توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خطبه‌ های اهل بیت در کوفه ۱۰۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خطبه‌ های اهل بیت در کوفه ۱۰۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل خطبه‌ های اهل بیت در کوفه ۱۰۸ اسلاید در PowerPoint :

خطبه‌های اهل بیت در کوفه

مقالات مرتبط: ماه محرم (مقالات مرتبط).

مقالات مرتبط: اسرای کربلا (مقالات مرتبط).

مقالات مرتبط: اسرای کربلا در کوفه (مقالات مرتبط).

خطبه‌های اهل بیت در کوفه یکی از وقایع بعد از حادثه عاشورا، در جریان اسارت اهل بیت امام حسین (علیه‌السلام) است که در شهر کوفه واقع شده است. طبق گزارش منابع تاریخی، بعد از ورود اسرای کربلا به شهر کوفه، حضرت زینب کبری (سلام‌الله‌علیها)، حضرت فاطمه صغری (سلام‌الله‌علیها)، ام کلثوم (سلام‌الله‌علیها) دختر امام علی (علیه‌السلام) و امام سجاد (علیه‌السلام) برای مردم خطبه خواندند.

فهرست مندرجات

۱ – هدف از خطبه خواندن
۲ – خطبه حضرت زینب
۲.۱ – متن خطبه
۲.۲ – ترجمه خطبه
۲.۳ – عکس‌العمل مردم بعد از خطبه
۲.۴ – تمجید امام سجاد
۲.۵ – اشعار حضرت زینب
۲.۶ – نقل طبرسی از وقایع بعد از خطبه
۳ – خطبه حضرت فاطمه صغری
۳.۱ – معرفی فاطمه صغری
۳.۲ – متن خطبه
۳.۳ – ترجمه خطبه
۳.۴ – عکس‌العمل مردم
۴ – خطبه ام کلثوم
۴.۱ – معرفی ام کلثوم
۴.۲ – متن خطبه
۴.۳ – ترجمه خطبه
۴.۴ – اشعار ام کلثوم
۴.۵ – عکس‌العمل مردم
۵ – خطبه امام سجاد
۵.۱ – متن خطبه
۵.۲ – ترجمه خطبه
۵.۳ – اعلام وفاداری مردم از امام
۵.۴ – پاسخ امام
۵.۵ – اشعار امام سجاد
۶ – پانویس
۷ – منبع

۱ – هدف از خطبه خواندن

یکی از اقدامات خاندان امام حسین (علیه‌السلام) برای معرفی سیمای زشت امویان و بیدار کردن وجدان خفته کوفیان و تحریک احساسات آنان، ایراد خطبه‌هایی کوبنده و روشنگرانه بود. این سخنان، چنان تاثیری در کوفیان گذاشت که آنان در همان اجتماع، با اظهار پشیمانی از رفتار زشتشان، برای امام حسین (علیه‌السلام) و مظلومیت اهل بیت او، گریه و عزاداری کردند.
طبیعی است که سخنرانی در آن شرایط اسارت، برای حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها) بسیار سخت و دشوار بوده است؛ زیرا مصائب سنگین و جانسوز که خستگی و ناملایمات سفر نیز بدان افزوده شده بود از یک طرف، و تجمع نامحرمان و به ویژه کسانی که دستانشان به خون برادر و عزیزانش آلوده بود از طرف دیگر، و از همه مهم‌تر سرهای بریده شهدا که در مقابل او بر سر نیزه‌ها بود، می‌توانست قدرت تکلم را نه تنها از او، بلکه از هر سخنوری بگیرد. با همه اینها، حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها) در مقابل خون شهیدان احساس تکلیف می‌کرد و یقین داشت اگر سخنرانی نکند و پیام قیام برادرش حسین را به کوفیان نرساند، حکومت وقت با بسیج همه امکاناتش، آتش این قیام را خاموش خواهد کرد. از این‌رو تصمیم گرفت با بیان فصیح و علی‌گونه خود به تشریح ریشه‌های قیام حسینی و همچنین به افشای جنایات و ظلم‌های حکومت یزید بپردازد و مردم را آگاه کند. (برای آگاهی از جنبه‌های ادبی و بلاغی خطبه حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها) رجوع شود به

[۱] کبری روشنفکر و دانش محمدی، تحلیل گفتمانی خطبه حضرت زینب.

