توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل غزوه طایف ۷۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل غزوه طایف ۷۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل غزوه طایف ۷۷ اسلاید در PowerPoint :

غزوه طائف

غزوه طائف به جنگ پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و مسلمانان با قبیله طائف در ماه شوال سال هشتم هجری قمری گفته می‌شود.
پیامبر، بعد از جنگ حنین، برای تکمیل پیروزی دستور داد که فراریان نبرد حنین تعقیب شوند. فراریان به قلعه‌های مستحکم پناه برده بودند که مسلمانان برخی از دژهای مشرکان را فتح کردند و دژ طائف را که مستحکم‌ترین آنها بود را محاصره کردند ولی بعد از چندین روز و با نقشه‌های مختلف نتوانستند آنرا فتح کنند، لذا به دلائلی به مدینه بازگشتند. پیامبر پس از بازگشت در جعرانه به تقسیم غنائم و آزاد کردن اسیران پرداخت و پس از تقسیم غنایم از جعرانه عازم عمره گردید. وقتی از اعمال عمره فارغ شد، در اواخر ماه ذی القعده یا اوایل ماه ذی الحجّه وارد مدینه شد.

فهرست مندرجات

۱ – سبب غزوه طائف
۲ – محاصره دژ و درگیری‌ها
۳ – استفاده از منجنیق
۴ – استفاده از ارابه
۵ – ضربه‌های اقتصادی و روانی‌
۶ – آخرین شیوه برای گشودن دژ
۷ – بازگشت ارتش اسلام به مدینه
۸ – حوادث پس از جنگ‌
۸.۱ – آزاد کردن اسیران
۸.۲ – اسلام آوردن مالک بن عوف
۸.۳ – تقسیم غنایم‌
۸.۳.۱ – تقسیم خمس بین سران قریش
۸.۳.۲ – اعتراض برخی به پیامبر
۸.۳.۳ – سخنان پیامبر با معترضان
۹ – عمره رسول خدا
۱۰ – پانویس
۱۱ – منبع

۱ – سبب غزوه طائف

طائف یکی از شهرهای ییلاقی و حاصل‌خیز حجاز است که در جنوب شرقی مکه به فاصله ۱۲ فرسنگی آن، قرار گرفته و ارتفاع آن از سطح دریا هزار متر است.
شهرستان طائف، بر اثر داشتن هوای لطیف و باغ‌ها و نخلستان‌های فراوان، مرکز خوش‌گذرانان حجاز بوده و هست. قبیله ثقیف که یکی از قبایل نیرومند و پرجمعیت عرب به شمار می‌رفت، در این شهر زندگی می‌کردند. اعراب ثقیف از جمله کسانی بودند که در نبرد حنین بر ضد اسلام شرکت کرده و پس از شکست فاحش به شهر خود- که دارای دژ محکم و مرتفعی بود- پناهنده شده بودند.
پیامبر، برای تکمیل پیروزی دستور داد که فراریان نبرد حنین تعقیب شوند. از این‌رو به ابوعامر اشعری و ابوموسی اشعری با گروهی از سربازان اسلام، ماموریت داد که قسمتی از آن‌ها را که به اوطاس پناهنده شده بودند تعقیب نمایند.

۲ – محاصره دژ و درگیری‌ها

اولین فرمانده در این نبرد جان خود را از دست داد و دومی با پیروزی کامل دشمن را پراکنده ساخت

[۱] واقدی، محمد بن عمر، المغازی، ج۳، ص۹۱۵- ۹۱۶.

و خود نیز با باقی‌مانده سپاه اسلام رهسپار طائف گردید

[۲] علامه مجلسی، بحار الانوار، ج۲۱، ص۱۶۲.

