توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فرستادن اسرای اهل بیت و سرها به شام ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فرستادن اسرای اهل بیت و سرها به شام ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فرستادن اسرای اهل بیت و سرها به شام ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

فرستادن اسرای کربلا و سرها به شام

مقالات مرتبط: اسرای کربلا (مقالات مرتبط).

فرستادن اسرای کربلا و سرهای شهدا به شام یکی از مصائب اهل بیت امام حسین (علیه‌السلام) بعد از واقعه عاشورا بود. بنا بر گزارش تاریخ‌نگاران و مقاتل، عبیدالله بن زیاد سرهای شهدای کربلا با سر مطهر امام حسین (علیه‌السلام) را به شام فرستاد. برخی از گزارش‌گران فرستادن سرهای شهدا را به همراه فرستادن اسرای کربلا گزارش کرده‌اند، اما بنا بر رای مشهور، ابتدا سرها، و سپس اسرا به شام فرستاده شدند. همچنین مقاتل از نحوی رفتار و برخورد با اسرا سخن گفته‌اند.

فهرست مندرجات

۱ – مدت اقامت اسرا در کوفه
۲ – همراه بودن اسرا با سرهای شهدا
۲.۱ – رای مشهور
۲.۲ – رای دیگران
۲.۳ – دیدگاه منطقی
۳ – نحوی رفتار با اسرا
۳.۱ – فرمایش امام سجاد
۳.۲ – گزارش تاریخ‌نگاران و مقاتل
۳.۳ – نتیجه گیری
۴ – پانویس
۵ – منبع

۱ – مدت اقامت اسرا در کوفه

منابع کهن درباره مدت اقامت اسیران اهل بیت در کوفه، گزارش شفافی ارائه نکرده‌اند. در این میان از مجموع گزارش شیخ مفید چنین برداشت می‌شود که عمر سعد روز دوازدهم همراه با اسرا وارد کوفه شد و همان روز مجلس ابن زیاد تشکیل شد و حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها) و امام سجاد (علیه‌السّلام) در آن مجلس سخنرانی کردند. فردای آن روز، یعنی صبح روز سیزدهم، ابن زیاد دستور داد سر امام حسین (علیه‌السّلام) را در تمام کوچه‌ها و در میان همه قبایل کوفه بگردانند و سپس به قصر بیاورند. ابن زیاد سر مبارک امام را به همراه سرهای دیگر شهدای کربلا به زَحرِ بن قَیس سپرد تا به شام ببرد و ابوبُردَه بن عَوف اَزدی و طارِقَ بنَ ابی ظَبیان و گروهی از اهل کوفه را با او همراه کرد؛ سپس دستور داد زنها و بچه‌ها را آماده کنند و بر گردن امام سجاد (علیه‌السّلام) غل بیندازند؛ آنگاه آنها را به همراه مُحَفِّزِ بنِ ثَعلَبَهَ العائِذِی و شمر بن ذی الجوشن به سوی شام فرستاد و آنها حرکت کردند تا به سرها ملحق شدند.

[۱] شیخ مفید، الارشاد، ج۲، ص۱۱۴-۱۱۸.

(در ارشاد نام وی «مُجفِر» ثبت شده است؛ اما با توجه به آنکه نام وی در دیگر منابع «مُحَفِّزِ» آمده است، ما نیز نام وی را این‌گونه آوردیم.) همچنین سبط ابن جوزی گزارش کرده است که ابن زیاد، روز دوم [ورود اسرا به کوفه]، آنها را همراه سرها به شام فرستاد.

[۲] سبط ابن جوزی، تذکره الخواص، ص۲۳۴.

گزارش‌ها حاکی از آن است که در این رابطه نامه‌ای بین ابن زیاد و یزید رد و بدل شده است؛ چنان‌که ابن سعد و طبری نوشته‌اند: چون حسین بن علی کشته شد، ابن زیاد، زَحر بن قَیس را نزد یزید فرستاد و او را از کشتن حضرت و اسیری خاندانش، آگاه کرد

[۳] فصلنامه تراثنا، ش ۱۰، ص۱۹۰، به نقل از ترجمه الحسین و مقتله.

[۴] ابن سعد، ترجمه الحسین و مقتله، ج۱، ص۸۱.

و درباره آنان از وی کسب تکلیف کرد. یزید در پاسخ، دستور داد تا ابن زیاد، اسرا را به شام بفرستد.

[۵] طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، ج۵، ص۴۶۳.

[۶] سید ابن طاووس، الملهوف علی قتلی الطفوف، ص۲۰۷-۲۰۸.

این نامه‌نگاری به طور طبیعی مستلزم توقف بیشتر اسرا در کوفه بوده است. از این‌رو به نظر می‌رسد مدت اقامت اسرا در کوفه، چند روزی بیشتر بوده است.

۲ – همراه بودن اسرا با سرهای شهدا

بسیاری از مورخان و مقتل‌نویسان گزارش کرده‌اند که سرهای شهدا با سر امام حسین به شام برده شد؛

[۷] بغدادی، محمد بن حبیب، المحبر، ص۴۹۱.

[۸] طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، ج۵، ص۴۵۹.

[۹] شیخ مفید، الارشاد، ج۲، ص۱۱۸.

[۱۰] ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ج۱۸، ص۴۴۵.

اما درباره اینکه آیا اسرا همراه با سرهای شهدا به شام برده شدند یا جداگانه، و نیز اینکه چه کسانی مسئول بردن اسرا و سرها به شام بوده‌اند، میان مورخان و مقتل‌نویسان اتفاق‌نظر نیست.