[۲] حسینی اجداد، اسماعیل، تجزیه و تحلیل ادبی خطبه حضرت زینب در کوفه.

هر دو مقاله در فصلنامه سفینه چاپ شده است.

[۳] فصلنامه سفینه، ش۲۲، ۱۳۸۸ش.

)

۲ – خطبه حضرت زینب

منابع بسیاری خطبه حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها) را ضبط کرده‌اند که در این میان، کهن‌ترین مصدر این خطبه، بلاغات النساء ابن ابی‌طیفور بغدادی (۲۸۰ق) است. (بیشتر منابع، این خطبه را به حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها) نسبت داده‌اند، اما ابن ابی‌طیفور آن‌را به‌ ام کلثوم نسبت داده است. با توجه به شباهت بسیار متن این خطبه با آنچه منابع دیگر از قول حضرت زینب کبری (سلام‌الله‌علیها) نقل کرده‌اند، به نظر می‌رسد مقصود وی از‌ ام کلثوم، حضرت زینب کبری (سلام‌الله‌علیها) بوده است، زیرا‌ ام کلثوم، خواهر حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها) از حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها)، سال‌ها پیش از واقعه عاشورا در عصر حکومت معاویه، زمانی که سعید بن عاص حاکم مدینه بود، در این شهر از دنیا رفته بود.

[۴] ر. ک:ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۸، ص۴۶۵.

)

۲.۱ – متن خطبه

ابن ابی‌طیفور گزارش خود را از شخصی به نام حَذلَم (ابن طیفور بغدادی، راوی خطبه را یک بار با نام «حذام اسدی»، و بار دیگر با نام «حذیم» یاد کرده است، اما صحیح آن «حَذلَم» است که به سبب غلط‌های املایی در بعضی از نسخ، این اسم به اشکال مختلفی نقل شده است.) نقل می‌کند که پس از توصیف وضعیت اهل بیت هنگام ورود به کوفه و واکنش کوفیان پس از مشاهده آن وضعیت، می‌گوید:
آن روز به زینب دختر علی نگریستم. هرگز زنی با شرم را همچون او سخنور ندیده بودم. گویا از زبان امیرالمؤمنین سخن می‌گفت. پس به مردم اشاره کرد که ساکت شوند. ناگهان نَفَس‌ها برید و زنگ شترها آرام شد. آن‌گاه گفت:
ابدَاُ بِحَمدِ اللّه ِ وَالصَّلاهِ وَالسَّلامِ عَلی نَبِیِّهِ، امّا بَعدُ یا اهلَ الکوفَهِ، یا اهلَ الخَترِ وَالخَذلِ، الا فَلا رَقَاَتِ العَبرَهُ، ولا هَدَاَتِ الرَّنَّهُ، انَّما مثَلُکُم کَمَثَلِ «(الَّتی نَقَضَتْ غَزْلَهَا مِن بَعْدِ قُوَّهٍ اَنکَـثًا تَتَّخِذُونَ اَیْمَـنَکُمْ دَخَلَا بَیْنَکُمْ)

[۵] نحل/سوره۱۶، آیه۹۲.

» الا وهَل فیکُم الَا الصَّلَفُ وَالشَّنَفُ، ومَلَقُ الاِماءِ، وغَمَزُ الاَعداءِ؟ وهَل انتُم الّا کَمَرعی عَلی دِمنَهٍ، وکَفِضَّهٍ عَلی مَلحودَهٍ، الا ساءَ ما قَدَّمَت انفُسُکُم ان سَخِطَ اللّه ُ عَلَیکُم، وفِی العَذابِ انتُم خالِدونَ. اتَبکونَ؟ ‌ای وَاللّه ِ فَابکوا! وانَّکُم وَاللّه ِ احرِیاءُ بِالبُکاءِ، فَابکوا کَثیرا وَاضحَکوا قَلیلاً، فَلَقَد فُزتُم بِعارِها وشَنارِها، ولَن تَرحُضوها بِغَسلٍ بَعدَها ابَدا، وانّی تَرحُضونَ قَتلَ سَلیلِ خاتَمِ النُّبُوَّهِ ومَعدِنِ الرِّسالَهِ، وسَیِّدِ شُبّانِ اهلِ الجَنَّهِ، ومَنارِ مَحَجَّتِکُم، ومَدَرَهِ حُجَّتِکُم، ومَفرَخِ نازِلَتِکُم، فَتَعسا ونُکسا، لَقَد خابَ السَّعیُ وخَسِرَتِ الصَّفقَهُ، وبُؤتُم بِغَضَبٍ مِنَ اللّه (برگرفته از سوره بقره آیه ۹۱.

