توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شهادت (مفردات‌قرآن) ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شهادت (مفردات‌قرآن) ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل شهادت (مفردات‌قرآن) ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل شهادت (مفردات‌قرآن) ۶۹ اسلاید در PowerPoint

مقالات مرتبط: عناوین کتاب قاموس قرآن (جلد ۴).

دیگر کاربردها: شهادت (ابهام‌زدایی).

شَهادت و شَهد (به فتح شین)، از واژگان به کار رفته در قرآن کریم به معنای گواهی دادن است. در آیاتی از قرآن، بحث گواهی خداوند و ملائکه مطرح شده و در آیاتی نیز به گواهان روز قیامت پرداخته و مصادیقی از جمله اعضای بدن، پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، حضرت عیسی (علیه‌السّلام) و گواهان دیگر را بیان کرده است.

فهرست مندرجات

۱ – مفهوم‌شناسی
۲ – کاربرد قرآنی
۲.۱ – گواهی خدا و ملائکه
۲.۲ – شاهد در داستان حضرت یوسف
۲.۳ – شاهد و مشهود
۲.۴ – گواهان روز قیامت‌
۲.۴.۱ – شهادت اعضاء
۲.۴.۲ – شهادت پیامبر اسلام
۲.۴.۳ – شهادت حضرت عیسی
۲.۴.۴ – شهادت گواهان دیگر
۲.۵ – تحمل شهادت در دنیا بر گواهان
۳ – پانویس
۴ – منبع

۱ – مفهوم‌شناسی

شَهادت و شَهد به معنای گواهی دادن است.

[۱] قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۴، ص۸۶-۷۷.

۲ – کاربرد قرآنی

در آیاتی از قرآن به شهادت و گواهی گواهان پرداخته شده است.

۲.۱ – گواهی خدا و ملائکه

(شَهِدَ اللَّهُ اَنَّهُ لا اِلهَ اِلَّا هُوَ وَ الْمَلائِکَهُ وَ اُولُوا الْعِلْمِ قائِماً بِالْقِسْطِ لا اِلهَ اِلَّا هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ)

[۲] آل عمران/سوره۳، آیه۱۸.

به موجب این آیه خداوند و ملائکه و دانایان گواهی می‌دهند که معبودی جز خدا نیست. ظاهر آیه چنانکه در تفسیر المیزان فرموده شهادت قولی است، یعنی خداوند در حالی‌که قائم به عدالت است به یگانگی خویش گواهی داده، ملائکه نیز از روی علم و تحقیق گواه یکتائی خدا هستند. دانایان نیز پس از مشاهده آیات آفاقی و انفسی، شاهد یگانگی خدا هستند.

[۳] علامه طباطبایی، تفسیر المیزان، ج۱، ص۱۸۳.

بعضی شهادت خدا و ملائکه را شهادت فعلی گرفته و گفته‌اند شهادت خدا عبارت است از ایجاد آنچه دلالت بر وحدانیت خدا دارد: «و فی کل شی‌ء له آیه تدل علی انه واحد»

[۴] راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، ج۱، ص۴۶۶.

و شهادت ملائکه اظهار کارهائی است که ماموریت دارند.
به نظر می‌آید: این آیه نتیجه آیات ۱۰ تا ۱۷ سوره آل عمران باشد. یعنی پس از ثبوت مضامین فوق، خدا و ملائکه و دانایان چنین گواهی داده‌اند.

۲.۲ – شاهد در داستان حضرت یوسف

(وَ شَهِدَ شاهِدٌ مِنْ اَهْلِها اِنْ کانَ قَمِیصُهُ قُدَّ مِنْ قُبُلٍ فَصَدَقَتْ وَ هُوَ مِنَ الْکاذِبِینَ. وَ اِنْ کانَ قَمِیصُهُ قُدَّ مِنْ دُبُرٍ فَکَذَبَتْ وَ هُوَ مِنَ الصَّادِقِینَ)

[۵] یوسف/سوره۱۲، آیه۲۶- ۲۷.

