توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مبالغه (ادبیات) ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مبالغه (ادبیات) ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل مبالغه (ادبیات) ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل مبالغه (ادبیات) ۵۲ اسلاید در PowerPoint

مقالات مشابه: مبالغه (علوم دیگر).

مقالات مرتبط: مبالغه (مفردات‌نهج‌البلاغه).

مبالغه در لغت به‌معنای به ‌نهایت‌ رساندن، فرا گرفتن و غلو کردن است در چیزی و در اصطلاح آن است که سخندان بنا‌ بر تزیین کلام، در وصف چیزی غلو نماید؛ و آن‌ را به ‌مرتبه‌ی اعلی و درجه‌ی قصوی برساند.

[۱] بدایع‌ الافکار و صنایع‌ الاشعار، کاشفی سبزواری، حسین؛ تهران، مرکز، ۱۳۶۹، اول، ص ۱۱۳.

فهرست مندرجات

۱ – معنای لغوی و اصطلاحی
۱.۱ – معنای اصطلاحی بدیع
۲ – سخن بلاغی
۳ – بزرگ‌نمایی
۴ – انواع مبالغه (۱)
۴.۱ – أ. بیانی
۴.۲ – ب. حماسی
۴.۳ – ج. بدیعی
۵ – انواع مبالغه (۲)
۵.۱ – أ. تبلیغ
۵.۱.۱ – معنای لغوی
۵.۱.۲ – معنای اصطلاحی
۵.۲ – ب. اغراق الصفه
۵.۲.۱ – معنای لغوی
۵.۲.۲ – معنای اصطلاحی
۵.۲.۳ – اغراق در اصطلاح وصف و مدح
۵.۲.۴ – اغراق در نثر
۵.۲.۵ – اغراق نابجا
۵.۳ – ج. غلو
۵.۳.۱ – معنای لغوی
۵.۳.۲ – معنای اصطلاحی
۶ – مبالغه در ادب فارسی
۷ – تصلف
۷.۱ – معنای لغوی
۷.۲ – معنای اصطلاحی
۸ – مبالغه‌ی مقبوله و غیرمقبوله
۹ – تفاوت مبالغه و کذب
۱۰ – تفاوت مبالغه با اغراق و غلو
۱۱ – مبالغه در حماسه و مدح
۱۲ – پانویس
۱۳ – منبع

۱ – معنای لغوی و اصطلاحی

مبالغه در لغت به‌معنای به ‌نهایت‌ رساندن، فرا گرفتن و غلو کردن است در چیزی؛
و در اصطلاح آن است که سخندان بنا‌ بر تزیین کلام، در وصف چیزی غلو نماید؛ و آن‌ را به ‌مرتبه‌ی اعلی و درجه‌ی قصوی برساند.

[۲] بدایع‌ الافکار و صنایع‌ الاشعار، کاشفی سبزواری، حسین؛ تهران، مرکز، ۱۳۶۹، اول، ص ۱۱۳.

همچنین گفته شده مبالغه آن است که کسی جهت وصفی ادعای مرتبه‌ای از شدت یا ضعف نماید که آن مرتبه یا غریب و بعید باشد و یا محال و ممتنع تا گمان شود که آن وصف به ‌نهایت رسیده است.

[۳] رساله‌ی بیان بدیع، فندرسکی، ابوطالب؛ تهران، دفتر تبلیغات اسلامی، ۱۳۸۱، اول، ص ۱۰۴.

از آنجا‌ که روح اثر هنری نوعا به‌ نگاهی دگرگونه به ‌مفاهیم و موضوعات است و گر‌نه ادبی نمی‌شد و کلام در حد زبان معمولی می‌ماند، مبالغه نقش و تأثیری بس نیرومند در کارکرد‌های هنر‌ی سخن دارد؛ چون یک تعریف کاربردی شعر آن است که دروغ‌ترین آن، بهترین نوع شعرست.
ای سرو بلند قامت دوست ••• وه وه که شمایلت چه نیکوست (سعدی)

۱.۱ – معنای اصطلاحی بدیع

در اصطلاح بدیع، مبالغه، بزرگ‌نمایی یا خرد‌نمایی اشیا و معانی در نوشته و شعرست؛ یعنی بازنمود دگرگونه مفاهیم و موضوعات سخن، به‌ صورتی که معانی خرد را بزرگ گرداند و معانی بزرگ را خرد بنماید تا تأثیر سخن را قوی‌تر کند.

