توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سید ابوالحسن رفیعی ۷۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سید ابوالحسن رفیعی ۷۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سید ابوالحسن رفیعی ۷۷ اسلاید در PowerPoint :

سیدابوالحسن رفیعی قزوینی

سیدابوالحسن رفیعی قزوینی (معروف به علامه رفیعی) فرزند سیدابراهیم -ذریه سیدمیرزا محمدزمان طالقانی قزوینی، از علمای شیعه در قرن چهاردهم قمری که در شاخه‌های مختلف علوم اسلامی از جمله فقه، اصول، فلسفه و عرفان به تحصیل و تدریس مشغول بود. شیخ عبدالکریم حائری و میرزا هاشم اشکوری از اساتید وی بودند. امام خمینی و حسن حسن‌زاده آملی هم از معروف‌ترین شاگردان وی بودند. از وی آثاری در علوم مختلف بر جای مانده است.

فهرست مندرجات

۱ – تبار علم
۲ – تولد ابوالحسن
۳ – تحت تربیت پدر
۴ – تحصیل در حوزه قزوین
۵ – در حوزه علمیه تهران
۶ – هجرت به قم
۷ – زیارت خانه خدا
۸ – مجتهد قزوین
۹ – شاگردان حکیم
۱۰ – سجایای اخلاقی و اسلوب تدریس
۱۱ – حکیم متاله
۱۲ – آثار
۱۲.۱ – تالیفات در فقه استدلالی
۱۳ – وفات
۱۳.۱ – عبارت روی سنگ قبر
۱۴ – آخرین سفارش
۱۵ – پانویس
۱۶ – منبع

۱ – تبار علم

تبار آیه‌اللّه رفیعی قزوینی از خاندان‌های علمی شیعه در قزوین است. آنان از سادات حسینی به شمار می‌آیند و از ذریه سیدمیرزا محمدزمان طالقانی قزوینی، از اکابر علمای عصر خویش و از شاگردان ملا خلیل قزوینی‌اند. (درباره علمای این خاندان، ر. ک به

[۱] دایره‌المعارف تشیع، ج۱، ص۱۷۳.

[۲] مینودر، ص۳۲۵ – ۳۲۴، تقریرات آیهاللّه رفیعی.

)
سیدمیرزا رفیع (متوفی ۱۲۷۲ه. ق) از فرزندان سیدمحمدباقر، از مجتهدان و حکمای الهی عصر خویش بود که نامش عنوان این خاندان جلیل گشت. بدین ترتیب این سلسله به «آل رفیعی» شهرت یافتند.
نسب آیه‌اللّه سیدابوالحسن رفیعی قزوینی با یک واسطه به سیدمیرزا رفیع می‌رسد و سیادت و علم را از این تبار پاک به ارث برده است.
«سیدمیرزا رفیع – سیدابراهیم – سیدابوالحسن رفیعی قزوینی.»
نسب مادریش نیز به واسطه آیه‌اللّه حاج سیدعلی مجتهد قزوینی به «آیه‌اللّه سیدابراهیم» می‌رسد. (آیهاللّه سیدابراهیم معروف به «صاحب ضوابط الاصول» و «دلائل الاحکام» است. و فرزند او «آیهاللّه سیدعلی مجتهد قزوینی» که پدر مادر آیهاللّه رفیعی و صاحب حاشیه بر «قوانین الاصول» است شاگرد مبرز شیخ انصاری قدس سره است. آرامگاه این دو جد مادری در صحن بزرگ حضرت اباعبداللّه الحسین (علیه‌السّلام) در کربلا واقع است.

[۳] رسائل فلسفی، ص۵.

۲ – تولد ابوالحسن

واژه خجسته ابوالحسن، کنیه پنج تن از امامان شیعه (علیه‌السّلام) است که به ترتیب عبارتند از: ۱. امام علی (علیه‌السّلام)؛ ۲. امام سجاد (علیه‌السّلام)؛ ۳. امام کاظم (علیه‌السّلام)؛ ۴. امام رضا (علیه‌السّلام)؛ ۵. امام‌هادی (علیه‌السّلام). (در کتب رجال شیعه و زندگینامه‌های ائمه (علیه‌السّلام) هرگاه ابوالحسن مطلق یا با صفت «اول» بیاید مقصود امام موسی کاظم (علیه‌السّلام) و با صفات «ثانی» مقصود امام رضا (علیه‌السّلام) و با صفت «ثالث» مراد امام‌هادی (علیه‌السّلام) است.)
لذا وقتی خانواده‌ای نام «ابوالحسن» را بر فرزند خویش می‌نهد، به یادکرد پنج تن از ائمه (علیه‌السّلام) این نام را انتخاب می‌کند. آل رفیعی نیز که از سادات پاک سرشت قزوین هستند، پس از تولد «سیدابوالحسن» در سال ۱۳۱۰ه. ق برابر ۱۲۶۸ه. ش با انتخاب این نام، یاد پیشوایان علم و تقوا را پاس می‌دارند.