آیا آن شاهد طفلی بود که خدا او را به سخن در آورد، یا شخصی بوده که پس از دقت در قرائن امر چنین حکمی کرده است؟
می‌شود گفت: او یک نفر باهوش و زیرک بوده که فکر کرده اگر پیراهن یوسف از جلو پاره شده باشد، پس یوسف می‌خواسته به او تجاوز کند. در این کشمکش پیراهنش پاره شده. و اگر از عقب پاره شده باشد، حتما یوسف به آن کار تن در نداده و فرار می‌کرده است. زن از عقب او را تعقیب کرده و پیراهنش را پاره نموده است و چون دید پیراهن یوسف از عقب پاره شده حکم کرده که تقصیر از آن زن است نه حضرت یوسف. وانگهی اگر سخن گفتن طفل در میان بود احتیاج به استدلال نبود و به مجرد حرف زدن او که به‌طریق اعجاز بود، مطلب ثابت می‌شد، در مجمع البیان از جبائی نقل کرده. از سدی نقل شده که او پسر عموی زلیخا بود. از حسن و قتاده و عکرمه نقل کرده: او مردی از کسان زن بود،

[۶] شیخ طبرسی، مجمع البیان، ج۵، ص۳۹۱.

ولی به مضمون روایات، طفلی بوده در گهواره که به‌طور اعجاز حرف زده و مطلب را روشن کرده است. در المیزان با استفاده از «شَهِدَ شاهِدٌ» که اینگونه کلام را شهادت نمی‌گویند بعید نمی‌داند که این سخن بدون فکر و رویّه صادر شده باشد و آن‌را مؤید روایاتی دانسته که ناطق‌اند: شاهد طفلی بود در گهواره.

[۷] علامه طباطبایی، تفسیر المیزان، ج۱۱، ص۱۴۲.

در تفسیر برهان و المیزان از معانی الاخبار شیخ صدوق از ابوحمزه ثمالی از امام سجاد (علیه‌السّلام) در ضمن حدیثی مفصل نقل شده که شاهد طفلی بود در گهواره. در تفسیر ابن کثیر نیز این مطلب از چند نفر نقل شده است.

[۸] ابن کثیر، تفسیر ابن کثیر، ج۲، ص۴۹۳.

اما لازم است در صحت روایات دقت کرد. (اَ فَمَنْ کانَ عَلی‌ بَیِّنَهٍ مِنْ رَبِّهِ وَ یَتْلُوهُ‌ شاهِدٌ مِنْهُ وَ مِنْ قَبْلِهِ کِتابُ مُوسی‌ اِماماً…)

[۹] هود/سوره۱۱، آیه۱۷.

شاهد در این آیه به علی بن ابی طالب (علیه‌السّلام) تطبیق می‌شود و درباره آن روایاتی از شیعه و اهل سنت نقل شده است.

[۱۰] شیخ طبرسی، مجمع البیان، ج۵، ص۲۵۵.

[۱۱] علامه طباطبایی، تفسیر المیزان، ج۱۰، ص۱۹۶.

[۱۲] رشید رضا، محمد، تفسیر المنار، ج۱۲، ص۴۵.

[۱۳] شیخ طوسی، الامالی، ج۱، ص۳۷۲.

مشروح آیه در «تلی» گذشت به آنجا رجوع شود.

۲.۳ – شاهد و مشهود

(وَ الْیَوْمِ الْمَوْعُودِ. وَ شاهِدٍ وَ مَشْهُودٍ. قُتِلَ اَصْحابُ الْاُخْدُودِ)

[۱۴] بروج/سوره۸۵، آیه۲- ۴.

