توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مؤیدالدین محمد بن محمد علقمی ۷۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مؤیدالدین محمد بن محمد علقمی ۷۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل مؤیدالدین محمد بن محمد علقمی ۷۱ اسلاید در PowerPoint :

مؤیدالدین ابن علقمی

اِبْنِ عَلْقَمی، مؤیدالدین ابوطالب محمد بن محمد علقمی (۵۹۱-۶۵۶ق/ ۱۱۹۵- ۱۲۵۸م)، سیاستمدار و وزیر شیعی‌مذهب مستنصر عباسی و مستعصم عباسی و آخرین‌ وزیر عباسیان‌ که وزارتش ۱۴ سال یعنی تا پایان دوره عباسیان به درازا کشید.
وی ابتدا سمت ناظر تشریفات و استادداری دربار خلافت عباسیان را برعهده داشت و سپس به وزارت منصوب شد. وزارت او تا پایان خلافت مستنصر عباسی و چند سالی از خلافت مستعصم عباسی بود. او وزیری کاردان و شایسته و در مملکت‌داری صاحب بصیرت بود، با اینکه برخی از مورخان اهل سنت او را به همکاری با هلاکو خان در تصرف بغداد متهم کرده و درباره او با نکوهش سخن گفته‌اند، از کفایت، کاردانی و آگاهی او در کشورداری به نیکی سخن گفته‌اند. بزرگ‌ترین حادثه‌ای که در زمان وزارت او اتفاق افتاد، حمله مغول به بغداد و تسخیر آن است. ابن علقمی علاوه بر مملکت‌داری، در بعد علمی از فاضلان عصر خود، مهارت در خوشنویسی، استاد در نگارش نثر عربی بوده و با علما معاشرت داشته و از آنان حمایت می‌کرد.

فهرست مندرجات

۱ – تبارشناسی
۲ – ولادت
۳ – تحصیلات
۴ – دوران وزارت
۵ – حوادث دوران وزارت
۵.۱ – حمله به شیعیان کرخ
۵.۲ – توطئه برکناری خلیفه
۵.۳ – حمله مغول به بغداد
۵.۴ – وزارت دوباره بعد از قتل خلیفه
۶ – وفات
۷ – فرزندان
۸ – ویژگی‌ وزارت
۹ – مراتب علمی
۱۰ – فهرست منابع
۱۱ – پانویس
۱۲ – منبع

۱ – تبارشناسی

اِبْنِ عَلْقَمی، مؤیدالدین ابوطالب محمد بن محمد بن علی بن ابی طالب بن علقمی، آخرین وزیر عباسیان بود. برخی از مورخان ابن علقمی را ایرانی و اهل قم دانسته‌اند،

[۱] خواندمیر، غیاث‌الدین، دستور الوزراء، ج۱، ص۹۹، به کوشش سعید نفیسی، تهران، ۱۳۵۵ش.

لیکن بناکتی وی را عرب تبار و از نسل اسد بن خزیمه، از اجداد پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به شمار آورده است.

[۲] بناکتی، داوود بن محمد، تاریخ بناکتی، به کوشش جعفر شعار، تهران، ۱۳۴۸ش.

ابن طقطقی که در این‌باره به تفصیل بیشتری سخن گفته، ابن علقمی را از طایفه بنی اسد و از شهر نیل عراق دانسته است که پدر بزرگش نهری موسوم به علقمی در کنار فرات حفر کرد و از‌ این‌روی این نام بر او نهاده شد.

[۳] ابن طقطقی، محمد بن علی، الفخری، ج۱، ص۳۲۱.

۲ – ولادت

ولادت ابن علقمی در ۵۹۱ق/ ۱۱۹۵م اتفاق افتاد،

[۴] صفدی، خلیل بن ابیک، الوافی بالوفیات، ج۱، ص۱۵۱.

اما برخی از منابع سن او را به هنگام درگذشت ۶۳ یا ۶۶ سال ضبط کرده و تلویحاً تولدش را در ۵۹۰ یا ۵۹۳ق درست‌تر پنداشته‌اند.

[۵] ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج۲۳، ص۳۶۲، به کوشش بشار عوّاد معروف و محیی هلال سرحان، بیروت، ۱۴۰۵ق/ ۱۹۸۵م.

