توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شروع تفسیر قرآن ۶۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شروع تفسیر قرآن ۶۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل شروع تفسیر قرآن ۶۶ اسلاید در PowerPoint :

آغاز علم تفسیر

آغاز علم تفسیر از مباحث مربوط به علوم قرآنی و تفسیر قرآن به بررسی تاریخچه تفسیر قرآن می‌پردازد. تفسیر در لغت به معنای «روشن نمودن و تبیین» و در اصطلاح دانشمندان زبان عرب و علمای علوم قرآنی همان «علم فهم قرآن» است. درباره تفاوت تفسیر و تأویل میان علما اختلاف نظر وجود دارد؛ برخی آن دو را به یک معنا می‌دانند و برخی دیگر قائلند که تفسیر اعم از تأویل است.
شناخت آیات الاحکام، اثبات معجزه بودن قرآن، منبع شناخت هستی بودن قرآن و اختلاف لهجه‌ها و تفاوت‌ اندیشه در میان مسلمانان عرب از دلایل مهم برای ضرورت تفسیر قرآن کریم است.

فهرست مندرجات

۱ – معنای لغوی تفسیر
۲ – معنای اصطلاحی تفسیر
۳ – معنای لغوی تاویل
۴ – معنای اصطلاحی تاویل
۵ – فرق تفسیر و تاویل
۶ – ضرورت تفسیر قرآن کریم
۶.۱ – آیات الاحکام قرآن
۶.۲ – معجزه بودن قرآن
۶.۳ – قرآن منبع شناخت هستی
۶.۴ – اختلاف لهجه‌ها و تفاوت اندیشه
۷ – مفسران عصر رسالت
۸ – پانویس
۹ – منبع

۱ – معنای لغوی تفسیر

کلمه تفسیر در لغت به معنی «روشن نمودن و تبیین» است. و اهل ادب معتقدند کلمه تفسیر از ریشه‌ی «فَسر» است و یا از ریشه‌ی «سَفر» می‌باشد که مقلوب فسر است. و هر دو به معنی «کشف» به کار می‌رود. مانند: «اَسفَرَ الصُّبح»، یعنی صبح روشن شد و مانند: «اَسفَرَتِ المَراهُ عَن وَجهِها» یعنی زن روی باز نمود و صورتش نمایان گردید. تفاوت این دو آن است که «سَفر» به معنی کشف ظاهری و مادّی و «فَسر» به معنی کشف باطنی و معنوی به کار می‌رود. چنان که راغب اصفهانی در مفردات می‌گوید: «اَلفَسرُ: اِظهارُ المَعنیَ المعقول»

[۱] راغب اصفهانی، حسین بن محمد، مفردات الفاظ القرآن، ص۳۸۰.

در اینجا برای نمونه نظریات چند تن از بزرگان لغت عرب را درباره‌ی کلمه تفسیر یادآور می‌شویم:
ابن منظور می‌گوید: «اَلفَسرُ: اَلبَیان. وَ کَشفُ المُغطّی». یعنی فسر به معنی «بیان و به معنی کشف نمودن چیز پوشیده است» و نیز می‌نویسد: «التفسیر کَشفُ المراد عَن الّلفظ المُشکِل» یعنی تفسیر به معنی کشف نمودن معنی لفظ مشکل است. و نیز ایشان یادآور می‌شود که مضارع فسر بر وزن یَفعِل و یَفعُلُ به کار می‌رود.

[۲] ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۵، ص۵۵.

ابن فارس گفته است: «اَلفَسرُ تَدُلُّ عَلی بیانِ شَیءٍ وایضاحه» یعنی فسر دلالت می‌کند بر بیان نمودن چیزی و روشن ساختن آن.

[۳] ابن فارس، احمد، معجم مقاییس اللغه، ج۴، ص۵۰۴.

صاحب قاموس المحیط می‌نویسد: «… اَلفَسَر: اَلابِانَهُ وَ کَشفُ المُغطّی… وَ هُوَ کَشفُ المُراد عَن المُشکِل»

[۴] فیروزآبادی، مجدالدین، قاموس المحیط، ج۱۰، ص۱۱۰.

معنی فسر یعنی روشن نمودن، کشف نمودن چیز پوشیده‌ای و کشف نمودن معنی از لفظ مشکل.
در المنجد آمده است: التّفسیر: التاویل. الکشف. اَلایضاح. البیان.

[۵] کراع النمل، علی بن الحسن، المنجد: ذیل ماده‌ی فَسَرَ.

جلال‌الدین سیوطی می‌نویسد: «التفسیر تفعیل مِنَ الفَسرِ و هُوَ البَیان وَ الکَشف و یقالُ هوَ مَقلُوب السَفرِ»

[۶] سیوطی، جلال الدین، الاتقان، ج۲، ص۴۶۰.

