامه داد. هنوز مدت زیادی نگذشته بود که اتوبوس خراب شد و همانجا پیاده شدیم و نماز را به امامت آقای اعرافی به جماعت خواندیم. بعد از نماز آیت‌ الله اعرافی فرمودند که این خرابی برای آن بی‌اعتنایی بود.»

[۱۲] انجمن آثار و مفاخر فرهنگی استان یزد، پارسای کویر، ص۳۶.

۷.۴ – سخاوت

از دیگر ویژگی‌های آیت‌ الله اعرافی، گشاده‌دستی و بذل و بخشش بود. او به سینه هیچ فقیر و مستمندی دست رد نمی‌زد. ممکن نبود نیازمندی به او مراجعه کند و با دست خالی بازگردد. در روزگار تحصیل در حوزه، پدر آیت‌ الله اعرافی هر ماه مبلغی پول برای وی می‌فرستاد. او نیز مقداری از آن پول‌ها را به طلاب نیازمند می‌بخشید و بقیه را به خرید آذوقه و میوه اختصاص می‌داد. به همین سبب معمولا حجره او شلوغ بود و همگان از دست گشاده وی استفاده می‌کردند.
حجه الاسلام حاج سید اسدالله امامی که از روحانیان میبد است و اوائل طلبگی خود را در خدمت حاج شیخ محمدابراهیم اعرافی به فراگیری مقدمات پرداخته است، می‌گوید:
«… از وی اجازه گرفتم تا برای تکمیل درس به نجف بروم. در همان مجلس، آیت‌ الله سید علیرضا مدرسی لب‌خندقی عبای گران قیمتی به آیت‌ الله اعرافی بخشید. عبای مرغوب و گران قیمتی بود او نیز عبا را باز کرد و با نهایت احترام به من هدیه داد و گفت: او عازم نجف است. بیشتر بدان نیاز دارد. عبای پر برکتی بود. دوازده سال زمستان‌های نجف را با این عبا به سر بردم. برایم هم عبا بود و هم لحاف!»

[۱۳] انجمن آثار و مفاخر فرهنگی استان یزد، پارسای کویر، ص۴۱.

درب منزل آیت‌ الله اعرافی، معمولا به روی میهمان‌ها باز بود و او گاهی خود از میهمانان پذیرایی می‌کرد و سینی‌های سنگین غذا را برمی‌داشت. در ماه رمضان سفره‌های افطاری می‌گستراند و به روزه‌داران این ماه اطعام