[۶] صفدی، خلیل بن ابیک، الوافی بالوفیات، ج۱، ص۱۸۵، به کوشش هلموت ریتر، بیروت، ۱۳۸۱ق/ ۱۹۶۱م.

۳ – تحصیلات

ابن علقمی در اوان جوانی در حله نحو و ادب را نزد ابن ایوب عمیدالرؤساء ـ از دانشمندان شیعی ـ فرا گرفت. سپس به بغداد رفت و نزد ابوالبقاء عبدالله بن حسین عُکبری به آموزش قرائت پرداخت و آنگاه نزد دایی خود عضدالدین ابونصر مبارک بن ضحاک قمی که اهل فضل و از بزرگان دولت عباسی و استاددار خلیفه مستنصر بود، شتافت.

۴ – دوران وزارت

ابن علقمی چندی در دستگاه عضدالدین به سر برد و سپس در دیوان ابنیه به نیابت وی گمارده شد و در آن‌جا به آموختن فن انشاء و رسایل دیوان پرداخت. چون عضدالدین درگذشت، ابن علقمی نیز مدتی از کار دیوان دوری گزید و گوشه‌نشین شد. اندکی بعد چون شمس‌الدین ابوالازهر احمد بن ناقد به استادداری رسید، وی را به کار فراخواند.
ابن علقمی تا شوال ۶۲۹ سمت ناظر تشریفات دربار خلافت را برعهده داشت و در این زمان در توطئه برکناری مؤیدالدین قمی از مقام وزرات مستنصر، شرکت جست.
در ۱۹ شوال ۶۲۹ق/ ۸ اوت ۱۲۳۲م ابن ناقد به وزارت رسید. ابن علقمی هم در این هنگام از سوی خلیفه در منصب استادداری برقرار شد و خلعت یافت

[۷] ابن فوطی، عبدالرزاق بن احمد، الحوادث الجامعه، ج۱، ص۹.

[۸] صفدی، خلیل بن ابیک، الوافی بالوفیات، ج۱، ص۱۵۲.

[۹] ابن شاکر کتبی، محمد محمد، فوات الوفیات، ج۳، ص۲۵۴، به کوشش احسان عباس، بیروت، ۱۹۷۳م.

و این سمت را تا مدت‌های دراز یعنی تا پایان خلافت مستنصر و چند سالی از خلافت مستعصم، همچنان برعهده داشت.

[۱۰] ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۱۳، ص۲۱۲.

چون مستنصر درگذشت، شرف‌الدین اقبال شرابی و دیگر امیران لشکر، مستعصم را به جای پدر نشاندند. ابن ناقدِ وزیر بیمار بود و ابن علقمی هم ناگزیر بدین‌امر تن در داد و بدین‌سان موقع و مقام خود را حفظ کرد.

[۱۱] هندوشاه بن سنجر، تجارب السلف، ج۱، ص۳۵۵-۳۵۶، به کوشش عباس اقبال، تهران، ۱۳۵۷ش.

سه سال بعد ابن ناقد درگذشت و در ۸ ربیع الاول ۶۴۳ق/ ۳ اوت ۱۲۴۵م ابن علقمی به جایش نشست. وزارت ابن علقمی ۱۴ سال یعنی تا پایان دور عباسیان به درازا کشید.

[۱۲] ابن جوزی، یوسف بن قزاوغلی، مرآه الزمان، ج۸، ص۷۴۷، حیدرآباد دکن، ۱۳۷۱ق/ ۱۹۵۲م.

[۱۳] غسانی، ملک اشرف، العسجد المسبوک، ج۱، ص۵۲۸، به کوشش شاکر محمود عبدالمنعم، بغداد، ۱۳۹۵ق/ ۱۹۷۵م.

[۱۴] صفدی، خلیل بن ابیک، الوافی بالوفیات، ج۱، ص۱۵۲.

[۱۵] ابن شاکر کتبی، محمد محمد، فوات الوفیات، ج۳، ص۲۵۴، به کوشش احسان عباس، بیروت، ۱۹۷۳م.

۵ – حوادث دوران وزارت

دوران وزارت ابن علقمی به سبب ضعف مستعصم و آشفتگی اوضاع و نیز تضادهایی که در بین صاحبان مناصب وجود داشت.

۵.۱ – حمله به شیعیان کرخ

امیران لشکر و دیگر بزرگان عصر با وزیر که بر مذهب تشیع بود، عناد می‌ورزیدند.

