توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زیاد بن منذر ابی الجارود ۷۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زیاد بن منذر ابی الجارود ۷۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل زیاد بن منذر ابی الجارود ۷۳ اسلاید در PowerPoint :

ابوالجارود زیاد بن منذر کوفی

اَبوالْجارود، از رجال سیاسی و مذهبی نیمه اول سده ۲ق/ ۸م، که از او به عنوان یکی از اصحاب امامان باقر و صادق (علیه‌السلام) و نیز بنیان‌گذار فرقه جارودیه نام برده شده است.

فهرست مندرجات

۱ – ناشناخته‌تر ماندن شخصیت
۲ – ایرانی تبار
۳ – تولد
۴ – طرد از سوی ائمه
۵ – فعالیت در قیام زید
۶ – وفات
۷ – شخصیت رجالی
۸ – آثار
۹ – تفکرات
۱۰ – فهرست منابع
۱۱ – پانویس
۱۲ – منبع

۱ – ناشناخته‌تر ماندن شخصیت

از میان انبوه منابعی که از او نام برده‌اند، تنها اندکی می‌تواند برای ارائه گزارشی از شخصیت و زندگی او مفید افتد و خلط میان او و دیگران نیز بر ناشناخته‌تر ماندن شخصیت او افزوده است. در بیش‌تر منابع نام او به صورت زیاد بن منذر آمده است.

[۱] یحیی بن معین، ج۳، ص۴۴۵، التاریخ، به کوشش احمد محمد نورسیف، ریاض، ۱۳۹۹ق/ ۱۹۷۹م.

[۲] یحیی بن معین، التاریخ، ج۳، ص۳۶۶، به کوشش احمد محمد نورسیف، ریاض، ۱۳۹۹ق/ ۱۹۷۹م.

[۳] محمد بن اسماعیل بخاری، التاریخ الکبیر، ج۲، ص۳۷۱، حیدرآباد دکن، ۱۳۸۳ق/ ۱۹۶۳م.

[۴] محمد بن حسن طوسی، رجال، ج۱، ص۱۲۲، به کوشش محمد صادق آل بحرالعلوم، نجف، ۱۳۸۰ق/ ۱۹۶۱م.

[۵] محمد بن حسن طوسی، رجال، ج۱، ص۱۹۷، به کوشش محمد صادق آل بحرالعلوم، نجف، ۱۳۸۰ق/ ۱۹۶۱م.

زیاد بن ابی زیاد، گونه دیگری که برای نام او آورده‌اند،

[۶] خوارزمی، مفاتیح العلوم، ج۱، ص۲۹، به کوشش فان فلوتن، لیدن، ۱۸۹۵م.

[۷] عبدالکریم بن احمد شهرستانی، الملل و النحل، ج۱، ص۱۴۰، به کوشش محمد فتح اللـه بدران، قاهره، ۱۳۷۵ق/ ۱۹۵۶م.

احتمالاً بر اثر خلط با نام یزید بن ابی زیاد، از محدثان مشهور که در قیام زید شرکت گسترده داشت،

[۸] ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ج۱، ص۱۴۵، به کوشش احمد صقر، قاهره، ۱۳۶۸ق/ ۱۹۴۹م.

[۹] محمد بن احمد ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ج۶، ص۱۳۲-۱۳۳، به کوشش شعیب ارنؤوط و حسین اسد، بیروت، ۱۴۰۱ق/ ۱۹۸۱م.

پدید آمده است. در منابع بدو، کنیه دوم «ابوالنجم» و نسبتهای «عبدی»

[۱۰] علی بن حسین مسعودی، مروج الذهب، ج۳، ص۲۰۸، بیروت، ۱۳۸۵ق/ ۱۹۶۶م.

و «ثقفی» نیز داده شده که تنها نسبت اخیر در مآخذ کهن رجالی تکرار شده است

[۱۱] محمد بن اسماعیل بخاری، التاریخ الکبیر، ج۲، ص۳۷۱، حیدرآباد دکن، ۱۳۸۳ق/ ۱۹۶۳م.

[۱۲] مسلم بن حجاج نیشابوری، الکنی والاسماء، ج۱، ص۹۶، به کوشش مطاع رابیشی، دمشق، ۱۴۰۴ق/ ۱۹۸۴م.

‌گاه نیز او را منسوب به قبیله «هَمْدان» و به‌ویژه از تیره «خارِف» بر شمرده‌اند.

[۱۳] احمد بن حسین ابن غضائری، الافاده، ص۱۰، نسخه خطی کتابخانه واتیکان، شم‌ ۱۱۵۹.

