توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل طلیحه اسدی ۹۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل طلیحه اسدی ۹۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل طلیحه اسدی ۹۳ اسلاید در PowerPoint :

طلیحه بن خویلد اسدی

طُلَیحه‌ بن خُویلد بن نَوْفَل‌ بن نَضلَه، از قبیله بنی اسد بود، کنیه‌اش ابوحِبال و مدعی پیامبری بود.

فهرست مندرجات

۱ – زندگی‌نامه
۲ – ریاست قبیله
۳ – جنگ‌ها
۴ – مسلمان شدن طلیحه
۵ – ارتداد و ادعای پیامبری
۵.۱ – بالا گرفتن کار طلیحه
۶ – سوء استفاده از بیماری پیامبر
۷ – منافع اقتصادی
۷.۱ – نپرداختن زکات
۸ – نخستین درگیری
۸.۱ – غنایم جنگ
۹ – بازگشت به اسلام
۹.۱ – روایتی دیگر از بازگشت به اسلام
۱۰ – شرکت طلیحه در فتوحات
۱۱ – دانش نظامی طلیحه
۱۲ – عقاید
۱۲.۱ – دلایل پذیرش عقاید
۱۳ – وفات
۱۴ – فهرست منابع
۱۵ – پانویس
۱۶ – منابع

۱ – زندگی‌نامه

طلیحه بن خویلد بن نوفل اسدی

[۱] ابن حزم، علی، جمهره انساب العرب، ص۱۹۶، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۰۳، اول.

همان گونه که از نامش پیداست از قبیله بنی‌اسد می‌باشد. در خصوص زندگی او قبل از اسلام اطلاعات چندانی در دست نیست. اولین باری که در تاریخ به نام طلیحه برمی‌خوریم مربوط است به سال چهارم هجری. در محرم این سال عده زیادی به فرماندهی طلیحه بن خویلد جمع شده بودند و می‌خواستند به مدینه حمله کنند.

[۲] واقدی، محمد بن عمر، المغازی، ص۳۴۱، ترجمه محمود مهدوی دامغانی، تهران، مرکز نشر دانشگاهی، ۱۳۶۹.

[۳] ابن‌سعد، محمد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۳۸، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۰.

[۴] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب اشراف، ج۱، ص۳۷۵ ۳۷۴، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۷، اول.

این امر، سریه «ابی سَلمه بن عبدالاسد» را در پی‌داشت و موجب شد آنها پراکنده شوند.

[۵] ابن‌سعد، محمد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۳۸.

[۶] واقدی، محمد بن عمر، المغازی، ص۲۵۲.

[۷] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب اشراف، ج۱، ص۳۷۵ ۳۷۴.

در سال پنجم هجری و در غزوه احزاب طلیحه به منظور کمک به احزاب در این جنگ شرکت داشت.

[۸] واقدی، محمد بن عمر، المغازی، ص۳۵۲.

[۹] ابن‌سعد، محمد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۶۹.

او در این جنگ فرمانده قبیله بنی اسد بود.

[۱۰] واقدی، محمد بن عمر، المغازی، ص۳۵۲.

[۱۱] مقریزی، احمد بن علی، امتاع الاسماع، ج۱، ص۲۲۴، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۲۰، اول.

چون نسبش به فَقْعَس‌ بن طَریف، از تیره‌های بنی‌اسد بن خُزَیمه، از اعراب مُضَری می‌رسید، او را اسدی فقعسی خوانده‌اند.

[۱۲] ابن‌اثیر، عزالدین، اسدالغابه‌ فی معرفهالصحابه، ج ۲، ص۴۷۷، چاپ محمدابراهیم بنا، محمداحمد عاشور و محمود عبدالوهاب فاید، قاهره ۱۹۷۳۱۳۹۳/۱۹۷۰۱۳۹۰.

در پاره‌ای منابع،

[۱۳] ابن‌سعد، محمد، الطبقات الکبری (بیروت)، ج۱، ص۲۹۲.

[۱۴] ابن‌سعد، محمد، الطبقات الکبری (بیروت)، ج۲، ص۶۶.

[۱۵] دینوری، ابن ‌قتیبه، المعارف، ج۱، ص۲۹۹، چاپ ثروت عکاشه، قاهره ۱۹۶۰.

نام وی طلحه ذکر شده و از این‌رو، به‌ نظر اوچ‌اوک،

[۱۶] بحریه اوچ‌اوک، تاریخ پیامبران دروغین در صدر اسلام، ج۱، ص۶۹، ترجمه وهاب ولی، ‌تهران ۱۳۶۴ش.