[۱۶] وصاف الحضره، عبدالله بن فضل‌الله، تحریر تاریخ وصاف، ج۱، ص۱۵، به کوشش عبدالمحمد آیتی، تهران، ۱۳۴۶ش.

در ۶۵۵ق مجادلاتی میان سنیان و ساکنان ناحی کَرْخ ــ محل شیعه‌نشین بغداد ــ به وقوع پیوست. ابوبکر فرزند خلیفه به آن‌جا هجوم برد و در طرفداری از سنیان، ساکنان کرخ را قتل‌عام و تار و مار کرد و تنی چند از سادات بنی هاشم را به اسارت گرفت.

[۱۷] منهاج سراج، عثمان بن محمد، طبقات ناصری، ج۲، ص۱۹۱، به کوشش عبدالحی حبیبی، کابل، ۱۳۴۳ش.

[۱۸] ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج۲۳، ص۱۸۰، به کوشش بشار عوّاد معروف و محیی هلال سرحان، بیروت، ۱۴۰۵ق/ ۱۹۸۵م.

[۱۹] ابن خلدون، عبدالرحمان بن محمد، تاریخ ابن خلدون، ج۳، ص۶۶۲.

[۲۰] ابن تغری بردی، النجوم الزاهره، ج۷، ص۴۷-۴۸.

خواندمیر این واقعه را از حوادث ۶۵۰ق به شمار آورده است.

[۲۱] خواندمیر، غیاث‌الدین، دستور الوزراء، ج۱، ص۹۹، به کوشش سعید نفیسی، تهران، ۱۳۵۵ش.

وزیر از تهاجم سفاکان فرزند خلیفه برآشفت، اما چاره‌ای نداشت و چون توان مقابل آشکار نداشت، کینه در دل گرفت و در این‌باره نامه‌ای به سید تاج‌الدین محمد بن نصر صلایا حسینی که از بزرگان سادات عصر و به روایتی حاکم اربل بود، فرستاد و شرح واقعه را با اندوه باز گفت.

[۲۲] وصاف الحضره، عبدالله بن فضل الله، تحریر تاریخ وصاف، ج۱، ص۱۵، به کوشش عبدالمحمد آیتی، تهران، ۱۳۴۶ش.

[۲۳] سبکی، عبدالوهاب بن علی، طبقات الشافعیه الکبری، ج۸، ص۲۶۳، به کوشش عبدالفتاح محمد حلو و محمود محمد طناحی، قاهره، ۱۳۸۳ق/ ۱۹۶۴م.

اینکه گفته‌اند در این روزگاران خواجه نصیرالدین طوسی که نزد اسماعیلیه الموت به سر می‌برد، قصیده‌ای در مدح مستعصم فرستاد و ابن علقمی چگونگی را به ناصرالدین محتشم در خفا گزارش کرد و متعاقب آن خواجه در بند افتاد،

[۲۴] وصاف الحضره، عبدالله بن فضل‌الله، تحریر تاریخ وصاف، ج۱، ص۱۵-۱۶، به کوشش عبدالمحمد آیتی، تهران، ۱۳۴۶ش.

[۲۵] خواندمیر، غیاث‌الدین، دستور الوزراء، ج۱، ص۹۹-۱۰۰، به کوشش سعید نفیسی، تهران، ۱۳۵۵ش.

چندان مقرون به حقیقت نیست، چه خواجه و ابن علقمی هر دو بر یک کیش و در تشیع راسخ بودند.

۵.۲ – توطئه برکناری خلیفه

در ۶۵۴ق مجاهدالدین دواتدار کوچک تصمیم گرفت مستعصم را از خلافت برکنار کرده و پسر بزرگ او ابوالعباس احمد را به جای وی برنشاند. ابن علقمی که مخالف این جای‌گزینی بود، خلیفه را آگاه ساخت و راه توطئه را بست. این حادثه شورش‌هایی در بغداد برانگیخت و به کشتار گروهی انجامید. سرانجام فخرالدین دامغانی صاحب دیوان شورش را فرو خواباند.

[۲۶] رشیدالدین فضل‌الله، جامع التواریخ، ج۳، ص۴۰-۴۱، به کوشش عبدالکریم علی اوغلی علی زاده، باکو، ۱۹۵۷م.

