توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل محمد بن محمد دارابی شیرازی ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل محمد بن محمد دارابی شیرازی ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل محمد بن محمد دارابی شیرازی ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

محمد بن محمد دارابی

دارابی، محمدبن‌ محمد، عارف‌ و شاعر و تذکره‌نویس‌ قرن‌ یازدهم‌ و دوازدهم‌ است.

فهرست مندرجات

۱ – تولد
۲ – لقب
۳ – اساتید
۴ – تدریس و شاگردان
۵ – شرح حال
۶ – وفات
۷ – آثار
۷.۱ – شعر
۸ – فهرست منابع‌
۹ – پانویس
۱۰ – منبع

۱ – تولد

سال ‌ تولد و وفات‌ وی مشخص‌ نیست‌؛ اما، باتوجه‌ به‌ وقایع‌ زندگی او و شاگردان‌ و معاصرانش‌ که‌ از وی روایت‌ کرده‌اند، عمر او قریب‌ به‌ ۱۳۰ سال‌ بوده‌ و در حدود ۱۱۳۰ در شیراز وفات‌ کرده‌ است‌.

[۱] محمدعلی حزین‌لاهیجی، تاریخ‌ و سفرنامه‌ خرین‌، ج۱، ص۱۷۸، چاپ‌ علی دوانی، تهران‌، ۱۳۷۵ الف‌، (۹) محمدعلی حزین‌لاهیجی، تذکره‌المعاصرین‌، چاپ‌ معصومه‌ سامک‌، تهران‌، ۱۳۷۵ ب‌.

[۲] ‌ محمدمحسن‌ آقابزرگ‌ طهرانی، الذریعه‌.، ج‌ ۹، بخش‌ ۲، ص۶۶۵.

۲ – لقب

او را ملاشاه‌ محمد و با شهرت‌ اصطهباناتی، دارابی، دارابجردی و شیرازی خوانده‌اند.

[۳] محمدطاهر نصرآبادی، تذکره‌ نصرآبادی، ج۱، ص‌۲۷۰، احمد مدقق‌ یزدی، یزد، ۱۳۷۸.

[۴] عبداللّه‌ افندی الاصبهانی، ریاض‌ العلماء و حیاض‌الفضلاء، ج‌ ۵، ص۲۷۴ـ۲۷۵، چاپ‌ سیدمحمود مرعشی، قم‌، ۱۴۰۱.

[۵] ‌محمدمحسن‌ آقابزرگ‌ طهرانی، ‌۱۳۷۲، طبقات‌ اعلام‌الشیعه، ص‌۳۳۰ـ۳۳۱.

آقابزرگ‌ طهرانی

[۶] محمدمحسن‌ آقابزرگ‌ طهرانی، ‌۱۳۷۲، طبقات‌ اعلام‌الشیعه‌، ج۱، ص۳۳۱ـ۳۳۲.

شاه‌محمد دارابی اصطهباناتی را غیر از شاه‌محمد دارابجردی ، که‌ در هند شهید شده‌، دانسته‌ است‌ و استناد او دربار شهادت ‌ دارابجردی در هند به‌ گزارش‌ صبح‌ گلشن‌ است‌.
به‌ نظر وی،

[۷] محمدمحسن‌ آقابزرگ‌ طهرانی، ‌۱۳۷۲، طبقات‌ اعلام‌الشیعه‌، ج۱، ص۳۳۱ـ۳۳۲.

چنانچه‌ بتوان‌ در روایت‌ مذکور تردید کرد میتوان‌ به‌ یکی بودن‌ این‌ دو نفر حکم‌ کرد.
اما، باتوجه‌ به‌ اینکه‌ در صبح‌ گلشن‌ گزارشی در بار شهادت‌ دارابی نیامده‌ است‌، میتوان‌ القاب‌ و عناوین‌ مذکور را متعلق‌ به‌ یک‌ نفر دانست‌.
دارابی ظاهراً در حلق ادبی محمد مسیح‌ ، متخلص‌ به‌ معنی، در شیراز شرکت‌ می‌کرده‌ است.

[۸] حسن‌ امداد، انجمنهای ادبی شیراز، ج۱، ص۴۴ـ۴۵، (از اواخر قرن‌ دهم‌ تا به امروز)، تهران‌، ۱۳۷۲.