نام اصلی وی طلحه بوده است، ولی مسلمانان به‌ سبب خشمی که از او داشتند وی را طُلَیحه، یعنی طلحه کوچک، نامیدند.

[۱۷] بلاذری، احمد بن‌ یحیی، انساب الاشراف، ج۱۰، ص۸۸، چاپ محمود فردوس عظم، دمشق ۱۹۹۶ـ۲۰۰۰.

۲ – ریاست قبیله

وی در دوره جاهلی، کاهنی معتبر و نیز رئیس قبیله بوده است. او را شاعر، خطیب، نثر مسجع‌نویس و دارای معلومات عمومی وصف کرده‌اند، که احتمالاً این قبیلِ توصیفات به سبب نقش مذهبی او بوده است. اشاره‌های راجع به دلاوری و دیدارهای او از دربار ایران در پیش از اسلام، نقش او را به عنوان رهبر قبیله نشان می‌دهد.

[۱۸] بلاذری، احمد بن‌ یحیی، انساب الاشراف، ج۱۰، ص۸۹، چاپ محمود فردوس عظم، دمشق ۱۹۹۶ـ۲۰۰۰.

۳ – جنگ‌ها

از طلیحه برای نخستین بار در تاریخ اسلام، در سریه قَطَن نام برده شده است. در آغاز سال چهارم هجرت، طلیحه و برادرش سَلَمه به همراه یاران خود، برای به دست آوردن غنیمت، درصدد حمله به مدینه بودند ولی در قطن، که محل سکونت بنی‌اسد بود، سپاه آنان از بیم لشکر مسلمانان به فرماندهی ابوسَلَمه ‌بن عبدالاسد، بدون هیچ برخوردی پراکنده شد.

[۱۹] واقدی، محمد بن عمر، کتاب المغازی، ج۱، ص۳۴۰۳۴۳، چاپ مارسدن جونس، قاهره ۱۹۶۶.

[۲۰] ابن‌عساکر، علی بن حسین، تاریخ مدینه دمشق، ج۲۵، ص۱۵۰۱۵۲، چاپ علی‌شیری، بیروت ۱۴۱۵/۱۹۹۵.

در سال پنجم هجرت، طلیحه با قبیله‌اش، بنی‌اسد، مشرکان قریش را در جنگ خندق همراهی کرد.

[۲۱] واقدی، محمد بن عمر، کتاب المغازی، ج۲، ص۴۷۰، چاپ مارسدن جونس، قاهره ۱۹۶۶.

[۲۲] ابن‌سعد، محمد، الطبقات الکبری (بیروت)، ج۲، ص۵۰.

۴ – مسلمان شدن طلیحه

در سال نهم هجری (سال نهم هجری به عام الوفود مشهوراست. در این سال نمایندگان قبایل بسیاری خدمت رسول خدا رسیدند و اسلام آوردند.)

[۲۳] ابن‌سعد، محمد، الطبقات الکبری (بیروت)، ج۱، ص۲۹۲.

[۲۴] ابن‌عساکر، علی بم حسین، تاریخ مدینه دمشق، ج۲۵، ص۱۴۹، چاپ علی‌شیری، بیروت ۱۴۱۵/۱۹۹۵.

[۲۵] ابن هشام، عبدالملک، السیره النبویه، ج۲، ص۳۴۹، ترجمه سید‌هاشم رسولی محلاتی، تهران، کتابچی، ۱۳۷۵، پنجم.

زمانی که وفد بنی اسد بر پیامبر وارد شدند، طلیحه نیز همراه آنان بود. آنها همگی مسلمان شدند.

[۲۶] ابن اثیر، عزالدین، اسد الغابه فی معرفه الصحابه، ج۲، ص۴۷۷، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۹.

[۲۷] عسقلانی، ابن حجر، الاصابه فی تمییز الصحابه، ج۳، ص۴۴۰، بیروت، دار الکتب العلمیه، اول، ۱۴۱۵.

[۲۸] مقدسی، مطهر بن طاهر، البدء والتاریخ، ج۵، ص۱۵۷، ترجمه محمدرضا شفیعی کدکنی، تهران، آگه، ۱۳۷۴، اول.

بنابراین طبق نقل منابع طلیحه در سال نهم هجری اسلام آورد.

[۲۹] ذهبی، محمد بن احمد، تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، ج۳، ص۲۳۰، بیروت، دار الکتاب العربی، ۱۴۱۳، دوم.