۲.۱ – رای مشهور

رای مشهور در میان مورخان این است که ابتدا سرها، و سپس اسرا به شام فرستاده شدند. چنان‌که گذشت، بعضی گزارش کرده‌اند که ابن زیاد، زَحرِ بن قَیس (زحر بن قیس، از یاران امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) بود که در جنگ جمل و صفین، حضور داشت و در رجزهای خود، از مقام امام علی (علیه‌السّلام) پس از پیامبر یاد کرده و ایشان را وصی خوانده است.

[۱۱] ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱، ص۱۴۷.

هنگامی که امیرالمؤمنین او را برای بیعت ستاندن از جریر بن عبدالله بجلی به ری فرستاد، زحر بن قیس در شعری، علی را بهترین شخص پس از پیامبر معرفی کرد و جریر را به بیعت با آن حضرت فراخواند

[۱۲] منقری، نصر بن مزاحم، وقعه صفین، ص۱۷-۱۸.

[۱۳] شیخ طوسی، رجال طوسی، ص۶۵.

حضرت وی را با چهارصد نفر به عنوان رابط بر مدائن گماشت. پس از شهادت امیرالمؤمنین، امام حسن (علیه‌السّلام) در نامه‌ای، از زحر خواست تا از کسانی که در مدائن هستند، بیعت بگیرد

[۱۴] خطیب بغدادی، احمد بن علی، تاریخ بغداد، ج۹، ص۵۱۶.

[۱۵] ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ج۱۸، ص۴۴۶.

اما گذشت روزگار و دنیاگرایی و تسلیم‌پذیری در برابر تمایلات نفسانی، از او شخصیتی معارض و معاند با اهل بیت ساخت؛ تا آنجا که او در عصر معاویه، بر ضد حُجر بن عَدِی شهادت داد

[۱۶] طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، ج۵، ص۲۷۰.

و در عصر یزید، فرمانده نگهبانان کوفه بود تا مانع پیوستن کوفیان به امام حسین (علیه‌السّلام) شود

[۱۷] بلاذری، انساب الاشراف، ج۳، ص۱۷۹.

در کربلا نیز وی در سپاه عمر سعد حضور یافت و ابوبکر بن علی را به شهادت رساند

[۱۸] خوارزمی، موفق بن احمد، مقتل الحسین، ج۲، ص۳۳.

) را خواست و سر حسین و سرهای یارانش را به او داد تا نزد یزید ببرد. ابوبُردَهِ بن عَوف اَزدی (ابوبُردهِ بن عَوف اَزدی، به گفته پیران قبیله اَزد، عثمانی مذهب و از متخلفان جنگ جمل و معترضان به امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) بود، اما چون امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) به اعتراض او پاسخ قانع کننده داد، او قانع شد و حق را به حضرت داد. وی با آنکه در نبرد صفین در صف یاران امام علی (علیه‌السّلام) بود، چون بصیرت و اعتقاد راسخی نداشت، پس از بازگشت از صفین، پنهانی با معاویه مکاتبه، و از او حمایت کرد. به همین دلیل معاویه ملکی را در فلوجه عراق به او بخشید و همواره بذل و بخشش به او را ادامه داد.

[۱۹] منقری، نصر بن مزاحم، وقعه صفین، ص۴-۵.

[۲۰] شیخ مفید، الامالی، مجلس ۱۵، ص۱۲۹.

) و طارِق بن ابی ظَبیان اَزدی (مورخان و رجال‌شناسان درباره او سخن چندانی ننوشته‌اند. تنها ابن عساکر او را از تابعان ساکن در عراق دانسته است

[۲۱] ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ج۲۴، ص۴۳۰.

اما پدر وی یعنی ابوظبیان حُصَین بن جُندَب، بر اساس برخی گزارش‌ها، از بزرگان قبیله اَزد بوده است. چنان‌که نقل کرده‌اند، پیامبر به وی نامه نوشت و او و قومش را به اسلام دعوت کرد و او به همراه چند نفر در مکه به پیامبر پیوست.

[۲۲] ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ج۱۱، ص۳۱۰.

[۲۳] ابن حجر، الاصابه فی تمییز الصحابه، ج۱، ص۶۱۵.

) با گروهی از کوفیان، زَحر را همراهی می‌کردند.

[۲۴] بلاذری، انساب الاشراف، ج۳، ص۲۱۲.

[۲۵] طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، ج۵، ص۴۵۹.

[۲۶] شیخ مفید، الارشاد، ج۲، ص۱۱۸.

(البته طبرسی نامی از ابوبرده و طارق نیاورده است.

[۲۷] طبرسی، اعلام الوری باعلام الهدی، ص۴۷۴.

)

[۲۸] ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ج۱۸، ص۴۴۵.

[۲۹] ابن کثیر، البدایه و النهایه، ج۸ ص۱۹۱.

۲.۲ – رای دیگران

برخی از گزارش‌گران گفته‌اند: ابن زیاد، اسرا را به همراه مُحَفِّزُ بنُ ثَعلَبَهَ و شمر بن ذی الجوشن به شام فرستاد

[۳۰] بلاذری، انساب الاشراف، ج۳، ص۲۱۴.

[۳۱] طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، ج۵، ص۴۶۰-۴۶۳.

[۳۲] ابن کثیر، البدایه و النهایه، ج۸، ص۱۹۴.