[۱۴] احمد بن علی نجاشی، رجال، ج۱، ص۱۷۰، به کوشش موسی شبیری زنجانی، قم، ۱۴۰۷ق.

[۱۵] محمد بن حسن طوسی، رجال، ج۱، ص۱۲۲، به کوشش محمد صادق آل بحرالعلوم، نجف، ۱۳۸۰ق/ ۱۹۶۱م.

۲ – ایرانی تبار

اطلاعات پراکنده‌ای حاکی از ایرانی تبار بودن ابوالجارود وجود دارد که باید با احتیاط تلقی شود: طوسی در رجال

[۱۶] محمد بن حسن طوسی، رجال، ج۱، ص۱۲۲، به کوشش محمد صادق آل بحرالعلوم، نجف، ۱۳۸۰ق/ ۱۹۶۱م.

بدون اشاره به تبار نیاکان، او را «مولا» خوانده است؛ سعد اشعری

[۱۷] سعد بن عبداللـه اشعری، المقالات و الفرق، ج۱، ص۱۸، به کوشش محمد جواد مشکور، تهران، ۱۹۶۳م.

از وی به عنوان «اعجمی» یاد کرده و بعید نیست که گفتار او ناشی از خلط با شاعری به نام زیاد اعجم (د ح۱۰۰ق)

[۱۸] محمد ابن شاکر کتبی، فوات الوفیات، ج۲، ص۲۹-۳۰، به کوشش احسان عباس، بیروت، ۱۹۷۳م.

بوده باشد؛ برخی نیز، رئیس فرقه جارودیه را «خراسانی» دانسته‌اند.

[۱۹] نشوان بن سعید حمیری، شمس العلوم و دواء کلام العرب من الکلوم، ج۱، ص۳۰۸، به کوشش عبداللـه جرافی، بیروت، عالم الکتب.

۳ – تولد

باتوجه به این‌که ابوالجارود از ابوالطفیل عامر بن واثله (د حداکثر ۱۱۰ق/ ۷۲۸م) روایت کرده، دیر‌ترین تاریخی که برای تولد او می‌توان ذکر کرد، سالهای پایانی سده نخست هجری است، اما روایتی که در آن، او خطاب به امام محمد باقر (علیه‌السلام) خود را «کبیر السّن» خوانده است، با این تخمین سازگاری ندارد.

[۲۰] سعید بن هبه اللـه راوندی، الدعوات، ج۱، ص۱۳۵، قم، ۱۴۰۷ق.

به هر روی، در این‌که ابوالجارود، محضر امام سجاد (علیه‌السلام) را درک کرده باشد، تردید وجود دارد؛ به‌ویژه با توجه به این‌که وی در روایت از امام سجاد (علیه‌السلام) با واسطه فرزند ایشان، عبداللـه روایت می‌کند

[۲۱] احمد بن عیسی، امالی (رأب الصدع)، ج۱، ص۶۴۹، تدوین محمد بن منصور، به کوشش علی بن اسماعیل صنعانی، بیروت، ۱۴۱۰ق/ ۱۹۹۰م.

[۲۲] احمد بن عیسی، امالی (رأب الصدع)، ج۱، ص۷۱۱، تدوین محمد بن منصور، به کوشش علی بن اسماعیل صنعانی، بیروت، ۱۴۱۰ق/ ۱۹۹۰م.

و در یک مورد روایت مستقیم وی از امام سجاد (علیه‌السلام)،

[۲۳] محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۲۲۱، تهران، ۱۳۴۸ش.

امکان افتادگی وجود دارد.

[۲۴] ابوالقاسم خوئی، معجم رجال الحدیث، ج۷، ص۱۶۳، بیروت، ۱۴۰۳ق/ ۱۹۸۳م.

۴ – طرد از سوی ائمه

ابوالجارود از اصحاب امام محمد باقر (علیه‌السلام) بود و از روایات بسیاری که از آن حضرت نقل کرده، می‌توان به ارتباط نزدیک او با آن امام پی برد. با اینهمه وی، گویا به سبب اندیشه‌های خاص و عدم پای‌بندی به تقیه ــ که شیعیان در آن دوره به آن ملزم بودند ــ از سوی امام طرد شد و گفته‌اند که امام (علیه‌السلام) به او «سُرحُوب» (= شیطان کور ساکن دریا ) لقب داده بود.

[۲۵] حسن بن موسی نوبختی، فرق الشیعه، ج۱، ص۴۸-۴۹، به کوشش هلموت ری‌تر، استانبول، ۱۹۳۱م.