[۳۰] مقدسی، مطهر بن طاهر، البدء والتاریخ، ج۲، ص۸۴۱.

اما کایتانی، به اشتباه، تصور کرده است که طلیحه و قبیله‌اش نامسلمان باقی ماندند تا آن‌که نخستین‌ بار خالد بن ولید آنان را به اسلام دعوت کرد.

[۳۱] بحریه اوچ‌اوک، تاریخ پیامبران دروغین در صدر اسلام، ترجمه وهاب ولی، ‌ص۷۰-۷۱، تهران ۱۳۶۴ش.

۵ – ارتداد و ادعای پیامبری

او پس از بازگشت به قبیله‌اش مرتد شد و ادعای نبوت می‌کرد.

[۳۲] مقدسی، مطهر بن طاهر، البدء والتاریخ، ج۲، ص۸۴۱.

او مدعی بود که جبرئیل نزد من می‌آید و وحی بر من نازل می‌شود

[۳۳] ابن اثیر، عزالدین، اسد الغابه فی معرفه الصحابه، ج۲، ص۴۷۷.

و می‌گفت: «ذالنون» فرشته‌ای است که وحی را بر من نازل می‌کند.

[۳۴] مقدسی، مطهر بن طاهر، البدء والتاریخ، ج۵، ص۱۵۷.

طلیحه با دروغ کار خود را پیش برد. سخنانی سجع‌گونه همانند قرآن گفت و مردم را به ترک سجود امر نمود. او به پیروانش می‌گفت: خداوند به سجده کردن شما و…نیازی ندارد. شما می‌توانید ایستاده عبادت کنید و…

[۳۵] ابن اثیر، عزالدین، الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۳۴۴، ترجمه ابوالقاسم حالت و عباس خلیلی، تهران، مؤسسه مطبوعاتی علمی، ۱۳۷۱.

[۳۶] مقریزی، احمد بن علی، امتاع الاسماع، ج۱۴، ص۲۳۲.

۵.۱ – بالا گرفتن کار طلیحه

علاوه بر قبیله بنی‌اسد، قبیله غَطَفان نیز از او پیروی کردند.

[۳۷] ابن اثیر، عزالدین، الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۳۴۴.

[۳۸] ابن اثیر، عزالدین، اسد الغابه فی معرفه الصحابه، ج۲، ص۴۷۷.

[۳۹] یعقوبی، احمد بن ابی یعقوب، تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۱۲۹، ترجمه محمد ابراهیم آیتی، تهران، علمی و فرهنگی، ۱۳۷۱، ششم.

[۴۰] کوفی، ابن اعثم، الفتوح، ج۱، ص۱۴.

عُیینَه بن حِصن فزاری نیز با ۷۰۰ نفر از بنی‌فزاره به طلیحه پیوست.

[۴۱] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱۱، ص۱۵۷.

مردم طی نیز در صدد همراهی با طلیحه بودند؛ اما عدی بن حاتم آنها را بازداشت.

[۴۲] ابن اثیر، عزالدین، الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۳۴۴.

بنا به نقلی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، ضرار بن ازور اسدی را برای مقاتله با طلیحه اعزام کرد؛ اما در همین زمان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) رحلت کرد و کار طلیحه بالا گرفت.

[۴۳] ابن اثیر، عزالدین، اسدالغابه، ج۲، ص۴۷۷.

[۴۴] ابن اثیر، عزالدین، الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۳۴۳.

ابوبکر که امر جانشینی رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را بر عهده داشت، سال ۱۱ هجری

[۴۵] مسعودی، علی بن حسین، التنبیه و الاشراف، ص۲۴۷، ترجمه ابوالقاسم پاینده، تهران، علمی و فرهنگی، ۱۳۶۵، دوم.

خالد بن ولید را مامور سرکوبی طلیحه کرد.

[۴۶] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۲، ص۴۸۰.

[۴۷] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱۱، ص۱۵۷.

خالد بن ولید، عَکّاشه بن محصن اسدی و ثابت بن اَقرم را به عنوان مقدمه لشکر خود به سوی طلیحه فرستاد.

[۴۸] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱۱، ص۱۵۷.

[۴۹] مقدسی، مطهر بن طاهر، البدء والتاریخ، ج۵، ص۱۵۸.

[۵۰] بلاذری، احمد بن یحیی، فتوح البلدان، ص۱۰۱، ترجمه محمد توکل، تهران، نقره، ۱۳۳۷، اول.