۳ – اساتید

با توجه‌ به‌ آنچه‌ در تذکر لطایف‌ الخیال ‌ نوشته‌، در جوانی شاگرد شیخ‌بهائی بوده‌ است‌.

[۹] احمد گلچین‌ معانی، ۱۳۶۹،کاروان‌ هند، ج‌ ۲، ص۸۵۱.

این‌ احتمال‌ هم‌ مطرح‌ شده‌ که‌ وی شاگرد ملاصدرا (متوفی ۱۰۵۰) بوده‌ و به‌ واسط او، از شاگردان‌ شیخ‌بهائی به‌شمار آمده‌ است‌.

[۱۰] منوچهر صدوقی شما، تحریرثانی تاریخ‌ حکماء و عرفای متأخر، ج۱، ص۱۱۹ـ۱۲۰، تهران‌، ۱۳۸۱.

[۱۱] ابوالقاسم‌ امین‌الشریعه‌ خویی، میزان‌ الصواب‌ در شرح‌ فضل‌الخطاب‌ سیدقطب‌الدین‌ نیریزی، چاپ‌ محمد خواجوی، تهران‌، ۱۳۸۳، ج‌ ۱، مقدم خواجوی، ص۲۲ .

۴ – تدریس و شاگردان

دارابی فقه‌ و حدیث‌ و حکمت‌ درس‌ می‌داده‌ است‌ و حزین‌ لاهیجی (متوفی ۱۱۸۰)، محمد مؤمن‌ جزائری (متوفی ۱۱۳۰) و قطب‌الدین‌ نِیریزی (متوفی ۱۱۷۳) از شاگردان‌ وی بوده‌ و از او به‌ بزرگی یاد کرده‌اند.

[۱۲] محمدعلی حزین‌لاهیجی، تاریخ‌ و سفرنامه‌ خرین‌، ج۱، ص۱۱۱ـ۱۱۲، چاپ‌ علی دوانی، تهران‌، ۱۳۷۵ الف‌، (۹) محمدعلی حزین‌لاهیجی، تذکره‌المعاصرین‌، چاپ‌ معصومه‌ سامک‌، تهران‌، ۱۳۷۵ .

[۱۳] مولی شاه‌محمد دارابی، لطیفه‌ غیبی، شیراز، ۱۳۵۷،ص ب‌-ح‌ .

[۱۴] میرزا محمدعلی کشمیری، نجوم‌السماء فی تراجم‌العلماء، ج۱، ص۱۷۲ـ۱۷۴، قم‌، ۱۳۹۴.

۵ – شرح حال

از حاشی نسخه‌ای از لطایف‌ الخیال ‌ به‌ نوشت خود دارابی، میتوان‌ به‌ جنبه‌هایی از زندگی و احوال‌ او پی برد؛ از جمله‌ اینکه‌ او در ۱۰۶۲ به‌ هند رفته‌ و بین‌ سالهای ۱۰۷۶ و ۱۰۷۸ مشغول‌ تألیف‌ لطایف‌ الخیال‌ بوده‌ است‌ و در همین‌ ایام‌ به‌ مکه ‌و عتبات‌ عراق ‌ و نواحی گوناگون‌ ایران ‌، از جمله‌ شوشتر و مشهد و اصفهان‌ ، سفر کرده‌ و در تاریخی نامعلوم‌ به‌ هند بازگشته‌، اما در اواخر عمر به‌ ایران‌ آمده‌ و در شیراز از دنیا رفته‌ است‌.

[۱۵] سیدعلی رضا نقوی، تذکره‌نویسی نارسی در هند و پاکستان‌، ص۲۰۲ـ۲۰۵ .

[۱۶] احمد گلچین‌ معانی، تاریخ‌ تذکره‌های فارسی، ج‌ ۲، ص۸۷ـ۹۰، تهران‌، ۱۳۶۳/۱۳۴۷، احمد منزوی، فهرست‌ مشترک‌ نسخه‌های خطی فارسی پاکستان‌، اسلام‌آباد، ۱۳۶۹/۱۴۱۰/۱۹۹۰.

[۱۷] احمد گ