توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کنترل جمعیت (احکام‌وحقوق‌کودکان‌دراسلام) ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کنترل جمعیت (احکام‌وحقوق‌کودکان‌دراسلام) ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کنترل جمعیت (احکام‌وحقوق‌کودکان‌دراسلام) ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل کنترل جمعیت (احکام‌وحقوق‌کودکان‌دراسلام) ۴۲ اسلاید در PowerPoint

مقالات مرتبط: کنترل جمعیت.

کنترل جمعیت به‌معنای به‌کار بستن سیاست‌هایی در جامعه در جهت کاهش رشد جمعیت به‌دلیل وجود مشکلات گوناگون اجتماعی در جامعه است. در گذشته کنترل جمعیت به‌دلیل عدم کثرت جمعیّت در جهان، مطرح نبوده، لذا اسلام نیز همانند دیگر ادیان به‌افزایش نسل مسلمانان توصیه کرده و آیات و روایات فراوانی دلالت بر استحباب کثرت اولاد و فرزندان به‌عنوان حکم اوّلی و با قطع‌نظر از عوارض جانبی آن بیان شده است.
اگر با شواهد و دلائل روشن و مورد اعتماد، ثابت شود، کثرت اولاد در یک مقطع زمانی خاص یا نسبت به بعضی از جوامع مسلمین، موجب ضعف و سستی و سختی آن‌ها خواهد شد و مشکلات گوناگون اجتماعی به‌بار خواهد آورد، در این صورت بین استحباب کثرت اولاد و لزوم جلوگیری از ضعف مسلمانان و مشکلات اجتماعی، تزاحم ایجاد می‌شود. برای رفع تزاحم بین آنها، بحث جلوگیری از باروری و کنترل جمعیّت مطرح می‌گردد.

فهرست مندرجات

۱ – حکم فقهی جلوگیری از بارداری
۲ – روش‌های کنترل جمعیت
۲.۱ – عقیم‌سازی
۲.۱.۱ – ادله حرمت عقیم‌سازی
۲.۲ – منع موقّت از حمل
۳ – پانویس
۴ – منبع

۱ – حکم فقهی جلوگیری از بارداری

آیات و روایات فراوانی دلالت بر استحباب کثرت اولاد و فرزندان به‌عنوان حکم اوّلی و با قطع‌نظر از عوارض جانبی آن می‌باشد، حال اگر با شواهد و دلائل روشن و مورد اعتماد، ثابت شود، کثرت اولاد در یک مقطع زمانی خاص یا نسبت به بعضی از جوامع مسلمین، موجب ضعف و سستی و سختی آن‌ها خواهد شد و مشکلات گوناگون اجتماعی به‌بار خواهد آورد، در این صورت بین دو حکم یاد شده (استحباب کثرت اولاد و لزوم جلوگیری از ضعف مسلمانان و مشکلات اجتماعی) تزاحم ایجاد می‌شود. برای رفع تزاحم بین آنها، بحث جلوگیری از باروری و کنترل جمعیّت مطرح می‌گردد.
فقیهان و دانشمندان مسلمان در مساله رشد جمعیّت، افزایش یا کاهش آن، دیدگاه‌های متفاوتی را بیان نموده‌اند، البتّه این دیدگاه‌ها بیش‌تر مربوط به فقهای معاصر می‌باشد که در پنجاه سال اخیر و با ورود بحث تنظیم خانواده به‌کشورهای مسلمان ابراز شده است، لیکن در گذشته این مسائل به‌دلیل عدم کثرت جمعیّت در جهان، یا مطرح نبوده یا به طرح دیدگاه‌ کلّی اسلام که همانند دیگر ادیان به افزایش نسل مسلمانان توجّه داشته، بسنده شده است.

۲ – روش‌های کنترل جمعیت

به هر صورت روش‌ها و ابزارهایی که می‌تواند برای کنترل جمعیّت مورد استفاده قرار گیرد، دو قسم است:

۲.۱ – عقیم‌سازی

تعقیم (عقیم‌سازی) دائم و یا منع دائمی از حمل: تعقیم از عَقَمَ گرفته شده و عَقَمَ در لغت بمعنی قطع و خشکاندن و مانع از قبول اثر است. زن و مرد عقیم به کسانی گفته می‌شود که نمی‌توانند صاحب فرزند شوند و تعقیم، انجام عمل عقم است.

[۱] ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۱۲، ص۴۱۲.

[۲] جمعی از نویسندگان، معجم الوسیط، ص۶۱۷.

و مقصود از تعقیم در مسائل فقهی، انجام اموری است که قدرت و توان صاحب فرزند شدن را از زن یا مرد و یا هر دو، به‌طور دائم بگیرد. این روش از دیدگاه فقهی حرام است.
امام خمینی (قدّس سرّه) در این‌باره می‌نویسد: «حرام است مرد از دارویی استفاده کند که قوّت تناسلی او را قطع نماید، هم‌چنین اگر زن با خوردن دارو و یا هر وسیله دیگر، خود را عقیم سازد، حرام است».