[۵۱] ابن اثیر، عزالدین، اسدالغابه، ج۲، ص۴۷۷.

حَبال بن خویلد (برادر خویلد) با آنها جنگ کرد و کشته شد.

[۵۲] بلاذری، احمد بن یحیی، فتوح البلدان، ص۱۰۱.

طلیحه و سلمه برادران حبال برای جنگ بیرون آمدند و با عکاشه و ثابت بن اقرم جنگ کردند و هر دو را به شهادت رساندند.

[۵۳] بلاذری، احمد بن یحیی، فتوح البلدان، ص۱۰۱.

[۵۴] ابن اثیر، عزالدین، اسدالغابه، ج۲، ص۴۷۷.

[۵۵] مقدسی، مطهر بن طاهر، البدء والتاریخ، ج۵، ص۱۵۸.

۶ – سوء استفاده از بیماری پیامبر

چون پیامبر اکرم پس از بازگشت از حجه‌الوداع بیمار شد و خبر آن پیچید، بعضی قبایل مرتد شدند. طلیحه نیز در سَمیراء (از منزلگاه‌های بنی‌اسد) اردو زد و ادعای پیامبری کرد. عوام از او پیروی کردند و کارش بالا گرفت. او برادرزاده‌اش، حِبال، را برای رسیدن به توافقی نزد پیامبر فرستاد،

[۵۶] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۳، ص۱۸۴۱۸۶.

اما پیامبر ضرار بن اَزْوَر اسدی را، به عنوان نماینده خود، به قبیله بنی‌اسد فرستاد و به جنگ با طلیحه مأمور کرد.

[۵۷] ابن‌اثیر، عزالدین، الکامل فی‌التاریخ، ج۲، ص۳۴۳، بیروت ۱۳۸۵۱۳۸۶/۱۹۶۵۱۹۶۶.

[۵۸] بحریه اوچ‌اوک، تاریخ پیامبران دروغین درصدر اسلام، ج۱، ص۷۳، ترجمه وهاب ولی، تهران ۱۳۶۴ش.

در درگیری بین ضرار و طلیحه، شمشیر ضرار بر او اثر نکرد و این به اعتبار طلیحه در میان طرفداران او افزود.

[۵۹] ابن‌اثیر، عزالدین، الکامل فی‌التاریخ، ج۲، ص۳۴۳ ۳۴۴، بیروت ۱۳۸۵۱۳۸۶/۱۹۶۵۱۹۶۶.

از طرف دیگر، با انتشار خبر رحلت پیامبر بسیاری از قبایل از پرداخت زکات به ابوبکر خودداری کردند.

[۶۰] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۳، ص۲۴۱.

برخی قبایل تازه ‌مسلمان نیز از مرگ پیامبر دچار حیرت شدند و پیروی از پیامبر زنده (طلیحه) را بر پیامبر متوفی ترجیح دادند.

[۶۱] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۳، ص۲۵۷.

[۶۲] ابن‌اثیر، عزالدین، الکامل فی‌التاریخ، ج۲، ص۳۴۲، بیروت ۱۳۸۵۱۳۸۶/ ۱۹۶۵۱۹۶۶.

۷ – منافع اقتصادی

طلیحه که به دنبال دستیابی به مقام کهانت قبل از اسلام خود یا منزلتی همسان پیامبر بود، از تعصب قومی و منافع اقتصادی قبایل در ندادن زکات سود جست

[۶۳] غلامی دهقی، علی، جنگهای ارتداد و بحران جانشینی پیامبر (ص)، ج۱، ص۵۱ـ۵۲، قم ۱۳۸۱.

و در مدت کوتاهی حمایت بسیاری از مردم قبایل اَسَد، غَطَفان، طَیء و فَزاره را به سوی خود جلب کرد

[۶۴] واقدی، محمد بن عمر، کتاب‌الرده، ج۱، ص۷۰، چاپ یحیی جبوری، بیروت ۱۴۱۰/۱۹۹۰.

[۶۵] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۲، ص۴۸۷.

[۶۶] ابن‌اثیر، عزالدین، الکامل فی‌التاریخ، ج۲، ص۳۴۲، بیروت ۱۳۸۵۱۳۸۶/ ۱۹۶۵۱۹۶۶.

و عُیینَه‌ بن حِصن با هفتصد تن از قبیله‌اش، فَزاره، به او پیوست.

[۶۷] بلاذری، احمد بن‌ یحیی، انساب الاشراف، ج۱۱، ص۱۵۷، چاپ محمود فردوس عظم، دمشق ۱۹۹۶۲۰۰۰.