۳ – تحت تربیت پدر

پدر سیدابوالحسن که از خاندان علم و از پارسایان عصر خویش است، تربیت آغازین فرزند را خود بر عهده می‌گیرد و با نام خدا «گوهر معرفت» را به وی می‌آموزد و جان ابوالحسن را با خالق هستی بخش آشنا می‌سازد.
آقا سیدابراهیم تصمیم می‌گیرد تا فرزند را پیش از آموزش الفبای نگارشی و علم‌آموزی از طریق کتاب و کتابخوانی، با پدیده‌های جهان خلقت آشنا سازد و او را به پدیدآورنده بزرگ آن‌ها رهنمون باشد. (آیهاللّه حسن‌زاده آملی فرماید: وقتی پیرمردی هم سن و سال استاد بزرگوار جناب آیهاللّه حاج میرزا ابوالحسن رفیعی قزوینی (رفع‌اللّه درجاته) حکایت می‌کرد که ما در اوان خردسالی در قزوین همین آقا سیدابوالحسن رفیعی را صدا می‌زدیم که بیا بازی، ایشان تا میدان با ما همراهی می‌کرد، ولی با ما بازی نمی‌کرد، در گوشه‌ای می‌ایستاد، یا به نبش دیواری تکیه می‌داد و دلنشین پیرمرد به یاد حضرت یحیی (علیه‌السّلام) افتادم که خدای سبحان در آیه سیزدهم سوره مریم قرآن فرموده است: «یا یحیی خذ الکتاب بقوّه و آتیناه الحکم صبیّا» حکم، امر حکیم محکم و متین و رصین است که بر اساس استوار حق و حقیقت قرار گرفته است و ریشه دوانده و پایدار است. «یس و القرآن الحکیم».

[۴] حسن‌زاده آملی، حسن، در آسمان معرفت، ص۳۸۳، گردآوری و تنظیم: محمد بدیعی.

۴ – تحصیل در حوزه قزوین

حوزه علمیه قزوین که سابقه تاریخی آن به قرن سوم هجری می‌رسد از باشکوه‌ترین حوزه‌های جهان تشیع که با تربیت فرزانگان نامدار چون؛ احمد بن ابراهیم قزوینی و حسین بن ابراهیم قزوینی

[۵] آقا بزرگ طهرانی، محمدمحسن، طبقات اعلام الشیعه، ج۲، ص۱۳.

[۶] آقا بزرگ طهرانی، محمدمحسن، طبقات اعلام الشیعه، ج۲، ص۵۷.

بر تارک جهان علم می‌رخشد و در طول تاریخ صدها دانشمند را در خود جای داده و به تربیت دانش‌پژوهان و دانشجویان پرداخته است.
سیدابوالحسن با راهنمایی پدر به تحصیل دانش‌های رایج می‌پردازد. دانش‌پژوه آل رفیعی درصدد است تا با فراگیری آن‌ها جامع علوم عقلی و نقلی شود. از این‌رو در مکتب درسی فقیهان، اصولیان، ریاضیدانان، حکیمان و عارفان حاضر می‌آید.
وی پس از تحصیل کتب ادبی و بلاغی در مدرسه صالحهیه قزوین سطوح علمی و کتب فقهی و اصولی را نزد فرزانگان قزوین، حاج ملاعلی طارمی و آیه‌اللّه ملاعلی‌اکبر تاکستانی آغاز نمود. (استاد سیدجلال‌الدین آشتیانی در خصوص اساتید آیهاللّه رفیعی گوید: ایشان «سفر نفس اسفار» و «الهیات شفا» را نزد آقا میرزا حسن کرمانشاهی آموخته بود و «منظومه» را نزد حاج فاضل تهرانی و «مقدمه قیصری» و قسمتی از «فص آدمی» را نزد آقا میرزا محمود قمی فراگرفته بود.
احاطه او بر آثار ملاصدرا ظاهر و بارز بود. کتاب اسفار و حواشی ملاصدرا و مفاتیح الغیب و حواشی ملاصدرا بر حکمت الاشراق را در حافظه داشت. و خداوند گویا او را برای تدریس اسفار خلق کرده بود.