و در مسیر خود دژ مالک آتش‌افروز جنگ حنین را با خاک یکسان نمود. البته تخریب دژ مالک جنبه انتقامی نداشت، بلکه بدین‌منظور بود که در پشت سر خود، نقطه اتکا و پناهگاهی برای دشمن باقی نگذارد.
ستون‌های سپاه اسلام یکی پس از دیگری حرکت کردند و اطراف شهر را اردوگاه خود قرار دادند. دژ طائف بسیار مرتفع بود و دیوار محکمی داشت که برج‌های مراقبت آن کاملا بر خارج قلعه مسلط بود. محاصره دژ آغاز شد، ولی هنوز حلقه محاصره تکمیل نشده بود که دشمن با تیراندازی از پیش‌روی سربازان اسلام جلوگیری کرده و گروهی را در همان لحظه نخست از پای درآوردند.

[۳] ابوالفرج حلبی، علی بن ابراهیم، السیره الحلبیه، ج۳، ص۱۶۳.

پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) دستور داد که سپاه عقب‌نشینی کند و اردوگاه خود را در محلی دورتر از تیررس دشمن قرار دهد.

[۴] ابن سعد بغدادی، محمد بن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۱۵۸.

سلمان فارسی که مسلمانان از تدابیر نظامی وی در جنگ خندق نتیجه گرفته بودند به پیامبر پیشنهاد کرد که با نصب منجنیق دژ دشمن را سنگباران کند. منجنیق در نبردهای آن روز، کار توپخانه امروز را انجام می‌داد. افسران اسلامی با راهنمایی سلمان منجنیق را نصب کرده و نزدیک به بیست روز، برج‌ها و داخل دژ را سنگ باران کردند،

[۵] ابن هشام، عبدالملک‌ بن‌ هشام، سیره ابن هشام، ج۴، ص۱۲۶.

(وی می‌گوید نخستین کسی که از «منجنیق» استفاده کرد، خود پیامبر بود.) ولی دشمن در برابر این عملیات حاد جنگی ساکت ننشسته، به تیراندازی خود ادامه داد و از این راه آسیب‌هایی به سپاهیان اسلام رسانید.

۳ – استفاده از منجنیق

اکنون باید دید که در آن گیرودار، مسلمانان چگونه بر منجنیق دست یافتند. برخی می‌گویند که خود سلمان با دست توانای خود منجنیق را ساخت و راه بهره‌برداری از آن را به سربازان اسلام آموخت. برخی معتقدند مسلمانان در فتح خیبر، به این آلت جنگی دست یافتند که آن‌را همراه خود به طائف آورده بودند.

[۶] ابوالفرج حلبی، علی بن ابراهیم، السیره الحلبیه، ج۳، ص۱۶۷.

بعید نیست که سلمان همان منجنیق را دست‌کاری کرده و راه نصب و کیفیت استفاده از آن‌را به مسلمانان آموخته باشد. از مضمون تاریخ به دست می‌آید که منجنیق منحصر به همان منجنیق به دست آمده از خیبر نبوده است، زیرا پیامبر مقارن با نبرد حنین و طائف طفیل بن عمرو دوسی را برای کوبیدن بت‌خانه‌های قبیله دوس اعزام کرد. او فاتحانه با چهار صد سرباز- که همگی از جوانان قبیله خود او بودند- و یک منجنیق و یک ارابه جنگی، در طائف به حضور پیامبر رسید و در این نبرد از این وسایل جنگی نیز- که مجاهد «دوسی» از دشمن به غنیمت گرفته بود- استفاده شد.

[۷] ابن سعد بغدادی، محمد بن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۱۵۷.