شاهد و مشهود در آیه هر دو نکره‌ هستند و درباره آن دو سخن بسیار گفته شده، ولی باید این قسم‌ها با آیات بعدی ارتباط داشته باشند و لازم است شاهد و مشهود را در آیات این سوره جستجو کرد.
یهودیان که بنا به نقل تفاسیر، نصارای نجران را در اثر طرفداری از دین جدید به آتش می‌سوزاندند، خود شاهد سوختن آنها بودند، خداوند نیز شاهد آن کار بود. در آیات بعدی آمده‌ (وَ هُمْ عَلی‌ ما یَفْعَلُونَ بِالْمُؤْمِنِینَ‌ شُهُودٌ) ایضا آمده‌ (وَ اللَّهُ عَلی‌ کُلِّ شَیْ‌ءٍ شَهِیدٌ) مشهود قهرا شکنجه دیدگان و شکنجه را شامل است. به هر حال مضمون آیات آن است: قسم به روز قیامت و قسم به شاهد و مشهود که در این کار هستند و در روز موعود گواه خواهند بود و در نتیجه شکنجه دادن و شکنجه دیدن ثابت خواهد گردید. و خلاصه آنکه این عمل مضبوط و محفوظ است و در ردیف شاهد و مشهود است.
در قرآن مجید به حضرت رسول (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) شاهد اطلاق شده‌ (اِنَّا اَرْسَلْناکَ‌ شاهِداً وَ مُبَشِّراً وَ نَذِیراً)

[۱۵] احزاب/سوره۳۳، آیه۴۵.

[۱۶] فتح/سوره۴۸، آیه۸.

و روز قیامت مشهود خوانده شده‌ (ذلِکَ یَوْمٌ مَجْمُوعٌ لَهُ النَّاسُ وَ ذلِکَ یَوْمٌ‌ مَشْهُودٌ)

[۱۷] هود/سوره۱۱، آیه۱۰۳.

منظور از مشهود در آیه مورد بحث روز قیامت نیست که پیش از آن والیوم الموعود آمده است و احتیاج به تکرار نیست و چون آیات راجع به واقعه‌ای پیش از اسلام است، لذا شاهد به حضرت رسول (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) تطبیق نمی‌شود.
در تفسیر برهان هفت حدیث درباره این آیه نقل شده که شاهد و مشهود رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و علی (علیه السّلام‌) هستند. شاهد روز جمعه، مشهود روز عرفه است- شاهد روز عرفه، مشهود روز قیامت است.

[۱۸] بحرانی، سید هاشم، تفسیر برهان، ج۵، ص۶۲۳.

ولی در اسناد آنها سلمه بن خطاب ضعیف، مفضل بن صالح ابوجمیله کذّاب و واضع الحدیث، ابوالجارود سرحوب زیدی، عبدالرحمن بن کثیر‌ هاشمی ضعیف وجود دارند و بعضی از آنها مقطوع‌اند. تنها یک روایت قابل اعتنا است آنهم تصریح به آیه نکرده است. و اللّه العالم.
(وَ جاءَتْ کُلُّ نَفْسٍ مَعَها سائِقٌ وَ شَهِیدٌ)

[۱۹] ق/سوره۵۰، آیه۲۱.

آیه روشن می‌کند: روز قیامت هر شخص را راننده و شاهدی است. در نهج البلاغه خطبه ۸۳ فرموده: «وَکُلُّ نَفْس مَعَهَا سَائِقٌ وَشَهِیدٌ» هر نفس را سائق و شاهدی است.

[۲۰] نهج البلاغه، تحقیق الحسون، خطبه ۸۴.

سائقی که او را به محشر سوق می‌کند. شاهدی که بر اعمال او گواهی می‌دهد.
معلوم نیست که این سائق و شاهد کدام است ولی در آیات قبلی آمده‌ (اِذْ یَتَلَقَّی الْمُتَلَقِّیانِ عَنِ الْیَمِینِ وَ عَنِ الشِّمالِ قَعِیدٌ. ما یَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ اِلَّا لَدَیْهِ رَقِیبٌ عَتِیدٌ) مراد از متلقیان دو فرشته کاتب عمل‌اند. به نظر می‌آید سائق و شهید همان دو ملک باشند، و در آیات بعدی آمده‌ (اَلْقِیا فِی جَهَنَّمَ کُلَّ کَفَّارٍ عَنِیدٍ) ظاهر سیاق دلالت دارد که خطاب‌ «اَلْقِیا» به سائق و شهید است، یعنی: ‌«ای سائق و شهید هر کافر عنود را به جهنم بیاندازید.»
در مجمع البیان فرموده: خطاب به خازن آتش است و به قولی مراد ملکان موکل‌اند که سائق و شهید باشند.