[۷] کیهان فرهنگی، سال دوم، شهریور ۱۳۶۴، ش ۶، ص۱۷.

لیکن تشنه معارف الهی بر آن است تا علوم عقلی را نیز بیاموزد.

۵ – در حوزه علمیه تهران

حوزه علمیه تهران یکی از پربارترین حوزه‌های فلسفی جهان اسلام است و سابقه درخشانی دارد. سیدابوالحسن قزوینی در سال ۱۳۳۳هجری قمری به مجلس درس آیهاللّه حاج شیخ عبدالنبی نوری راه می‌یابد و علوم عقلی و عرفانی را از او فرا می‌گیرد. البته وجود فرزانگان دیگری چون؛ حاج میرزا مسیح طالقانی، آیه‌اللّه سیدمحمد تنکابنی و آیه‌اللّه شیخ محمدرضا نوری را هم مغتنم شمرده و دانش فقهی و اصولی خویش را تکمیل می‌کند.
دانشجوی حکمت و عرفان و ریاضیات در حوزه تهران حکیمان دیگری را می‌یابد و با حضور در مکتب حکیم متاله میرزا حسن کرمانشاهی، حاج فاضل تهرانی شمیرانی، میرزا محمود رضوان قمی، حکیم محمد هیدجی زنجانی، حاج شیخ محمدرضا مسجدشاهی اصفهانی و آقای میرزا‌هاشم اشکوری در فلسفه و عرفان بهره‌های فراوان می‌برد و علوم ریاضی را از میرزا ابراهیم زنجانی و شیخ علی رشتی می‌آموزد.

[۸] ریحان یزدی، سیدعلیرضا، آئینه دانشوران، ص۱۸۳.

[۹] رسائل فلسفی، ص۶.

آیه‌اللّه سیدابوالحسن رفیعی قزوینی در طی آموزش علوم عقلی در حوزه علمیه تهران، در مدرسه صدر ساکن و پس از فراغت از تحصیل به قزوین باز می‌گردد و مدّت یک سال در زادگاه خود توقف می‌کند.
معظم‌له پس از بازگشت به حوزه تهران در مدرسه عبداللّه خان به تدریس کتب فقهی و اصولی چون شرح لمعه و قوانین می‌پردازد و از تدریس کتب فلسفی غفلت نمی‌ورزد و شرح منظومه حکیم سبزواری و اشارات شیخ الرئیس ابوعلی سینا را تدریس می‌کند. حوزه درسی وی چنان شهرت می‌یابد که شاگردان مدارس دیگر نیز در درس آیه‌اللّه رفیعی حاضر می‌شوند.

[۱۰] رسائل فلسفی، ص۶-۷.

۶ – هجرت به قم

در سال ۱۳۴۰هجری قمری، حضرت آیه‌اللّه شیخ عبدالکریم حائری یزدی به قم آمد و حوزه قم را رونق دوباره بخشید. آیه‌اللّه رفیعی با هجرت به قم قصد دارد تا هم دانش فقهی و اصولی خویش را در مکتب آیه‌اللّه حائری به کمال رساند و هم علوم عقلی را در حوزه علمیه قم رواج دهد. لذا به دارالعلم قم هجرت می‌کند و به تدریس کفایه الاصول، رسائل، مکاسب شیخ انصاری، اسفار اربعه و شرح منظورمه می‌پردازد و در محضر فقیه و اصولی فرهیخته آیه‌اللّه العظمی شیخ عبدالکریم حائری یزدی و آیه‌اللّه شیخ ابوالقاسم کبیر قمی حاضر می‌گردد.
آن جناب مورد عنایت مؤسس حوزه علمیه قم قرار می‌گیرد و به امر ایشان در ماه رمضان ۱۳۴۴هجری قمری در مسجد بالاسر بر کرسی تدریس می‌نشیند و همزمان با تدریس، به تحریر تعلیقاتی بر شرح منظومه و رسائل همت می‌گمارد.
آیه‌اللّه سیدابوالحسن رفیعی قزوینی در سال ۱۳۴۸ هجری قمری با اجازه صریح مراجع تقلید به مقام اجتهاد نایل می‌آید. علاوه بر آیهاللّه العظمی حائری یزدی در قم، آیهاللّه العظمی آقا سیدابوالحسن اصفهانی از نجف اشرف و آیهاللّه شیخ محمدرضا مسجدشاهی اصفهانی هم به ایشان اجازه اجتهاد و نقل روایت می‌دهند.