۴ – استفاده از ارابه

برای تسلیم شدن دشمن، حمله‌های همه‌جانبه لازم بود. هم‌زمان با نصب منجنیق و پرتاب سنگ قرار شد که برای شکافتن دیوار دژ از «ارابه‌های جنگی» استفاده کنند تا بتوانند به داخل قلعه وارد شوند، ولی شکافتن دیوار با مشکل بزرگی روبه‌رو بود، زیرا تیر از برج‌ها و سایر نقاط دژ، مانند رگبار بر سر واحدهای سپاه اسلام می‌ریخت و کسی را یارای نزدیک شدن به دیوار نبود. بهترین وسیله برای این کار، «ارابه جنگی» بود که در آن زمان به صورت ناقص در ارتش‌های منظم جهان وجود داشت.
«ارابه جنگی» از چوب ساخته می‌شد و روی آن‌را با پوست کلفتی می‌پوشانید و سربازان قوی داخل آن شده، آن‌را به جانب قلعه رانده و در پناه آن دیوار دژ را سوراخ می‌نمودند. سربازان اسلام با کمال رشادت از این طریق مشغول شکافتن دیوار شدند، ولی دشمن با ریختن پاره آهن‌های گداخته و مفتول‌های آتشین، پوشش ارابه را سوزانیده، سقف آن‌را منهدم ساخته و به سرنشینان آن آسیب وارد کرد. این شیوه نظامی، با تدابیر دشمن به نتیجه نرسید و پیروزی حاصل نگردید و مسلمانان با دادن چند زخمی و کشته از به کار بردن آن منصرف شدند.

[۸] واقدی، محمد بن عمر، المغازی، ج۳، ص۹۲۸.

۵ – ضربه‌های اقتصادی و روانی‌

کسب پیروزی، منحصر به کار بستن شیوه‌های نظامی نیست، بلکه فرمانده مدبر می‌تواند با به کار بردن ضربه‌های روانی و اقتصادی از قدرت دشمن بکاهد و آنان را به تسلیم وادار سازد. گاهی ضربه روحی و اقتصادی، به مراتب بالاتر و جان‌گدازتر از ضررهای جسمی و بدنی است که به سربازان دشمن وارد می‌شود. سرزمین طائف سرزمین نخل و مو بود و به حاصل‌خیزی در میان حجاز معروفیت داشت. آنان در پرورش و تربیت نخلستان‌ها و تاکستان‌های خود، رنج‌های فراوانی کشیده بودند، لذا علاقه شدیدی به حفاظت و بقایشان داشتند.
پیامبر برای تهدید پناهندگان دژ، اعلام کرد که اگر پناهندگان به مقاومت و پایداری خود ادامه دهند، باغ‌های آنان دستخوش فنا و نابودی خواهد شد. دشمن به این اخطار اعتنا نکرد، زیرا تصور نمی‌کردند که پیامبر رئوف و مهربانی، از این راه وارد شود. ناگهان دیدند که دستور انهدام باغ‌ها و بریدن نخل و مو آغاز گردید. در این موقع، داد و فریاد و التماس و استغاثه دشمن بلند شد و از پیامبر خواستند که به احترام قرابت و خویشی که میان آنان و حضرت هست، از این کار صرف‌نظر کند.
پناهندگان دژ طائف، آتش افروزان نبرد حنین و طائف بودند و این دو غزوه برای پیامبر بسیار گران تمام شده بود، با این حال پیامبر خواهش دشمن را پذیرفت و بار دیگر سیمای پرمهر و عطوفت خود را در صحنه نبرد به دشمن نشان داد و به یاران خود دستور داد که از بریدن درختان صرف‌نظر کنند.
با سوابقی که از روحیه و نحوه رفتار پیامبر با دشمن داریم، بی‌درنگ می‌توانیم بگوییم که دستور بریدن درختان یک شیوه تهدیدی بود و اگر این حربه مؤثر نمی‌افتاد قطعا پیامبر از ادامه آن خودداری می‌کرد.

۶ – آخرین شیوه برای گشودن دژ

قبیله ثقیف، گروه ثروتمند و مالداری بودند که غلامان و کنیزان زیادی داشتند، پیامبر برای کسب اطلاعات از اوضاع داخل دژ و میزان قدرت و آمادگی دشمن و ایجاد اختلاف در آن گروه متشکل، دستور داد آگاهی شود هر برده‌ای که از دژ دشمن خارج گردد و به ارتش اسلام پناه آورد، آزاد خواهد بود. این شیوه تا حدی مؤثر واقع شد. حدود بیست نفر از بردگان با مهارت کامل از قلعه گریخته، به مسلمانان پیوستند و ضمن بازجویی از آنان معلوم شد که افراد دژ به هیچ قیمت حاضر به تسلیم نیستند و اگر هم این محاصره یک سال ادامه پیدا کند، آنان از نظر آب و غذا در مضیقه نخواهند بود.