[۶] بقره/سوره۲، آیه۹۱.

وضُرِبَت عَلَیکُمُ الذِّلَّهُ وَالمَسکَنَهُ «(لَّقَدْ جِئْتُمْ شَیْـئا اِدًّا• تَکَادُ السَّمَـوَ تُ یَتَفَطَّرْنَ مِنْهُ وَ تَنشَقُّ الْاَرْضُ وَ تَخِرُّ الْجِبَالُ هَدًّا)

[۷] مریم/سوره۱۹، آیه۸۹-۹۰.

». اتَدرونَ ایَّ کَبِدٍ لِرَسولِ اللّه ِ فَرَیتُم؟ وایَّ کَریمَهٍ لَهُ ابرَزتُم؟ وایَّ دَمٍ لَهُ سَفَکتُم؟ لَقَد جِئتُم بِها شَوهاءَ خَرقاءَ، شَرُّها طِلاعُ الاَرضِ وَالسَّماءِ، افَعَجِبتُم ان قَطَرَتِ السَّماءُ دَما؟ ولَعَذابُ الآخِرَهِ اخزی وهُم لا یُنظَرونَ، فَلا یَستَخِفَّنَّکُمُ المَهَلُ فَاِنَّهُ لا تَحفِزُهُ المُبادَرَهُ، ولا یُخافُ عَلَیهِ فَوتُ الثَّارِ، کَلّا انَّ رَبَّکَ لَنا ولَهُم لَبِالمِرصادِ. (اشاره به سوره فجر آیه ۱۴

[۸] فجر/سوره۸۹، آیه۱۴.

)

۲.۲ – ترجمه خطبه

سخنم را با حمد خدا و درود و سلام بر پیامبرش آغاز می‌کنم. اما بعد، ‌ای اهل کوفه؛ ‌ای اهل نیرنگ و نفاق! (آیا گریه می‌کنید؟!) هرگز اشک‌هایتان خشک نشود و شیون شما بازنایستد. کار شما «بدان زنی ماند که رشته خویش را پس از محکم تابیدن، باز می‌گشود؛ (از آن‌رو که) سوگندهایتان را (وسیله) خیانت و فریب میان خود قرار می‌دهید». آیا در شما چیزی جز تکبر و خودستایی، (سینه‌های پر از) کینه، چاپلوسی کنیزکان و طعنه‌زنی دشمنان وجود دارد؟ آیا شما جز به سبزه‌های روییده در منجلاب یا گچبری‌هایی بر گور (مردگان) می‌مانید؟ چه بد کرداری برای خود پیش فرستادید که خدا را از خود خشمگین کردید و به عذاب ابدی گرفتار شدید. آیا گریه می‌کنید و ناله سر می‌دهید؟! آری گریه کنید که به خدا سوگند شما سزاوار گریه هستید. آری بسیار بگریید و‌ اندک بخندید که به ننگ و عاری آلوده شدید که هرگز از دامانتان شسته نخواهد شد. چگونه این ننگ را توانید شست که زاده پیامبر خاتم و کانون رسالت و سرور جوانان بهشت را که پناه شما در حوادث، و چراغ راه و برهان قاطع بر شما بود، کشتید. هلاکت بر شما باد و نگونسار باشید. تلاشتان هدر رفته و در معامله زیان کرده‌اید. به خشم خدا بازگشتید و ذلت و خواری به نام شما زده شد. به راستی کاری چنان زشت و ناپسند کردید که نزدیک است از زشتی آن آسمان‌ها از هم بشکافد و زمین بگسلد و کوه‌ها در هم شکسته، فروریزد». می‌دانید چه جگری از رسول خدا دریدید و چه پرده‌نشینانی را از حریم و حرمش بیرون کشیدید و چه خونی از او ریختید؟ کار شما به زنی زشت و نادان و حریص مانَد که (صفات زشتش) زمین و آسمان را انباشته است. آیا از خون گریستن آسمان شگفت‌زده شدید؟ «و عذاب آخرت سخت‌تر و خوار کننده‌تر است و آنان یاری نخواهند شد». مهلت‌های الهی، شما را سبک سر نکند؛ چراکه پیشی گرفتن شما، خدا را شتاب زده نمی‌کند و (او) بیم از دست رفتن (فرصتِ) خونخواهی ندارد. پروردگارت در کمین ما و آنان است. سپس حضرت از آنان رو برگرداند.

