توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زندانی کردن شهود تا وقت نماز عصر ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زندانی کردن شهود تا وقت نماز عصر ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زندانی کردن شهود تا وقت نماز عصر ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

حبس شهود تا وقت نماز عصر

حبس شهود تا وقت نماز عصر از مباحث فقهی و حقوقی مربوط به حقوق زندانی و درباره حکم پاورپوینت کامل زندانی کردن شهود تا وقت نماز عصر ۵۱ اسلاید در PowerPoint که در آیه ۱۰۶ سوره مائده آمده، بحث می کند.
برخی از فقیهان معاصر با استناد به آیه «… تَحْبِسُونَهُما مِنْ بَعْدِ الصَّلاهِ فَیُقْسِمانِ بِاللّهِ اِنِ ارْتَبْتُمْ…؛

[۱] مائده/سوره۵، آیه۱۰۶.

و اگر [در صداقت آنان] شک کردید، پس از نماز، آن دو را نگاه می‌دارید؛ پس به خدا سوگند یاد می‌کنند که ما این [حق] را به هیچ قیمتی نمی‌فروشیم…» و روایات ذیل آن به مشروعیت اصل حبس، استدلال کرده‌اند؛ البته در صورتی که حبس به معنای مصطلح باشد نه به معنای نگه‌داشتن، چنان که از شیخ طبرسی و فخر رازی برمی‌آید و نیز در صورتی که قائل به نسخ در آیه نباشیم.

فهرست مندرجات

۱ – روایات
۱.۱ – روایت یحیی بن محمد
۱.۲ – روایت سعد بن عبدالله
۱.۳ – روایت اهل سنت
۲ – آرای مفسران
۲.۱ – شیخ طوسی
۲.۲ – طبرسی
۲.۳ – فاضل مقداد
۳ – آرای دیگر مذاهب
۳.۱ – مدونه الکبری
۳.۲ – ابن عربی
۳.۳ – ابن قیّم جوزیّه
۳.۴ – فخر رازی
۴ – پانویس
۵ – منبع

۱ – روایات

اینجا به برخی از روایات ذیل آیه شریفه اشاره می‌کنیم:

۱.۱ – روایت یحیی بن محمد

محمد بن احمد، عن عبد اللّه بن الصلت عن یونس بن عبد الرحمن، عن یحیی بن محمد، قال: سالت ابا عبد اللّه (علیه‌السّلام) عن قول اللّه (عزّوجلّ): «یا اَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا شَهادَهُ بَیْنِکُمْ اِذا حَضَرَ اَحَدَکُمُ الْمَوْتُ حِینَ الْوَصِیَّهِ اثْنانِ ذَوا عَدْلٍ مِنْکُمْ اَوْ آخَرانِ مِنْ غَیْرِکُمْ … قال: اللذان منکم مسلمان، و اللذان من غیرکم من اهل الکتاب، فان لم تجدوا من اهل الکتاب، فمن المجوس؛ لانّ رسول اللّه سنّ فی المجوس سنّه اهل الکتاب فی الجزیه. و ذلک اذا مات الرجل فی ارض غربه، فلم یجد مسلمین، اشهد رجلین من اهل الکتاب یحبسان بعد الصلاه فیقسمان باللّه (عزّوجلّ):
… لا نَشْتَرِی بِهِ ثَمَناً وَ لَوْ کانَ ذا قُرْبی وَ لا نَکْتُمُ شَهادَهَ اللّهِ اِنّا اِذاً لَمِنَ الْآثِمِینَ. قال: و ذلک اذا ارتاب ولیّ المیت فی شهادتهما، فان عثر علی انّهما شهدا بالباطل فلیس له ان ینقض شهادتهما حتی یجی‌ء بشاهدین، فیقومان مقام الشاهدین الاوّلین، فَیُقْسِمانِ بِاللّهِ لَشَهادَتُنا اَحَقُّ مِنْ شَهادَتِهِما وَ مَا اعْتَدَیْنا اِنّا اِذاً لَمِنَ الظّالِمِینَ، فاذا فعل لک نقض شهاده الاوّلین و جازت شهاده الآخرین، یقول اللّه (عزّوجل): ذلِکَ اَدْنی اَنْ یَاْتُوا بِالشَّهادَهِ عَلی وَجْهِها اَوْ یَخافُوا اَنْ تُرَدَّ اَیْمانٌ بَعْدَ اَیْمانِهِمْ …؛

[۲] مائده/سوره۵، آیه۱۰۸.