[۴] بدیع نو، محبتی، مهدی؛ تهران، سخن، ۱۳۸۰، اول، ص ۱۱۴.

۲ – سخن بلاغی

بنابراین سخنی را بلاغی می‌گویند که بر دل‌ها بنشیند و قدرت تأثیر داشته باشد؛ یعنی در احساسات شنونده تصرف کند و گوینده با سحر کلامش بتواند شنونده را با خود موافق سازد یا بتواند او را ترغیب کند و به‌ گفته‌ی نظامی عروضی او را به‌ کاری وا‌دارد یا از کاری باز دارد.

۳ – بزرگ‌نمایی

شاید مهم‌ترین عاملی که تأثیر جادویی به‌ سخن می‌بخشد، بزرگ‌نمایی است؛ یعنی چیزی را بزرگ‌تر از آنچه هست نشان‌ دادن برای قدرت تأثیر بخشیدن به‌ کلام.

[۵] بدیع، وحیدیان کامیار، تقی؛ تهران، سمت، ۱۳۸۵، دوم، ص ۱۰۶.

لاف و گزاف هنری، با خیال و پندار شاعرانه سر و کار دارد. در گزافه‌گویی و بزرگ‌نمایی، گاه گوینده چیزی را ادعا می‌کند که هم از دیدگاه خرد روی‌دادنی و شدنی است و هم در آزمون‌های زندگی، نمونه‌هایی دارد؛ مثلا در این‌ بیت سعدی:
اندرون با تو چنان انس گرفته است مرا ••• که ملالم ز همه خلق جهان می‌آید
گوینده انس خودش با یار را تا مرز ملالی از همه جهانیان پیش برده است. این‌گونه گزافه‌آرایی همان است که «مبالغه» نام گرفته است.

[۶] هنر سخن آرایی، راستگو، محمد؛ تهران، سمت، ۱۳۸۲، ص ۳۰۳.

بنابراین اگر در ستایش یا نکوهش کسی یا چیزی زیاده‌روی و افراط شود و موجب حیرت‌انگیزی و شورآفرینی و اعجاب گردد، مبالغه شده است؛ مانند:
زمانه از ورق گل مثال روی تو بست ••• ولی ز شرم تو در غنچه کرد پنهانش (حافظ)

[۷] زیبایی‌شناسی شعر فارسی، پاکرو، فاطمه؛ و کمالی اصل، شیوا؛ تهران، روزگار، ۱۳۸۳، اول، ص ۶۵.

۴ – انواع مبالغه (۱)

مبالغه توصیفی است که در آن افراط و تأکید باشد و بر سه نوع است:

۴.۱ – أ. بیانی

بیانی یعنی افراط و تأکید در توصیفی که حاصل تشبیه و استعاره باشد. همین‌ که می‌گوییم قد او سرو است، که در بیان بررسی می‌شود.
مبالغه از دیدگاه دیگری هم می‌تواند از مباحث علم بیان محسوب شود. بیان علمی است که از ادای معنای واحد به‌طرق مختلف بحث می‌کند و مبالغه هم یکی از انحای ادای معنی است. به‌جای این‌که بگوییم: خسته شدم، می‌توانیم بگوییم: کوه کندم.

۴.۲ – ب. حماسی

مبالغه جزوی از آثار حماسی است و به‌ عبارت دیگر از مختصات آثار حماسی محسوب می‌شود. در حماسه، قهرمان، فردی مافوق بشری است و از این‌رو رفتار و کردار او غیر‌ طبیعی است. این ‌نوع مبالغه علاوه‌بر داستان‌های حماسی، در قصیده که قالبی حماسی است فراوان دیده می‌شود. در شعر غنایی و عرفانی نیز، آنجا که سخن از قهرمانان اساطیری است با همین ‌نوع مبالغه مواجهیم.