۲.۳ – عکس‌العمل مردم بعد از خطبه

کذلم گوید: پس از خطبه حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها) بان (مردم را حیران و سرگردان دیدم. آنان انگشتانشان را [از شدت ناراحتی] به دندان (می‌گزیدند. پیرمردی جعفی را دیدم که محاسنش از اشک خیس شده بود و می‌گفت: کُهولُهُم خَیرُ الکُهولِ ونَسلُهُم‌إذا عُدَّ نَسلٌ لا یَخیبُ ولا یَخزى‌

[۹] ابن طیفور، احمد بن ابی‌طاهر، بلاغات النساء، ص۲۶.

«پیران آنان بهترین پیران و نسلشان در میان نسل‌ها، هرگز هلاک و خوار نمی‌شود». (منابع ذیل نیز این گزارش را با تفاوت‌هایی آورده‌اند.

[۱۰] ابن اعثم، الفتوح، ج۵، ص۱۲۱-۱۲۲.

[۱۱] شیخ مفید، الامالی، ص۳۲۴.

[۱۲] شیخ طوسی، الامالی، ص۹۳.

[۱۳] طبرسی، احمد بن علی، الاحتجاج، ج۲، ص۳۱.

(با تفصیل بیشتر

[۱۴] خوارزمی، موفق بن احمد، مقتل الحسین، ج۲، ص۴۷.

[۱۵] ابن نما حلی، مثیر الاحزان، ص۸۹.

[۱۶] سید ابن طاووس، الملهوف علی قتلی الطفوف، ص۱۷۸.

)

۲.۴ – تمجید امام سجاد

فَقالَ عَلِیُّ بنُ الحُسَینِ (علیه‌السّلام): یا عَمَّهُ! اُسکُتی فَفِی الباقی عَنِ الماضِی اعتِبارٌ، وانتِ بِحَمدِ اللّه ِ عالِمَهٌ غَیرُ مُعَلَّمَهٍ، فَهِمَهٌ غَیرُ مُفَهَّمَهٍ، انَّ البُکاءَ وَالحَنینَ لا یَرُدّانِ مَن قَد ابادَهُ الدَّهرُ. فَسَکَتَت.
امام سجاد (علیه‌السّلام) فرمود: «عمه جان، بس است. بازماندگان را از گذشتگان عبرت است؛ العمر مردم و تو – خدا را شکر – دانای استاد ندیده و فهمیده مکتب نرفته‌ای. گریه و ناله، رفتگان را بر نمی‌گرداند». حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها) (با شنیدن این سخنان) ساکت شد.

[۱۷] طبرسی، احمد بن علی، الاحتجاج، ج۲، ص۳۱.

۲.۵ – اشعار حضرت زینب

طبرسی پس از آوردن خطبه، این چند بیت شعر را نیز به حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها) نسبت داده است:
«ماذا تَقُولُونَ إِذْ قالَ النَّبِیُّ لَکُمْ ••• ماذا صَنَعْتُمْ وَ أَنْتُمْ آخِرُ الاُْمَمِ
بِأَهْلِ بَیْتی وَ أَوْلادی وَتَکْرُمَتی ••• مِنْهُمْ أُسارى وَ مِنْهُمْ ضُرِّجُوا بِدَمِ
ما کانَ ذاکَ جَزائی إِذْ نَصَحْتُ لَکُمْ ••• أَنْ تُخْلِفُونِی بِسُوء فی ذَوِی رَحِمِی
إِنِّى لاََخْشى عَلَیْکُمْ أَنْ یَحُلَّ بِکُمْ ••• مِثْلُ الْعَذابِ الَّذی أَوْدى عَلى اِرَمَ»
«به پیامبر چه پاسخ می‌دهید هنگامی که به شما بگوید: شما که آخرین امت بودید با اهل بیت من و فرزندان و عزیزانم چه کردید؟ گروهی از آنها اسیر، و عده‌ای دیگر آغشته به خون شدند! پاداش دل‌سوزی‌های من برای شما این نبود که پس از من با خویشانم چنین بدرفتاری کنید. از آن می‌ترسم که به زودی عذابی همانند عذاب قوم عاد بر شما نازل شود.»
البته چنان‌که خواهیم نوشت – منابع دیگر، این اشعار را به افراد دیگری نسبت داده‌اند.