[۱۱] رسائل فلسفی، ص۷.

۷ – زیارت خانه خدا

علامه رفیعی قزوینی پس از اخذ درجه اجتهاد در سال ۱۳۴۸هجری قمری، در همان سال به زیارت خانه خدا می‌شتابد تا شکرگزار نعمت حق باشد. او، تاریخ سفر حج را بر پشت جلد کتاب منظومه سبزواری (رحمه‌الله‌علیه) چنین یادداشت کرده است: «یوم حرکت عصر از قزوین به عزم زیارت مکه معظّمه زادها اللّه شرفا یکشنبه بیست و یکم شهر شوال هزار و سیصد و چهل و هشت ۱۳۴۸هجری، دوم برج حمل ۱۳۰۹شمسی.
مراجعت از مکه معظمه و ورود به قزوین، عصر یوم سه‌شنبه دهم شهر صفر من شهور ۱۳۴۹تقریبا چهار ماه طول مسافرت بوده است…»

[۱۲] رسائل فلسفی، ص۱۳.

ایشان پس از مراجعت از قم و زیارت خانه خدا در قزوین اقامت می‌گزیند.

۸ – مجتهد قزوین

آیه‌اللّه رفیعی با اخد درجه اجتهاد به حوزه علمیه قزوین بازگشته و با تدریس متون فقهی و حکمی و سطوح عالی فقه و اصول به عنوان مجتهد قزوین، مرجع خاص و عام در عقد و حلّ امور و علوم و معارف الهی شناخته می‌شود و در مسجد سلطانی قزوین به اقامه نماز جماعت پرداخت و بر فعالیت اجتماعی مردم نظارت می‌کند.
در ایام اقامت سی و دو ساله‌اش در قزوین، گروهی از طلاب علوم عقلی و پژوهندگان حکمت به قزوین مهاجرت کرده و از مکتب فلسفی وی بهره می‌برند، تا اینکه در سال ۱۳۸۰قمری حکیم متاله به قم رفته و با برپایی حوزه درسی در علوم فقه، اصول و فلسفه به رونق حوزه قم می‌افزایند؛ لیکن این اقامت بیشتر از دو ماه به طول نمی‌انجامد و در مراجعت به قزوین با اصرار مشتاقان معارف، در حوزه تهران به تدریس می‌پردازد.

۹ – شاگردان حکیم

آیهاللّه رفیعی قزوینی، ترجمان حکمت و علوم الهی است و چون نسیم سحرگاهان اهل معرفت را به وادی عرفان هدایت می‌کند و با معارف حقه الهی و لطایف قرآنی آشنا می‌سازد، او چون دریایی پر جنب و جوش در حرکت از شهری به شهری و تدریس در حوزه‌های گوناگون است از این شاگردان مکتب آیهاللّه رفیعی در حوزه‌های قزوین، قم و تهران پراکنده‌اند، از آن جمله:
۱-امام خمینی (رحمه‌الله‌علیه)
۲-حسن‌زاده آملی
۴-سیدجلال‌الدین آشتیانی
۳-محی‌الدین انواری
۵-سیدرضی شیرازی
۶-شاهچراغی
۷-مصطفی امام جمعه‌ای
۸-حکیم ذهبی شیرازی
۹- مهدوی کنی، میرزا عبدالحسین ابن‌الدین
۱۰- سیدمهدی کشفی
۱۱-شیخ شعبان لنگرودی
۱۲- سیدمحمد یزدی
۱۳- سیدمصطفی خوانساری
۱۴-شیخ محمد ابن الشیخ قمی
۱۵-سیدمرتضی مبرقعی
۱۶- علاء‌الدین کرمانشاهی
۱۷- سیداحمد قمی
۱۸- حاج میرزا محمد ثقفی تهرانی
۱۹-میرزا حسین نوری
۲۰-سیدمحمد رضایی
۲۱-محمدرضا ربانی تربتی
۲۲- شیخ محمدحسین اویسی
۲۳- میرزاابوالقاسم خرمشاهی
۲۴-مهدی باقری کنی
۲۵-دکترغلامحسین دینانی
۲۶- امامی کاشانی
۲۷-شیخ محمدتقی شریعتمداری
۲۸- نجم‌الدین اعتمادزا