[۲۶] محمد کشی، معرفه الرجال، ج۱، ص۲۲۹، اختیار طوسی، به کوشش حسن مصطفوی، مشهد، ۱۳۴۸ش.

بنابر پاره‌ای روایات مندرج در معرفه الرجال کشی،

[۲۷] محمد کشی، معرفه الرجال، ج۱، ص۲۳۰-۲۳۱، اختیار طوسی، به کوشش حسن مصطفوی، مشهد، ۱۳۴۸ش.

ابوالجارود در دوره امامت حضرت صادق (علیه‌السلام) نیز به جهت حفظ عقایدش مورد طعن و نکوهش آن امام قرار گرفت.

۵ – فعالیت در قیام زید

نگرش ابوالجارود به مسأله امامت و عدم پای‌بندی به تقیه او را از امام باقر و امام صادق (علیه‌السلام) دور ساخت و موجب شد تا به سمت زید بن علی بگراید. برخی روایات او از زید بن علی جالب توجه است که از آن جمله خطبه زید به هنگام خروج

[۲۸] احمد بن حسین ابن غضائری، تیسیر المطالب من امالی الامام ابی‌طالب، ص۱۹۵-۱۹۶، به کوشش یحیی عبدالکریم فضیل، بیروت، ۱۳۹۵ق/ ۱۹۷۵م.

[۲۹] حسین بن احمد سیّاغی، الروض النضیر، ج۱، ص۱۲۹، طائف، ۱۳۸۸ق/ ۱۹۶۸م.

و روایات و پرسشهایی فقهی و تفسیری از زید بن علی به روایت او

[۳۰] فرات بن ابراهیم کوفی، تفسیر، ج۱، ص۱۲۷-۱۲۸، نجف، ۱۳۵۴ق.

[۳۱] یحیی بن حسین المرشد باللـه، الامالی، ج۲، ص۴۲، بیروت، ۱۴۰۳ق/ ۱۹۸۳م.

[۳۲] یحیی بن حسین المرشد باللـه، الامالی، ج۲، ص۷۵، بیروت، ۱۴۰۳ق/ ۱۹۸۳م.

[۳۳] قاسم بن محمد، الاعتصام بحبل اللـه المتین، ج۳، ص۲۲۱، به کوشش احمد زباره، صنعا، ۱۴۰۳-۱۴۰۸ق.

[۳۴] احمد بن عیسی، امالی (رأب الصدع)، ج۲، ص۹۰۱، تدوین محمد بن منصور، به کوشش علی بن اسماعیل صنعانی، بیروت، ۱۴۱۰ق/ ۱۹۹۰م.

شایسته ذکر است. او از یحیی بن زید نیز استماع حدیث کرده است.

[۳۵] احمد بن حسین ابن غضائری، تیسیر المطالب من امالی الامام ابی‌طالب، ص۳۱۲، به کوشش یحیی عبدالکریم فضیل، بیروت، ۱۳۹۵ق/ ۱۹۷۵م.

[۳۶] احمد بن عیسی، امالی (رأب الصدع)، ج۱، ص۱۹۷، تدوین محمد بن منصور، به کوشش علی بن اسماعیل صنعانی، بیروت، ۱۴۱۰ق/ ۱۹۹۰م.

به هر روی می‌دانیم که ابوالجارود در پی قیام زید بن علی (۱۲۲ق/ ۷۴۰م) به جانب او گرایید،

[۳۷] احمد بن علی نجاشی، رجال، ج۱، ص۱۷۰، به کوشش موسی شبیری زنجانی، قم، ۱۴۰۷ق.

ولی برخی روایات موجود درباره فعالیتهای او در جریان قیام زید چندان قابل اعتماد نیست، از آن جمله این روایت که او همراه با فضیل بن زبیر رسّان، در جلب حمایت ابوحنیفه از قیام زید، کوشش کرد، ولی مقایسه روایتی که در الافاده نقل گردیده (برگ ۸ ب)، با روایت قدیم‌تر ابوالفرج اصفهانی،

[۳۸] ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ج۱، ص۱۴۵-۱۴۶، به کوشش احمد صقر، قاهره، ۱۳۶۸ق/ ۱۹۴۹م.

احتمال خلط ابوالجارود با یزید بن ابی زیاد را پیش می‌آورد. از دگر سو، بلاذری

[۳۹] احمد بن یحیی بلاذری، انساب الاشراف، ج۳، ص۲۵۱، بخش مربوط به امام حسن و امام حسین (علیه‌السلام)، به کوشش محمد باقر محمودی، بیروت، ۱۳۹۷ق/ ۱۹۷۷م.