۲.۶ – نقل طبرسی از وقایع بعد از خطبه

گفتنی است طبرسی پس از نقل سخن امام سجاد (علیه‌السّلام) می‌نویسد: «سپس علی بن حسین (علیه‌السّلام) فرود آمد و خیمه‌اش را بر پا کرد و زنان را از مرکب‌ها فرود آورد و داخل خیمه شد».

[۱۸] طبرسی، احمد بن علی، الاحتجاج، ج۲، ص۳۱.

همچنین وقتی می‌خواهد خطبه امام سجاد را گزارش کند، با این عنوان آغاز می‌کند: «احتجاج علی بن حسین بن علی هنگامی که از خیمه خارج شد…»

[۱۹] طبرسی، احمد بن علی، الاحتجاج، ج۲، ص۳۱.

چنین گزارشی را نمی‌توان پذیرفت، زیرا چنان‌که پیش‌تر گفتیم، سپاه عمر سعد، با وضعی بسیار بد و رقت‌بار اسرا را از کربلا به کوفه بردند و به همین دلیل آنان از هیچ امکاناتی، از جمله خیمه، برخوردار نبودند. تنها شاید بتوان گفت که گزارش وی مربوط به زمان بازگشت اسرا از شام به مدینه است که با آنان با احترام رفتار شد؛ چنان‌که ابن نما حلی مشابه عبارات طبرسی را هنگام رسیدن اهل بیت به مدینه گزارش کرده است: فلما وصل زین العابدین الی المدینه نزل وضرب فسطاطه وانزل نسائه… «هنگامی که زین‌العابدین به مدینه رسید، فرود آمد و خیمه‌اش را بر پا کرد و زنان را از مرکب‌ها پیاده کرد.»

[۲۰] ابن نما حلی، مثیر الاحزان، ص۱۱۲.

همچنین سید ابن طاووس به نقل از بشیر بن حذلم می‌گوید: «فَلَمّا قَرُبنا مِنها [أی مِنَ المَدینَهِ] نَزَلَ عَلِیُّ بنُ الحُسَینِ علیه السلام فَحَطَّ رَحلَهُ ، وضَرَبَ فُسطاطَهُ وأنزَلَ نِساءَهُ» «وقتی نزدیک مدینه رسیدیم، علی بن حسین (علیه‌السّلام) فرود آمد و خیمه‌اش را برپا کرد و زنان را از مرکب‌ها پیاده کرد.»

[۲۱] سید ابن طاووس، الملهوف علی قتلی الطفوف، ص۲۳۲.

۳ – خطبه حضرت فاطمه صغری

حضرت فاطمه صغری یکی از اهل بیتی بود که در کوفه خطبه خواند.

۳.۱ – معرفی فاطمه صغری

به نظر می‌رسد مقصود از حضرت فاطمه صغری در اینجا، فاطمه دختر امام حسین (علیه‌السّلام) است که در کربلا حضور داشته است؛ زیرا وی در این خطبه، امیرمؤمنان ما را جد خود خوانده است. احتمالا به این دلیل در این گزارش وی را «صغری» خوانده‌اند که با عمه‌اش فاطمه دختر امیرمؤمنان،

[۲۲] ابن خشاب، تاریخ موالید الائمه و وفیاتهم، ص۱۵.

که طبعا بزرگ‌تر بوده است، اشتباه نشود.