تفسیر از باب تفعیل از ریشه‌ی فسَر به معنی «بیان و کشف» است و گفته می‌شود که تفسیر از سفر گرفته شده است.

۲ – معنای اصطلاحی تفسیر

تفسیر در اصطلاح دانشمندان زبان عرب و علمای علوم قرآنی همان «علم فهم قرآن» است؛ که نظریات بعضی از آنها را در این مورد بدین ترتیب است:
۱- بدرالدین زرکشی در تعریف تفسیر گفته است: «التفسیر علمٌ یعرف به فهم کتاب الله المُنزل عَلی نبیّه محمّد، (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، وَ بَیانُ مَعانیه وَ اِستخراجُ احکامه و حکمه».

[۷] زرکشی، بدرالدین، البرهان فی علوم القرآن، ج۱، ص۱۳.

(تفسیر علمی است که با آن، کتاب خداوند که بر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نازل شده فهمیده می‌شود و بیان معانی و استخراج احکام حکمت‌های آن انجام می‌گردد).
۲- بعضی گفته‌اند: «تفسیر، بیان کلام الله و بیان الفاظ قرآن و مفهومات آن است».

[۸] ذهبی، محمدحسین، التفسیر و المفسرون، ج۱، ص۱۲.

۳- گروهی گفته‌اند: «تفسیر عبارت است از علم به نزول آیات و اسباب نزول و آیات مکّی و مدنی، محکم و متشابه، ناسخ و منسوخ، خاص و عام، مطلق و مقید، حلال و حرام، وعد و وعید، امر و نهی قصص قرآن».

[۹] سیوطی، جلال الدین، الاتقان فی علوم القرآن، ج۲، ص۴۶۲.

۴- ابوحیّان در بحر المحیط می‌گوید: «تفسیر علمی است که از چگونگی خواندن واژه‌ها و کلمات قرآن، پی بردن به سوال‌ها، مقررات و احکام و حالات گوناگون این واژه‌ها- چه به تنهایی به کار روند یا جمله باشند- بحث می‌کند.»

[۱۰] اندلسی، ابوحیان، البحر المحیط، ج۱، ص۲۶.

۵- دکتر محمدحسین ذهبی می‌نویسد: «تفسیر عبارت است از دانشی که بحث می‌کند از مراد الله در قرآن به قدر طاقت بشری».

[۱۱] ذهبی، محمدحسین، التفسیر و المفسرون، ج۱، ص۱۲.

[۱۲] ذهبی، محمدحسین، التفسیر و المفسرون، ج۱، ص۱۴.

۳ – معنای لغوی تاویل

کلمه‌ی تاویل از مادّه «اَول» به معنی رجوع، مشتق است. صاحب قاموس گفته: «آل الیه: رَجَعَ، وَ عَنهُ اِرَتَدَّ» اول الیه یعنی به سوی او برگشت و با «عن» متعدّی می‌شود و معنی سرپیچی و ارتداد را می‌دهد. آل عنه یعنی از او سرپیچی کرد (مرتد شد).

[۱۳] ذهبی، محمدحسین، التفسیر و المفسرون، ج۱، ص۱۴.

[۱۴] فیروزآبادی، مجدالدین، قاموس المحیط، ج۳، ص۳۳۱.

و نیز گفته شده: «اَوَّل الکلام، تاویلاً و تاوَّلَه، دَبَّرَهُ و قَدَّرَهُ و فَسَّرَهُ و التاویلُ عباره عن الرؤیا» که در این صورت تاویل به معنی تدبیر و تقدیر و تفسیر و تعبیر خواب می‌باشد. ابن منظور در مورد تاویل می‌گوید: «اَلاَول: الرّجوع، آل الشّیء یَؤولُ اَولاً وَ مَالاً رَجَعَ وَ اَوَّلَ الشیء رَجَعهُ».

[۱۵] ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۱۱، ص۳۲.

شیخ طبرسی تاویل را به معنای (به سرانجام رساندن) می‌داند. و بعضی نیز گفته‌اند: تاویل از «ایاله» به معنی سیاست گرفته شده است. و تاویل کننده گوئی کلام را رهبری و سیاست می‌کند تا در جای خود قرار دهد. خلاصه «تاویل» در تمام موارد به همان معنای «باز گردانیدن» به کار می‌رود و خصوصیات دیگر به تناسب موارد استعمال بر آن اضافه می‌گردد.
راغب گوید: تاویل برگرداندن چیزی است به پایان، و نتیجه‌ای که از آن مراد است خواه گفتاری باشد خواه کرداری، دلیل این قول از قرآن قوله تعالی است: «ذلک تَاویلُ ما لَم تَسطِع علیه صبراً».

[۱۶] راغب اصفهانی، حسین بن محمد، مفردات الفاظ القرآن، ص۳۹۴.