۵.۳ – حمله مغول به بغداد

در دوران مستعصم مغولان چندبار آهنگ بغداد کردند. نخستین حمل آنان در ۶۴۳ق روی داد، لیکن نیروهای آنان پراکنده بود و زیر لوای فرماندهی واحد نمی‌جنگیدند. این حمله به دست شرف‌الدین اقبال شرابی و با تدبیر وزیر درهم شکست.

[۲۷] ابن ابی‌الحدید، عبدالحمید بن هبهالله، شرح نهج البلاغه، ج۸، ص۲۳۹-۲۴۰، به کوشش محمد ابوالفضل ابراهیم، قاهره، ۱۳۷۸ق/ ۱۹۵۹م.

در ذیحجه ۶۵۵/ دسامبر ۱۲۵۷ هلاکو ظاهراً به تحریک خواجه نصیرالدین به حوالی بغداد رسید و از خلیفه خواست سه تن از بزرگان دولت یعنی وزیر، سلیمان شاه و دواتدار را نزد وی فرستد و سپس خود نزد او آید.

[۲۸] رشیدالدین فضل الله، جامع التواریخ، ج۳، ص۵۴، به کوشش عبدالکریم علی اوغلی علی زاده، باکو، ۱۹۵۷م.

در محرم ۶۵۶ هلاکو بغداد را در محاصره گرفت. ابن علقمی به تنهایی نزد وی رفت،

[۲۹] جوینی، عطاملک، تاریخ جهانگشای، ج۳، ص۲۸۷، به کوشش محمد قزوینی، لیدن، ۱۳۵۵ق/ ۱۹۳۷م.

[۳۰] ابن فوطی، عبدالرزاق بن احمد، الحوادث الجامعه، ج۱، ص۳۲۶، بغداد، ۱۳۵۱ق.

از‌ این‌رو رقیبان او چنین شهرت دادند که وزیر با مغولان همراه است و با آنان مکاتبه می‌دارد

[۳۱] رشیدالدین فضل الله، جامع التواریخ، ج۳، ص۴۷، به کوشش عبدالکریم علی اوغلی علی زاده، باکو، ۱۹۵۷م.

به گفت وصاف الحضره ــ که در نقل این حوادث، به ابن علقمی با نظر دشمنی می‌نگریسته است ــ رسولان او پی‌درپی نزد هلاکو آمد و شد داشتند و او را به گشودن بغداد ترغیب می‌کردند

[۳۲] وصاف الحضره، عبدالله بن فضل الله، تحریر تاریخ وصاف، به کوشش عبدالمحمد آیتی، تهران، ۱۳۴۶ش.

[۳۳] منهاج سراج، عثمان بن محمد، طبقات ناصری، ج۱، ص۱۹۱، به کوشش عبدالحی حبیبی، کابل، ۱۳۴۳ش.

[۳۴] مقریزی، احمد، السلوک لمعرفه دول الملوک، ج۱، ص۵۰۱.

چندی پس از آن وزیر همراه با خلیفه پیش هلاکو رفت و اندکی بعد نیز خلیفه به قتل رسید، اما ابن علقمی مورد توجه قرار گرفت و خانه‌اش در شهر دارالامان گردید و گروهی در آن‌جا از تیغ بی‌امان مغولان به سلامت جستند.

[۳۵] ابن فوطی، عبدالرزاق بن احمد، الحوادث الجامعه، ج۱، ص۳۲۶، بغداد، ۱۳۵۱ق.

[۳۶] ابن فوطی، عبدالرزاق بن احمد، الحوادث الجامعه، ج۱، ص۳۲۹-۳۳۰، بغداد، ۱۳۵۱ق.

[۳۷] رشیدالدین فضل الله، جامع التواریخ، ج۳، ص۵۸-۵۹، به کوشش عبدالکریم علی اوغلی علی زاده، باکو، ۱۹۵۷م.

۵.۴ – وزارت دوباره بعد از قتل خلیفه

چون کار تسخیر بغداد و نابودی دستگاه خلافت به انجام رسید، هلاکو ابن علقمی را دیگر بار به وزارت و فخرالدین دامغانی را به صاحب دیوانی و علی بهادر را به شحنگیِ بغداد برگزید و خود از شهر بیرون رفت.

[۳۸] جوینی، عطاملک، تاریخ جهانگشای، ج۳، ص۲۹