[۲۱] شیخ طبرسی، مجمع البیان، ج۹، ص۲۴۳.

ایضا از حاکم حسکانی از ابوسعید خدری از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نقل کرده که فرمود: چون روز قیامت شود خداوند به من و علی (علیه‌السّلام) می‌فرماید: هر که شما را دشمن داشته داخل آتش کنید و هر که دوستتان داشته وارد بهشت نمائید. آن است قول خدا (اَلْقِیا فِی جَهَنَّمَ کُلَّ کَفَّارٍ عَنِیدٍ.)

[۲۲] حاکم حسکانی، شواهد التنزیل، ج۲، ص۲۶۲.

در المیزان آن‌را از الامالی شیخ الطائفه نقل فرموده و در برهان با چند سند نقل شده است،

[۲۳] علامه طباطبایی، تفسیر المیزان، ج۱۸، ص۳۵۷.

[۲۴] بحرانی، سید هاشم، تفسیر برهان، ج۵، ص۱۴۵.

به نظر می‌آید روایت از بطون قرآن و یا از باب تطبیق باشد.
(اِنَّ فِی ذلِکَ لَذِکْری‌ لِمَنْ کانَ لَهُ قَلْبٌ اَوْ اَلْقَی السَّمْعَ وَ هُوَ شَهِیدٌ)

[۲۵] ق/سوره۵۰، آیه۳۷.

القاء سمع به معنی گوش دادن است. یعنی در آنچه گفته شد تذکری است به آنکه قلب و تعقل دارد و یا گوش بدهد در حالی‌که متوجه شنفته خویش است. ولی آنکه نه تفکر دارد و نه گوش می‌دهد برای او در گفته ما پندی نیست.
(اِنَّ قُرْآنَ الْفَجْرِ کانَ‌ مَشْهُوداً)

[۲۶] اسراء/سوره۱۷، آیه۷۸.

این آیه در «دلک» مشروحا گفته شده است.

۲.۴ – گواهان روز قیامت‌

گذشته از ثبت و ضبط اعمال، قرآن کریم گواهان دیگری راجع به قیامت معین فرموده که لازم است ذکر شود: شهادت اعضاء. شهادت پیامبران و ائمه (علیهم‌السّلام) و غیرهم.

۲.۴.۱ – شهادت اعضاء

آیاتی که راجع به شهادت اعضاء است بدین قرارند.
۱- (وَ یَوْمَ یُحْشَرُ اَعْداءُ اللَّهِ اِلَی النَّارِ فَهُمْ یُوزَعُونَ. حَتَّی اِذا ما جاؤُها شَهِدَ عَلَیْهِمْ سَمْعُهُمْ وَ اَبْصارُهُمْ وَ جُلُودُهُمْ بِما کانُوا یَعْمَلُونَ. وَ قالُوا لِجُلُودِهِمْ لِمَ‌ شَهِدْتُمْ‌ عَلَیْنا قالُوا اَنْطَقَنَا اللَّهُ الَّذِی اَنْطَقَ کُلَّ شَیْ‌ءٍ وَ هُوَ خَلَقَکُمْ اَوَّلَ مَرَّهٍ وَ اِلَیْهِ تُرْجَعُونَ)

[۲۷] فصلت/سوره۴۱، آیه۱۹- ۲۱.

این آیات بر شهادت گوش‌ها، چشم‌ها و پوست‌ها دلالت دارند. «اَعْداءُ اللَّهِ» در آیه اول می‌رساند که شهادت اعضاء درباره کفّار و بدکاران است، نه درباره نیکوکاران نسبت به اعمالشان و نیز حاکی است که اعداء اللّه خطاب به پوست‌های خویش خواهند گفت: چرا بر علیه ما گواهی دادید. آنها جواب خواهند داد: خدائی که همه چیز را گویا کرده، ما را گویا کرد (یا قبلا