۲.۱ – متن خطبه

زید بن موسی بن جعفر از پدرش از پدرانش نقل می‌کند پس از آنکه فاطمه صغری را از کربلا (به کوفه) بردند خطبه‌ای خواند و گفت:
«الحَمدُ للَّهِ‌ِ عَدَدَ الرَّملِ وَالحَصی‌، وزِنَهَ العَرشِ الَی الثَّری‌، احمَدُهُ واُؤمِنُ بِهِ واتَوَکَّلُ عَلَیهِ، واشهَدُ ان لا الهَ الَّا اللَّهُ وَحدَهُ لا شَریکَ لَهُ، وانَّ مُحَمَّداً عَبدُهُ ورَسولُهُ، وانَّ ذُرِّیَّتَهُ ذُبِحوا بِشَطِّ الفُراتِ بِغَیرِ ذَحلٍ‌ ولا تِراتٍ. اللَّهُمَّ انّی اعوذُ بِکَ ان افتَرِیَ عَلَیکَ الکَذِبَ، وان اقولَ عَلَیکَ خِلافَ ما انزَلتَ مِن اخذِ العُهودِ لِوَصِیَّهِ عَلِیِّ بنِ ابی طالِبٍ، المَسلوبِ حَقُّهُ، المَقتولِ بِغَیرِ ذَنبٍ – کَما قُتِلَ وَلَدُهُ بِالاَمسِ – فی بَیتٍ مِن بُیوتِ اللَّهِ، فیهِ مَعشَرٌ مُسلِمَهٌ بِاَلسِنَتِهِم. تَعساً لِرُؤوسِهِم، ما دَفَعَت عَنهُ ضَیماً فی حَیاتِهِ ولا عِندَ مَماتِهِ، حَتّی‌ قَبَضتَهُ الَیکَ مَحمودَ النَّقیبَهِ، طَیِّبَ العَریکَهِ، مَعروفَ المَناقِبِ، مَشهورَ المَذاهِبِ، لَم تَاخُذهُ اللَّهُمَّ فیکَ لَومَهُ لائِمٍ ولا عَذلُ عَاذِلٍ. هَدَیتَهُ یا رَبِّ لِلاِسلامِ صَغیراً، وحَمِدتَ مَناقِبَهُ کَبیراً، ولَم یَزَل ناصِحاً لَکَ ولِرَسولِکَ صَلَواتُکَ عَلَیهِ وآلِهِ حَتّی‌ قَبَضتَهُ الَیکَ، زاهِداً فِی الدُّنیا، غَیرَ حَریصٍ عَلَیها، راغِباً فِی الآخِرَهِ، مُجاهِداً لَکَ فی سَبیلِکَ، رَضیتَهُ فَاختَرتَهُ وهَدَیتَهُ الی‌ صِراطٍ مُستَقیمٍ. امّا بَعدُ، یا اهلَ الکوفَهِ! یا اهلَ المَکرِ وَالغَدرِ وَالخُیَلاءِ! فَاِنّا اهلُ بَیتٍ ابتَلانَا اللَّهُ بِکُم وَابتَلاکُم بِنا، فَجَعَلَ بَلاءَنا حَسَناً، وجَعَلَ عِلمَهُ عِندَنا وفَهمَهُ لَدَینا، فَنَحنُ عَیبَهُ عِلمِهِ، ووِعاءُ فَهمِهِ وحِکمَتِهِ، وحُجَّتُهُ عَلی‌ اهلِ الاَرضِ فی بِلادِهِ لِعِبادِهِ، اکرَمَنَا اللَّهُ بِکَرامَتِهِ، وفَضَّلَنا بِنَبِیِّهِ مُحَمَّدٍ عَلی‌ کَثیرٍ مِمَّن خَلَقَ تَفضیلاً بَیِّناً. فَکَذَّبتُمونا وکَفَّرتُمونا، ورَاَیتُم قِتالَنا حَلالاً واموالَنا نَهباً! کَاَنَّنا اولادُ تُرکٍ او کابُلٍ‌، کَما قَتَلتُم جَدَّنا بِالاَمسِ، وسُیوفُکُم تَقَطَّرُ مِن دِمائِنا اهلَ البَیتِ، لِحِقدٍ مُتَقَدِّمٍ، قَرَّت لِذلِکَ عُیونُکُم، وفَرِحَت قُلوبُکُم، افتِراءً عَلَی اللَّهِ ومَکراً مَکَرتُم، «وَاللَّهُ خَیْرُ الْمَاکِرِینَ». فَلا تَدعُوَنَّکُم انفُسُکُم الَی الجَذَلِ‌ بِما اصَبتُم مِن دِمائِنا، ونالَت ایدیکُم مِن اموالِنا، فَاِنَّ ما اصابَنا مِنَ المَصائِبِ الجَلیلَهِ وَالرَّزایَا العَظیمَهِ «فِی کِتَبٍ مِّن قَبْلِ اَن نَّبْرَاَهَا اِنَّ ذَ لِکَ عَلَی اللَّهِ یَسِیرٌ • لِّکَیْلَا تَاْسَوْاْ عَلَی‌ مَا فَاتَکُمْ وَلَا تَفْرَحُواْ بِمَا ءَاتَاکُمْ وَ اللَّهُ لَا یُحِبُّ کُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ». تَبّاً