۴ – معنای اصطلاحی تاویل

در نزد علمای متقدم «تاویل» در اصطلاح دارای دو معنی بوده است:
۱- تاویل و تفسیر مرادف است. (مجاهد و طبری بر این عقیده بوده‌اند.)
۲- تاویل مراد اصلی کلام است. اگر گفته شود «طَلَعَتِ الشّمس» تاویل آن نفس طلوع شمس می‌باشد. و در نزد علماء متاخر تاویل در اصطلاح، برگرداندن لفظ از معنی راجع به معنی مرجوع است. به شرط آنکه شواهد و دلائلی آن را تایید نماید.
علامه طباطبائی در باب تاویل فرموده است: تاویل هر چیزی حقیقتی است که آن چیز از آن سرچشمه می‌گیرد و آن چیز به نحوی تحقق دهنده و حامل و نشانه‌ی اوست چنان که صاحب تاویل زنده‌ی تاویل است. و ظهور تاویل با صاحب تاویل است.
در قرآن کریم، کلمه‌ی «تاویل» هفده بار استعمال شده، دوازده بار در مورد غیر قرآن و پنج بار (دو بار به طور یقین و به اتفاق مفسران و سه بار به حسب ظاهر و به نظر مشهور) در مورد قرآن به کار رفته است. از آن دوازده مورد، چهل بار به طور یقینی و به اتفاق به معنای تعبیر خواب و محکی عنه رؤیا می‌باشد

[۱۷] یوسف/سوره۱۲، آیه۳۶.

[۱۸] یوسف/سوره۱۲، آیه۴۴.

[۱۹] یوسف/سوره۱۲، آیه۴۵.

[۲۰] یوسف/سوره۱۲، آیه۱۰۰.

و دو بار هم در مورد کارهایی که حضرت خضر (علیه‌السّلام) انجام داد و اسرار و اهداف آن برای حضرت موسی (علیه‌السّلام) پنهان بود، به کار رفته است که در این دو مورد به معنای حکمت و اسرار آن کارها می‌باشد.

[۲۱] کهف/سوره۱۸، آیه۷۸.

[۲۲] کهف/سوره۱۸، آیه۸۲.

از موارد باقی، یک بار در مورد رجوع به خدا و رسول برای اطاعت از حکم و داوری در تنازعی که پیش آمده بود، به کار رفته

[۲۳] نساء/سوره۴، آیه۵۹.

و یک بار نیز در مورد «ایفای کیل و توزین با ترازوی مستقیم» استعمال شده است

[۲۴] اسراء/سوره۱۷، آیه۳۵.

که هر چند تعبیرهای مفسران در بیان معنای آن در این دو مورد مختلف است، این دیدگاه که مراد از آن نتیجه و ثمری است که بر آن کارها مترتب می‌شود و می‌توان آن را «عاقبت» نامید، با ظاهر آیه سازگارتر است، و در چهار مورد دیگر، که سه بار در حال اضافه به «الاحادیث» و یک بار در حال اضافه به ضمیر می‌باشد، اختلاف است. یک احتمال و دیدگاه این است که در این موارد نیز به معنای تعبیر خواب باشد. احتمال و نظر دیگر در موارد اضافه به «الاحادیث» آن است که به معنای بیان و تفسیر سخنان غامض و یا تعیین مطلق وقایع و حوادث باشد

[۲۵] ر. ک:طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۱، ص۸۰.

[۲۶] بیضاوی، عبدالله بن عمر، انوار التنزیل و اسرار التاویل، ج۳، ص۲۷۴.

و در مورد اضافه به ضمیر، به معنای حقیقت و مال غذا و ماهیت و کیفیت و سایر احوال آن باشد.

[۲۷] آلوسی، روح الله، روح المعانی، ج۱۲، ص۲۴۰.

[۲۸] طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۱، ص۱۷۲.

بنابراین، برای تاویل در این دوازده مورد پنج معنا بیان شده است که دو معنای آن (نخست، تعبیر خواب و محکی عنه رؤیا، و دیگر، حکمت و اسرار کارهای حضرت خضر یقینی و مورد اتفاق است و یک معنای آن (عاقبت و فرجام رجوع به خدا و رسول در تنازعات و ایفای کیل و توزین با ترازوی مستقیم) هر چند تعبیرها در مورد آن مختلف است، با ظاهر آیات سازگار می‌باشد، و دو معنای آن احتمالی و طبق برخی دیدگاه‌ها است.

۵ – فرق تفسیر و تاویل

عده‌ای از محققان معتقدند که تفسیر عبارت است از: «شرح و گزارش لفظی» که صرفاً محتمل یک وجه باشد. ولی تاویل توجیه لفظی است که محتمل وجوه و معانی مختلف باشد و مُوّوِل لفظ را با استفاده و