[۳] امام خمینی، سیدروح‌الله، تحریر الوسیله، ج۲، ص۱۶۳.

هم‌چنین آیت‌الله فاضل لنکرانی می‌گوید: «جایز نیست انسان خود را عقیم نماید، زیرا نقص است».

[۴] فاضل لنکرانی، محمد، جامع المسائل، ج۱، ص۴۸۸.

[۵] فاضل لنکرانی، محمد، جامع المسائل، ج۲، ص۴۵۸.

عبارت برخی دیگر از فقها

[۶] خویی، سیدابوالقاسم، صراط النجاه، ج۱، ص۳۶۰، سؤال ۹۸۹.

[۷] گلپایگانی، سیّدمحمّدرضا، مجمع المسائل، ج۲، ص۱۷۳.

[۸] مجلّه فقه اهل‌بیت، شماره۲۱، ص۵۶ و بعد از آن.

نیز شبیه آن‌چه ذکر شد می‌باشد.

۲.۱.۱ – ادله حرمت عقیم‌سازی

حرمت عقیم‌سازی و منع دائم از باروری، علاوه بر این‌که در بعضی موارد مستلزم نظر و لمس حرام است که انجام آن جز در وقت ضرورت، جایز نیست، ممکن است با این ادلّه اثبات گردد، مانند:
۱. اطلاق آیه شریفه قرآن که می‌گوید: خود را با دست خویش به هلاکت نیفکنید. «وَلَا تُلْقُوا بِاَیْدِیکُمْ اِلَی لتَّهْلُکَهِ؛

[۹] بقره/سوره۲، آیه۱۹۵.

». تهلکه و هلاکت هر دو به معنی نابودی است و گفته شده تهلکه در موردی به‌کار گرفته می‌شود که نتیجه و عاقبت انجام کاری به هلاکت و نابودی آن بیانجامد.

[۱۰] ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۱۰، ص۵۰۶.

[۱۱] شیخ طوسی، محمد بن حسن، تفسیر التبیان، ج۲، ص۱۵۲.

این جمله مفهوم وسیع و گسترده‌ای دارد که مساله مورد بحث را شامل می‌شود.
علاّمه طباطبایی در توضیح آن می‌نویسد: «این کلام الهی مطلق است و از هر چیزی که موجب هلاکت و نابودی انسان گردد، نهی می‌نماید».

[۱۲] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲، ص۶۴.

به بیانی روشن‌تر، این جمله دلیل است بر این‌که اضرار به نفس در صورتی‌که منجر به قتل نفس یا قطع عضوی از اعضای بدن یا تعطیلی قوّه‌ای از قوای انسان گردد، مانند: از کار افتادن قوّه مردانگی و توان فرزنددار شدن حرام است.

[۱۳] جعفر سبحانی، نیل الوطر من قاعده لا ضرر، ص۱۴۲.

[۱۴] سبزواری، سیدعبدالاعلی، تفسیر مواهب الرحمن، ج۳، ص۱۲۶.

۲. قرآن، دستور شیطان به پیروان خود را چنین نقل می‌کند: آن‌ها را گمراه می‌کنم و به آرزوها سرگرم می‌سازم و به آن‌ها دستور می‌دهم اعمال خرافی انجام دهند؛ گوش چهارپایان را بشکافند و آفرینش پاک خدایی را تغییر دهند. «وَلَاَمُرَنَّهُمْ فَلَیُغَیِّرُنَّ خَلْقَ للهِ؛

[۱۵] نساء/سوره۴، آیه۱۱۹.

». این دستور، هر عملی که موجب تغییر خلقت اوّلیه انسان گردد، مانند: عمل اخصاء (جلوگیری از توان مرد برای تولید مثل و فرزندان) را شامل می‌گردد.

[۱۶] شیخ طوسی، محمد بن حسن، تفسیر التبیان، ج۳، ص۳۳۴.

[۱۷] قرطبی، محمد بن احمد، تفسیر قرطبی، ج۵، ص۳۸۹.

[۱۸] مشهدی، میرزامحمد، تفسیر کنز الدقائق، ج۳، ص۵۴۴.

کلمه اخصاء که در عبارات برخی از مفسّرین به‌کار رفته، تعبیر دیگری از عقیم‌سازی می‌باشد. در نتیجه از این آیه نیز حرمت تعقیم استفاده می‌گردد، زیرا از اموری است که به فرمان شیطان انجام می‌شود و با فرمان پروردگار در تضادّ است. ولی همان‌گونه که بعضی از مفسّرین

[۱۹] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۳، ص۱۹۵.

[۲۰] طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۵، ص۸۴۸۵.

[۲۱] سبزواری، سیدعبدالاعلی، تفسیر مواهب الرحمن، ج۹، ص۲۸۸ـ۲۸۹.