۷ – بازگشت ارتش اسلام به مدینه

پیامبر در این نبرد تمام شیوه‌ها را به کار برد، ولی تجربه اثبات کرد که گشودن دژ به فعالیّت و صبر بیشتری نیاز داشت. در ضمن شرایط فصلی و امکانات ارتش اسلام، توقف بیش از این‌اندازه را در منطقه طائف اجازه نمی‌داد، زیرا:
اولا، در طی این مدت محاصره، سیزده نفر از مسلمانان کشته شده بود که هفت نفر آنان از قریش و چهار نفر از انصار و یک نفر از قبیله دیگر بود. گروهی نیز در وادی حنین، بر اثر حمله مکارانه دشمن و گسیختن نظم سپاه از بین رفته بودند که متاسفانه نام و شماره آنان در سیره‌ها ضبط نشده است. به همین دلیل نوعی خستگی در روحیه سپاه اسلام مشاهده می‌شد.
ثانیا، ماه شوال سپری شده و ماه ذی القعده فرا می‌رسید که جنگ در آن از نظر ملت عرب حرام بود. اسلام هم بعدها این سنت صالح را تحکیم نمود. (شاهد این گفتار این است که پیامبر در پنجم ماه شوال، مکه را ترک گفته و مدت محاصره حدود بیست روز بوده، و باقی‌مانده ماه که پنج روز است در راه‌پیمایی و نبرد حنین صرف شده است. و اینکه گفته شد که مدت محاصره بیست روز بوده، مطابق روایتی است که ابن هشام نقل کرده، ولی ابن سعد، در الطبقات الکبری

[۹] ابن سعد بغدادی، محمد بن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۱۵۹.

مدت محاصره را چهل روز ضبط کرده است.) از این‌رو، برای حفظ این سنت لازم بود که هرچه زودتر محاصره برچیده شود تا عرب ثقیف، پیامبر را به مخالفت با سنت صالح متهم نسازند.
از این گذشته، مراسم حج نزدیک بود و نظارت بر مراسم حج در آن سال بر عهده مسلمانان بود، زیرا پیش از آن، تمام مراسم حج زیر نظر مشرکان مکه اداره می‌شد.
موسم حج که پدیدآورنده یک اجتماع با شکوه و انبوهی از مردم عربستان است، بهترین فصل برای تبلیغ اسلام و بیان حقیقت آیین توحید بود. پیامبر باید از این فرصت که برای نخستین بار به دست او افتاده، حداکثر استفاده را بکند و فکرش را متوجه مسائل دیگری سازد که به مراتب بالاتر از فتح یک قلعه دور افتاده است. با در نظر گرفتن این شرایط، پیامبر محاصره طائف را ترک گفت و همراه سپاهیان خود به «جعرّانه» که محل حفاظت غنایم جنگی و اسیران بود، حرکت کرد.

۸ – حوادث پس از جنگ‌

جنگ حنین و طائف به پایان رسید و پیامبر بدون اخذ نتیجه قطعی برای تقسیم غنایم- که در جنگ طائف به دست آمده بود- به «جعرّانه» بازگشت، غنیمتی که مسلمانان در نبرد «حنین» به دست آورده بودند، چشم‌گیرترین و بزرگ‌ترین غنیمتی بود که در طول غزوه‌های اسلامی نصیب ارتش اسلام گردیده بود، زیرا روزی که پیامبر وارد «جعرّانه» شد، در مرکز غنایم شش هزار اسیر، ۲۴ هزار شتر و بیش از چهل هزار گوسفند، ۸۵۲ کیلوگرم نقره وجود داشت

[۱۰] ابن سعد بغدادی، محمد بن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۱۵۲.

و آن روز قسمتی از هزینه ارتش اسلام از همین طریق می‌توانست تامین گردد.
پیامبر