[۳] کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۷، ص۴، ح۶.

[۴] نک:قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر قمی، ج۱، ص۱۸۹.

[۵] عیاشی، محمد بن مسعود، تفسیر عیّاشی، ج۱، ص۳۴۸، ح۲۱۸.

[۶] بحرانی، سید‌هاشم، تفسیر برهان، ج۱، ص۵۰۸، ح۴.

[۷] فیض کاشانی، محسن، تفسیر صافی، ج۲، ص۹۵.

یحیی بن محمد گفت: از امام صادق (علیه‌السلام) راجع به گفته خداوند (عزّوجل): «ای ایمان‌آورندگان! چون مرگ یکی از شما فرا رسید برای وصیت خود، دو شاهد عادل، از خودتان یا از غیر خودتان، گواه گیرید …» پرسیدم، فرمود:
مقصود از آن دو تن که از شمایند، یعنی دو تن مسلمان و آن دو که از غیر شمایند، یعنی از اهل کتاب و اگر اهل کتاب نیافتید از مجوسان؛ زیرا رسول خدا با مجوسان در مورد جزیه مثل اهل کتاب رفتار کرده است.
توضیح اینکه، هرگاه شخصی در غربت مشرف به مرگ شود اگر دو مسلمان یافت نشود دو مرد از اهل کتاب را شاهد می‌گیرد سپس ورثه، آنان را نگه می‌دارند تا پس از نماز به خداوند (عزّوجل) سوگند یاد کنند که «به هیچ بهایی شهادت به دروغ ندهیم گرچه در مورد خویشان ما باشد و شهادت الهی را کتمان نکنیم که از گناهکاران خواهیم بود.»
فرمود: این در صورتی است که ولیّ میت در شهادت ایشان شک داشته باشد. پس اگر آگاه شد که آنان شهادت دروغ داده‌اند نمی‌تواند شهادت آنان را نقض کند تا دو شاهد دیگر بیاورد که در جای آن دو شاهد بایستند و به خداوند سوگند یاد کنند که شهادت ما از شهادت آن دو به حق نزدیک‌تر است و ما از حق تجاوز نمی‌کنیم که از ستمگران خواهیم بود. وقتی که شهادت دادند، شهادت آن دو تن نقض می‌شود و شهادت این دو نافذ می‌افتد. خداوند می‌فرماید: «این کار باعث می‌شود شهادت واقعی دهند یا بترسند که دیگران پس از قسم آنان قسم بخورند و دروغشان فاش شود».

۱.۲ – روایت سعد بن عبدالله

سعد بن عبد اللّه، قال: حدّثنا احمد بن محمد بن عیسی، عن الحسین بن سعید، عن الحسین بن علی، عن حفص المؤدّب، عن ابی عبد اللّه (علیه‌السّلام) فی قول اللّه (عزّوجل): یا اَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا …

[۸] مائده/سوره۵، آیه۱۰۶.

فذلک اذا کان مسافرا فحضره الموت، اشهد ذوی عدل من اهل دینه فان لم تجدوا فآخران ممّن یقرا القرآن من غیر اهل ولایته … تَحْبِسُونَهُما مِنْ بَعْدِ الصَّلاهِ فَیُقْسِمانِ بِاللّهِ عزّ و جلّ اِنِ ارْتَبْتُمْ لا نَشْتَرِی بِهِ ثَمَناً وَ لَوْ کانَ ذا قُرْبی وَ لا نَکْتُمُ شَهادَهَ اللّهِ اِنّا اِذاً لَمِنَ الْآثِمِینَ• فَاِنْ عُثِرَ عَلی اَنَّهُمَا اسْتَحَقّا اِثْماً فَآخَرانِ یَقُومانِ مَقامَهُما مِنَ الَّذِینَ اسْتَحَقَّ عَلَیْهِمُ الْاَوْلَیانِ» من اهل ولایته فَیُقْسِمانِ بِاللّهِ لَشَهادَتُنا اَحَقُّ مِنْ شَهادَتِهِما وَ مَا اعْتَدَیْنا اِنّا اِذاً لَمِنَ الظّالِمِینَ.