۷.۱ – نپرداختن زکات

ظاهراً حامیان طلیحه به پیامبری او ایمان نداشتند و فقط می‌خواستند از پرداخت مالیات به حکومت اسلامی اجتناب ورزند، زیرا وقتی طلیحه قبایل طرفدار خود را در دو منطقه اَبْرَق و ذی‌القَصّه (منزلگاهی در یک منزلی مدینه به سوی نَجد) تقسیم نمود، آنان نمایندگانی به مدینه فرستادند تا درباره نپرداختن زکات به حکومت اسلامی با ابوبکر به توافق برسند، اما ابوبکر نپذیرفت. لذا این نمایندگان، با این خبر که مسلمانان نیروی کافی در مدینه ندارند، طلیحه و طرفدارانش را به تصرف مدینه برانگیختند.

[۶۸] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۲، ص۴۸۷.

[۶۹] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۳، ص۲۵۴.

[۷۰] ابن‌اثیر، عزالدین، الکامل فی‌التاریخ، ج۲، ص۳۴۴، بیروت ۱۳۸۵۱۳۸۶/ ۱۹۶۵۱۹۶۶.

۸ – نخستین درگیری

نخستین درگیری مسلمانان با قبایلِ مرتدِ عَبس و ذُبْیان در منطقه ذی‌القصه بود که در آن مسلمانان پیروز شدند و مرتدان به سوی طلیحه گریختند، که از سمیراء به بُزاخه (آبگیری از آن بنی‌اسد بن خُزَیمه در ناحیه نجد) رفته بود. سپس ابوبکر، خالد بن ولید را در رأس سپاهی به جنگ طلیحه فرستاد.

[۷۱] واقدی، محمد بن عمر، کتاب‌الرده، ج۱، ص۸۱، چاپ یحیی جبوری، بیروت ۱۴۱۰/۱۹۹۰.

[۷۲] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۳، ص۲۴۶۲۴۹.

[۷۳] ابن‌اثیر، عزالدین، اسدالغابه‌ فی معرفهالصحابه، ج۳، ص۹۵، چاپ محمدابراهیم بنا، محمداحمد عاشور و محمود عبدالوهاب فاید، قاهره ۱۳۹۰۱۳۹۳/ ۱۹۷۰۱۹۷۳.

[۷۴] حموی، یاقوت، معجم البلدان، ذیل «بزاخه».

در سال ۱۱ هجری در بزاخه بین خالد و طلیحه جنگ سختی روی داد

[۷۵] بلاذری، احمد بن‌ یحیی، فتوح‌البلدان، ج۱، ص۹۵۹۶، ‌ چاپ دخویه، فرانکفورت ۱۴۱۳.

[۷۶] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۳، ص۲۵۴.

[۷۷] ابن‌اثیر، عزالدین، الکامل فی‌التاریخ، ج۲، ص۳۴۷، بیروت ۱۳۸۵۱۳۸۶/ ۱۹۶۵۱۹۶۶.

که به یوم بزاخه معروف شد.

[۷۸] ابن‌کلبی، هشام ‌بن محمد، جمهرهالنسب، ج۱، ص۱۷۰، چاپ ناجی حسن، ‌ بیروت ۱۴۰۷/۱۹۸۶.

[۷۹] محمدابوالفضل ابراهیم و علی‌محمد بجاوی، ایام العرب فی‌الاسلام، ج۱، ص۱۵۱، قاهره مقدمه: ۱۳۹۳/۱۹۷۳.

در این جنگ عُیینَه‌ بن حِصن فزاری، از یاران طلیحه، می‌خواست از پیامبری و پیشگویی طلیحه نیرو بگیرد، اما چون به دروغ بودن ادعای وی پی‌برد، به همراه قبیله‌اش از یاری کردن طلیحه دست کشید.

[۸۰] بلاذری، احمد بن‌ یحیی، فتوح‌البلدان، ج۱، ص۱۰۱، ‌ چاپ دخویه، فرانکفورت ۱۴۱۳.

[۸۱] طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۳، ص۲۵۶.

[۸۲] کوفی، احمد بن ‌اعثم، کتاب الفتوح، ج۱، ص۱۴، چاپ علی‌شیری، بیروت ۱۴۱۱/۱۹۹۱.

[۸۳] مقدسی، مطهر بن طاهر، البدء و التاریخ، ج ۵، ص ۱۵۸۱۵۹، چاپ کلمان هوار، پاریس ۱۹۱۶.

[۸