و طبری

[۴۰] طبری، تاریخ، ج۲، ص۱۷۱۱، به کوشش دخویه، لیدن، ۱۸۷۹-۱۸۸۱م.

در جریان قیام زید، از کسی به نام «زیاد نهدی» نام برده‌اند که پس از شکست قیام، جسدش همراه پیکر زید به دار کشیده شده است. اینکه برخی منابع ابوالجارود را «نهدی» دانسته‌اند،

[۴۱] احمد بن علی ابن حجر عسقلانی، تهذیب التهذیب، ج۳، ص۳۸۶، حیدرآباد دکن، ۱۳۲۵ق.

وان آرندونک را بر آن داشته، تا «زیاد نهدی» مزبور را با ابوالجارود یکی شمارد و چنین پندارد که ابوالجارود در جریان قیام زید کشته شده است.
ابوالفرج اصفهانی

[۴۲] ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ج۱، ص۱۳۶، به کوشش احمد صقر، قاهره، ۱۳۶۸ق/ ۱۹۴۹م.

نیز در روایتی آورده که «ابوالجارود زیاد بن منذر همدانی» در میمنه سپاه، مشعل در دست شعار می‌داده است و ممکن است این گزارش به «زیاد نهدی» مصلوب باز گردد. نقش ابوالجارود در جریان قیام زید بن علی هرچه بود، در صورت پذیرش حیات او پس از قیام، از فعالیتهای او در این دوره پایانی از زندگی و رابطه‌اش با زیدیه و امامیه چیزی دانسته نیست.

۶ – وفات

مرگِ ابوالجارود را ابن حجر

[۴۳] احمد بن علی ابن حجر عسقلانی، تهذیب التهذیب، ج۳، ص۳۸۷، حیدرآباد دکن، ۱۳۲۵ق.

بین ۱۵۰ تا ۱۶۰ق دانسته است و این سخن از آن‌جا مقبول می‌نماید که در میان راویانِ ابوالجارود، نامِ حسن بن محبوب

[۴۴] محمد کشی، معرفه الرجال، ج۱، ص۵۸۴، اختیار طوسی، به کوشش حسن مصطفوی، مشهد، ۱۳۴۸ش.

[۴۵] محمد بن علی ابن بابویه، فقیه من لایحضره الفقیه، ج۴، ص۱۳۲، به کوشش حسن موسوی خرسان، بیروت، ۱۴۰۱ق/ ۱۹۸۱م.

و عبداللـه بن حمّاد انصاری (زنده در ۲۲۹ق)

[۴۶] محمد بن ابراهیم ابن ابی زینب، الغیبه، ج۱، ص۱۰۱، بیروت، ۱۴۰۳ق/ ۱۹۸۳م.

به چشم می‌خورد. علاوه بر آنان، کسانی چون محمد بن سنان

[۴۷] محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۳۰۴، تهران، ۱۳۴۸ش.

[۴۸] محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۸، ص۲۶۳، تهران، ۱۳۴۸ش.

محمد بن بکر ارحبی

[۴۹] محمد بن علی ابوعبداللـه علوی، الاذان بحیّ علی خیرالعمل، ج۱، ص۱۶، به کوشش یحیی عبدالکریم فضیل، دمشق.

[۵۰] محمد بن علی ابوعبداللـه علوی، الاذان بحیّ علی خیرالعمل، ج۱، ص۱۷، به کوشش یحیی عبدالکریم فضیل، دمشق.

[۵۱] محمد بن علی ابوعبداللـه علوی، الاذان بحیّ علی خیرالعمل، ج۱، ص۸۷، به کوشش یحیی عبدالکریم فضیل، دمشق.

ابومِخنف

[۵۲] طبری، تاریخ، ج۲، ص۶۷۶، به کوشش دخویه، لیدن، ۱۸۷۹-۱۸۸۱م.

و نصر بن مزاحم

[۵۳] احمد بن علی خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج۱۳، ص۲۸۲، قاهره، ۱۳۴۹ق.

[۵۴] محمد بن علی ابوعبداللـه علوی، الاذان بحیّ علی خیرالعمل، ص۷۵، به کوشش یحیی عبدالکریم فضیل، دمشق.

[۵۵] احمد بن عیسی، امالی (رأب الصدع)، ج۲، ص۹۰۱، تدوین محمد بن منصور، به کوشش علی بن اسماعیل صنعانی، بیروت، ۱۴۱۰ق/ ۱۹۹۰م.

از او استماع ن