[۹] مائده/سوره۵، آیه۱۰۷.

[۱۰] بحرانی، سید‌هاشم، تفسیر برهان، ج۱، ص۵۰۹، ح۱۱.

از امام صادق (علیه‌السلام) دربار این آیه: «ای ایمان‌آورندگان! …» پرسیده شد، فرمود: در جایی است که مسافر باشد و مرگ او فرارسد دو عادل از اهل دینش شاهد می‌گیرد «پس اگر نیافتید دو تن دیگر» [غیر] از کسانی که قرآن می‌خوانند و از غیر اولیای او این دو را حبس می‌کنید بعد از نماز سوگند یاد کنند به خدای (عزّوجل) اگر دربار آنان شک داشتید و بگویند: ما به هیچ قیمتی حاضر نیستیم حق را بفروشیم گرچه از خویشان ما باشند و شهادت الهی را پنهان نکنیم در این صورت ما از گناهکاران خواهیم بود و پس اگر اطلاع حاصل شد که آن دو مرتکب گناه شده‌اند دو نفر دیگر در جایگاه آنان می‌ایستند از کسانی که آن دو تن نخستین در حق ایشان ظلم کرده‌اند؛ یعنی از اولیای میت و قسم به خدا یاد می‌کنند که شهادت ما از شهادت آن دو به حق نزدیک‌تر است و ما از حق تجاوز نمی‌کنیم که از ستمگران خواهیم بود».

۱.۳ – روایت اهل سنت

اخبرنا ابو عبد اللّه الحافظ، ثنا ابو العباس محمد بن یعقوب، انبا الربیع بن سلیمان، انبا الشافعی، انبا عبد اللّه بن مؤمّل، عن ابن ابی ملیکه، قال: کتبت الی ابن عباس (رضی‌اللّه‌عنه‌) من الطائف فی جاریتین ضربت احداهما الاخری و لا شاهد علیهما، فکتب الیّ: ان احبسهما بعد صلاه العصر، ثم اقرا علیهما: اِنَّ الَّذِینَ یَشْتَرُونَ بِعَهْدِ اللّهِ وَ اَیْمانِهِمْ ثَمَناً قَلِیلًا …

[۱۱] آل عمران/سوره۳، آیه۷۷.

ففعلت فاعترفت؛ (الامّ دارد: «ففعل فاعترفت؛ پس انجام داد او اعتراف کرد.»)

[۱۲] بیهقی، ابوبکر، سنن الکبری، ج۱۰، ص۲۹۹.

[۱۳] نک: شافعی، محمد بن ادریس، الامّ، ج۷، ص۳۷.

ابن ابی ملیکه گفت: از طائف به ابن عباس (رضی‌اللّه‌عنه) نوشتم دربار دو جاریه که یکی دیگری را زده است و شاهدی ندارند. ابن عباس به من نوشت: آن دو را پس از نماز عصر نگه‌دار و این آیه را برای آنان بخوان: «کسانی که پیمان الهی را به بهای کمی می‌فروشند …» و من این کار را کردم و آن جاریه اعتراف کرد.

۲ – آرای مفسران

آرای مفسران درباره آیه شریفه به شرح ذیل است:

۲.۱ – شیخ طوسی

شیخ طوسی: واقدی و امام باقر (علیه‌السلام) گفته‌اند: شان نزول آیه را اسامه بن زید از پدرش چنین نقل کرده است که، تمیم داری و برادرش عدی، نصرانی و تاجر بودند. زمانی که رسول اللّه به مدینه هجرت کرد، ابن