[۸] نگاهی تازه به‌ بدیع، شمیسا، سیروس؛ تهران، میترا، ۱۳۸۳، اول، ص ۹۵.

همی‌ بکشتی تا در عدو نماند شجاع ••• همی ‌بدادی تا در ولی نماند فقیر (رودکی)
در این ‌بیت، نماندن مرد شجاع در سپاه دشمن و نماندن فقیر در ولایت، دارای بزرگ‌نمایی است که عقلا و عادتا ممکن است.

[۹] فنون بلاغت و صناعات ادبی، همایی، جلال‌الدین؛ تهران، توس، ۱۳۶۱، دوم، ص ۲۶۲.

ز سم ستوران در آن پهن دشت ••• زمین شد شش و آسمان گشت هشت (فردوسی)
مقصود شاعر این است که از شدت سم‌ کوفتن اسبان و کثرت سواران، یک طبقه از هفت طبقه‌ی زمین به‌ صورت گرد به ‌آسمان رفت و در نتیجه زمین شش طبقه شد و آسمان هشت طبقه.

[۱۰] زیبایی‌شناسی شعر فارسی، پاکرو، فاطمه؛ و کمالی اصل، شیوا؛ تهران، روزگار، ۱۳۸۳، اول، ص ۶۶.

۴.۳ – ج. بدیعی

مبالغه در موارد عادی و به ‌صورت معمولی پسندیده نیست؛ و وقتی جنبه‌ی بدیعی دارد که با صنعتی همراه باشد یا در آن نکته و دقیقه و لطیفه‌یی باشد:

نه آنچنان به ‌تو مشغولم ای بهشتی روی ••• که یاد خویشتنم در ضمیر می‌آید
ز دیدنت نتوانم که دیده بر‌دوزم ••• و گر معاینه بینم که تیر می‌آید (سعدی)
لطف سخن در این است که تیر، تیر نگاه هم هست و از این‌رو غلو تبدیل به‌ حقیقت می‌شود.

سعدی گاهی در مقامی که انتظار استماع غلو شدیدی است مبالغه‌ی ضعیفی در حد معمول می‌آورد: چنانت دوست می‌دارم که گر روزی فراق افتد (در اینجا منتظر شنیدن خبر بزرگی هستیم اما می‌گوید:) تو صبر از من توانی کرد (که کاملاً عادی است) و من صبر نتوانم (که اغراق در این‌ قسمت است:من طاقت صبر نخواهم داشت).

[۱۱] نگاهی تازه به‌ بدیع، شمیسا، سیروس؛ تهران، میترا، ۱۳۸۳، اول، ص ۹۶.

۵ – انواع مبالغه (۲)

عموما مبالغه و دگرنمایی در سخن را منحصر در سه گونه دانسته‌اند:

۵.۱ – أ. تبلیغ

[۱۲] Bombast.

۵.۱.۱ – معنای لغوی

در لغت، تبلیغ، رسانیدن است؛

۵.۱.۲ – معنای اصطلاحی

و در اصطلاح رسانیدن سخن است به ‌حد کمال و به‌ وجهی ادا کردن که عقلا و عادتا ممکن باشد؛ مثال:
چنان ضمیر تو روشن شد از تجلی غیب ••• که نقش‌های ضمایر در او پدیدار است
مبالغه یا تبلیغ، افراط در وصف است؛ چنان‌که از امکان عقلی و عادی خارج نباشد و قریب‌الوقوع باشد مانند بیت زیر از فرخی که چون تعلیق به‌ شرط کرده از این‌گونه است:
هرچه ماهی باشد اندر قعر دریا خون شود ••• گر سموم هیبتش بر قعر دریا بگذرد

[۱۳] ابدع‌ البدایع، شمس‌العلما گرکانی، محمدحسین؛ تبریز، احرار تبریز، ۱۳۷۷، اول، ص ۳۰۷.

۵.۲ – ب. اغراق الصفه

[۱۴] Hyperbole؛ Understatement.

۵.۱.۱ – معنای لغوی

اغراق در لغت، بسیار سخت کشیدن کمان است؛

۵.۱.۲ – معنای اصطلاحی

و در اصطلاح آن است که شاعر به‌جهت حسن اهتمام در